Ο Κωστας Στούπας και ο Θανάσης Μαυρίδης σχολιάζουν την αποπομπή Θεοχάρη : Ήταν απλά μέρος του προβλήματος-Η χώρα για να επιβιώσει χρειάζεται μια επανάσταση με διάλυση του κράτους και επανίδρυση

Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης στο capital.gr

Ήταν το πρόβλημα ο Χάρης Θεοχάρης; Θα λέγαμε ότι ήταν αρχής εξαρχής ένα μέρος ενός συνολικότερου προβλήματος, της εφαρμογής μιας άχαρης και αδιέξοδης φορολογικής πολιτικής. Όταν όμως επιχείρησε να αυτονομηθεί και να διακριθεί έγινε ένα μεγάλο πρόβλημα από μόνος του. Όταν για παράδειγμα έκανε business plan για τα λεφτά που πρέπει να μαζέψει η εφορία από πρόστιμα, δημιουργήθηκε θέμα!



Η κυβέρνηση αποφάσισε να απαλλαγεί από το Χάρη Θεοχάρη και μαζί να αποτινάξει από πάνω της λίγη από τη σκόνη που έχει συγκεντρώσει από την εξαέρωση της μεσαίας τάξης. Δεν ήταν όμως ο Χάρης Θεοχάρης εκείνος που ψήφισε τους νόμους. Ο Χάρης Θεοχάρης ήταν εκείνος που τους εφάρμοζε και εκείνος που προσπαθούσε να τους ερμηνεύσει. Κι εκεί, στην ερμηνεία, έκανε οπωσδήποτε λάθη και επέδειξε υπερβάλλοντα ζήλο, όπως έλεγε στο παρελθόν η "υπηρεσία" σε περιπτώσεις ξυλοδαρμού διαδηλωτών από τα "όργανα".

Υπάρχουν δύο τρόποι για να αντιμετωπίσει το δημόσιο τους πολίτες. Ο ένας είναι ο  καλόπιστος, μέχρι να αποδειχτεί ότι δεν άξιζε της εμπιστοσύνης του. Ο δεύτερος τρόπος είναι να θεωρήσει αρχής εξαρχής τον πολίτη  ένοχο και να τον καλέσει να αποδείξει αυτός την αθωότητά του. Αυτό συμβαίνει στην κοινωνία του Όργουελ και της Ελλάδας του 2014.

Αυτή τη δεύτερη σκληρή γραμμή, όμως, την επέλεξε ο Χάρης Θεοχάρης, σε συνεργασία με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Οικονομίας και την τρόικα. Διότι αυτό πίστευαν οι άνθρωποι. Ότι οι Έλληνες είναι κλέφτες και απατεώνες κι ότι θα έπρεπε να συνετιστούν. Θυμηθείτε τις δηλώσεις Στουρνάρα για τους κατοίκους της Εκάλης!

Θυμηθείτε τα δημοσιεύματα του γερμανικού κυρίως τύπου για το πόσο κλέφτες είναι οι Έλληνες.  Όλες οι πρακτικές που ακολούθησαν οι φορολογικές αρχές βασιζόντουσαν σε μία στρατηγική εκδίκησης. Έφταιγαν δεν έφταιγαν οι φορολογούμενοι.  

Προσέξτε τώρα! Για να βρει ο αδικημένος φορολογούμενος το δίκιο του θα έπρεπε να προσφύγει στην Δικαιοσύνη αφού εξασφάλιζε με κάποιον μαγικό τρόπο χρήματα για να πληρώσει το ήμισυ του προστίμου. Όσο άδικο κι όσο υψηλό κι αν ήταν το πρόστιμο! Και θα έπρεπε να περιμένει στη συνέχεια μερικά χρόνια να εκδικαστεί η υπόθεσή του...

Την πολιτική αυτή δεν την ακολούθησαν οι εφοριακοί επειδή το αποφάσισαν οι ίδιοι. Ήταν εντολή από τα ανώτερα κλιμάκια. Δηλαδή από τον Χάρη Θεοχάρη. Το αν αυτό ήταν απόφαση του Χάρη Θεοχάρη ή του Γιάννη Στουρνάρα ή της τρόικας, ας μας το πει ο πρώην Γενικός. Η ουσία πάντως είναι ότι οι εφοριακοί για να μην μπλέξουν έμπαιναν στη διαδικασία των μεγάλων προστίμων. Πραγματικά ατιμωτικό και άδικο για πολλούς φορολογούμενους. Αποφάσεις που κατέστρεψαν ζωές.

Φταίει ο Χάρης Θεοχάρης και για τους ρυθμούς της Δικαιοσύνης; Όχι! Φταίει όμως επειδή τους γνώριζε  και θα έπρεπε να συνυπολογίσει κι αυτό τον παράγοντα σε οποιαδήποτε απόφασή του. Επίσης,  δεν μπορεί να μπαίνει σε εφαρμογή το πρόγραμμα του κοινωνικού μερίσματος και οι τράπεζες να κατάσχουν τα λίγα ευρώ που έβρισκαν μέσα στους λογαριασμούς. Τα χρήματα που περίμεναν αναξιοπαθούντες για να μπορέσουν να καλύψουν άμεσες ανάγκες τους. Το ότι οι τράπεζες ήταν ανέτοιμες να αντιμετωπίσουν την κατάσταση  ήταν ευθύνη του εν λόγω τεχνοκράτη.

Κι υπάρχει και κάτι άλλο! Να δεχτούμε για χάρη της συζήτησης ότι ο Χάρης Θεοχάρης δεν έφταιγε για τίποτα  κι ότι ο ίδιος απλώς εκτελούσε εντολές. Ή συμφωνεί κανείς με τις εντολές και τις εκτελεί ή δεν συμφωνεί και παραιτείται.

Να διαφωνεί με όλα και να τα εφαρμόζει με σθένος και αυταπάρνηση είναι ένας "επαγγελματισμός" που δεν συναντάμε εύκολα. Κι αν πιστεύουν στην Κομισιόν ότι είναι τόσο καλός που θα έπρεπε να τον έχουμε στην πλάτη μας για τα επόμενα τριάντα χρόνια, δεν έχουν παρά να τον προσλάβουν και να του αναθέσουν μία θέση ευθύνης. Και για να μην αφήσουμε κάτι στον αέρα: Υπήρξαν εφοριακοί που διαφώνησαν με τις απίστευτες πολιτικές της κυβέρνησης και παραιτήθηκαν ή αρνήθηκαν να εκτελέσουν εντολές. Ο κ. Χάρης Θεοχάρης χρειάστηκε να παραμείνει ώρες στο γραφείο του κ. Στουρνάρα για να πειστεί να δώσει την παραίτησή του.

Από την άλλη δεν είμαστε από εκείνους που θα μηδενίσουν το έργο του Χάρη Θεοχάρη στις εφορίες.  Δεν θα είμαστε άδικοι. Ως άνθρωπος της τεχνολογίας επιτέλεσε σπουδαίο έργο. Σήμερα ο πολίτης μπορεί με ένα κουμπί να κάνει εργασίες που μέχρι πριν από λίγο καιρό απαιτούσαν ατελείωτη παραμονή στις ουρές στις εφορίες. Το πρόβλημα είναι ότι ο άνθρωπος αυτός ανέλαβε και έργο από ένα κομμάτι που δεν γνώριζε, που δεν καταλάβαινε. Κι αυτό σε συνδυασμό με το αλαλούμ των δεκάδων νόμων και εκατοντάδων εγκυκλίων έφερε ένα αποτέλεσμα που δεν ήταν επιθυμητό. Ο κ. Χάρης Θεοχάρης δεν είναι θύμα ούτε των περιστάσεων ούτε των εποχών. Είναι θύμα των δικών του επιλογών.


Γράφει ο Κώστας Στούπας στο capital.gr:

Στην κυβέρνηση μόλις τώρα κατάλαβαν πως ο δρόμος που ακολουθούσαν τα δυο τελευταία χρόνια ήταν αδιέξοδος και για τη χώρα και για τα κόμματα της συγκυβέρνησης από τη σκοπιά της εξασφάλισης της πολιτικής επιβίωσης.

Διέλυσαν τον ιδιωτικό τομέα και τη μικρομεσαία τάξη με τις φοροεπιδρομές για να μπορέσουν να μοιράζουν εφάπαξ σε πρόωρα συνταξιοδοτηθέντες πελάτες και να μην απολύσουν κανέναν από τους αργόμισθους του δημοσίου και αυτοί σε ανταπόδοση κατά 43% ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.

Τα θύματα του ιδιωτικού τομέα «δραπέτευσαν» με εκδικητική μανία προς τη Χρυσή Αυγή και τα μικρά κόμματα.

Η κυβέρνηση με αιχμή τη ΝΔ προσπαθεί μέσω ενός ανασχηματισμού προσώπων στην κυβέρνηση να αλλάξει την εικόνα της και να επανακαθορίσει τη σχέση της με μερίδες της εκλογικής βάσης.

Η κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει πρόσωπα αλλά δεν μπορεί να αλλάξει πολιτικές. Μπορεί να κάνει τις δόσεις στην εφορία ή τον ΟΑΕΕ από 12, 24 ή 76... αλλά αυτό για κάποιον που αδυνατεί να πληρώσει είναι δώρο άδωρο. Αυτοί, των οποίων οι καταθέσεις εξαντλήθηκαν ή εξαντλούνται από τους φόρους, αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Κατά συνέπεια με γεωμετρική πρόοδο θα αυξάνονται και οι ανεξόφλητες οφειλές προς το δημόσιο.

Για να μειώσει η κυβέρνηση φόρους και εισφορές θα πρέπει να μειώσει αντίστοιχα και δαπάνες και προσωπικό του δημοσίου. Η μείωση των δαπανών με μια επανάσταση στη φορολογία και το δημόσιο θα μπορούσε να προσελκύσει επενδύσεις και να έχει αποτέλεσμα στην οικονομική ανάπτυξη. Όχι αύριο, αλλά σε μερικά χρόνια...

Αν ξεκινήσει τώρα  να αλλάζει πολιτική, τα αποτελέσματα δεν θα προλάβουν να γίνουν αντιληπτά στην οικονομία πριν το τέλος της κυβερνητικής τετραετίας σε δυο χρόνια το πολύ. Η κυβέρνηση δεν έχει τα περιθώρια να αλλάξει πολιτική. Πρόσωπα μπορεί να αλλάξει με τον ανασχηματισμό και ανούσιες λεπτομέρειες στην εφαρμογή της παρούσας πολιτικής.

Αυτό δεν σημαίνει πως υπάρχει άμεσος κίνδυνος να χάσει την εξουσία από το ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις τώρα, μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών που σε ευνοϊκό περιβάλλον γι’ αυτόν δεν σημείωσε άλμα ανόδου αλλά απλά διατήρησε τις δυνάμεις του με μικρές απώλειες, συνειδητοποιεί πως πρέπει να εγκαταλείψει την άκρα αριστερά, τον στείρο αντιμνημονιακό κενό περιεχομένου λόγο, τις ψυχροπολεμικές ιαχές για κρεμάλες και φυλακές.

Επιχειρεί τα πρώτα δειλά ανοίγματα σε ένα πιο ρεαλιστικό και ήπιο λόγο. Έχοντας πίσω του όμως ένα κοινό το οποίο έχει προσελκύει και εθίσει στους υψηλούς τόνους και στην ανεύθυνη παροχολογία, η στροφή αυτή θα είναι δύσκολη, έως αδύνατη.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για το μέσο ψηφοφόρο συμβολίζουν τους βασικούς υπεύθυνους της χρεοκοπίας της χώρας, όσο κατέχουν βασική θέση στο χώρο της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς θα διατηρούν το πολιτικό σύστημα σε αστάθεια.

Ο κόσμος τους ανέχεται γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός από όχημα επανόδου του διεφθαρμένου και αργόμισθου βαθέως ΠΑΣΟΚ μοιάζει ανεξέλεγκτος στις διαθέσεις διάφορων μικρών ακραίων ομάδων.

Η χώρα για να επιβιώσει χρειάζεται μια επανάσταση με διάλυση του κράτους και επανίδρυση. Δυστυχώς δεν φαίνεται στον ορίζοντα η κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία που μπορεί να το πετύχει αυτό.

Η κυβέρνηση είναι παγιδευμένη σε αδιέξοδο, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επίσης παγιδευμένος στα δικά τους αδιέξοδα... η χώρα παραμένει παγιδευμένη.

Η αποπομπή του κ. Χάρη Θεοχάρη αποτελεί λάθος κίνηση. Ο κύριος Θεοχάρης εφάρμοζε την πολιτική που αποφάσιζε η κυβέρνηση. Στην προκειμένη περίπτωση χρησιμοποιείται σαν αποδιοπομπαίος τράγος.

Προφανώς για να παραιτηθεί του έχουν υποσχεθεί κάποια άλλη θέση. Η θέση του γενικού γραμματέα εσόδων όμως με το μνημόνιο έφυγε από την επιστασία του Υπουργείου Οικονομικών για να μην μπορεί η κυβέρνηση να εφαρμόζει διακριτικά την οικονομική πολιτική.

Η αποπομπή αποδεικνύει πως η ανεξαρτητοποίηση αυτή ήταν «μαϊμού» όπως και τα περισσότερα από τα μέτρα που προέβλεπε το μνημόνιο.