Με Καφετζόπουλο πρωταγωνιστή σε ταινία Αλβανού σκηνοθέτη, Barbie και Ματ Ντέιμον - Όλες οι ταινίες της εβδομάδας (trailers)

Η σημαντική δανέζικη ταινία «Πειρατεία στον ωκεανό» αλλά και το αλβανικό δράμα «Ξημέρωμα» που γυρίστηκε στην Θεσσαλονίκη  ξεχωρίζουν σε μια εβδομάδα που ξεχειλίζει από επτά νέες ταινίες την ώρα που οι βραβευμένες με Οσκαρ σίγουρα θα προσελκύσουν θεατές που δεν τις έχουν δει.



«Πειρατεία στον ωκεανό» («Highjacking», Δανία, 2012) του Τομπίας Λίντχολμ, με τους Σόρεν Μάλινγκ, Γιόχαν Φίλιπ Ασμπεκ, Νταρ Σαλίμ, Αμπντιχακίν Ασγκάρ

  Αλλάζοντας διαρκώς φόντο δραματουργίας, από την απεραντοσύνη της θάλασσας στο αεροστεγώς κλειστό γραφείο μιας ναυτιλιακής εταιρείας, η τελευταία δημιουργία  του δανού σκηνοθέτη Τομπίας Λίντχολμ (συν-σεναριογράφος και στο πρόσφατο «Κυνήγι» του Τόμας Βίντερμπεργκ) είναι μια υποδειγματικά φτιαγμένη ταινία που χωρίς ποτέ να ξεχνά την περιπετειώδη φύση της, συγχρόνως λειτουργεί ως έντονο κοινωνικό σχόλιο.
Εμπνευσμένος από τη ζωή του ναυτικού πατέρα του αλλά και από το φαινόμενο των σύγχρονων πειρατειών που οργιάζουν στις θαλάσσιες περιοχές της Ασίας, ο Λίντχολμ σκηνοθέτησε ένα έργο στην καρδιά του οποίου βρίσκεται το παζάρι για τη σωτηρία ανθρώπινων ζωών. Ποιο μπορεί να είναι το κόστος ζωής των μελών του πληρώματος ενός σαράβαλου πλοίου από τη στιγμή που πέφτει στα χέρια πειρατών του Ινδικού Ωκεανού;
Με σχολαστική προσοχή ο Λίντχολμ εξετάζει κάθε λεπτομέρεια αυτής της δυσάρεστης κατάστασης που ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει να εξελιχθεί σε τραγωδία. Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων κυρίαρχο ρόλο παίζει ο ίδιος ο πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της ναυτιλιακής εταιρείας (εκπληκτικός ο Σόρεν Μάλινγκ) που αρνούμενος τη βοήθεια εξωγενών παραγόντων παίρνει την υπόθεση πάνω του. «Είναι δικό μου το πλοίο, δική μου η ευθύνη» λέει πεπεισμένος για τις ικανότητές του. Η πραγματικότητα όμως τον διαψεύδει και η εξέλιξη της ιστορίας τον μεταμορφώνει σε έναν διαφορετικό άνθρωπο.
Ο σκηνοθέτης κατορθώνει να σκάψει βαθιά στον ψυχισμό όλων όσοι συμμετέχουν στις εξελίξεις που εκτός από τον διαπραγματευτή είναι επίσης ο μάγειρας του πλοίου (Γιόχαν Φίλιπ Ασμπεκ) και ο αγγλόφωνος εκπρόσωπος των πειρατών (Αμπντιχακίν Ασγκάρ) που συνομιλεί με τον πρώτο υποστηρίζοντας μάλιστα ότι μια δουλειά κάνει, δεν είναι καν μέλος των πειρατών!
Θετικό στοιχείο της ταινίας λοιπόν, είναι ότι ο σκηνοθέτης «σπάζει» την ένταση με μικρές ανθρώπινες στιγμές από τις οποίες δεν λείπει το χιούμορ. Γιατί όντως υπάρχει κάτι το μακάβρια αστείο στην ασυνεννοησία μεταξύ πειρατών και διαπραγματευτή, ενώ όσο οι διαπραγματεύσεις προχωρούν τόσο πιο στενά συνδέονται οι όμηροι με τους κακοποιούς. Ψαρεύουν, πίνουν και τρώνε παρέα την ώρα που στη Δανία το θερμόμετρο της αγωνίας κοντεύει να σπάσει.
Το ρεαλιστικό, σχεδόν πρωτόγονο γύρισμα, και οι πειστικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών συνδράμουν σε ένα σύνολο συναρπαστικό που καθηλώνει. Πολύ συχνά νιώθεις ότι παρακολουθείς ντοκουμέντο, κατά τη διάρκεια του οποίου ζεις ο ίδιος μέσα στις καταστάσεις. Βαθμολογία: 3 Αίθουσες: ΑΘΗΝΑΙΟΝ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ - ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON STARCITY -  STER ΙΛΙΟΝ - VILLAGE MALL - VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - VILLAGE ΡΕΝΤΗ - VILLAGE METRO MALL ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - VILLAGE COSMOS - ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ
Χαμένοι στον ωκεανό
«Man at Sea» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, με τους Αντώνη Καρυστινό, Θεοδώρα Τζήμου, Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη



Καυτό και το «θαλάσσιο» θέμα της τελευταίας ταινίας του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, η οποία δύο ολόκληρα χρόνια μετά την προβολή της στο διεθνές κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Βερολίνου όπου έκανε παγκόσμια πρεμιέρα, βρίσκει επιτέλους δρόμο για τις ελληνικές αίθουσες (την μια αίθουσα για το ακριβές).

 
Η απόφαση του κυβερνήτη ενός τάνκερ με ελληνική σημαία να περισυλλέξει 30 εφήβους λαθρομετανάστες έχει δυσάρεστες συνέπειες. Η πλοιοκτήτρια εταιρεία τον πιέζει να «δώσει λύση» (όποιο και αν είναι το τίμημα), την ώρα που πίεση ασκείται και από το ίδιο το ό παρελθόν του σημαδεμένο από την απόλυτη τραγωδία. Στο πλοίο βρίσκεται η σύζυγός του (Θεοδώρα Τζήμου) σε μια ύστατη προσπάθεια σωτηρίας της τραυματισμένης σχέσης τους.
Μετά την προβολή της ταινίας στο Βερολίνο, ο Γιάνναρης αποφάσισε να διαφοροποιήσει το μοντάζ της. Δεν γνωρίζω αν αυτό έγινε λόγω των  προβλημάτων της στον ρυθμό, πάντως αυτά τα προβλήματα τα ένιωσα και μετά το δεύτερο μοντάζ.
Ενιωσα επίσης την απουσία χημείας ανάμεσα στους επαγγελματίες ηθοποιούς της ταινίας με τους ερασιτέχνες οι οποίοι υποδύονται τους λαθρομετανάστες. Ανάμεσά τους δεν υπάρχει η εσωτερική επαφή που θα έκανε την ταινία πιο ευέλικτη γιατί είναι δύσκαμπτη.
Οπως πάντα ο Γιάνναρης θέτει πολλά ερωτήματα ηθικής. Προκύπτουν πολλά ερωτήματα και για τις δυο πλευρές: Μήπως οι λαθρομετανάστες καταχρώνται τη φιλοξενία τους; Μήπως είναι πολύ υπερήφανοι για να παίξουν με τους όρους της φιλευσπλαχνίας; Τα ερωτήματα πέφτουν βροχή αλλά η διαχείρισή τους στην οθόνη δεν με έπεισε τόσο όσο θα ήθελα σε αυτή την οργισμένη ταινία που δεν μιλά μόνον για τη θάλασσα του αδιεξόδου των κατατρεγμένων αλλά πολύ περισσότερο εκείνων που θεωρούν τους εαυτούς τους προνομιούχους. Βαθμολογία: 2 Αίθουσες: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Θεσσαλονίκη και Αλβανοί
«Ξημέρωμα» («Agon», Ελλάδα/Αλβανία/Ρουμανία, 2012) του Ρόμπερτ Μπούντινα, με τους Εγκλαντίνα Τσενομέν, Τζεβντέτ Τζασάν, Αντώνη Καφετζόπουλο, Γκουλιέμ Κοτόρι



Με αυξημένο ενδιαφέρον υποδέχθηκα την ταινία που σκηνοθέτησε στη χώρα μας ο αλβανός σκηνοθέτης Ρόμπερτ Μπούντινα τοποθετώντας μια ιστορία μεταναστών στη Θεσσαλονίκη: δύο αδέλφια από την Αλβανία, προσπαθούν ο καθένας με τον δικό του τρόπο να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον ρατσιστικό και εχθρικό, γεγονός που παρατηρείς ακόμα και στους πιο «ανοιχτούς» ανθρώπους όπως ο πατέρας της κοπέλας που ο μεγαλύτερος αδελφός θέλει να παντρευτεί. Στην ιστορία ρόλο θα παίξει επίσης η αλβανική μαφία της Θεσσαλονίκης, η πίεση της οποίας είναι δυσβάσταχτη, όχι μόνον απέναντι στους ίδιους τους Αλβανούς αλλά και στους Ελληνες.

  Ο Μπούντινα φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά το θέμα με το οποίο καταπιάνεται, ενώ θετικό στοιχείο της ταινίας είναι ότι δεν την ενδιαφέρει η «στρατευμένη πολιτική» αλλά η ισορροπία στην παρουσίαση των καλών αλλά και των κακών των δύο πλευρών. Το φιλμ δεν φωνάζει «κοιτάξτε πόσο κακοί είναι οι Ελληνες» αλλά προσπαθεί να αποδώσει μια πραγματικότητα όσο πιο αντικειμενικά γίνεται -  και τα καταφέρνει.



Χαρακτηριστικό παράδειγμα η «εισβολή» των αλβανών συγγενών στο σπίτι του υποψήφιου πεθερού (εξαιρετικός και πάλι ο Αντώνης Καφετζόπουλος), ο οποίος όχι μόνον αδυνατεί να βρει το δίκιο του αλλά κινδυνεύει να βρει και τον μπελά του. Ωστόσο, η ταινία αν θα μείνει στη μνήμη μου δεν θα είναι τόσο για το περιεχόμενό της όσο για τον τρόπο με τον οποίο ο Μπούντινα διαχειρίζεται τους φυσικούς χώρους της Θεσσαλονίκης βγάζοντας στην οθόνη μια εικόνα μελαγχολικής παρακμής. Βαθμολογία: 3 Αίθουσες: ΙΛΙΟΝ
Μελιστάλαχτος διδακτισμός
«Η γη της επαγγελίας» («Promised land», ΗΠΑ, 2012) του Γκας Βαν Σαντ, με τους Ματ Ντέιμον, Φράνσες Μακ Ντόρμαντ, Χαλ Χόλμπρουκ

  Μια δεκαπενταετία μετά τον «Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ», την ταινία που έμελλε να γίνει μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες και των δύο, ο σκηνοθέτης Γκας Βαν Σαντ και ο ηθοποιός Ματ Ντέιμον ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους σε ένα αγροτικό δράμα που ενώ το θέμα του διακρίνεται από το στοιχείο της επικαιρότητας, η υλοποίησή του είναι παλαιομοδίτικη και - εδώ που τα λέμε -βαρετή. Ο Ντέιμον υποδύεται τον εκπρόσωπο μιας κολοσσιαίας εταιρείας φυσικού αερίου που έχει βάλει στο μάτι μια ανόθευτη αγροτική περιοχή. Μαζί με τη συνεργάτιδά του (Φράνσες Μακ Ντόρμαντ) ο Ντέιμον «πολιορκεί» τους κατοίκους προσφέροντας λαγούς και πετραχήλια και τόνους ψεμάτων. Στο σύνολό της μια «πράσινη» ταινία με σαφέστατα οικολογικά  μηνύματα που όμως δεν αποφεύγει την παγίδα της διδαχής προκειμένου να επισημάνει τις βλαβερές συνέπειες του Fracking, μιας δημοφιλούς μεθόδου εξαγωγής φυσικού αερίου που ωστόσο είναι επικίνδυνη γιατί μπορεί να προκαλέσει εστίες μολύνσεως. Βαθμολογία: 2 Αίθουσες: ODEON ΟΠΕΡΑ - ΔΑΝΑΟΣ - ΚΗΦΙΣΙΑ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ - ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ - ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ - ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON STARCITY - STER ΙΛΙΟΝ - VILLAGE MALL - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - VILLAGE ΡΕΝΤΗ  ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - VILLAGE COSMOS  - ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ
Ασπρόμαυρη εκκεντρικότητα
«Χαμένος παράδεισος» («Tabu», Πορτογαλία, 2012) του Μιγκέλ Γκομέζ με τους Τερέσα Μαντρούγκα, Λάουρα Σοβεράλ, Ιζαμπέλ Μουνιόζ Καρντόζο

Η επίσημη πρόταση της Πορτογαλίας στα ξενόγλωσσα Οσκαρ έγινε πέρσι με τον  «Χαμένο Παράδεισο» όπως αποδόθηκε στα ελληνικά αυτό το παράξενο, ασπρόμαυρο φιλμ, τρίτη μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη Μιγκέλ Γκομέζ. Μοιρασμένος σε δυο μέρη , ο «Χαμένος παράδεισος» σε κανονικό χρόνο παρακολουθεί την παράλληλη ζωή τριών γυναικών: μιας μοναχικής συνταξιούχου (Τερέσα Μαντρούγκα), της ογδοντάχρονης γειτόνισσάς της (Λάουρα Σοβεράλ) και της κόρης της (Ιζαμπέλ Μουνιόζ Καρντόζο), η οποία όπως η γιαγιά πιστεύει, συνωμοτεί εναντίον της σε συνεργασία με τον υπηρέτη της. Σιγά- σιγά η ηλικιωμένη θα γίνει το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, καθώς ένας παλιός, μυστηριώδης έρωτας προκύπτει στο προσκήνιο. Η ταινία που σάρωσε σε πολλά φεστιβάλ και μάλιστα διεκδίκησε την Χρυσή Αρκτο στο περσινό φεστιβάλ Βερολίνου αποσπώντας το βραβείο Αλφρεντ Μπάουερ μου έδωσε την εντύπωση μιας συμπαθητικής εκκεντρικότητας με εικαστικό κυρίως ενδιαφέρον και μάλιστα στα σημεία που είναι γυρισμένη στην Αφρική σαν βωβό σινεμά. Βαθμολογία: 2 Αίθουσες: ΕΛΛΗ
To λυκόφως των μαγισσών
«Ομορφα πλάσματα» («Beautyfull creatures», HΠΑ, 2013) του Ρίτσαρντ Λα Γκραβενέζε, με τους Αλιτν Ερενρίχ, Αλις Ενγκελερτ,  Τζέρεμι Αϊρονς, Εμα Τόμπσον

  Πριν από μερικά χρόνια η ταινία «Λυκόφως» ανανέωσε τον μύθο των βρικολάκων με τη βοήθεια των μυθιστορημάτων της Στέφανι Μέγερ. Πολλοί ζήλεψαν την επιτυχία της (που ακολουθήθηκε από τέσσερις ταινίες) και σ' αυτούς εντάσσεις αμέσως τους δημιουργούς των «Ομορφων πλασμάτων» που τοποθετούν τον χιλιοδιασκευασμένο μύθο του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας στον σύγχρονο αμερικανικό Νότο με ήρωες έναν θνητό και μια μάγισσα (η ιστορία είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας των συγγραφέων Κάμι Γκαρσία και Μάργκαρετ Στολ). Μπορούν τα δύο αυτά όμορφα πλάσματα να απολαύσουν τον έρωτά τους; Και τι ακριβώς συμβαίνει με τα φαντάσματα του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου που στοιχειώνουν την περιοχή; Οι απαντήσεις των ερωτημάτων βρίσκονται σε ένα αλαλούμ κατασκεύασμα που δεν βοηθιέται από πουθενά. Ούτε από την άφαντη σκηνοθεσία του Ρίτσαρντ Λα Γκραβενέζε, ούτε από την ιστορία που μοιάζει με σπαζοκεφαλιά, ούτε από το άχαρο πρωταγωνιστικό ντουέτο των Αλντιν Ερενρίχ και Αλις Ενγκελερτ αλλά ούτε και από τους Τζέρεμι Αϊρονς και Εμα Τόμπσον που σε ρόλους μάγων του αμερικανικού Νότου αδικούν το μέγεθος του ονόματός τους.