Το άλλο μισό της εσωτερικής υποτίμησης - Ένα άρθρο του‏ Τάσου Τέλλογλου

Στην έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την αξολόγηση των επιδόσεων της ελληνικής διοίκησης και οικονομίας για τη χρονιά που πέρασε γίνεται η εκτίμηση ότι η χώρα έχει καλύψει μόλις το μισό της απαιτούμενης εσωτερικής υποτίμησης ώστε να μπορεί να έχει θέση στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας χωρίς να δημιουργεί διαρκώς τεράστια ελλείμματα.

Όπως και η ΕΕ έτσι και το ΔΝΤ εκτιμά ότι οι μισθοί και οι συντάξεις επιβαρύνθηκαν δυσανάλογα στην προσπάθεια προσαρμογής που έγινε κυρίως «μέσω υφεσιακών και όχι παραγωγικών καναλιών». Το άλλο μισό της εσωτερικής υποτίμησης πρέπει να καλυφθεί από την ταχύτερη πτώση των τιμών, το άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων "όχι πλέον de jure αλλά de facto", το άνοιγμα των αγορών προϊόντων, όπως εκείνων της κατεργασίας τροφίμων, τσιμέντου και άλλων υλικών οικοδομής και των υπηρεσιών που συνδέονται με τον τουρισμό, την εφαρμογή των μέτρων ανοίγματος στις αγορές πετρελαιοειδών και μεταφορών και το χωρίς έλεος κυνηγητό των φορολογούμενων «μεγάλου πλούτου» αλλά όχι μόνο αυτών.

Σήμερα το 1/3 των θέσεων εργασίας στην Ελλάδα αφορά εργαζόμενους που απασχολούνται σε «κλειστά επαγγέλματα» σύμφωνα με το ΔΝΤ και η εσωτερική υποτίμηση σε ό,τι αφορά τις τιμές προχωρά πολύ πιο αργά εξαιτίας των «αντιστάσεων» όσων πουλούν υπηρεσίες και προϊόντα σε «κλειστές αγορές». Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς αλλά και ο υπουργός Ανάπτυξης αυτής της κυβέρνησης κ. Κωστής Χατζηδάκης είχαν υποσχεθεί προεκλογικά ότι θα προχωρούσαν στις διαρθρωτικές αλλαγές και το ΔΝΤ κάνει ότι τους πιστεύει.

Αλλά καθώς κανείς δεν πιέζει για αυτά τα θέματα πολιτικά - στον ΣΥΡΙΖΑ δεν γνωρίζουν τι είναι κλειστή αγορά, ούτε μοιάζει να τους ενδιαφέρει - και τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα και λόγω της κρίσης ούτε που σκέφτονται να παραχωρήσουν τις «αγορές τους» ( κοιτάξτε τι γίνεται από τα φαρμακεία μέχρι τα διυλιστήρια, τους ομίλους τσιμέντου μέχρι τους μεταφορείς και τους Έλληνες σχολάρχες, όλοι τους με εξαίρετες σχέσεις - και προεκλογικά - με τα δύο κόμματα που κυβερνούσαν και κυβερνάνε) δεν μοιάζει πολύ πιθανό να καλυφθεί το άλλο μισό της εσωτερικής υποτίμησης από εκείνους που πρέπει να πληρώσουν. Όπως δείχνει η υπόθεση της απελευθέρωσης της αγοράς των καυσίμων, η κυβέρνηση δεν μοιάζει να βιάζεται ιδιαίτερα να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε τον Νοέμβριο του 2012  (δυνατότητα αποθήκευσης καυσίμων στο εξωτερικό, μεταφορές, συστήματα εισροών-εκροών για πάταξη του λαθρεμπορίου).

Αν επαληθευτεί η τάση, τότε πολύ απλά θα πληρώσουν και πάλι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι εις δόξαν των ομάδων πίεσης που ελέγχουν τα «κουκιά» της Βουλής.