Alexander Newley: Η μητέρα μου η Joan Collins, το οδυνηρό διαζύγιο των γονιών & τι σημαίνει γιος διάσημης 5άκις παντρεμένης mum!‏

Ομως, το ενδιαφέρον των μίντια συχνά μετατοπίζεται από το καλλιτεχνικό του έργο στην προσωπική του ζωή. Είναι μάλλον αναπόφευκτο, αφού είναι ο μοναχογιός της Τζόαν Κόλινς, καρπός του έρωτα -και του γάμου της- με τον βραβευμένο με Οσκαρ συνθέτη, ηθοποιό και τραγουδιστή Αντονι Νιούλι.

Συνέντευξη στην Τσούλα Επτακοίλη - Καθημερινή

Πριν από λίγες ημέρες, ο 49χρονος Αλεξάντερ άνοιξε την καρδιά του στους Times για τα τραυματικά παιδικά του χρόνια, τα οποία θα αφηγείται στην αυτοβιογραφία του που θα κυκλοφορήσει έως το τέλος της χρονιάς, με τίτλο «Hollywood Child». Εξομολογήθηκε πως, ενώ ήθελε, όπως κάθε παιδί, να αισθάνεται κοντά του τη μητέρα του, εκείνη τον φρόντιζε από απόσταση, έχοντας δώσει προτεραιότητα στα επαγγελματικά της. Ο ίδιος και η αδελφή του μεγάλωσαν με νταντά. «Η μητέρα μου δεν ήταν τέρας, αλλά απλώς νάρκισσος. Δεν μπορώ να τη θυμηθώ να με αγκαλιάζει», είπε στη βρετανική εφημερίδα, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου. Οι δηλώσεις του αναπαράχθηκαν από σκανδαλοθηρικά έντυπα σε όλο τον κόσμο, εντασσόμενες σε κάθε άλλο παρά κολακευτικά δημοσιεύματα για την 81χρονη σήμερα σταρ.

Πού βρίσκεται η αλήθεια; «Ειδικά ο βρετανικός Τύπος έχει συχνά την τάση να γίνεται καυστικός», λέει ο Αλεξάντερ Νιούλι, φανερά ενοχλημένος από τη διάσταση που πήρε το θέμα. «Κάποιοι δημοσιογράφοι έχουν κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό τους και φιλτράρουν τα λόγια σου, επιλέγοντας τα στοιχεία που οι ίδιοι χρειάζονται για να χτίσουν την ιστορία που θέλουν. Υπερβάλλουν, τα βλέπουν όλα σε άσπρο-μαύρο. Σκοπός τους είναι να πουλήσουν φύλλα και το καταλαβαίνω κι εγώ θέλω να πωλούνται τα έργα μου. Διαβάζοντας το βιβλίο μου, όμως, θα δει κανείς ένα ειλικρινές, τρισδιάστατο πορτρέτο της μητέρας μου, καθώς και τις συγκυρίες στις οποίες βρέθηκε και αναγκάστηκε να “λειτουργήσει” - και θα κατανοήσει καλύτερα τις πράξεις της».

Παρατηρητής της ίδιας του της ζωής

Ας πάρουμε το νήμα της ιστορίας από την αρχή. Είναι 1963 όταν η 30χρονη Τζόαν Κόλινς παντρεύεται τον Αντονι Νιούλι. Είναι ο δεύτερος γάμος της, είναι τρελά ερωτευμένη και πρόθυμη να βάλει σε δεύτερη μοίρα την καριέρα της για να αφοσιωθεί στην οικογένειά της. «Ημουν σίγουρη ότι θα γινόταν καλός πατέρας, μολονότι με είχε προειδοποιήσει ότι πιθανότατα δεν θα μπορούσε να μου είναι πιστός. Πόσο ανόητη ήμουν να αγνοήσω τις προειδοποιήσεις του...» έχει εξομολογηθεί σε συνέντευξή της. Την ίδια χρονιά το ζευγάρι αποκτά μία κόρη, την Τάρα, και δύο χρόνια αργότερα ένα γιο, τον Αλεξάντερ, τον οποίο χαϊδευτικά φωνάζουν Σάσα. Ομως τα προβλήματα δεν αργούν να φανούν. Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, το γυαλί έχει πια ραγίσει. Το διαζύγιό τους εκδίδεται το 1971. Τα παιδιά τους, αναπόφευκτα, μπαίνουν στη δίνη ενός κυκλώνα...

«Δεν υπάρχει εύκολη παιδική ηλικία. Οι περισσότεροι έχουμε μια φρικτή ιστορία να θυμηθούμε. Ακόμη κι εκείνοι οι τυχεροί που λένε “οι γονείς μου πάντα αγαπούσαν ο ένας τον άλλο” κάποια τραγωδία θα έχουν βιώσει. Ολοι έχουμε το δικό μας μερίδιο στη θλίψη, μικρό ή μεγάλο. Ετσι είναι η ζωή», λέει ο Αλεξάντερ. «Η αλήθεια είναι ότι, αν έχεις διάσημους γονείς -κάτι που δεν θα συνιστούσα σε κανέναν! (γελάει)-, είναι πολύ απασχολημένοι με τον εαυτό τους: να χτίσουν την καριέρα τους, να αφήσουν το “αποτύπωμά” τους στον κόσμο. Το παιδί τους θέλει να αισθάνεται ότι βρίσκεται στο κέντρο του σύμπαντός τους, αλλά εκείνοι αδυνατούν να είναι εκατό τοις εκατό παρόντες...»

Στον ίδιο ακριβώς αυτό συνέβαινε ένιωθε εγκαταλελειμμένος. Πριν από μερικά χρόνια, ζωγράφισε το «Αυτοπορτρέτο με ευτυχισμένη οικογένεια». Ο ίδιος απεικονίζεται σε αυτό σε διττό ρόλο: ως χαρούμενο παιδί που παίζει στο γρασίδι με τους γονείς του, στο προσκήνιο, και ως θλιμμένος ενήλικος παρατηρητής, στο βάθος. «Ο πίνακας βασίστηκε σε μια φωτογραφία που τραβήχτηκε λίγους μήνες πριν από το διαζύγιο των γονιών μου», εξηγεί. «Τη βρήκα και κοιτάζοντάς τη συνειδητοποίησα πως δεν θυμάμαι τίποτε από αυτή την οικογένεια, μου είναι κάτι ξένο. Δεν θυμάμαι καν τον πατέρα μου και τη μητέρα μου μαζί. Θέλησα, λοιπόν, να γυρίσω πίσω, στη χαρούμενη στιγμή την οποία αυτή η εικόνα απαθανάτισε και να την ξαναζήσω, να είμαι παρών. Κράτησα και το ρόλο του παρατηρητή, γιατί έτσι νιώθω κάθε φορά που σκέφτομαι τα παιδικά μου χρόνια: είμαι εκεί και ταυτόχρονα δεν είμαι. Ψάχνω να βρω κάποια επαφή και δεν μπορώ...»

Μετά το χωρισμό, η Τζόαν Κόλινς έφυγε με τα παιδιά της για το Λος Αντζελες. «Ηταν παντρεμένη με έναν πολύ διάσημο και πλούσιο άνδρα και ξαφνικά βρέθηκε μόνη. Επρεπε να επιστρέψει στην καριέρα της, να αγωνιστεί για να την ξαναφτιάξει. Ηταν δύσκολο», θυμάται ο μοναχογιός της. Και ο πατέρας του; Ποιες αναμνήσεις έχει από εκείνον; Πολύ τρυφερές, όπως διαπίστωσα. «Ηταν ένας σπουδαίος καλλιτέχνης. Κατανοούσε βαθιά και την τραγική, και την κωμική πλευρά της ζωής. Μου λείπει η ματιά του στα πράγματα και το υπέροχο χιούμορ του. Πάντα με έκανε να γελάω. Και σεβόταν την ευφυΐα μου. Ακόμη και τότε που ήμουν μικρό παιδί, μου μιλούσε για τα πάντα σαν να ήμουν ενήλικος. Ηταν σοφός, αν και μερικές φορές τα πάθη και τα συναισθήματά του τον οδηγούσαν στις... λεωφόρους της καταστροφής». Ο Αντονι Νιούλι έφυγε από τη ζωή το 1999, από καρκίνο, σε ηλικία 67 ετών. Ο γιος του, το 2005, ολοκλήρωσε το έργο «Αποχαιρετισμός στον Πρόσπερο», το τελευταίο πορτρέτο του, για το οποίο είχε ποζάρει λίγους μήνες πριν πεθάνει.

Σήμερα ο Αλεξάντερ ζει στο Λονδίνο. Εχει μια δεκάχρονη κόρη, την Εϊβα, που έχει κληρονομήσει το ταλέντο του στη ζωγραφική («είμαι πολύ περήφανος μπαμπάς!») και για την οποία η Κόλινς είναι «μια εκπληκτική γιαγιά». Ο χρόνος έχει αμβλύνει τις γωνίες στη σχέση με τη μητέρα του, δεν το κρύβει. «Είναι καλή η σχέση μας και διαρκώς εξελίσσεται. Είναι κάτι για το οποίο εξακολουθούμε, βέβαια, να προσπαθούμε πολύ. Ακόμη και σήμερα, υπάρχουν καινούργια πράγματα που μαθαίνουμε ο ένας για τον άλλο». Κουβεντιάζουν για το παρελθόν; «Ναι. Μου αρέσουν αυτές οι συζητήσεις. Η μητέρα μου, όμως, προτιμά να ζει τη ζωή της παρά να τη σκέφτεται και να μιλάει γι’ αυτήν. Μακάρι να της έμοιαζα!»

Το βιβλίο του, πάντως, το έχει διαβάσει. «Και της άρεσε πολύ. Δεν μου ζήτησε να αλλάξω το παραμικρό». Θα ήταν διαφορετική η ζωγραφική του εάν και η ζωή του ήταν διαφορετική; Αν είχε περάσει ευτυχισμένα παιδικά χρόνια; «Οπωσδήποτε. Ζωγραφίζεις για να βρεις ένα νόημα στη ζωή σου - συνήθως αυτό που λείπει. Και η σχέση της δουλειάς σου με την ίδια σου τη ζωή είναι στενή και βαθιά...»

Του λέω πόσο δημοφιλής ήταν στην Ελλάδα η τηλεοπτική «Δυναστεία» και πόσο... αντιπαθής η Αλέξις Κάρινγκτον. Υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στη μητέρα του και τη διαβολική γυναίκα την οποία υποδυόταν; «Ναι, μοιάζουν πολύ. Στο δυναμισμό! Η μητέρα μου είναι εξίσου δυνατή με την Aλέξις, αλλά όχι τόσο κακιά όσο εκείνη! “Κερδίζει” σε ευαισθησία και γλυκύτητα», απαντά γελώντας δυνατά. «Και, ξέρεις κάτι; Ο λόγος που αυτός ο ρόλος ήταν τόσο επιτυχημένος είναι πως η μητέρα μου έχει αντιμετωπίσει πάρα πολλές προκλήσεις στη ζωή της. Εκανε πέντε γάμους, είχε τα πάνω και τα κάτω της, έμαθε να προσαρμόζεται και να επιβιώνει»...