ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Αυτές τις ώρες της μεγάλης προσβολής φωνές θυμού συνεχίζουν να ακούγονται. Και ευτυχώς. Αλλά και σοβαρές απόψεις εξακολουθούν να διατυπώνονται για το αν η Χρυσή Αυγή είναι, κυρίως, το υποπροϊόν της οικονομικής δυσπραγίας ή, εξίσου κυρίως, της χρεoκοπίας κάποιου προσωπικού εξουσίας.

Σύμφωνα, λοιπόν, με το αποκλειστικό ρεπορτάζ, «το Μαξίμου ήταν ενήμερο για την ενέδρα της αστυνομίας στον Τομπούλογλου». Το είπαν οι τηλεοράσεις, το άκουσα στο ραδιόφωνο. Ευτυχώς, δεν το διάβασα στις εφημερίδες – ίσως η αργία τούς προστάτευσε. Μια ρεπόρτερ, μάλιστα, το «προχώρησε»: «Ενήμερος ήταν και ο ίδιος ο πρωθυπουργός o οποίος έδωσε και το πράσινο φως για τη σύλληψη του στελέχους της Νέας Δημοκρατίας». Τα πράγματα, δηλαδή, εξελίχθηκαν, περίπου, ως εξής...

Αστάθεια. Αυτό επικρατεί πλέον ξεκάθαρα στο «Τρίγωνο των Βερμούδων» της Α. Μεσογείου, από την Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη έως το Κάιρο. Οσο και να προσπαθεί ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς να πείσει στις συνόδους κορυφής της ΕΕ ότι η Ελλάδα είναι «εγγύηση σταθερότητας», η αβεβαιότητα κυριαρχεί, οικονομικά, πολιτικά και κυρίως κοινωνικά. Σε μια περιοχή που καταλαμβάνει υψηλές θέσεις στη λίστα του Economist για πιθανότητα εξεγέρσεων.

Το 2013 φτάνει προς το τέλος του και θα μείνει στην ιστορία σαν ένα από τα έτη της μεγάλης αναδιάρθρωσης των κοινωνιών της Ευρώπης προς μια πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Μετά την έκθεση του ΟΟΣΑ που πρότεινε έναν τρόπο συνέχισης των πολιτικών λιτότητας, δύο ακόμη κείμενα επίσημων φορέων έρχονται στο φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες για να εκφράσουν τις αντιφάσεις της τρέχουσας πολιτικής και κοινωνικής συγκυρίας σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Ο Χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει με τα ζάρια, ενός μικρού παιδιού το μεγάλο βασίλειο (Αιών παις εστι παίζων, πεσσεύων ∙ παιδός η βασιληίη).

Οι σοβιετικοί όταν θελήσαν να υποτάξουν ολοκληρωτικά την Πολωνία φρόντισαν απλά να εξαφανίσουν την στρατιωτική, πολιτική και οικονομική ελίτ της πολωνικής κοινωνίας. Το πέτυχαν με μαζικές εκτελέσεις όπως αυτή στο Κατίν, όπου υπολογίζεται πως εξόντωσαν περί τις 22.000 από την αφρόκρεμα της πολωνικής κοινωνίας.

O Γιάννης Στουρνάρας και ο Eυκλείδης Tσακαλώτος συνυπήρξαν στην παρέα της Aγγλίας, πολύ πριν βρεθούν απέναντι στην πολιτική σκηνή της κρίσης. Kαθηγητές πλέον και οι δύο, έχουν το προνόμιο της βαθιάς γνώσης και την υποχρέωση του ρεαλισμού των αριθμών. O πρώτος μέσα από τις καθημερινές, σχεδόν πλέον, δηλώσεις του αποδεικνύει πως αποφάσισε να μείνει τεχνοκράτης ακόμη και εάν η πολιτική θέση που κατέχει συχνά δεν του το επιτρέπει. O δεύτερος μέσα από τις προσωπικές του επιλογές στις επενδύσεις, όπως αποκάλυψε πρόσφατα το «πόθεν έσχες» του, αφήνει σαφώς να εννοηθεί ότι ο ρεαλισμός είναι το στοιχείο που τον οδηγεί στις αποφάσεις.

Βρισκόμαστε άραγε στα πρόθυρα ενός νέου ψυχρού πολέμου; Και τι θα σήμαινε αυτό για την Ευρώπη;

Ο τρόπος με τον οποίο η Ευρώπη χειρίζεται το ζήτημα της στήριξης των υπό πτώχευση τραπεζών από τους μετόχους, τους ομολογιούχους και τους καταθέτες τους θα μπορούσε να κριθεί ανεπιτυχής, επιπόλαιος, ίσως και αφελής. Επειδή όμως δεν μπορεί να πιστέψει κανείς ότι οι ευρωπαϊκές αρχές και οι κορυφαίοι Ευρωπαίοι τραπεζίτες είναι τόσο αφελείς, η υπόθεση «μυρίζει» άλλες άγνωστες αυτή τη στιγμή σκοπιμότητες.

1) Η Ευρωζώνη όρθια: Aς ξεκινήσουμε με ένα στοίχημα ήδη κερδισμένο. Πριν κάτι παραπάνω από ένα χρόνο οι Κασσάνδρες προέβλεπαν "σκότος και έρεβος", διάλυση και καταποντισμό για τη ζώνη του Ευρώ. Η Ιρλανδία ξεμπέρδεψε ήδη με το μνημόνιο, η Ισπανία βρίσκεται εκτός κινδύνου ενώ από 1ης Ιανουαρίου 2014 η Ευρωζώνη αποκτά και νέο μέλος, την Λετονία! Την στιγμή που η Ελλάδα αναλαμβάνει την Προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ, βρίσκεται σε καλό δρόμο για να μπορέσει και αυτή σύντομα να αφήσει πίσω της την εποχή των μνημονίων

Τους πολιτικούς δεν πρέπει να τους κρίνει κάποιος απ΄όσα λένε αλλά από τις πράξεις τους.

Έχεις 10.000 ευρώ στην τράπεζα για κεφάλαιο κίνησης. Σήμερα λήγει μια επιταγή σου π.χ. 6.000 ευρώ. Είσαι σίγουρος ότι είναι καλυμμένη. Ξαφνικά, σε παίρνει τηλέφωνο ο κάτοχός της και σου λέει: «Βάλτε χρήματα στον λογαριασμό σας γιατί πήγα σήμερα να πληρωθώ και η τράπεζα μού είπε ότι δεν υπάρχει το ποσόν». Τρελαίνεσαι. Παίρνεις τηλέφωνο την τράπεζα. Σου λέει «λεφτά υπάρχουν, αλλά είναι δεσμευμένα!» «Από ποιον;» ρωτάς. «Από την εφορία!» σου απαντούν. «Γιατί; Αφού δεν χρωστάω τίποτα» ξαναρωτάς. «Γιατί έτσι αποφάσισε ο έφορος», σου απαντούν «βάσει του άρθρου 48 του νέου νόμου!»

Είναι η κομπίνα και η λαμογιά, η κυρίαρχη φιλοσοφία στη χώρα μας; Αν είναι, όντως, τότε δεν μας «βγήκε». Χρεοκοπήσαμε. Αν δεν είναι, τότε και πάλι το σύστημα πάσχει, αφού επέτρεψε σε νοοτροπίες του είδους αυτού να κυριαρχήσουν…

Κάποιο λάθος έχουμε κάνει σύντροφοι. Εμείς της ελεύθερης οικονομίας ποντάραμε στο λαϊκό καπιταλισμό και στην επιχειρηματικότητα και εισπράξαμε Χάρη Θεοχάρη. Κι οι σύντροφοι της απέναντι πλευράς μετράνε τα εκατομμύρια λες και πρόκειται για το πιο συνηθισμένο πράγμα του κόσμου. Μπας και διαλέξαμε λάθος πλευρά; Να υπερασπίζεσαι τον καπιταλισμό, να σε λένε φιλελέ και να εισπράττουν άλλοι;

Στην Ελλάδα συμφέρει να είναι κανείς συνδικαλιστής, βουλευτής και δη αριστερός και αντιμνημονιακός, καθώς αυτοί είναι που έχουν το ακαταδίωκτο σύμφωνα και με το νόμο. Για τους περισσότερους συνδικαλιστές στην Ελλάδα η αποψή μου είναι σαφής: Συνιδικαλισμός είναι  τρόπος πλουτισμού "υπερασπιζόμενος" τα συμφέροντα των φτωχών. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τους περισσότερους πολιτικούς.