Τι γράφει η φίλη μου, Λίζα Δουκακάρου σήμερα σε χρόνο Ενεστώτα; Ένα άρθρο για τα όνειρα που έκαναν οι νέοι και τη σκληρή πραγματικότητα

Κάποια πράγματα στη ζωή αξίζει να τα περιμένεις. Έτσι μας έλεγαν όταν ήμασταν μικροί. Και πρόσθεταν, ότι αν προσπαθήσεις και παλέψεις, αποκλείεται ο δρόμος που έχεις επιλέξει, να μη σε βγάλει κάπου.

Άρθρο της Λίζας Δουκακάρου στα parapolitika.gr

Ο δρόμος σου, δηλαδή οι σπουδές, η δουλειά σου, οι φίλοι που μεγάλωσες μαζί τους, τα όνειρα και οι άνθρωποι που προστέθηκαν στη διαδρομή της ζωή σου.

Και βάζεις στόχους, τρέχεις, αγωνίζεσαι και περιμένεις ν' ανάψει επιτέλους πράσινο φως για να περάσεις απέναντι.

Αλλά δεν ανάβει, γιατί η ζωή δεν δίνει προτεραιότητα στην προσπάθεια και στο φανάρι η υπεροχή της "αγκωνιάς", μοιάζει νομοτέλεια.

Και οι πραγματικότητες παράλληλες. Ένας κόσμος από τη μια πλευρά, άλλος από την άλλη.

"Εμείς δίνουμε δουλειά και δεν έρχονται να δουλέψουν", κόμπαζε προχτές με ύφος πλανητάρχη, κάποιος σε μια παρέα. Τι δουλειά που, με τι μισθό;

Η απάντηση ήταν, να σερβίρουν και να καθαρίζουν. Από τις επτά το απόγευμα μέχρι τις 4 το πρωί, για 40 ευρώ. Χωρίς ασφάλιση. Χωρίς ρεπό. Χωρίς Σαββατοκύριακα. Αν είναι και πτυχιούχοι πολύγλωσσοι, ακόμα καλύτερα... Απαξίωση; Ειρωνεία; Το βλέμμα πάντως του 'πλανητάρχη' έσταζε χαιρεκακία. Σα να σκεφτόταν καλά να πάθετε αφού θέλατε σπουδές κι άλλα τέτοια διακοσμητικά ελάτε τώρα να κάνετε τις γλάστρες στην περγκολά μου.

Από την άλλη πλευρά τι να πουν εκείνοι που "δεν πάνε να δουλέψουν;" Και σε ποιόν να το πουν; Ο ισχυρότερος, απλά βάζει τους κανόνες. Όποιους θέλει. Δημοκρατικότατη θεσμική μονοσημία. 

Είσαι ελεύθερος να πιστεύεις ότι θέλεις. Να έχεις αντιρρήσεις και σοβαρές ενστάσεις για όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου. Να διαφωνείς με τις πολιτικές αποφάσεις και τον τρόπο που χτίζονται ή γκρεμίζονται οι κοινωνικές δομές. Αρκεί όλο αυτό το συνονθύλευμα σκέψεων να το κρατάς για τον εαυτό σου.

Δηλαδή "αν δεν σου αρέσει αυτό που σου προτείνω, κάτσε κι απόλαυσε την απόλυτη πενία σου. Αν θέλεις μπορείς και να διαμαρτυρηθείς. Στον εαυτό σου, για την κατάντια σου.

Στο κάτω-κάτω και να θέλεις να διαμαρτυρηθείς, να ακουστείς, πόσο μάλλον να δικαιωθείς σε ποιο ακριβώς πλαίσιο θα εντάξεις την αντίθεσή σου; Το μόνο λοιπόν που μπορείς να κάνεις είναι να σωπάσεις.

Και σωπαίνεις. Και συμμορφώνεσαι. Μετά κοιτάς πίσω, το δρόμο που ήδη έχεις περπατήσει κι αναρωτιέσαι, πως έφτασες μέχρι τα μισά του δρόμου και δεν κατάλαβες ότι είναι μονόδρομος κι οδηγεί σε αδιέξοδο.

Το αυγό του φιδιού επωαζόταν χρόνια. Ούτε τα εργασιακά ούτε τα δημοκρατικά δικαιώματα χάθηκαν σε μια νύχτα.

Από το 1945, ο Αμερικάνος οικονομολόγος Kenneth Boulding υποστήριζε:

«Ο σημερινός Κόσμος ζει κάτω από το αφόρητο καταπιεστικό δίλημμα: είτε θα διευρύνει την κατανάλωση ακολουθώντας τον δρόμο του πολέμου, είτε θα μειώνει την παραγωγή ακολουθώντας το δρόμο των κρίσεων και της ανεργίας».

Η τελική επιλογή περιελάμβανε και τα δύο.

Για να φτάσουμε στο σήμερα όπου ο κυνισμός δεν είναι απλώς μια έκφραση, ούτε καν οπτική και στάση ζωής. Έχει τόσο διαποτίσει ολόκληρη την κοινωνία τις σχέσεις τις συμπεριφορές και την ίδια την καθημερινότητά μας σε όλες της τις πτυχές σε σημείο που αν δεν εγκλιματιστείς και μάλιστα εγκαίρως, είναι πρακτικά αδύνατον να επιβιώσεις.

Όπου επιβίωση ισούται με τη διαγραφή όσων ονειρεύτηκες και τη συμφιλίωση με τον εφιάλτη που οφείλεις να ζήσεις...

Γνωρίζοντας πια, πως όχι, δεν αξίζει να περιμένεις!