ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Οι αξιωματούχοι θα είναι εκεί. Η σκηνοθεσία θα έχει τη γνωστή λαμπρότητα. Η παράσταση πρέπει να είναι ολοκληρωμένη.

Τρία άγρια εγκλήματα με θύματα γυναίκες είδαν το φως της δημοσιότητας την περασμένη Δευτέρα.

Η πολιτική ζωή δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε. Εδώ και τρία χρόνια -μετά το Μνημόνιο δηλαδή- έχει χάσει το γούστο της. Εξελίσσεται μέσα σε ένα κλίμα διαρκούς αβεβαιότητας.

Η επιλογή του κ. Θ. Αμπατζόγλου στη θέση του διοικητή του ΟΑΕΔ, στη θέση του κ. Κικίλια που απομακρύνθηκε, μετά τα τελευταία γεγονότα, είναι χαρακτηριστική του τρόπου που κυβερνάται η ελληνική σοβιετία και καταδεικνύει τις πήγες της κακοδαιμονίας της ελληνικής χρεοκοπίας.

Όπως και να τη δει κανείς τη δήλωση του πρωθυπουργού μετά την ψηφοφορία στη Βουλή για ένα επιπλέον πολυνομοσχέδιο που πέρασε με τις τραυματικές διαδικασίες του κατεπείγοντος, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει το δίκιο του. «Παρά τις Κασσάνδρες που έλεγαν για κυβερνητικές αρρυθμίες, από την ψηφοφορία η κυβέρνηση βγήκε πιο ενωμένη παρά ποτέ», είπε (παρεμπιπτόντως, για «κινήσεις Σαμαρά μετά τις αρρυθμίες» μιλούσε πρωτοσέλιδα η κυριακάτικη «Κ»).

Αν ψάξουμε βαθύτερα για τα αίτια της σημερινής μας κατάστασης είναι βέβαιο πως θα πέσουμε πάνω σε δύο «αμαρτωλούς» παράγοντες, οι οποίοι έπαιξαν καταλυτικό, αν όχι καταστροφικό, ρόλο τα τελευταία είκοσι και κάτι χρόνια: τον σταυρό προτίμησης και τις μετρήσεις της τηλεθέασης. Ο σταυρός προτίμησης ακούγεται σαν κάτι πολύ «δημοκρατικό», γιατί υποτίθεται ότι δίνει στον πολίτη το δικαίωμα της άμεσης επιλογής των εκπροσώπων του στη Βουλή.

Υπάρχουν στη ζωή του καθενός επεισόδια που απωθούνται, ιστορίες που επειδή σου προξενούν αμηχανία προτιμάς να τις ξεχάσεις. Ένα τέτοιο μικρό περιστατικό μού θύμισε τις προάλλες ένας καλός φίλος. «Εσύ ειδικά», μου είπε με ύφος παιγνιωδώς σαδιστικό, «δεν δικαιούσαι να μιλάς για τον Τσίπρα! Εσύ είσαι από τους πρώτους που του έκαναν λεζάντα και μάλιστα σε πανελλαδική μετάδοση…».

Είναι γνωστό ότι υπουργοί σε αυτή τη χώρα έχουν γίνει μέχρι και σύζυγοι γυναικών που φλέρταραν πρωθυπουργοί. Και δεν ήταν και οι χειρότερες περιπτώσεις.

«Τον είχα δίπλα μου, όχι απλώς στην πολιτική αλλά μέσα στο σπίτι μου επί 30 χρόνια, ήξερε όλα τα προσωπικά μου θέματα, και δεν είχα καταλάβει τι άνθρωπος ήταν και τι μπορούσε να κάνει».

Μια φορά κι έναν καιρό στην Ολλανδία, ήταν μια ψηλή, ξανθιά βασίλισσα που την έλεγαν Βεατρίκη. Η συγκεκριμένη γαλαζοαίματη ήταν αγαπητή στον λαό της, σε αντίθεση με τον υιό και διάδοχό της Βίλεμ, τον επονομαζόμενο και αδιάφορο (στους πάντες). Για χρόνια, κάθε φορά που ο μέσος Ολλανδός σκεφτόταν τη λέξη διαδοχή, μια ελαφριά ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά του την αισθανόταν. Κάποτε λοιπόν, η ώρα που όλοι έτρεμαν έφτασε και η βασίλισσα Βεατρίκη αποφάσισε να συνταξιοδοτηθεί.

Η νοοτροπία της «φραπεδούπολης», του καναπέ και του χαβαλέ δεν είναι η νοοτροπία που μπορεί να μας βοηθήσει να πιάσουμε το νήμα από την αρχή.

Ο δεκαεννιάχρονος Τσετσένος, Τζοχάρ Τσαρνάεφ, που παραδέχτηκε χθες τη συμμετοχή του στη δολοφονική βομβιστική ενέργεια στη Βοστόνη, είναι ένας νεαρός σαν όλους τους άλλους, αλλά είναι εξυπνότερος από τον μέσο όρο και πιο καλότροπος. Τουλάχιστον, αυτό το συμπέρασμα βγαίνει σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν ακόμη και σήμερα ο πατέρας του (τον χαρακτηρίζει "αληθινό άγγελο", "πανέξυπνο αγόρι"), ο γείτονάς του (δήλωσε ότι πρόκειται για ένα "αξιαγάπητο παιδί που δεν είχε ποτέ δημιουργήσει προβλήματα"), μία συμμαθήτριά του ("πολύ γλυκός τύπος") και η μητέρα ενός συμμαθητή και φίλου του ("ήταν πλήρως ενσωματωμένος, ήταν ένας από μας")

Θυμάστε πώς ονόμασε τον «φόρο» των καταθέσεων (ακόμα και των εγγυημένων) το Eurogroup σε εκείνη την πρώτη του, ανεκδιήγητη, απόφαση για τη «διάσωση» της κυπριακής οικονομίας; Τον ονόμασε «εισφορά σταθερότητας» - stability levy, αγγλιστί.

Ο οξύς αριστεροδεξιός λαϊκισμός μας έχει πείσει ότι οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν κρίσιμες δημόσιες θέσεις πρέπει να πληρώνονται ελάχιστα.

Στην Πόλη με έφερε ο Καβάφης. Ο Αλεξανδρινός είχε ζήσει 28 μήνες στο Νιχώρι στον Βόσπορο και φέτος, με αφορμή τα 150 χρόνια από την γέννησή του, έγινε στην Πόλη ένα εξαίρετο μαθητικό συνέδριο. Στο αεροδρόμιο προσγειώθηκα απόγευμα και οι δρόμοι προς το κέντρο ήταν γεμάτοι τουλίπες. Όχι για τον Καβάφη – άλλωστε τα «Ωραία λουλούδια και άσπρα» που αναφέρει κάπου ο ποιητής είναι μάλλον γιασεμιά (ή, μήπως, άσπρα τριαντάφυλλα;).

Πριν λίγες μέρες η Ελευθεροτυπία δημοσίευσε μια δημοσκόπηση της Metron Analysis που μεταξύ άλλων είχε και ένα πίνακα όπου το 30% του δείγματος της κοινής γνώμης συμφωνούσε με την πεποίθηση πως στη δικτατορία τα πράγματα ήταν καλύτερα απ’ ό,τι σήμερα.

Είναι ό,τι πιο εντυπωσιακό έχω ακούσει το τελευταίο χρονικό διάστημα!  Η πιο συχνή ερώτηση που δέχονται έλληνες αξιωματούχοι από εύπορους μη ευρωπαίους πολίτες είναι πότε η Ελλάδα θα ενεργοποιήσει την διάταξη για την παροχή άδειας διαμονής με την αγορά ακινήτου! Είναι σαν να στήνουν σκηνές έξω από τα μαγαζιά σε αναμονή του νέου i-phone. Λες, δεν μπορεί! Θα πουλήσει! 

Άλλο ένα διαμάντι του στέμματος της δημόσιας περιουσίας ξεπουλήθηκε χτες από την προδοτική κυβέρνηση των Αθηνών. Ο ΟΠΑΠ παραδόθηκε στα χέρια της αντίδρασης. Μόνος πυλώνας αντίστασης οι φίλιες δυνάμεις στον πρόεδρο. Ο πρόεδρος δεν πιάνεται κοροΐδο! Πήρε τον καρπό και άφησε στους άλλους τα σπόρια. Πλήρωσαν τον ΟΠΑΠ 20 φορές τα κέρδη του. Ο πρόεδρος δεν πλήρωσε μία. Και θα παίρνει κάθε χρόνο 60 εκατ. ευρώ, βρέξει, χιονίσει.

Ένας από τους 19 κατηγορούμενους στην υπόθεση «νομιμοποίησης εσόδων» από τις συμβάσεις για τα γερμανικά υποβρύχια και τα TΟR M -1, ο Νίκος Ζήγρας, παραδέχθηκε την ενοχή του και ζήτησε συγγνώμη. Ενας άλλος, απών στη χθεσινή συνεδρίαση, ο Οράτιος Μελάς, κατέθεσε τους λογαριασμούς μέσω των οποίων διοχετεύθηκε από τον αντιπρόσωπο της Ferrostaal η μίζα προς τον κ. Ζήγρα.

Θα θέσουμε το ερώτημα ωμά: Απειλείται όντως με μαζική κατάρρευση η ελληνική αγορά τους επόμενους μήνες, όπως ισχυρίζονται οι περισσότεροι επιχειρηματίες και ιδίως όσοι δραστηριοποιούνται στο πάσης φύσεως εμπόριο; Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι συγκαταλεγόμαστε μεταξύ εκείνων που συνήθως ελάχιστη σημασία δίνουν στις υπερβολές των καταστηματαρχών, οι οποίοι όποτε και αν ερωτηθούν, απαντούν ότι δήθεν έχουν «μείωση κατά 30% ή 40% σε σχέση με την αντίστοιχη περυσινή περίοδο». Μια περίπου μονίμως επαναλαμβανόμενη απάντηση, που αν τη λάβει κανείς σοβαρά υπόψη του και κάνει τις μαθηματικές πράξεις για τέσσερα - πέντε χρόνια οδηγείται στο παρανοϊκό συμπέρασμα ότι ο μαγαζατόρας που μιλάει είναι αδύνατον να υπάρχει με βάση οποιοδήποτε οικονομικό μοντέλο!