Το κείμενο αγανάκτησης της Ζωής Λάσκαρη στο eirinika: Βρε καημένοι Ευρωπαίοι θα πετάξετε την Ελλάδα από τη Σένγκεν;;;

Στέκομαι στη φράση του Γάλλου Προέδρου, όχι γιατί η χώρα του είναι άμοιρη ευθυνών για την κρίση στο προσφυγικό, αλλά γιατί με μια απροσδόκητη ειλικρίνεια – από αυτήν που λείπει από τον στρουθοκαμηλίζοντα πολιτικό λόγο των ευρωπαίων ηγετών – έστρεψε τη δημόσια συζήτηση, εκεί ακριβώς που θα έπρεπε, καιρό τώρα, να βρίσκεται: στην ευθύνη των ευρωπαίων για τον ξεριζωμό των προσφύγων από τις πατρίδες τους.

*Κείμενο της Ζωής Λάσκαρη στο eirinika.gr

Δεν είμαι γεωπολιτικός αναλυτής, ούτε καθηγήτρια διεθνών σχέσεων και αγωνιώ για περισσότερες και πολύ πιο ηχηρές παρεμβάσεις για τις υποτιθέμενες ευθύνες της Ελλάδος στην προσφυγική κρίση από ανθρώπους μάλιστα που θεωρούνται ειδήμονες επί του θέματος. Είμαι όμως πολίτης της χώρας αυτής. Της χώρας που δεν θα έπρεπε να περιμένει τον Γάλλο Πρόεδρο να της θυμίσει πως η Ευρώπη δημιουργήθηκε από την Ιστορία και τον Πολιτισμό της.

Της χώρας που γέννησε την φιλοσοφία αλλά που δεν μπορεί ούτε να καταλάβει ούτε να δει τα πράγματα με την κοινή λογική, τον κοινό νου. Δεν είναι περίπλοκο το ερώτημα και σίγουρα δεν είναι φιλοσοφικό: τι φταίει η Ελλάδα για την προσφυγική κρίση και με ποιο δικαίωμα τη στοχοποιούν και την εγκαλούν οι ίδιοι οι δημιουργοί της κρίσης αυτής; Είμαστε παραζαλισμένοι, μπουχτισμένοι από πυρά διαστρεβλωμένων πληροφοριών και γεγονότων, ρημαγμένοι από μια οικονομική κρίση που συνεχίζεται ακάθεκτη, για να μπορέσουμε «με καθαρό μυαλό» και με «άσπιλη συνείδηση» να αγανακτήσουμε στην στρεψοδικία των ευρωπαίων. Και επειδή είναι αδύνατον να πρόκειται για στρεψοδικία από ανοησία, σίγουρα πρόκειται για στρεψοδικία από ιδιοτέλεια.

Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι καημένοι ευρωπαίοι που ζητούν από την Ελλάδα να απολογηθεί για την διαχείριση της προσφυγικής κρίσης; Ποιοι είναι αυτοί οι καημένοι ευρωπαίοι που σκέφτονται να «πετάξουν» την Ελλάδα έξω από τη συνθήκη Σένγκεν; Ποιοι είναι αυτοί οι αμόλυντοι ευθυνών ευρωπαίοι που με τσαμπουκά κλείνουν τα σύνορα τους ως ένδειξη οργής για την αδυναμία της Ελλάδος να εμποδίσει την συνεχή ροή προσφύγων στο ευρωπαϊκό έδαφος; Είναι οι ευρωπαίοι που δημιούργησαν την προσφυγική κρίση. Οι μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομικές δυνάμεις δηλαδή που είτε σχεδίασαν, είτε οργάνωσαν, είτε συμμετείχαν, είτε επιβράβευσαν, είτε ακόμα και ανέχτηκαν τις πολεμικές επιχειρήσεις στις χώρες από τις οποίες ξεριζώνονται οι άνθρωποι και τις εγκαταλείπουν για να σωθούν.

Οι ευρωπαίοι που τώρα θέλουν να καθίσουν στο σκαμνί την Ελλάδα και της κουνάνε το δάκτυλο με τσαμπουκά, οργάνωσαν και ξεκίνησαν τα πολεμικά τους παιχνίδια το 2010. Ήταν η χρονιά της περίφημης Αραβικής Άνοιξης και της ρεβάνς των ευκολόπιστων που έβλεπαν το τυρί αλλά όχι τη φάκα: η λέξη Δημοκρατία αντιλαλούσε στους δρόμους από την Αίγυπτο και τη Συρία μέχρι το Ιράκ, το Ιράν και το Μπαχρέϊν, αλλά οι λέξεις πετρέλαια, όπλα και αρχαιοκαπηλία σιγοψιθυρίζονταν μόνο πίσω από τις κλειστές πόρτες των συσκέψεων υπό αυτούς που όριζαν και καθόριζαν τις τύχες των αραβικών λαών.

Ε το πέρασμα των χρόνων και οι στρατιές των προσφύγων απεκάλυψαν τι είδους δημοκρατία ευαγγελίζονταν τα συμβούλια των ανεπτυγμένων χωρών ή αλλιώς και μεγάλων δυνάμεων. Το σενάριο ήταν πολύ απλό και λαοφιλές. Υπό την σκέπη της πολιτισμένης Ευρώπης, της βασίλισσας της Δημοκρατίας, οι αραβικοί λαοί θα εκδημοκρατίζονταν και θα απαλλάσσονταν από τους τυράννους τους. Μέχρι το 2010 οι αποκαλούμενοι τύραννοι ήταν αγαθοί φίλοι και εξέχοντες συνομιλητές των δυνάμεων. Ήταν διεθνώς αναγνωρισμένοι ηγέτες που δικαιωματικά συμμετείχαν στις διεθνείς συσκέψεις και στους διεθνείς οργανισμούς – ειδικά εάν η συζήτηση είχε θέμα τα πετρέλαια και τα όπλα. Ο Σαντάμ, ο Καντάφι, ο Μουμπάρακ, ο Άσαντ ηγούνταν με αυταπάρνηση και οι ευρωπαϊκές δυνάμεις είχαν εφεύρει και το σχετικό άλλοθι. Η φύση των αραβικών λαών ήταν τέτοια που δεν χωρούσαν πειραματισμοί με μοντέλα δημοκρατίας δυτικού τύπου. Η φύση των αραβικών λαών ήταν τέτοια που είχε ανάγκη τον «τύραννο» της.

Η Αραβική Άνοιξη ήταν «επανάσταση» των Αραβικών Λαών όσο «επανάσταση» ήταν οι αλυσιδωτές καταρρεύσεις των κομμουνιστικών καθεστώτων του πρώην Ανατολικού μπλοκ το 1989-1990. Για κάποιον γνωστό άγνωστο λόγο το 2010 οι παλιοί φίλοι έγιναν τύραννοι και με το ξέσπασμα των «επαναστάσεων» η ίδια Ευρώπη που τώρα εγκαλεί την Ελλάδα τότε εξέδιδε απανωτά ανακοινωθέντα ετοιμότητας να αναλάβει υποστηρικτικό ρόλο στις προσπάθειες των αραβικών λαών για μετάβαση στη «δημοκρατία». Στη «δημοκρατία ΤΟΥΣ». Όσοι ζήσαμε για αρκετό καιρό – και όχι ως τουρίστες – σε χώρες του αραβικού κόσμου πριν αυτές «επαναστατήσουν» όχι μόνο δεν είχαμε ακούσει κουβέντα από τους ανθρώπους εναντίον των «τυράννων» αλλά βλέπαμε πως ζούσαν μια φυσιολογική ήσυχη ζωή με όλες τις βασικές απολαύσεις των κατοίκων μιας δυτικού τύπου δημοκρατίας. Να σκεφτείτε, με τους τύραννους σε πολλές από αυτές τις χώρες είχαν οι άνθρωποι νερό να πιούν. Τώρα δεν έχουν ούτε αυτό.

Η ειρηνική και φιλήσυχη Ελλάδα, που ανέκαθεν στεκόταν απέναντι στους πολέμους, που υπήρξε λελογισμένα συνεπής στις ευρωπαϊκές και διεθνείς της υποχρεώσεις, που ανέκαθεν υπήρξε μοχλός σταθεροποίησης στη Μεσόγειο ως το νοτιότερο άκρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατηγορείται και απειλείται από ποιους; Από την Τσεχία, την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Σλοβεκία και από άλλους που πίσω από τις κλειστές πόρτες σχεδιάζουν μεθοδικά το κλείσιμο των συνόρων τους κατά παράβαση των ανθρωπιστικών αρχών και των αρχών αλληλεγγύης που έχουν συνυπογράψει στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων. Θυμίζω πως οι βασικοί πολέμιοι της Ελλάδος για την προσφυγική κρίση είναι οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ που μέχρι την δεκαετία του 90 ούτε γνώριζαν ούτε ήθελαν να ακούσουν τι θα πει Ευρωπαϊκή Ένωση. Μετά την διεύρυνση προς ανατολάς και υπό την πρόσφατη ηγεσία των ακροδεξιών κυβερνήσεων τους πολλές από τις χώρες αυτές τιμούν με ζήλο τις ιδέες και τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης !!!!!!!

Η Τουρκία βρίσκεται ένα βήμα πριν την αποστολή στρατευμάτων στην Συρία, αλλά για την προσφυγική κρίση φταίει η Ελλάδα. Η Ρωσία καταγγέλλει τις τουρκικές μεθοδεύσεις της Τουρκίας στη Συρία, αλλά φταίει η Ελλάδα και η Ρωσία. Ο διεθνής συνασπισμός, με τη συμμετοχή με το έναν ή τον άλλο τρόπο όλων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βομβαρδίζει τη Συρία (για να βάλει τέρμα στον εμφύλιο που η ίδια χειροκρότησε) αλλά και πάλι φταίει η Ελλάδα. Κουβέντα όμως από τις ευρωπαϊκές εμπόλεμες στη Συρία δυνάμεις για το φυσικό αέριο που εξάγουν με συμφέροντα σε ένα από τα δύο ανταγωνιστικά σχέδια αγωγών που θα διασχίσουν το συριακό έδαφος για να παραδώσουν ποσότητες φυσικού αερίου είτε από το Κατάρ είτε από το Ιράν στην Ευρώπη.

Ήρθε η ώρα ενός «φτάνει πια» από όλους τους Έλληνες. Το ζήτημα δεν είναι κομματικό, ούτε ιδεολογικό, είναι ζήτημα εθνικό. Η Ελλάδα άνοιξε και ανοίγει την αγκαλιά της στους πρόσφυγες γιατί είμαστε μια χώρα που έχουμε βιώσει την προσφυγιά σε κάθε της έκφανση. Μια χώρα που έζησε τις τραγωδίες των πολέμων και τις συνέπειες τους πληρώνοντας αδρά το τίμημα. Στην προσφυγική κρίση έδειξαν τον ανθρωπισμό τους όσοι βρήκαν το χρόνο να ασχοληθούν, γιατί υπήρξαν και πολλοί που κατά δήλωση τους «είχαν τα προσωπικά τους προβλήματα» και δεν βρήκαν χρόνο ακόμα και να καταλάβουν τι σημαίνει προσφυγική κρίση. Μπροστάρηδες του εθνικού αυτού ζητήματος δεν ήταν ούτε οι καλλιτέχνες, ούτε οι διανοούμενοι, ούτε οι καθηγητές, ούτε οι πολιτικοί αλλά οι κάτοικοι των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου που με αυταπάρνηση τίμησαν την πατρίδα, τον πολιτισμό της, τις αξίες της, τις ιδέες της.

Ας ξυπνήσουμε. Ας βροντοφωνάξουμε πως η Ελλάδα ούτε έχει ανάμειξη ούτε ευθύνεται για τους πολέμους ούτε φυσικά μπορεί να αντέξει την ασταμάτητη εισροή προσφύγων. Και ας γίνει αυτό με μια φωνή, υπερκομματική, εθνική. Ο διπλωματικός λόγος των κυβερνήσεων μας είναι λογικό να μην μπορεί να εμπεριέχει τις σκληρές αλήθειες. Αλλά εμείς, οι πολίτες και μπορούμε και ήρθε η ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους: ή πόλεμος και ξεριζωμός ανθρώπων από τις πατρίδες τους ή τουλάχιστον σταματήστε να δικάζετε την Ελλάδα.