Ταξιδέψτε στο Τόκιο, πρωτεύουσα της τεχνολογίας με ξεναγό έναν Έλληνα τον Γρηγόρη Μηλιαρέση, που την γνωρίζει απο πρώτο χέρι! (φωτό - βίντεο)

Εδώ και καιρό ψάχναμε να βρούμε κάποιον που θα μας περιγράψει έναν μακρινό προορισμό, καθώς πολλοί από εμάς λατρεύουμε αυτού του είδους τα ταξίδια. Πολλοί αποκαλούνε το Τόκιο – “πόλη του μέλλοντος, λόγω της εμμονής και της παραγωγικότητάς του σε προϊόντα νέας τεχνολογίας. Είναι από τα λίγα μέρη στον κόσμο όπου μπορεί κανείς να εξερευνήσει αρχαίους ναούς και, στη συνέχεια, να ξεφαντώσει σε ένα μπαρ με καραόκε. Έχουμε ακούσει για την «δημοπρασία ψαριών» στην αγορά Τσουκίτζι και για τους περίφημους περίπατους στους  Ανατολικούς Κήπους του Αυτοκρατορικού Παλατιού και έπειτα στο Μουσείο Έντο–Τόκιο, για να «ξεσκονίσετε» τις γνώσεις σας για την ιαπωνική ιστορία. Μην ξεχάσετε να καταναλώσετε σούσι, νουντλς ουντόν και γλυκίσματα γουαγκάσι, σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερες ποσότητες. Πηγή: travelplanet24.com



Ο Γρηγόρης Μηλιαρέσης(@punkzen_gr) είναι δημοσιογράφος, μεταφραστής και περιστασιακός φωτογράφος και ζει στην Ιαπωνία. Όταν μάθαμε ότι ασχολείται με το Ίντερνετ από το 1995 και είναι με το ένα πόδι στην Ελλάδα και με το άλλο στην Ιαπωνία, καταλάβαμε γιατί πρέπει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας να επισκεφτούμε το Τόκιο. Παλεύει με το Βουδισμό Ζεν στο blog του και μας περιγράφει πως είναι να μένει κάποιος στην Ιαπωνία, που έχει 13 φορές τον πληθυσμό της Ελλάδας!



Πόσο μεγάλο είναι το Τόκιο;

Το πρόβλημα με το Τόκιο είναι ότι δεν είναι «πόλη» αλλά μια υπέρ-νομαρχία που αποτελείται από 23 δήμους, 26 πόλεις, 5 κωμοπόλεις, 8 χωριά και 17 νησιά και η οποία, αναλόγως πώς τη μετράει κανείς κατοικείται στην καλύτερη περίπτωση  από 13 εκατομμύρια ανθρώπους και στη χειρότερη από 35. Αυτό σημαίνει ότι η ερώτηση «πού να πιω καφέ στο Τόκιο» δεν είναι αντίστοιχη του «πού να πιω καφέ στην Αθήνα;» αλλά, περίπου, του «πού να πιω καφέ στην Ελλάδα;»! Συνέπεια των παραπάνω είναι ότι κανείς –περιστασιακός τουρίστας, τακτικός επισκέπτης, μόνιμος κάτοικος, ιάπωνας ή ξένος- δεν ξέρει το ίδιο Τόκιο∙ όχι επειδή έτσι κι αλλιώς καθένας βλέπει κάθε τι με τα δικά του μάτια αλλά επειδή είναι απολύτως αδύνατον για έναν άνθρωπο να καταφέρει να αντιμετωπίσει με επιτυχία μέσα σε μια ζωή αυτό το τεράστιο από κάθε άποψη Λεβιάθαν που λέγεται «Τόκιο».

Αγαπημένο μέρος για καφέ.

Δεν πίνω καφέ αλλά τσάι. Αντίθετα οι ιάπωνες πίνουν καφέ μετά μανίας και γι αυτό υπάρχουν χιλιάδες καφέ στο Τόκιο, φτιαγμένα ωστόσο με την αμερικανική λογική:  κάθομαι 10-20 λεπτά, πίνω έναν καφέ, τσιμπάω ένα σάντουιτς και πάω για δουλειά. Προτιμώ αυτά της αλυσίδας Doutor γιατί φτιάχνουν πολύ ωραίο πράσινο τσάι λάτε, γιατί σχεδόν πάντα η μουσική είναι τζαζ και γιατί μπορείς να τα βρεις σχεδόν παντού.

Doutor:



Πού θα πάμε για φαγητό.

Aμφιβάλλω αν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο τόσα πολλά εστιατόρια μαζεμένα! Όχι μόνο επειδή οι Ιάπωνες λατρεύουν το φαγητό αλλά επειδή διαχωρίζουν τα εστιατόρια αναλόγως του είδους του φαγητού πολύ περισσότερο από όσο το κάνουμε στη Δύση∙ σε ένα σούσι-για μπορεί κανείς να φάει *μόνο* σούσι και τίποτα άλλο. Επειδή το αγαπημένο μου ιαπωνικό φαγητό είναι τα μακαρόνια-σούπα ράμεν, προσπαθώ κάθε φορά να ανακαλύψω κάποιο καινούριο ράμεν-για και παρότι είναι τόσα πολλά που είναι βέβαιο ότι η αναζήτηση δε θα έχει ποτέ τέλος, ένα από τα αγαπημένα μου είναι το «Tenjin Shita Daiki» στη Γιουσίμα, κοντά στο Ουένο.

Η καλύτερη θέα.

Από την κορυφή του Tokyo Tower ώστε να μπορέσει κανείς να καταλάβει τι εστί Τόκιο. Οι περισσότεροι προτιμούν το Skytree, τον καινούριο πύργο των 634 μέτρων που στήθηκε το 2012 στην ανατολική πλευρά του ποταμού Σουμίντα όμως το Tokyo Tower, αν και περίπου στο μισό ύψος, δίνει καλύτερη αίσθηση γιατί βρίσκεται σε πιο κεντρική θέση.

Tokyo Tower:

Πού θα χορέψουμε.

Μπανάλ επιλογή, το ξέρω, όμως κι εγώ θα πω στο «Womb» στη Σιμπούγια. Σε όσους φανεί υπερβολικά mainstream υπάρχουν αρκετές δεκάδες εναλλακτικές σε αποστάσεις μερικών μέτρων.

Womb:

Που θα φάμε «βρώμικο» φαγητό.

Η ερώτηση δεν έχει νόημα στην Ιαπωνία –το να πεις «βρώμικο φαγητό» εδώ είναι σαν να λες «ορεινή παραλία». Οι ιάπωνες είναι, νομίζω, ο μόνος λαός που κάνει μπάνιο πριν κάνει μπάνιο.

Πού θα κυλιστούμε στο γρασίδι.

Στο Kόκιο, στην αυτοκρατορική κατοικία. Δεν είναι ούτε το μεγαλύτερο πάρκο (αυτό είναι το Ρινκάιτσο στο Εντογκάουα), ούτε το πιο ωραίο (αυτό είναι το Κοϊσικάουα Κορακουέν, δυο βήματα από το στάδιο Tokyo Dome) αλλά καθώς ο θεσμός του αυτοκράτορα υπάρχει πια μόνο στην Ιαπωνία γιατί να αφήσει κανείς ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να πει ότι κυλίστηκε στο γρασίδι ενός αυτοκρατορικού πάρκου;

Ποδηλατάδα.

Σε όλο το Τόκιο –κυριολεκτικά! Το ποδήλατο είναι μάλλον το δημοφιλέστερο μέσο μετακίνησης μετά το τρένο.

Γιατί Τόκιο;

Γιατί χωρίς να είναι «πόλη» είναι ο ορισμός αυτού που λέγεται «city»∙ οτιδήποτε μετά το Τόκιο είναι «town».

Ομορφότερη περιοχή

Η Ασακούσα –αν το Τόκιο είχε «παλιά πόλη», η Ασακούσα θα ήταν το κέντρο της. Αλλά είναι όμορφη με τον τρόπο που είναι όμορφη η Πλάκα, δηλαδή πρέπει να την περπατήσεις πολύ για να βρεις τις γωνιές της και να παρακάμψεις τους τουρίστες. ΟΙ περισσότεροι τουρίστες κάνουν την υποχρεωτική βόλτα που περνάει κάτω από την πύλη Καμινάρι Μον, ανεβαίνουν το δρομάκι Νακαμίσε και καταλήγουν στον μεγάλο ναό Σενσότζι –προτείνω τα μικρά δρομάκια που βρίσκονται στη δυτική πλευρά του Καμινάρι Μον, δηλαδή την αριστερή. Ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος που, από μερικές απόψεις έχει μείνει εκεί που ήταν πριν από 50, 100, 200 ή 300 χρόνια.

Ασακούσα:

Το ομορφότερο κτίριο του Τόκιο.

Το Καμπουκιζά το θέατρο του Καμπούκι στην Γκίνζα. Αν και το Τόκιο είναι μάλλον  το κοντινότερο σ’ αυτό που οποιοσδήποτε αρχιτέκτονας θα θεωρούσε «κόλαση», το Καμπουκιζά σου δίνει μια αίσθηση πώς πρέπει να ήταν τα πράγματα στις αρχές του 20ου αιώνα.

Καμπουκιζά:

Αν θα έπρεπε να δώσεις ένα survival tip αυτό θα ήταν…;

Στο Τόκιο δεν υπάρχουν διευθύνσεις. Για την ακρίβεια, υπάρχουν διευθύνσεις αλλά δεν ακολουθούν τη μορφή «Όνομα δρόμου, αριθμός δρόμου» γιατί οι δρόμοι δεν έχουν ονόματα και οι αριθμοί στα κτίρια δεν είναι τοποθετημένοι στη σειρά∙ αυτό σημαίνει ότι συχνά δίπλα στο κτίριο με αριθμό 15 θα βρει κανείς το κτήριο με αριθμό 23 –ή 8 ή 4. Η μόνη σωτηρία για να βρει κανείς ένα κτίριο και να μην περιπλανιέται ες αεί μέσα σε ένα λαβύρινθο από δρόμους και δρομάκια σαν αυτά που αφθονούν στην Άπω Ανατολή είναι ο χάρτης (οι Ιάπωνες μαθαίνουν να τους σχεδιάζουν και να τους διαβάζουν από τότε που πηγαίνουν στο δημοτικό) ή τα αστυνομικά φυλάκια που λέγονται «κομπάν» (Koban) και που βρίσκονται σχεδόν παντού. Οι αστυνομικοί είναι φιλικότατοι και εξυπηρετικότατοι και ακόμα και αν δεν ξέρουν αγγλικά θα σας σχεδιάσουν χάρτες και θα φτάσουν σε σημείο να σας πάρουν από το χέρι και να σας πάνε στον προορισμό σας. Α, και μια και το ανέφερα, δεν είναι μόνο οι αστυνομικοί που δε μιλούν αγγλικά –στην Ιαπωνία πολύ λίγος κόσμος μιλάει αγγλικά ακόμα και σε επίπεδο απλής συνεννόησης!  Δεν είναι ένα τιπ -στην πραγματικότητα είναι τρία- αλλά νομίζω ότι είναι ίσως τα πιο χρήσιμα πράγματα που μπορώ να σκεφτώ για κάποιον που έρχεται στο Τόκιο για πρώτη φορά.