Ο Λουράντος είναι κομάντο(ς)! Και αυτό με θυμώνει πολύ. Με καθιστά εχθρό του - "αρθρό καταπέλτης" για τα φαρμακεία

Ας πάει! Εγώ, και εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που δεν παθαίνουμε αναϕυλαξία με την ελεύθερη αγορά, θα πάμε εκεί που η τιμή θα είναι πιο συμφέρουσα. Δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση, στον Λουράντο.

Που όμως εξακολουθεί να υποτιμά τη νοημοσύνη μου στο ίδιο θέμα, προβάλλοντας ως δεύτερο επιχείρημα για να μη χάσει αυτός το μονοπώλιο, ότι αυτά τα παυσίπονα, αντιφλεγμονώδη, και λοιπά φάρμακα, τα μη συνταγογραφούμενα όπως λέμε, που πωλούνται ελεύθερα σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης, έχουν «σοβαρές παρενέργειες», που μπορεί «να θέσουν σε κίνδυνο την υγεία των πολιτών».

Μάλιστα! Λοιπόν, εγώ ο βλάξ, εκτός του ότι δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι έξυπνοι είμαστε μόνο εμείς οι Έλληνες, δεν θυμάμαι ούτε μία φορά, ούτε μία, που να ζήτησα Panadol, Ασπιρίνη, Naproxen, Ibuprofen, Diclofenac, Neurofen, Voltaren κ.λπ., από δικό μας φαρμακοποιό, και να μου πει «ώπα μεγάλε, τι τα θες;», και να μου εξηγήσει τις παρενέργειες που πράγματι έχουν όλα αυτά.

Εγώ συμφωνώ ότι τα θεωρούμενα «αθώα φάρμακα» καθόλου αθώα δεν είναι, και ότι ως εκ τούτου θα προτιμούσα να τα αγοράζω από φαρμακείο παρά από σουπερμάρκετ ή περίπτερο. Αλλά, αφού μιλάμε τότε για το «ορθόν» και την «προστασία της υγείας του πολίτη», να τον ενημερώνουμε για τις παρενέργειες και να τον ρωτάμε αν και ποια άλλα φάρμακα παίρνει. 

Ο Λουράντος είναι κομάντο(ς)! Και αυτό με θυμώνει πολύ. Με καθιστά εχθρό του. Διότι, όσο μία κυβέρνηση του κάνει τα χατίρια και τον προστατεύει, είναι μέλι-γάλα μαζί της. Όταν ανατραπεί αυτό, τότε κηρύττει πόλεμο. Κλειστά τα φαρμακεία!

Πουλάει ένα ευαίσθητο, απαραίτητο προϊόν, βλέπετε. Αυτό υποβοηθά τις μαγκιές. Ο κακομοίρης ο ταβερνιάρης που θα δει ξανά να ανεβαίνει το ΦΠΑ στην εστίαση, τι να κάνει; Να κλείσει την ταβέρνα; Κανένας δεν θα πεθάνει από αυτό!

Ο Λουράντος υποτιμά τη νοημοσύνη μου. Διότι πουλάει προς τα έξω το παραμύθι ότι το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων (και τέτοια, εκτός αυτό του φαρμακοποιού, υπάρχουν δυστυχώς πολλά ακόμα στην μπανανία μας), αϕορά μόνο τις ασπιρίνες και το παιδικό γάλα που μπορεί κάποιος να αγοράσει και από αλλού.

Δεν είναι έτσι! Κλειστό επάγγελμα, και αυτό για μένα είναι η ουσία του πράγματος, είναι μια προσβολή. Μια παραφωνία. Μια διαστρέβλωση. Μια εξυπηρέτηση. Το λέει και ο όρος «κλειστό», εκ του οποίου βγαίνει και το ρήμα «αποκλείω». Αποκλείω κάποιους, προς όφελος άλλων. Που συνήθως είναι λίγοι.

Ασφαλώς και πρέπει να υπάρχουν προδιαγραφές και όροι. Αλίμονο εάν γινόταν κάποιος δικαστής, ιατρός, δάσκαλος, φαρμακοποιός, μόνο κατά βούληση και κατά δήλωσή του!

Αλλά στον τόπο μας, όπως είναι γνωστό, σε όλα σχεδόν τα επαγγέλματα, ήρθαν και προστέθηκαν «έξτρα αρμοδιότητες», δηλαδή «ωραία δωράκια», που δεν έχουν πάντα κάποια συνάφεια με το αρχικό επάγγελμα.

Έτσι, φερ' ειπείν, έδωσαν στους δικηγόρους το μπόνους να υπογράφουν εκείνοι υποχρεωτικά για τις αγοραπωλησίες ακινήτων και να εισπράττουν ντε φάκτο ένα συγκεκριμένο ποσοστό επί του τιμήματος. Τι σχέση έχει αυτό με το επάγγελμα;

Όπως και το να υπάρχει απαραιτήτως ηχολήπτης σε ραδιόφωνο, ακόμα και μουσικό, ενώ είναι γνωστό, και εφαρμόζεται σε όλον τον κόσμο, ότι ο ραδιοφωνικός παραγωγός μπορεί εύκολα να χειρίζεται μόνος του την κονσόλα. Τα μηχανήματα έχουν εκσυγχρονιστεί. Η τεχνολογία έχει κάνει άλματα γιγαντιαία. Τα πλοία πλέουν στο πέλαγος με ηλεκτρονικά συστήματα. Εμείς, στα ραδιόφωνα, είναι σαν να έχουμε ασυρματιστές! Ή ακόμα, σαν να προσλαμβάνουμε, δια νόμου, ανθρώπους για να μας πατάνε τα πλήκτρα στο λαπτοπ ή να μας κατεβάζουν applications στο smartphone.

Ο Λουράντος υποτιμά τη νοημοσύνη μου, διότι δεν αντιλαμβάνεται ότι εάν αντί να φοβίζει τον κόσμο ότι θα πληρώνει το Depon χρυσάφι και ότι θα γίνει τέρας από τις παρενέργειες, προέβαλε το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στην Ελλάδα, επειδή ακριβώς θέλουν να έχουν μια ωραία, προσωπική σχέση με τον φαρμακοποιό τους, όπως έχω εγώ με τον δικό μου, θα αγόραζαν από αυτόν τις ασπιρίνες του, ακόμα κι αν τις είχε εκείνος 3 ευρώ και το σουπερμάρκετ τζάμπα, σε προσφορά με μια σπάλα χοιρινού!

του Χρήστου Μιχαηλίδη

Πηγή: Protagon