Θοδωρής Αθερίδης: Παίρνω σπίτι χωρίς να έχω μία - Το δόγμα που κυριάρχησε

Ο Θοδωρής Αθερίδης σήμερα δεν μιλάει για το θέατρο και την τηλεόραση, αλλά για την Ελλάδα, την κοινωνία και την πολιτική. Δεν χαϊδεύει αυτιά για το χθες, όπως κάνουν πολλοί συνάφελφοί του για να διευρύνουν το ακροατήριό τους.
«Το όνειρό μας ήταν το Real Estate και να βρει δουλειά το παιδί μας στο Δημόσιο»,  λέει. «Αυτό έπρεπε να τελειώσει». Άδικο έχει;
Και για το αύριο, τι πιστεύει;
Είναι εξαιρετικά απαισιόδοξος. «Τα νέα παιδιά μεγάλωσαν με τα Cayenne των μπαμπάδων τους», υπογραμμίζει!
Άρα; Αυτά θα σώσουν την παρτίδα;

Για τον Σαμαρά είναι από επιφυλακτικός έως αρνητικός, για τον Τσίπρα λέει ότι έχει «πλάνη οικτρά», για τον Βενιζέλο ότι «διαθέτει τεράστια προσωπική αξία αλλά φθάρηκε» και για τον Κουβέλη ότι τον πίστευε, όμως τον απογοήτευσε το «παρών» για τα μέτρα.

Διαβάστε τον…

- Ακούστηκε ότι ενδέχεται να λάβουμε την πολυπόθητη «επόμενη δόση» από τους δανειστές σε… «υπό – δόσεις». Πολλοί άρχισαν να ζητούν, ως εκ τούτου και τα νέα μέτρα τμηματικά. Συμφωνείς;

Το ζήτημα είναι αν πιστεύουμε ότι αυτά τα μέτρα πρέπει να ληφθούν ή όχι. Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι ένα μεγάλο μέρος τους χρειάζεται να ληφθεί, όχι εξαιτίας της χρεωκοπίας ή του δανείου. Θα’ πρεπε να τα έχουμε πάρει ήδη για να σταματήσει αυτό το βρώμικο αλισβερίσι, αυτά τα δύο όνειρα των Ελλήνων: το Real Estate και «το παιδί μου στο Δημόσιο». Είναι σωστό αυτά να γίνουν εφιάλτης. Να αφεθεί η μοίρα όλων των επαγγελμάτων και όλων των επενδύσεων στη φυσική αβεβαιότητα της ίδιας της ζωής. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι το παιχνίδι που παίζεται απ’ έξω δεν είναι αλήτικο. Είναι πολύ αλήτικο…

Θα ήθελα πάρα, μα πάρα πολύ, να μπορούσαμε να παίρνουμε μέτρα και να μην τους έχουμε ανάγκη. Τέτοια μέτρα που να μπορούν να μας δώσουν πρωτογενές πλεόνασμα και με το οποίο να πούμε: «Μ’ αυτό το ζόρι δεν έχουμε ανάγκη κανέναν». Θα ήμουν υπέρ αυτής της λύσης. Δεν πιστεύω σε «Ενωμένες Ευρώπες», όπου η πρόοδος είναι κοινή κλπ. Όχι λοιπόν, το παιχνίδι είναι στημένο και αλήτικο, αλλά παρόλα αυτά πιστεύω ότι έχουμε ανάγκη τεράστιας τομής στο εσωτερικό της χώρας.

Τα κόμματα λένε ψέματα

- Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα πολιτικής αντιπροσώπευσης στην Ελλάδα, είναι δεδομένο. Τι δεν γίνεται σωστά;

Είναι αδιέξοδο αυτό που συμβαίνει. Αν όλα τα κόμματα έλεγαν την απλή αλήθεια, δηλαδή «τι λέει αυτός που κυβερνάει», θα ήταν αλλιώς. Για παράδειγμα, όπως μιλάει αυτή τη στιγμή ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν έχει μιλήσει ποτέ ξανά, και πρώτη φορά λέει την αλήθεια. Αν αυτή τη στιγμή λ.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ ή οι Ανεξάρτητοι Έλληνες έλεγαν όλοι τους μαζί την αλήθεια, όλο αυτό το τμήμα του λαού -που τώρα δεν ανέχεται να πληρώσει αυτά που χρωστάει, δεν ανέχεται να πληρώσει τον «λογαριασμό» σε ένα τραπέζι «γιουρούσικο» στο οποίο έκατσε κι έφαγε- θα «γεννούσε» καινούργιο πολιτικό κόμμα. Αυτό είναι το αδιέξοδο. Δεν είναι το ζήτημα, δηλαδή, ότι λένε ψέματα ο Τσίπρας, ο Καμμένος και η Χρυσή Αυγή. Ακόμα και την αλήθεια να πουν όλοι, θα προκύψει ένα άλλο εξάμβλωμα που θα εκπροσωπηθεί στη Βουλή με ένα 30%, αμέσως…

- Έχει διαπραγματευτική ισχύ τώρα η Ελλάδα; Αν όχι, είχε ποτέ; Εξαντλεί η συγκυβέρνηση όλα τα περιθώρια ή απλά λέει «Yes sir!»;

Το «Yes sir!» το λέει σίγουρα. Είχαμε πάντα ελάχιστη διαπραγματευτική ισχύ, και μόνο σε όρισμένα σημεία. Αυτά τα σημεία, όμως, για να μπορέσει κάποιος να τα αντιληφθεί και να τα κατευθύνει, πρέπει να ξέρει ανά πάσα στιγμή τη θέση του και να είναι διορατικός. Να έχει κρίση, ώστε να δει κάτι που φαίνεται ίσως ασήμαντο τώρα, αλλά αύριο θα είναι πολύ σημαντικό. Τέτοιους πολιτικούς δεν έχουμε. Άρα, με αυτή την έννοια, το κομμάτι «διαπραγμάτευσης» μοιάζει να είναι «σικέ».

Κυριάρχησε το δόγμα «παίρνω σπίτι χωρίς να έχω μία»…

- Σε ποιούς πολιτικούς οφείλεται κυρίως η σημερινή κατάσταση της χώρας; Γ. Παπανδρέου, Καραμανλής (νεότερος), Σημίτης, έχουν το ίδιο μερίδιο ευθύνης;

Νομίζω ότι πριν απ’ αυτούς ξεκινά το θέμα. Το αίτημα «αλλαγή εδώ και τώρα» της Μεταπολίτευσης, μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας (όπως συνηθίζεται να λέγεται από τον γέρο Καραμανλή) ήταν ένα γνήσιο αίτημα το οποίο το καπηλεύτηκε, τότε, ως Αριστερό κίνημα ο Ανδρέας Παπανδρέου και – μέσω μιας αλλαγής, που δεν ήταν ουσιαστική, με βαθιές τομές στη διοίκηση και τα δημοσιονομικά, αλλά μέσω δανείων- άλλαξε το κλίμα που υπήρχε, βάσει του οποίου για να αγοράσεις ένα σπίτι παλαιότερα έπρεπε να δουλεύεις 20 χρόνια και να αποταμιεύεις τα 2/3 ζώντας με το 1/3 λιτά και φτωχά, μπας και το καταφέρεις… Με τον Ανδρέα Παπανδρέου, σταδιακά αυτό το πράγμα άλλαξε και έγινε ως εξής: «Παίρνω σπίτι χωρίς να έχω μία τώρα και θα δούμε πότε θα το ξεχρεώσω… Αν και όποτε… κάποτε..» . Αυτό το πράγμα χωρίς δημοσιονομική εκκαθάριση, χωρίς διοικητική μεταρρύθμιση, χωρίς διαλεύκανση και διαφάνεια γενικώς στη συναλλαγή μεταξύ βουλευτή – πολίτη κλπ, οδήγησε στην καταστροφή.

- Πες μου τη γνώμη σου για τους παρακάτω πολιτικούς.

Σαμαράς: Έχει αντανακλαστικά επικοινωνιακά, τέτοια ώστε να κερδίσει την εξουσία, να αναρριχηθεί, είναι εξελιγμένο προϊόν σε ένα παιχνίδι ρητορικής, αλλά δεν έχει αντανακλαστικά να κυβερνήσει γιατί δεν ξέρει πώς κυβερνούν σωστά μια χώρα. Για να μην τον αδικώ, όμως, μέσα σε αυτή την ιστορία, πρέπει να πω ότι έχει καταφέρει με κάποιον τρόπο κι έχει κρατήσει αυτή την τρικομματική κυβέρνηση, πράγμα δύσκολο. Αυτό σημαίνει ότι έχει κάποια ικανότητα, την οποία ίσως να μην τη διακρίνουμε ακόμα…

Τσίπρας: Έχει μια πλάνη οικτρά. Δηλαδή: Ένα κόμμα του 4%, όταν έχει φτάσει στο 27%, ε λοιπόν αυτό το +23% σε μια νύχτα πρέπει να σε κάνει καχύποπτο, κι όχι χαρούμενο. Πρέπει να σου δημιουργεί ένα πρόβλημα ταυτότητας…

Βενιζέλος: Κρίμα που αυτός ο άνθρωπος φθάρθηκε σε αυτούς τους μηχανισμούς της εξουσίας, της βίαιης υπουργοποίησής του, στα παιχνίδια όλα αυτά που διεκδίκησε την εξουσία κλπ, σε λάθος timing… Τώρα που πραγματικά θα μπορούσε να προσφέρει στη χώρα, δεν έχει το αντίκρισμα από τους πολίτες, ώστε να αναγνωρίσουν την πραγματική του αξία. Γιατί η πραγματική του αξία είναι τεράστια.

Κουβέλης: Άρχισα λίγο να αλλάζω άποψη, ενώ είμαι υπέρ της Δημοκρατικής Αριστεράς, γιατί αυτή η τελευταία κίνηση του «Παρών» δεν μου άρεσε. Ή το κάνεις ή δεν το κάνεις. Αυτό το «με το ένα χέρι εδώ και το άλλο εκεί» αρχίζει να με κάνει καχύποπτο απέναντί του.

Μιχαλολιάκος: Τι να πω; Οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν αυτά που λένε, οι ίδιοι. Το ζήτημα είναι ότι δεν έχει καμία σχέση με τη Δημοκρατία και με το κοινωνικό ένστικτο του «δίνω στην κοινωνία»… Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω. Αυτούς τους ανθρώπους μπορείς πραγματικά να τους δεις με συμπάθεια γιατί αυτά που λένε τα πιστεύουν, αλλά από την άλλη έρχονται από μια άλλη εποχή, σκοτεινή.

Παπαρήγα: Καθαρές κουβέντες, έξω από την Ευρώπη κλπ, που όμως δεν κατάφερε ποτέ (το ΚΚΕ) να βρει έναν τρόπο να κρατήσει το λαό κοντά του, ακόμα και στα πιο δύσκολα. Το γεγονός δηλαδή κατά το οποίο, το κόμμα αυτό, αυτές τις εποχές, δεν κατάφερε το 5% να το κάνει 15% είναι κάτι που θα έπρεπε να είναι το πρώτο στη λίστα προς συζήτηση…

- Η «Χρυσή Αυγή» είναι επικίνδυνη για την κοινωνία ή απλά υποκαθιστά το πολιτικό κενό των μέχρι τώρα μεγαλύτερων δυνάμεων;

Εγώ την κοινωνία την κοιτάω να διέπεται από νόμους όπως των υγρών σωμάτων. Είναι υδραυλικά τα συστήματά της. Που σημαίνει ότι όταν πιέσεις μια παροχή από τη μία πλευρά θα επηρεαστεί άλλη, θα «φαγωθεί» άλλος σωλήνας, θα ανέβει άλλος δοκιμαστικός σωλήνας από μια τρίτη πλευρά, κλπ… Είναι απολύτως λογική η άνοδος της Χρυσής Αυγής για να παίξει το συγκεκριμένο ρόλο. Ως παρενέργεια τη βλέπω. Δεν τη βλέπω ως αντικαταστάτη κάποιου.

- Έχεις πολιτικές θέσεις, ηχηρή άποψη, είσαι αγαπητός στο κοινό. Για ποιόν λόγο δεν έχεις ακόμη ασχοληθεί με τα κοινά «κατεβαίνοντας» ως βουλευτής; Σου έχει γίνει ανάλογη πρόταση;

Αν συνεχίσω να έχω πολιτικές θέσεις δεν θα συνεχίσω να είμαι αγαπητός στο κοινό! (γέλια).

Όχι, δεν μου έχει γίνει. Μα και έχω τόσο πολλά πράγματα να κάνω στη δική μου δουλειά ακόμα, που δεν έχω μυαλό για ο,τιδήποτε άλλο. Απλά ως πολίτης έχω φοβερές αγωνίες.

Τα νέα παιδιά μεγάλωσαν με τα Cayenne των μπαμπάδων τους

- Το έργο που υπογράφεις και ανέβασες φέτος λέγεται «Άγρια δύση«. Είναι αυτή που σαν προφητεία βλέπεις να έρχεται στην Ελλάδα των προσεχών μηνών;

Ο τίτλος είναι τρίσημος και ερμηνεύεται ως εξής: Η πρώτη έννοια παραπέμπει ευθέως στο ότι έχουμε να κάνουμε με ένα γουέστερν, και μάλιστα… Κρητικό. Η δεύτερη έννοια αφορά στη Δύση ως οικονομία, αυτή που λέμε «Δυτική» και άγρια… Το τρίτο σημείο αφορά στο ότι κάτι δύει πριν ανατείλει, κάτι καινούργιο, αλλά κι αυτό γίνεται άγρια. Πολύ άγρια… Το έργο τελειώνει δε, με ένα ερώτημα: Τι θα κάνει η νέα γενιά; Γιατί, προσωπικά, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι αυτή η γενιά έχει αντανακλαστικά να σώσει την κατάσταση. Είναι παιδιά ανθρώπων που είχαν βολευτεί με Cayenne, οδηγούσαν τα τζίπ των μπαμπάδων τους…

- Ο Γιάννης Μπέζος είπε ότι η μεγάλη μείωση των παραγωγών στην τηλεόραση, αν και αφήνει συναδέλφους σας χωρίς δουλειά, τελικά προσφέρει γιατί «ξεσκαρτάρει» το τοπίο και προβάλει τα πραγματικά αξιόλογα πρόσωπα και έργα. Συμφωνείς;

Πολύ θα ήθελα να ισχύει αυτό. Δεν ισχύει, όμως, δυστυχώς. Φοβάμαι ότι έχουμε ακόμα ένα κύμα πριν από την «εκκαθάριση» -αν ποτέ κι αυτή συμβεί- θα διαφεντεύσει η «πλέμπα», πάρα πολύ… Ακόμα δεν έχουμε, λοιπόν, καμία τέτοια ένδειξη. Μακάρι να είχαμε.

- Στην Αθήνα ανέβηκε φέτος τεράστιος αριθμός παραστάσεων. Αν και πολλά ετοιμάζονται ήδη να «κατέβουν», πως εξηγείς την ολοένα και μεγαλύτερη «στροφή» του κόσμου στις Τέχνες;

Είναι λίγο συγκυριακό κατ’ αρχάς, γιατί δεν υπάρχει τηλεόραση (παραγωγές). Έτσι, ένας ηθοποιός δεν μπορεί να παίξει έναν πέμπτο (π.χ.) ρόλο σε ένα σήριαλ ώστε να πει: «Μια φορά την εβδομάδα έχω γύρισμα, άρα έχω δουλειά», κι έτσι παίζει ακόμα και σε μικρές παραστάσεις, γνωρίζοντας ότι «δεν θα βγάλει μια», αλλά το κάνει μόνο και μόνο για να μην κάτσει στο σπίτι του και πεθάνει απ’ την κατάθλιψη. Απ’ αυτήν την άποψη είναι θετικό. Δεν είναι θέμα ανταγωνισμού ή όχι. Μακάρι όλος ο κόσμος να έκανε ό,τι τον ευχαριστούσε. Εν κατακλείδι, το πρόβλημα είναι στον κόσμο – πουθενά αλλού. Ο κόσμος διαμορφώνει την κοινωνία, όσο κι αν πιστεύουν ότι οι πολιτικοί είναι τα άτομα που το κάνουν. Ο κόσμος «δίνει τον τόνο»…

Πηγή: aixmi.gr