Τι προτιμάτε; Νικόλ Κίντμαν και Κάθριν Ζέτα Τζόουνς ή Μαρία Γεωργιάδου και Δ. Πιατά; - Ο Ράσελ Κρόου από σήμερα στα Σινεμά αλλά και το ντοκυμαντέρ του Αλέξη Πόνσε για τον Παύλο Σιδηρόπουλο! (βίντεο)

Το προσωπικό σινεμά είναι δύσκολο, αλλά όταν λειτουργεί, όπως στη νέα ταινία της Κωνσταντίνας Βούλγαρη «Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους?», φαντάζει εύκολη υπόθεση. Στην τέχνη δεν υπάρχει θάρρος. Αφετηρία είναι μια ανάγκη και μετά τα υπόλοιπα έρχονται. Εκείνο που κάνει τη διαφορά στον θεατή είναι ο βαθμός ειλικρίνειας, το πόσο πηγαία είναι η κατάθεση ψυχής, σε ποιο βαθμό και εάν αυτολογοκρίνεται ο/η καλλιτέχνης. Στο είδος -αν μπορούμε να το ορίσουμε έτσι- του προσωπικού σινεμά, είχαμε πριν από λίγους μήνες το ντοκιμαντέρ «Ημερολόγια αμνησίας» της Στέλλας Θεοδωράκη και τώρα σειρά παίρνει η Κωνσταντίνα Βούλγαρη - στη μυθοπλασία αυτή τη φορά. Δεν πιστεύω πως είναι τυχαίο το ότι είναι γυναίκες. Και χαίρομαι γι’ αυτό.


Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους? Της Κωνσταντίνας Βούλγαρη
Με τους Μαρία Γεωργιάδου, Δημήτρη Ξανθόπουλο, Θέμιδα Μπαζάκα, Δημήτρη Πιατά
Δραματική/ 2012/ Ελλάδα

Ενθουσιάστηκα με τη νέα ταινία της Κωνσταντίνας Βούλγαρη («Valse Sentimentale»). Η ιστορία της πρωταγωνίστριας -μιας νέας κοπέλας που ζει στο κέντρο της Αθήνας (για ακόμη μια φορά, οι δρόμοι, τα παγκάκια και οι τοίχοι είναι σύντροφοι και καθρέφτες) και προσπαθεί να μπαλαντζάρει την αγωνία για τον φυλακισμένο πολιτικό κρατούμενο/αγαπημένο της, με την αγάπη για ένα παιδάκι που προσέχει, την απομυθοποίηση των γονιών της και το υπαρξιακό της μπέρδεμα- είναι σαφώς προσωπική και συνεπώς ακόμα πιο αξιοθαύμαστη για την ειλικρίνειά της. Η κατακτημένη αυτοπεποίθησή της στη σκηνοθεσία αποδεικνύεται όχι μόνο στην καθοδήγηση των ερμηνειών (αναδεικνύει εξίσου την -αφοπλιστική- πρωτοεμφανιζόμενη Μαρία Γεωργιάδου και τη Θέμιδα Μπαζάκα), αλλά και στον ρυθμό των διαλόγων. Κυρίως όμως φαίνεται πως η ίδια μπορεί πλέον να εκφράζει το αυτοβιογραφικό χωρίς να είναι αποκλειστικά αυτοαναφορικό - ίσως γιατί τιμά τα συναισθήματα και όχι μόνο την ιδεολογία. Ολα καταλήγουν, δε, σε μια σκηνή απελευθερωτικού χορού, η οποία μου θύμισε τη συγκίνηση στην τελευταία σκηνή στο «Ροζ» του αδερφού της Αλέξανδρου και με συγκίνησε ακόμα περισσότερο. Συγχαρητήρια, ναι.

Χιονάτη / Blancanieves Του Πάμπλο Μπέργκερ

Με τους Μακαρένα Γκαρθία, Μαριμπέλ Βερντού, Ντανιέλ Χιμένεθ Κάτσο
Δραματική/ 2012/ Ισπανία

 

Αυτή η ασπρόμαυρη βωβή μεταφορά του γνωστού παραμυθιού σε ισπανικό έδαφος, με φλαμένκο, ταυρομαχίες και «όλε!» δεν επαφίεται σε μια χαριτωμένη παρωδία, αλλά δίνει την πρέπουσα σημασία και αγάπη στην ιστορία, ανατρέποντας τη με σκέρτσο. Ασυζητητί, πιο ολοκληρωμένη και πιο γεμάτη τόσο από το «The Artist» όσο και από τις αμερικάνικες «Χιονάτες» που είδαμε πέρσι με Κρίστεν Στιούαρτ και Λίλι Κόλινς.

Welcome to the Show Των Αλέξη Πόνσε, Κώστα Πλιάκου

Ντοκιμαντέρ/ 2013/ Ελλάδα

Το «Welcome to the Show» ανιχνεύει την καλλιτεχνική κληρονομιά του Παύλου Σιδηρόπουλου - και αφού οι κοντινοί του άνθρωποι τον προστατεύουν συνήθως, οι συνεντεύξεις αποτελούνται ως επί το πλείστον από μαρτυρίες νεότερων μουσικών και οργανώνονται γύρω από μια ραδιοφωνική συνέντευξη του ίδιου του Σιδηρόπουλου. Αν και φανερά φτιαγμένη με αγάπη, η ταινία μένει σε υποτονικούς ρυθμούς και δεν αποστάζει τελικά το μέγεθος του θρύλου του Σιδηρόπουλου.

Stoker Του Παρκ Τσαν-Γουκ
Με τους Νικόλ Κίντμαν, Μία Βασικόσκα, Μάθιου Γκουντ
Μυστηρίου/ 2013/ ΗΠΑ-Βρετανία

Ο Κορεάτης Παρκ Τσαν-γουκ σκηνοθετεί, πρώτη φορά στην αγγλική γλώσσα, μια εκκεντρική γοτθική ιστορία για μια νεαρή, εξαιρετικά σοβαρή κοπέλα, η οποία αρχίζει να παθιάζεται με τον θείο της, τον οποίο γνωρίζει όταν πεθαίνει ο πατέρας της την ημέρα των 18ων γενεθλίων της.

Broken City Του Αλεν Χιουζ
Με τους Ράσελ Κρόου, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Κάθριν Ζίτα-Τζόουνς, Τζέφρι Ράιτ
Δραματική/ 2013/ ΗΠΑ

Θρίλερ εμπνευσμένο από τις ταινίες των 70s για έναν πολιτικό, ο οποίος υποψιάζεται ότι η γυναίκα του τον απατά και προσλαμβάνει έναν πρώην αστυνομικό να την παρακολουθήσει.