Γιώργος Καπουτζίδης: «Στα 43 μου ήθελα να γράψω μια σειρά που να δημιουργεί συναισθήματα»

Εχει αλλάξει και ο Γιώργος Καπουτζίδης; Είναι πλέον σχεδόν 43 ετών και έχει περάσει ήδη µία 25ετία από τότε που έφυγε από το πατρικό του στις Σέρρες για να σπουδάσει στη Νοµική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστηµίου στη Θεσσαλονίκη (δεν αποφοίτησε) και κατόπιν στη ∆ραµατική Σχολή Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Εχουν επίσης µεσολαβήσει µερικοί διαγωνισµοί της Eurovision και δύο-τρία τηλεοπτικά σόου, που τον έβαλαν στο ρόλο του παρουσιαστή. Για τις ανάγκες αυτής της τελευταίας του δουλειάς πέρασε εβδοµάδες προπονούµενος σε κλειστά παγοδρόµια στο Αµπερντίν και στην Μπρατισλάβα µαθαίνοντας κέρλινγκ.

Συνέντευξη στην Κατερίνα Μπακογιάννη - Καθημερινή

Γιατί αργήσατε τόσα χρόνια, µετά το «Παραπέντε», να ξαναγράψετε για την τηλεόραση;

Νοµίζω ότι δεν ήµουν έτοιµος να ξαναεκφραστώ.

Είχε στερέψει η έµπνευσή σας;

∆εν έβρισκα χαρά... Είναι πολύ δυσάρεστο να κοιµάσαι δύο ώρες το εικοσιτετράωρο επί µία εβδοµάδα και πάλι να µην προλαβαίνεις να παραδώσεις το επεισόδιο. Και δεν το άντεξα. Πέρα όµως από αυτό, καταλάβαινα ότι είχε γίνει µια αλλαγή µέσα µου και έπρεπε να περιµένω να δω πού θα κάτσει η µπίλια. Ηταν πολύ µεγάλο αυτό που έζησα µε το «Παραπέντε». 

∆εν αντέξατε την επιτυχία;

Ξαφνικά έζησα και είδα πράγµατα που δεν ήταν τόσο αθώα. Ταρακουνήθηκα.

Σας τρόµαξε και ο εαυτός σας;

Αλλαξαν λίγο οι σταθερές µου. ∆εν έγραφα πια µια αστεία ιστορία για να διασκεδάσω µέσα στη µοναξιά του δωµατίου µου, αλλά έγραφα για ένα κανάλι, για τρία εκατοµµύρια, για εκποµπές και περιοδικά. Οπότε χαίροµαι που τελικά ασχολήθηκα µε πιο απροβληµάτιστα πράγµατα όλα αυτά τα χρόνια, γιατί αισθάνοµαι ότι, εάν έγραφα αµέσως µετά το «Παραπέντε», θα προσπαθούσα να γράψω πάνω-κάτω το ίδιο πράγµα.

Σας στενοχωρεί που κάποιοι σας θεωρούν λιγότερο «σοβαρό» επειδή παρουσιάσατε τη Eurovision και άλλα τηλεοπτικά σόου;

Θα µε στενοχωρούσε εάν εγώ ο ίδιος δεν ήµουν «σοβαρός». Εάν είµαι και δεν µπορούν οι άλλοι να το δουν, είναι απλώς µια... µικρή αδικία.

Ενας ηθοποιός του Θεάτρου Τέχνης θα επέλεγε να συνεργαστεί στην αρχή της καριέρας του µε τον Τάκη Ζαχαράτο;

Μα εγώ δεν τελείωσα το Θέατρο Τέχνης! Ενα παιδί που έβλεπε πολλή τηλεόραση στις Σέρρες ήµουν και καλός µαθητής και φοιτητής. Μετά ήρθα στη µεγάλη πόλη, µπήκα στη ∆ραµατική Σχολή και ξαφνικά µε κάλεσαν σε ένα πολύ µεγάλο θέαµα και χάρηκα, και πέρασα και πολύ ωραία. ∆εν είναι φυσιολογική αυτή η πορεία; Φυσιολογικό δεν θα είναι εάν φτάσω 80 χρονών και έχω γράψει 45 βιβλία και πω ότι θέλω να κάνω πάλι µπουζούκια;

Αντίθετα µε το «Παραπέντε», η «Εθνική Ελλάδος» φιλοδοξεί να περάσει κοινωνικά µηνύµατα;

Στα 33 µου µπορούσα να γράψω την Ντάλια µε τα ξανθά µαλλιά, και αυτό, τότε, ήταν πολύ ειλικρινές. Τώρα είµαι 43 και µέσα από την καρδιά µου ήθελα να φτιάξω αυτούς τους χαρακτήρες. Και χαίροµαι που κάποιοι συγκινούνται. Ηθελα να δηµιουργήσω συναισθήµατα.

Με άνεργες γυναίκες, φασίστες και άτοµα µε ειδικές ανάγκες;

Είναι πρόσωπα που βλέπουµε κάθε µέρα εάν κάνουµε µια βόλτα στη γειτονιά. Η δυσκολία είναι ότι ακριβώς επειδή υπάρχει µια πολυσυλλεκτικότητα στους χαρακτήρες, πρέπει να µπω λίγο πιο βαθιά στην ψυχοσύνθεση ανθρώπων που δεν γνωρίζω. ∆ηλαδή, δεν γνωρίζω πώς ένα παιδί µπορεί να φτάσει να έχει φασιστικές αντιλήψεις και δεν έχω τέτοιους ανθρώπους στο περιβάλλον µου.

Αυτά τα θέµατα «πουλάνε» αυτή την εποχή;

∆εν ξέρω τι πουλάει ή δεν πουλάει. Θέλω απλώς να πω το εξής: το να χτυπήσουµε το φασισµό είναι δουλειά όλων µας. Είναι δουλειά και του µορφωµένου και του αµόρφωτου. Είναι δουλειά και του καθηγητή πανεπιστηµίου και του σερβιτόρου. Μιας κοπέλας από τα Γρεβενά και ενός αγοριού που ζει στην Κηφισιά. Μια τηλεοπτική σειρά δεν λύνει προβλήµατα, αλλά εγώ αυτό µπορώ να κάνω.

Γιατί επιλέξατε να υποδυθείτε έναν οµοφυλόφιλο χαρακτήρα;

Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα να ερµηνεύσω έναν γκέι ρόλο χωρίς κανένα απολύτως «εξωτερικό» στοιχείο στην οµιλία ή στην κίνηση. Αυτός ο πολύ ρεαλιστικός χαρακτήρας καταντά πρωτοποριακός για την ελληνική τηλεόραση. Ο πιο αγαπηµένος µου κωµικός χαρακτήρας ήταν ο ήρωας που έπαιζε ο Γιάννης Μπέζος στους «Απαράδεκτους»: για το 1991 ήταν πρωτοποριακό ότι ένας γκέι χαρακτήρας ήταν ίσος ανάµεσα σε τέσσερις, φοβερά έξυπνος και δεν ήταν αντικείµενο κοροϊδίας. Ε, από τότε αισθάνοµαι ότι δεν υπήρχε κάποια εξέλιξη και ότι έπρεπε να πάµε ένα βήµα παραπέρα.

Και γιατί κρατήσατε τον συγκεκριµένο ρόλο για τον εαυτό σας;

Γιατί είπα, το κάνω που το κάνω το τόλµηµα, ας το κάνω ολοκληρωµένα.

Ο Χρήστος στη σειρά κάνει «outing»;

Ο Χρήστος δεν είναι κυρίως ένας γκέι χαρακτήρας. Είναι ψυχρός, κλεισµένος στον εαυτό του, πρωταθλητής στο κέρλινγκ και τυχαίνει να είναι και γκέι.

Θα αποτολµήσετε και φιλί «τύπου Παπακαλιάτη»;

∆εν το έχω σκεφτεί καθόλου.

Το κέρλινγκ πώς προέκυψε;

Είχα παρακολουθήσει το άθληµα πριν από καµιά δωδεκαριά χρόνια στο Eurosport. Εχει κανόνες που µε ενθουσιάζουν: όποιος κάνει παράβαση είναι ο ίδιος αναγκασµένος να το πει και η τιµιότητα φτάνει το 100%.

Οι Ελληνες µπορούµε να παίξουµε κέρλινγ ή δεν γνωρίζουµε από fair play;

Αυτό θα το δούµε.

Θα κερδίσει η «Εθνική Ελλάδος» στο τέλος;

Θέλω πολύ. Ακόµη και αν δεν πάρουν την πρώτη θέση, οι ζωές τους πρέπει να αλλάξουν προς το καλύτερο. Αλλιώς δεν θα έχει νόηµα όλη αυτή η προσπάθεια. Το βασικό που θέλει να περάσει αυτή η σειρά είναι ότι, εάν δεν είσαι ικανοποιηµένος από τη ζωή σου, προσπάθησε να την αλλάξεις. Οχι να κοιτάς τη δουλειά και το σπίτι του αλλουνού. ∆ιότι, όταν κρίνεις το απέναντι µπαλκόνι, ξοδεύεις άσκοπη ενέργεια. Η ζωή σου πάει κατά διαόλου και αναπτύσσεις ρατσιστικές και οµοφοβικές συµπεριφορές. Πιστεύω ότι αυτό είναι το πρόβληµά µας. Εάν κοιτούσαµε τη δική µας ζωή, θα είχαµε προκόψει περισσότερο.

Η κανονική Ελλάδα θα τα καταφέρει να αλλάξει;

Εχει επικεντρωθεί η Ελλάδα στο να φτιάξει τη ζωή της καλύτερη;

Οι γονείς σας πώς αντιµετωπίζουν όλο αυτό που συµβαίνει σε εσάς;

Χαίρονται πολύ. Και χαίροµαι και εγώ πολύ γι’ αυτό. Είναι πολύ όµορφο και συγκινητικό όταν τα παιδιά κάνουν τους γονείς περήφανους.