ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Αν το ερώτημα για το αν παίζεται ένα κακοστημένο Poker, εις βάρος των λαών και των κρατών του Νότου απλά μερικές μέρες πριν(και όχι μόνο), πλανιόταν στον αέρα των σκέψεων πολλών από εμάς, μετά την τελευταία απόφαση του Eurogroup για το κούρεμα των Κυπριακών καταθέσεων, αρχίζει και επιβεβαιώνεται ο αρχικός φόβος όλων μας.

Είτε είναι νομπελίστες είτε όχι, αρκετοί οικονομολόγοι του καιρού μας αντιμετωπίζουν με διαφοροποιημένα συναισθήματα πολλές νέες και πολύπλοκες εξελίξεις. Κάποιοι από αυτούς, οι πιο πολιτικοποιημένοι και νάρκισσοι, λαϊκίζουν ασυστόλως –ενίοτε δε παραληρούν.

Το Eurogroup, με την πρόσφατη απόφασή του για την Κύπρο, απεδείχθη άλλη μια φορά όχι μόνο ανίκανο να δημιουργήσει αναχώματα στο διάβα της ευρωζωνικής Κρίσης, αλλά και ιδιαίτερα αποτελεσματικό στο να υπηρετεί τις αγριότερες των διαθέσεών της. Η ιδέα και μόνο ότι σκέφτηκαν να διαφυλάξουν τη σταθερότητα στην Ιταλία ή την Ισπανία, παραβιάζοντας σε μια άλλη ελλειμματική χώρα της Ευρωζώνης το συμβόλαιο κράτους-καταθετών (για δημόσια διασφάλιση των καταθέσεων έως τις 100 χιλιάδες ευρώ, ένα όριο που εισήχθη για να αποφευχθούν οι επιδρομές πανικόβλητων καταθετών στις τράπεζες) αποτελεί ύβρη απέναντι στον κοινό νου. Ακόμα κι αν την τελευταία στιγμή πάρουν πίσω την αρχική τους απόφαση, να κατασχέσουν μέρος ακόμα και των μικρών καταθέσεων, η ζημιά έχει γίνει. Καθώς η απόφαση αυτή θα «κυνηγά» την Ευρώπη και τους ηγέτες της για καιρό πολύ, αξίζει η ανατομία της.

Στις αφίξεις του αεροδρομίου της Λάρνακας μεγάλοι πίνακες καλωσορίζουν τον επισκέπτη στο «κέντρο χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών Κύπρος». Αυτό το κέντρο ό,τι και να ψηφίσει σήμερα η κυπριακή Βουλή δεν υπάρχει πλέον με την μορφή που το γνώρισαν οι δύο προηγούμενες γενιές. Η ζημιά από το «κούρεμα»των καταθέσεων (ακόμα και να μπεί μία οροφή 20000 ευρώ που δεν θα φορολογηθούν) έχει γίνει. «Μεγαλύτερη ευελιξία» αποφάσισε χθες το Eurogroup αλλά αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει το γεγονός ότι την πρώτη μέρα που θα ανοίξουν οι Τράπεζες οι μεγάλοι ξένοι καταθέτες θα αποσύρουν κολοσσιαία ποσά.

Έχω μια καλύτερη λύση για τον Κατίδη. Να τον τεμαχίσουμε και να τον πετάξουμε στα σκυλιά. Παρακολουθούσα τις αναλύσεις στα ραδιόφωνα αλλά και το βράδυ, στην τηλεόραση. Ο Κατίδης -για μερικούς δημοσιογράφους, αλλά και για ορισμένους πολιτικούς που μιλούσαν από τα κινητά τους- είναι, περίπου, ο Χίτλερ αυτοπροσώπως. Και μετά είναι τα «κοινωνικά δίκτυα».

Η κυπριακή περιπλοκή - αναπάντεχη πιθανώς για τους υπερόπτες γερμανούς - είναι φανερή πια διά γυμνού οφθαλμού. Οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο πίστευαν ότι θα ξεμπέρδευαν στα γρήγορα, σε ένα τριήμερο, με την Κύπρο, δεν υπολόγιζαν τις αντιδράσεις, πολιτικές και οικονομικές, παρ' ότι είχαν εμπειρίες από την προηγούμενη εμμονή τους για τη συμμετοχή των ιδιωτών στο κούρεμα του ελληνικού χρέους.

Η χθεσινή πρώτη μέρα μετά το “κούρεμα” των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες κύλησε ομαλά. Απώλειες 1-2% δεν συνιστούν πανικό.

Η απόφαση για την Κύπρο παραβιάζει μία σοβαρή αρχή: Οι καταθέτες των τραπεζών δεν είναι μέτοχοι. Είναι σαν να ζητά κανείς από τον καταναλωτή ρεύματος να γίνει υποχρεωτικά ο νέος επενδυτής σε μία πιθανή κατάρρευση της εταιρείας παροχής ηλεκτρισμού.

Η απόφαση του Eurogroup να κατασχέσει επί της ουσίας μέρος των καταθέσεων των κυπριακών τραπεζών (από 6% έως 10%),είναι πρωτοφανής, επικίνδυνη και φυσικά ενέχει μια και μοναδική σκοπιμότητα.

Φέτος θα ντυθώ Ζωή Λάσκαρη στα «Κόκκινα Φανάρια». Είπε η γιαγιά μου. Έπεσε πρώτον μια μούγγα και δεύτερον το ταβάνι και μας πλάκωσε:

Ελπίζω, ειλικρινώς, να γλιτώσουν οι αποταμιευτές της Κύπρου το σκληρό μέτρο του κουρέματος των καταθέσεων. Πρόκειται άλλωστε για εξωφρενική ρύθμιση, όταν μάλιστα γίνεται στα πλαίσια της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Το σχέδιο Αθηνά είναι ένα ακόμη εγχείρημα με στόχο την ορθολογική λειτουργία των ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας. Αφού κτίσαμε Πανεπιστημιακά τμήματα σε κάθε ραχούλα, τώρα προσπαθούμε να αλλάξουμε και πάλι τα πάντα. Το κίνητρο είναι αγαθό. Αλίμονο. Ο δρόμος για την Κόλαση είναι πάντα στρωμένος με καλές προθέσεις. 

Για μένα η φετινή χρονιά έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό,μιας κι από φέτος τα χρόνια που έχω ζήσει, με φυσική διεύθυνση στις ΗΠΑ, θα είναι περισσότερα από αυτά με διεύθυνση στην Ελλάδα. Σε αντίθεση με πολλούς άλλους συναδέλφους μετοίκους, για μένα οι ΗΠΑ δεν αποτέλεσαν ποτέ μέρος σχεδίου.

Τελειώνοντας το μεταπτυχιακό του στο Cranfield της Αγγλίας, το 2004, ξεκίνησε να δουλεύει στη Sony, σε μια θέση πολλά υποσχόμενη. Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά για τον Σωτήρη Λυμπερόπουλο ώσπου ανακάλυψε ότι το πρόβλημα με αυτή τη δουλειά ήταν ότι τα πάντα αφορούσαν... τα λεφτά. «Δεν μπορούσα να δουλεύω όλη μου τη ζωή μόνο και μόνο για να σκέφτομαι πώς θα χτίσω τον προσωπικό λογαριασμό τραπέζης». μου έλεγε. «Ήρθα, λοιπόν, στην Ελλάδα και δούλεψα στην οικογενειακή επιχείρηση, μια μικρή βιοτεχνία που φτιάχνει πυτζάμες και νυχτικά».

Υποκρισία, κρυπτοφασισμός ή απλή αφέλεια και «ανθρώπινο λάθος»; Ό,τι και να ισχύει με την περίπτωση των τριών βουλευτών της ΝΔ, μεταξύ των οποίων είναι ο γραμματέας του κόμματος Μανώλης Κεφαλογιάννης, που αρνήθηκαν την άρση της βουλευτικής ασυλίας του χρυσαυγίτη Ηλία Κασιδιάρη προκειμένου να δικαστεί για το χαστούκι στη Λιάνα Κανέλλη, μικρή σημασία έχει. Σημασία έχει ότι η πράξη τους προκάλεσε πολιτικά αποτελέσματα, υποτιμητικά για τον πολιτισμό μας, προσβλητικά για την ελληνική κοινωνία, αρνητικά για τον πολιτικό κόσμο.

Ο εξ Αργεντινής, ορμώμενος επίσκοπος Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, νέος Πάπας, επονομαζόμενος Φραγκίσκος ο Πρώτος, έρχεται να ισορροπήσει πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ισχυρότερη εκκλησία του πλανήτη.

Πως να σωθεί μια χώρα όπου στην Βουλή ξεχωρίζουν ανεπάγγελτοι με πρώτο επάγγελμα αυτό του βουλευτή και τους ακολουθούν προστάτες αναρχικών και υμνητές χιτλερικών. Σε υπουργεία και Δήμο κάθονταν και κοινοί κλέφτες. Στα σχολεία «διδάσκουν» παιδεραστές. Στα Πανεπιστήμια κατασκευάζονται μολότοφ. Και οι καταχραστές του δημοσίου χρήματος αποκαλούνται απλώς επίορκοι;

Το άρθρο του Αλέξανδρου Κασιμάτη στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα

Έως σήμερα, η χωρική διάσταση της ανάπτυξης στην Ελλάδα εκφράστηκε κυρίως με διάσπαρτες και μεγάλου αριθμού οικοδομές προς όφελος των εύρωστων οικονομικά στρωμάτων, αλλά και των μικρών και των μικρομεσαίων - ο καθένας με τον τρόπο του και ανάλογα με το πουγκί του.

Τέτοιες μέρες στο νησί θα ξενυχτούσαν. Βιολιά, λαούτα και τσαμπούνες θα συνόδευαν τα τελευταία γλέντια των δυτών. Το χρεωστικό τεφτέρι «ήγραφε και όλο ήγραφε».