Ρεσιτάλ ερμηνείας η Κόρα Καρβούνη στο September που παίζεται από σήμερα στους κινηματογράφους

Νέα γυναίκα μόνη ψάχνει. Τέσσερις λέξεις που πριν από χρόνια έγιναν τίτλος αμερικανικού θρίλερ: μια μοναχική κοπέλα ξεπέρασε τα όρια, «ταυτίστηκε» με τη συγκάτοικό της και όρμησε να της «κλέψει» τη ζωή.



Το Χόλιγουντ μας έχει συνηθίσει σε ολέθριες σχέσεις. Σήμερα, οι ίδιες λέξεις με την ίδια σειρά περιγράφουν την ηρωίδα μιας ξεχωριστής ελληνικής ταινίας, την Αννα του «September». Η Κόρα Καρβούνη σε ρεσιτάλ ερμηνείας, σύμφωνα με το kathimerini.gr.

Σε ένα διαμέρισμα πολυκατοικίας, σαν κι αυτά της αντιπαροχής που στέγασαν τ’ όνειρο της αστικής Αθήνας, ζει η Αννα με τον σκύλο της, τον ασπρόμαυρο Μανού. Απέναντι, σε μια μονοκατοικία σαν κι αυτές των βορείων προαστίων που στεγάζουν τ’ όνειρο της μεσαίας τάξης, ζει μια οικογένεια. Με τη σύζυγο η Αννα έχει μια υποτυπώδη φιλία. Η Αννα κάνει βάρδιες σε ένα φαστ φουντ πλάι σε μια κεντρική λεωφόρο. Μια μέρα, ο Μανού πεθαίνει και η Αννα ζητάει από τη φίλη της να τον θάψει στον κήπο της. Ο σύζυγος της φίλης δεν αντέχει στην ιδέα ότι το σύνορο της ευτυχίας του θα το στοιχειώνει η δυστυχία του Ξένου. Την Αννα και τη μοναξιά της, άλλωστε, δεν την αντέχει ούτε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του.



Ο Χρήστος Στέργιογλου και η Κόρα Καρβούνη στον «Σεπτέμβριο".



Η ιστορία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε θρίλερ. Φλερτάρει και με αυτό το ενδεχόμενο η Π. Παναγιωτοπούλου. Η «δυσλειτουργική» ηρωίδα της εισβάλλει σαν ομίχλη από τις χαραμάδες στη ζωή των απέναντι απειλώντας να τους πλακώσει με τη μοναξιά της. Διακόπτει το συνεχές της καθημερινότητάς τους, προκαλεί ρωγμές στην κανονικότητα μιας φαινομενικής ευτυχίας. Ο ψυχολογικός χρόνος (όπως βιώνεται από την αποξενωμένη εισβολέα) παρεμβάλλεται σαν σφήνα στη ροή του ρεαλιστικού χρόνου.

Στο πιο κομβικό σημείο της ταινίας προκαλείται μια ανεπαίσθητη ρωγμή στο θολό κρύσταλλο της δυστυχίας της Αννας. Η κατά τα φαινόμενα «τρελή» βλέπει μπροστά της μια φανταστική διέξοδο. Το «θρίλερ» αποκτάει ονειρική υφή και η ατμόσφαιρα γίνεται ρετρό. Στην «ολέθρια σχέση» που περιγράφει η Π. Παναγιωτοπούλου η τρυφερότητα ανατρέπει κλισέ παραγκωνίζοντας την ψύχωση.

Στην πρώτη εντύπωση το «September» είναι μια καλή ταινία. Λιτή, πυκνή, ευαίσθητη και συγκινητική. Οσο την σκέφτεσαι και την συζητάς, όμως, αντιλαμβάνεσαι πως είναι καλύτερη. Κάτι περισσότερο από ένα τρυφερό βλέμμα μιας γυναίκας πάνω στη ρευστή ψυχολογία μιας άλλης γυναίκας. Ουδέποτε το φάντασμα του Αντονιόνι στοίχειωσε το ελληνικό σινεμά τόσο αβίαστα και δημιουργικά.