Νατάσσα Μποφίλιου: «Είμαι ακόμη ένας παθιασμένος ερασιτέχνης!»

Με αφορμή τις δύο συναυλίες στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» τη Δευτέρα 15 και την Τρίτη 16/6, η «τσαμπουκαλού» αλλά και ρομαντική τραγουδίστρια μιλάει στον Νίκο Βουλαλά για όσα έκανε τη χρονιά που απείχε, για τη σχέση της με τα social media, για όσα την ενοχλούν αλλά και για όσα αποτελούν τις σταθερές της – όπως το «Κωνσταντίνου και Ελένης»! 

Έλειψες σχεδόν ένα χρόνο από τη σκηνή. Τι έκανες αυτόν τον καιρό; 
Ξεκουράστηκα, φρόντισα τον εαυτό μου, μελέτησα μουσική, έκανα φωνητική, ασχολήθηκα με το σπίτι μου. 

Πού μένεις; 
Μένω με τον σύντροφό μου στην Καλλιθέα. Έχει ένα υπέροχο σπίτι, κοντά στον Θέμη, σε έναν άλλο κολλητό μου και στην αδερφή του Θέμη. Τώρα μετακομίζει και η αδερφή­ μου. Προσπαθώ να τους μαζέψω όλους στην Καλλιθέα. 

Δεν βγαίνετε έξω; 
Ποιος βγαίνει; Από τότε που άνοιξαν τα αδέρφια μου το «παπαγαλάκι» [σ.σ. αναφέρεται στον «Μπλε Παπαγάλο», όπου έγινε και η συνέντευξη] έρχομαι συνέχεια εδώ. Όλοι μου οι φίλοι έρχονται πια εδώ, οπότε τους πετυχαίνω χωρίς ραντεβού. Αλλά δεν πολυβγαίνω. Προτιμώ μια άλλη ζωή. Θέλω να διαβάζω. Έχω πάθει πώρωση να διαβάζω ολόκληρο το έργο ενός συγγραφέα. Τώρα διαβάζω Τζόναθαν Κόου, πριν Μουρακάμι. Και βλέπω πολλές σειρές. Με το «House of Cards» έπαθα την καραπλακάρα μου. 

Τι άλλα έκανες μέσα σε αυτό το διάστημα απουσίας; 
Είχα χρόνο να έρθω σε επαφή με τους αγαπημένους μου ανθρώπους, που για μένα είναι το άλφα και το ωμέγα. Μου έλειπε να κάθομαι στον καναπέ και να λέμε χαζομάρες για ώρες. 

Επίσης πρόσεξα τη διατροφή μου, κοιμόμουν κανονικές ώρες, έκανα γυμναστική, έβγαινα για περπάτημα… βασικά αυτό που εννοώ είναι να κάνω βόλτες στα μαγαζιά! Κι επειδή αντιμετώπισα σοβαρό θέμα με την υγεία μου την προηγούμενη χρονιά και ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ ενώ παράλληλα τραγουδούσα, είχα το χρόνο να αφήσω πίσω μου αυτά τα προβλήματα και να γίνω καλά.
Ήταν σαν να χτύπησε καμπανάκι; 
Δεν πρόσεχα ποτέ. Όλη μου η προσπάθεια ήταν να βγει καλά η δουλειά. Χρειάστηκε να δουλέψουμε­ πολύ σκληρά, διότι εμείς οι ίδιοι ήμασταν ο φορέας της μουσικής μας και η επικοινωνία της. Τώρα πια είμαστε στην υπέροχη, ευλογημένη θέση να μας γνωρίζουν οι άνθρωποι και στα πιο απομακρυσμένα σημεία. 

Έτσι η ενέργειά μου μπορεί να μοιράζεται και να μου δημιουργεί στο τέλος μιας συναυλίας χαρά και όχι μόνο την αγωνία ότι τα κατάφερα και σήμερα, αλλά αύριο πρέπει να ξαναγεμίσω με όποιον τρόπο τις μπαταρίες μου για να συνεχίσω. Τα γαλόνια μου είναι το ότι αγωνίζομαι για τη ζωή μου, τη διεκδικώ και μπορώ να χαρίζω μια στιγμή ευτυχίας κι έκφρασης στον κόσμο. Θέλω λοιπόν να αγωνίζομαι αλλά και να βρίσκω μέσα σε αυτό τη χαρά που μου αξίζει. 

Πότε κατάλαβες ότι βρίσκεσαι σε αυτήν την υπέροχη θέση που ανέφερες; 
Το κατάλαβα φέτος που σταμάτησα να δουλεύω. Έχω την τύχη να έχω έναν πολύ σπουδαίο άνθρωπο κοντά μου, τη μάνατζέρ μου Κατερίνα Σταματάκη. Μέχρι τώρα φρόντιζε εκείνη για μένα, για εμάς. Της λέγαμε: «Δεν αντέχουμε άλλο, θα πεθάνουμε!» Κι εκείνη απαντούσε: «Τώρα που είστε νέοι θα χτίσετε». Και της παραπονιόταν ο Θέμης Καραμουρατίδης: «Nα χτίσουμε, αλλά μόνο χτίζουμε. Πότε θα πάμε να μείνουμε;» Α, μισό λεπτό, ήρθε η για­γιά μου… [Σηκώνεται, την αγκαλιάζει και την αποκαλεί: «Γλυκιά μου αγάπη μου, λατρεία μου…»]

Μου έλεγες για την απόσταση που πήρες από τα πράγματα. 
Συγγνώμη, έχω πάθος με τις γιαγιά­δες μου! Ναι, λοιπόν, φέτος είδα το δεντράκι μας, που το ποτίζαμε κάθε μέρα, το κλαδεύαμε και το περιποιούμασταν. Δεν είχα πάρει ποτέ απόσταση έστω ενός μέτρου να δω πόσο ψήλωσε. Ήταν τελικά πολύ σπουδαίος αυτός ο χρόνος. 

Επίσης συνειδητοποίησα ότι δεν έχει αλλάξει ούτε ο τρόπος με τον οποίο σκέφτομαι. Είμαι ακόμη ένας παθια­σμένος ερασιτέχνης, που αγαπάω τα ίδια πράγματα, πιστεύω στα ίδια πράγματα και ζω με τον ίδιο τρόπο. Και αυτό με ικανοποίησε γιατί στον εαυτό μου δεν έχω επιτρέψει να παρασυρθεί από πράγματα εφήμερα, όπως η επιτυχία. Με ανεβάζει, με φτιάχνει, αλλά δεν με αλλοιώνει. 

Το 2007 φιγουράρατε στο εξώφυλλο του «Δίφωνου» με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη και τον Γιάννη Χαρούλη ως «η γενιά του 2010». 
Το είχε κάνει η Στέλλα Βλαχογιάννη. Πόσο μπροστά ήταν! Και μάλιστα ήταν ένα από τα τεύχη του περιοδικού με τις χαμηλότερες πωλήσεις! Ούτε τότε είχες καταλάβει τι θα ακολουθούσε; Είσαι καλά; Με τίποτα! Δεν είχα καν καταλάβει ότι είμαι τραγουδίστρια στο επάγγελμα. Μέχρι τη συναυλία στο Γκάζι το 2011, όταν με ρωτούσαν τι δουλειά έκανα, έλεγα ότι σπουδάζω.
Ποιος έλειπε από εκείνο το εξώφυλλο; 
Σε εκείνο το πρώιμο στάδιο έλειπε ο Μαραβέγιας σίγουρα. 

Αν γινόταν τώρα ένα εξώφυλλο για τη γενιά του 2020, ποιον θα έβαζες; 
Η γενιά που έρχεται είναι πολύ δυνατή. Σίγουρα θα υπήρχε ένας καλλιτέχνης της hip hop. Κάποιος από το αγγλόφωνο ρεπερτόριο. Κι ένας pop τραγουδιστής με στόφα σταρ. Δεν είμαι σίγουρη όμως τι δρόμο θα πάρει το τραγούδι. Εμείς τότε με τον Θέμη και τον Γεράσιμο αποφασίσαμε να προχωρήσουμε ως τριάδα, διότι οι δίσκοι που ακούγαμε ήταν τέτοιοι. Ο Γιάννης εξέλιξε τον παραδοσιακό ήχο. Ειλικρινά δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πώς θα διαμορφωθούν τα είδη. 

Τη δική σου μουσική πώς θα τη χαρακτήριζες; Σε καλύπτει ο όρος «έντεχνο»; 
Αν έντεχνοι είναι η Μαρία Δημητριάδη, η Δήμητρα Γαλάνη, η Χαρούλα Αλεξίου, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο Σωκράτης Μάλαμας, το θεωρώ τιμή μου να με τοποθετούν σε αυτήν την κατηγορία. Όχι πως δεν έχουν γίνει και βλακείες στο είδος. Αυτό συνέβη όταν οι έντεχνοι άρχισαν να φοβούνται τον αισθητικό κανόνα τους και θέλησαν να τον αποποιηθούν. Ξαφνικά οι άνθρωποι που αμφισβητούσαν το έντεχνο ήταν εκείνοι που έκαναν δουλειές χωρίς την πρότερη φροντίδα και καλλιτεχνική συμπεριφορά.

Θεωρείς ότι έχεις ανοίξει τα αφτιά ενός καινούργιου κοινού στο έντεχνο; 
Σε κάθε live μού το λέει τουλάχιστον ένας. Με συγκινεί πολύ. Όχι ­γιατί έκανα προσηλυτισμό, αλλά γιατί μπαίνω στη θέση του ακροατή και θυμάμαι πόσο μου άρεσε και πόση ανάγκη είχα να ανακαλύψω κάτι καινούργιο. 

Ποιες ήταν οι πιο συγκλονιστικές μουσικές σου ανακαλύψεις; 
Θυμάμαι τι έπαθα όταν άκουσα πρώτη φορά το «Exit Music» των Radiohead στην ταινία με τον Λεονάρντο ντι Κάπριο. Και Antony and the Johnsons, Adele ή Florence & The Machine. 

Θα ασχολιόσουν με το πολιτικό τραγούδι; 
Τι εννοείς «πολιτικό»; Πολιτικά τραγούδια είναι το «Εν λευκώ» και το «Κοίτα εγώ». Όχι όμως με την έννοια «σηκωθείτε να βγούμε, γυναίκες και άντρες, με όπλα στους δρόμους»! Ό,τι θεωρώ εγώ πολιτικό τραγούδι έχει να κάνει με την προσωπική αναζήτηση. Και το «Εν λευκώ», ας πούμε, μιλάει για τη θέση ενός ανθρώπου στον κόσμο. Ένα ερωτικό τραγούδι μπορεί να είναι απόλυτα πολιτικό. Το πώς βλέπεις τον έρωτα είναι στάση πολιτική. Τα πάντα είναι πολιτική έκφραση. Το ότι καθόμαστε σε αυτό το μαγαζί και πίνουμε τον καφέ σε αυτό το ποτήρι είναι πολιτική.
Είχε πολιτικό χαρακτήρα η ανάρτησή σου στο Facebook με αφορμή ένα δημοσίευμα για μια υποτιθέμενη σχέση σου; 
Χαίρομαι που το αναφέρεις. Εκείνη η ανάρτηση ήταν απολογιστική, με αφορμή μια ψευδή είδηση που έγινε εξώφυλλο σε μια μεγάλη εφημερίδα. Η αφορμή ήταν φαιδρή, αλλά αποφάσισα να εκφράσω ανοιχτά τον προβληματισμό μου, ώστε να μη λέει ο καθένας ό,τι θέλει για μας. 

Δηλαδή να αδιαφορήσω πάλι σαν να μην έχει γίνει ποτέ; Πρέπει­ να αντιδρούμε. Η αντίδραση είναι υγεία. Ήταν κοινωνικός και πολιτικός ο προβληματισμός μου. Δεν ανέφερα καν την εφημερίδα και δεν ζήτησα ποτέ να διωχτεί αυτός ο άνθρωπος. Μου το χρέωσαν όμως εμένα. 

Γενικά έχεις κάποιο θέμα με τα social media. Έκλεισες και το λογαριασμό σου στο Twitter. 
Έχω δύο σελίδες στο Facebook για την επικοινωνία της δουλειάς μου. Εκεί έχω εκφραστεί για θέματα κοινωνικά και πολιτικά ελάχιστες φορές. Για το θέμα του φασισμού, για το θάνατο του Φύσσα και γι’ αυτό το ψευδές δημοσίευμα. Αλλά δεν μου πάνε τα social media. Δεν ξέρω να τα χρησιμοποιώ ή τα παίρνω πιο σοβαρά απ’ όσο πρέπει ή είμαι πολύ θυμωμένη και τσαμπουκαλού. Δεν μπορώ να μπαίνω στη διαδικασία να απαντάω κάθε τρεις και λίγο σε βλακείες. Αν έρθεις να με βρίσεις κι αν έχεις δίκιο, θα σου ζητήσω συγγνώμη. 

Αν έχεις άδικο, θα τσακωθούμε. Τώρα μου θύμισες γιατί έκλεισα το λογαριασμό στο Twitter. Ο πρώτος λόγος ήταν ότι κάποιος με τρόλαρε κάνοντας αναφορά σε μια συναυλία μου και με στενοχώρησε πολύ. Ο δεύτερος λόγος ήταν τα tweets φίλων και γνωστών σε μια περίοδο διαδηλώσεων. Έγραφαν: «Όλοι στην πορεία σήμερα!» Κατέβαινα στις πορείες και δεν τους έβρισκα. Ήταν για καφέ. Θύμωσα πολύ.

Και ο Μαραβέγιας δέχτηκε επίθεση για μια ανάρτησή του. 
Είναι ένα αγνό παιδί, με αγάπη μέσα του και λυπάμαι που του συμπεριφέρθηκαν με αυτόν τον τρόπο. Είχε το δικαίωμα να γράψει την άποψή του και κανείς δεν είχε το δικαίωμα να του συμπεριφερθεί τόσο χυδαία. Θα μου πεις, το λες εσύ που μίλησες έτσι για τους χρυσαυγίτες; Συγγνώμη, αλλά δεν θα κάνω αυτόν τον παραλληλισμό σε κανένα επίπεδο.

Μπορείς να λες ότι είναι μετριοπαθής μια γνώμη σαν του Κωστή ή και βλακεία, αλλά αν δεν καταφέρεται εναντίον των ανθρώπων όπως οι φασίστες, δεν μπορείς να του μιλάς έτσι. Είναι ένας άνθρωπος που έχει παίξει σε άπειρα φιλανθρωπικά, έχει παρελθόν με αντιφασιστικές συναυλίες, είναι μέλος της ομάδας Αγάπη Ρε. 

Εσύ διαφώνησες με την ανάρτησή του; 
Ναι, και του το είπα. Η πρόθεσή του ήταν να κατευνάσει. Αλλά ο κόσμος είναι με τα σπαθιά έξω, έτοιμος να σε σκοτώσει όπου σε βρει. Έχει επιθετικότητα και θυμό.
Συμμετείχες σε ένα πάνελ του «Spiegel». Εκεί μίλησες με πολύ θετικό τρόπο για τον Βαρουφάκη. 
Αυτή η συνέντευξη έγινε είκοσι ημέρες αφότου είχε βγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σε είκοσι ημέρες είναι ανόητο να σχηματίσεις πολιτική άποψη. Ειδικά όταν μιλάς για μια κυβέρνηση με εντελώς διαφορετικές προθέσεις απ’ όλες τις προηγούμενες. Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν αγωνιστές, σοβαροί, που έχουν σωστές θέσεις και πολιτική ηθική. Υπήρχε μια επιθετικότητα από τους Γερμανούς δημοσιογράφους. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ασχολούνται με το τι φοράει ο Βαρουφάκης. Μου φαινόταν γελοίο. 

Όπως θα μου φαινόταν γελοίο να το κάνει ο ίδιος για να ασχολούνται μαζί του. Δεν μπορείς να τον πεις αμόρφωτο και κακοπροαίρετο. Σύμφωνα με τις γραμμές της κυβέρνησης, διαπραγματευόταν. Ναι, μου αρέσει να τον ακούω, καταλαβαίνω αυτά που λέει. Ένιωσα την ανάγκη να τον υπερασπιστώ. Τουλάχιστον τη χρονική στιγμή της συνέντευξης, διότι κι εγώ πια είμαι πιο επιφυλακτική. Όχι φοβισμένη αν θα γυρίσουμε στη δραχμή, δεν με ενδιαφέρει με τι νόμισμα θα ζω, με ενδιαφέρει ο κόσμος να μπορεί να επιβιώνει και να περάσει από την επιβίωση στην ευζωία. 

Ας πάμε στις καλοκαιρινές σας συναυλίες. Τι θα μας παρουσιάσετε; 
Ξεκινάω πάλι λες και είμαι πρωτάρα. Σαν να μην έχω τραγουδήσει ποτέ. Έχω φοβερή ανυπομονησία! Στις συναυλίες θα γυαλίσουμε λίγο τα τραγούδια μας. Θα πούμε επίσης κάποιες διασκευές, όλες καινούργιες. Θα πούμε και τραγούδια από τις «Πρώτες λέξεις».

Αυτόν το δίσκο τον έχεις σε βινίλιο ή σε CD; 
Και στα δύο. Αλλά δεν μπορώ να τον ακούσω σε βινίλιο, γιατί έχει χαλάσει ένα υπέροχο παλιό πικάπ του μπαμπά μου. Έχει κι ένα θησαυρό βινιλίων ο μπαμπάς μου. Θέλω με τους φίλους μου να μαζευόμαστε μία φορά την εβδομάδα και να ακούμε σιωπηλοί με ποτό το «The Wall» ή την «Ιθαγένεια» του Μαρκόπουλου σε βινίλιο. Το σχεδιάζω και μου έρχεται να βουρκώσω. Δεν ξέρω, είμαι τόσο ρομαντική, τόσο αναχρονιστική; Την ουσία τη βρίσκω στην επαφή, στη σχέση με τα αντικείμενα.

Φαίνεται να έχεις κάποιες σταθερές αξίες στη ζωή σου. 
Ναι! Το «Κωνσταντίνου και Ελένης»! 

Γι’ αυτό δώσαμε ραντεβού μετά την ώρα προβολής του; 
Μη γελάς! Πάρα πολλές φορές το υπολογίζω για τα ραντεβού μου! Είμαι γραφικός τύπος. Δεν αλλάζω συνήθειες. Το «Κωνσταντίνου και Ελένης», το άρωμά μου, το Chanel No 5, το κρουασάν λευκής σοκολάτας στο «Ciao» και το τηλεμάρκετινγκ είναι οι συνήθειες που δεν αλλάζω. 

Ποιο είναι το αγαπημένο σου προϊόν τηλεμάρκετινγκ; 
[Γελάει] Αυτό το στρώμα που το πιέζουν δυο νταλίκες και δεν σκάει. 

Η καλοκαιρινή περιοδεία της Νατάσσας Μποφίλιου ξεκινάει στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» τη Δευτέρα 15 και την Τρίτη 16/6. Άλλοι σταθμοί της περιοδείας, που θα διαρκέσει μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου: Ιωάννινα (20/6 ), Θεσσαλονίκη (22/6 ), Βέροια (24/6 ), Αίγιο (27/6 ), Δράμα (2/7 ), Βόλος (6/7 ), Ηράκλειο (13/7 ), Σητεία (14/7 ), Χανιά (16/7 ), Σάμος (30/7 ) και Χαλκίδα (3/8 ).

Πηγή: athinorama.gr