Μετά από 25 χρόνια... ξανάπιασε τον αργαλειό και δίνει μαθήματα!‏

25 χρόνια κρυμμένο είχε το τελάρο της στην αποθήκη, η κ. Βασιλάκη. Έστησε τον αργαλειό, τον «έντυσε» και διδάσκει την πανάρχαια αυτή  τέχνη με χαρά.

Αν και ύφαινε επί  40 χρόνια, πριν μια 25ετία τον αργαλειό της τον έκρυψε στην αποθήκη. Είχε φτιάξει όλα τα προικιά των παιδιών, τί να τον κάνει;

Πότε – πότε όμως κατέβαινε στην αποθήκη τον κοιτούσε κι όλο έκανε να τον στελιώσει, αλλά φοβόταν κιόλας μην την κοροϊδεύουν.

«Αυτό το τελάρο το είχαμε κατεβάσει την αποθήκη και όποτε πήγαινα το έβλεπα και ήθελα να το στέσω πάλι, να ξεκινήσω να υφαίνω, αλλά φοβόμουν ότι θα με κοροϊδεύουν».  

Καθόταν στο σπίτι και μαράζωνε η 75χρονη κ. Ευσεβία Βασιλάκη από το Μεσοχωριό. Όταν ενημερώθηκε από την κ. Ευανθία Λιναρδάκη την κοινωνική λειτουργό του οργανισμού κοινωνικής αλληλεγγύης και παιδείας του δήμου Αρχανών Αστερουσίων της Δ.Ε Αστερουσίων, ότι γίνεται προσπάθεια για την επαναφορά και διάδοση αυτής της ξεχασμένης τέχνης «πέταξε την σκούφια της» από τη χαρά της. madeincreta.gr

«Επιτέλους!» της είπε, «να βγω από το σπίτι να βρω την υγεία μου, έχω αρρωστήσει από το "μέσα"».

Έβγαλε τον αργαλειό από την αποθήκη κι έπιασε δουλειά, όχι ως υφάντρια, αλλά ως καθηγήτρια! Και είναι τόσο απαραίτητη που αν τυχόν και λείψει και οι «μαθήτριες» κάνουν λάθος, πηγαίνουν από το σπίτι και την παίρνουν μαζί τους, για να κάνει τη διόρθωση.

«Εμένα δε με νοιάζει ό,τι ώρα και να είναι, αρκεί να με επιστρέψουν», λέει η κ. Ευανθία χαμογελώντας.

Από μικρό κορίτσι ύφαινε, από τα δέκα της. Η μητέρας της είχε αργαλειό και όλα τα κορίτσια πέρασαν από το τελάρο και έμαθαν την τέχνη.

Και τί δεν έφτιαχναν αυτά τα χέρια, και όχι μόνο τα χοντροκομμένα αλλά και τα λεπτά. Όλα τα είδη προικός, από τα πετσετάκια της νοικοκυράς μέχρι τα σεντόνια, με λεπτό βαμβάκι, τα εσώρουχά τους, τα κομπινεζόν της εποχής που τα στόλιζαν μετά με το βελονάκι.

Και όσο πιο λεπτό το ρούχο, τόσο μεγαλύτερη η ταλαιπωρία να περαστεί η κλωστή στο τελάρο.

Το να γίνει το μαλλί κλωστή και το διάσιμο, εκτός από τέχνη, ήθελε και πολλά χέρια. 

Αυτό είναι και τα πιο δύσκολα σημεία του αργαλειού, όχι να περάσει τη σαΐτα.

Μην ξεχνάτε ότι εκείνη την εποχή δεν ήταν τίποτα έτοιμο. Το μαλλί των προβάτων έπαιρναν οι νοικοκυρές και το έκαναν κλωστή. Και από το «διάσιμο» μέχρι το «περαμάτισμα» και το «υφάδι» ο δρόμος ήταν μακρύς…

Για να γίνει το μαλλί, κλωστή βαμβακερή ξεκινούσαν με το αδράχτι να στρίβουν το μαλλί. Τοποθετούσαν στη συνέχεια καλάμια συνήθως σε πετρόχτιστα σπίτια για να κάνουν το αλυσίδι (έπλεκαν το νήμα) που μπορεί να έφτανε τα 100 -200 μέτρα αναλόγως με το τι ήθελαν να υφάνουν. Αυτή η διαδικασία απαιτούσε το λιγότερο τρία άτομα.

Στη συνέχεια έκαναν το "διάσιμο", την τακτοποίηση δηλαδή των νημάτων του στημονιού στον αργαλειό. Πέρναγαν την κλωστή για να τοποθετηθεί το στημόνι (τα νήματα κατά μήκος τους αργαλειού που ανάμεσά τους πλέκεται εγκάρσια το υφάδι).

Από τους μίτους (κλωστή στημονιού) και με το χτένι περνούσε η κλωστή, γινότανε δηλαδή το "περαμάτισμα". Μετά από όλα αυτά μπορούσε να ξεκινήσει η ύφανση με το υφάδι (το νήμα που περνιέται με τη σαΐτα και πλέκεται στον υφαντικό ιστό εγκάρσια προς το στημόνι).

«Για τα σεντόνια  και τα ασπρόρουχα ειδικά, η κλώστη ήταν λεπτή –λεπτή νούμερο 10. Δέκα νούμερο στο στημόνι και δέκα νούμερο στο υφάδι».

Μάθε τέχνη...

Η κ. Κλειώ Περήφανου είναι μια από τις μαθήτριες που παρακολουθούν μαθήματα στις Αρχάνες.

Η γιαγιά ύφαινε, η μητέρα ύφαινε, αλλά όταν ήταν μικρή ούτε που πλησίαζε. Γύρισε όμως ο καιρός και αποφάσισε να ασχοληθεί. Ποιος ξέρει ίσως αύριο το αξιοποιήσει και επαγγελματικά.