Μ. Γιαννόπουλος: Ο Έλληνας ακροδεξιός που μοιάζει στον Τραμπ: "Η Αριστερά είναι σαν το Aids"

Είναι όμως γνήσιο πνευματικό του παιδί και γοητευτικός προπαγανδιστής της ρητορικής του μίσους στο πιο δυναμικό τμήμα των ψηφοφόρων. Ίσως ποτέ άλλοτε ένα τρολ δεν ήταν τόσο επικίνδυνο…

«Είμαι ο Milo Yiannopoulos και ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο μπαμπάς μου»: Μπορεί μέχρι σήμερα ο 32χρονος «ακτιβιστής-δημοσιογράφος» να μην είχε την ευκαιρία να συναντήσει από κοντά τον Ντόναλντ Τραμπ, αλλά νιώθει τόσο κοντά του που τον αποκαλεί «daddy». Δικαίως, αφού μοιράζονται τις ίδιες αντιδραστικές θέσεις - μόνο που δαιμόνιος Γιαννόπουλος είναι κάτι πολύ πιο επιδραστικό από μια απλή καρικατούρα του ακροδεξιού υποψηφίου-φαβορί για το ρεπουμπλικανικό χρίσμα. Κηρύττει την πολιτική ατζέντα του Τραμπ (αν υφίσταται κάτι τέτοιο σε συγκροτημένη μορφή) σε μια ηλικιακή ομάδα που οι παραδοσιακοί φιλοδεξιοί αρθρογράφοι δεν μπορούν να προσεγγίσουν. «Αντίθετα με το δικό τους κοινό, οι δικοί μου fan είναι μεταξύ 18 και 34 ετών, όχι τίποτε γηραιοί ψηφοφόροι που δεν σας ενδιαφέρουν», προκάλεσε τους ρεπουμπλικάνους που συνασπίζονται εναντίον του Τραμπ υπό το hashtag #NeverTrump. «Πρόκειται για μια νέα γενιά των συντηρητικών που έλκονται από τον Τραμπ, από την ”εναλλακτική δεξιά” και από εμένα», κατέληξε με έπαρση.

 
Η περσόνα που λανσάρει ο Γιαννόπουλος, γράφει στο news247.gr o Χρήστος Αργύρης, είναι αλαζονική κι εκνευριστική, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση περιγράφει με ακρίβεια ένα ανησυχητικό πολιτικό φαινόμενο: την αυξανόμενη επιρροή της «εναλλακτικής δεξιάς» που με πρόσχημα τη μάχη εναντίον της πολιτικής ορθότητας υιοθετεί ανοιχτά ρατσιστικό και σεξιστικό λόγο και παίρνει εχθρικές θέσεις απέναντι σε θεμελιώδεις δημοκρατικές κατακτήσεις και ζητήματα που σχετίζονται με τα  ανθρώπινα δικαιώματα. Στους κόλπους της συγκεντρώνονται πολλοί νέοι λευκοί άντρες κάτι που της προσδίδει αυξημένη δυναμική και τη δυνατότητα να επηρεάσει καθοριστικά τη ρητορική και την πολιτική των ρεπουμπλικάνων.

Άνθρωποι όπως ο Μίλων, που παίζουν στα δάχτυλα τα νέα media, τα βάζουν με τις αριστερές ελίτ της πολιτικής, των πανεπιστημίων, των επιχειρήσεων και των μεγάλων μέσων ενημέρωσης, οι οποίες κατά τη γνώμη τους καταστρέφουν την κοινωνία με τις φεμινιστικές, πολυπολιτισμικές και μεταμοντέρνες ιδέες που προωθούν. Η ατζέντα τους εστιάζει περισσότερο σε κοινωνικά ζητήματα παρά σε θέματα οικονομικής ή εξωτερικής πολιτικής – τα τελευταία τους απασχολούν κυρίως στο βαθμό που αναδεικνύουν την υπεροχή της λευκής φυλής. Υποστηρίζουν ότι λατινοαμερικανοί και μουσουλμάνοι απειλούν με υποβάθμιση την κουλτούρα των λευκών Αμερικανών, τα δικαιώματα των οποίων καταπιέζονται από τον κυρίαρχο πολιτικώς ορθό λόγο. Οι πιο ακραίοι οπαδοί της εναλλακτικής δεξιάς φτάνουν μέχρι το σημείο να υποστηρίξουν ότι οι Αφροαμερικανοί είναι εγγενώς υποδεέστεροι διανοητικά σε σχέση με τους λευκούς Αμερικανούς, ότι η κοινωνία θα ήταν καλύτερη αν οι γυναίκες είχαν λιγότερες ευκαιρίες να βγουν από το σπίτι και ότι ο ναζισμός δεν ήταν τελικά τόσο κακός όσο εμφανίζεται.

Ένα γνήσιο τρολ όπως ο Γιαννόπουλος από τη μια υποδαυλίζει αυτή τη ρητορική κι από την άλλη παίρνει αποστάσεις. Στα άρθρα που γράφει για το Breitbart, μια ιστοσελίδα με ακροδεξιές θέσεις, υπερασπίζεται την εναλλακτική δεξιά υποστηρίζοντας ότι δεν είναι στα αλήθεια ρατσιστικές οι απόψεις της - απλώς οι κήρυκές της υιοθετούν προκλητικό λόγο για να απαντήσουν στην καταπίεση της αριστερής ελίτ. «Φανατικοί; Όσο ήταν σατανιστές οι οπαδοί του death metal τη δεκαετία του ’80 άλλο τόσο φανατικοί είναι και οι οπαδοί της εναλλακτικής δεξιάς».

Εδώ και αρκετούς μήνες, ο Γιαννόπουλος περιοδεύει στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Συγκρούεται άγρια με φεμινίστριες και ακτιβιστές των πολιτικών ελευθεριών, ενώ αποθεώνεται από τους ακραίους συντηρητικούς. Οι θεατρινισμοί του, οι αισχρολογίες, τα «ανέκδοτα» που ανεβάζει στο διαδίκτυο για το Ολοκαύτωμα, ο διαρκής σαρκασμός των αντιπάλων του, γίνονται viral: «Οι φεμινίστριες και οι πολεμιστές της κοινωνικής δικαιοσύνης μάχονται για να εξασφαλίσουν μια ενεργητική συναίνεση ως προς τα λεγόμενα τους. Μετά θα είναι οι πρώτοι που θα βάλουν μάσκες και θα πηδηχτούν με έντεκα διαφορετικούς τρόπους». Με όλα αυτά, ο Γιαννόπουλος έχει συμβάλει στη νομιμοποίηση ενός περιθωριακού λόγου που παλιότερα είχε θέση μόνο στα κοινωνικά δίκτυα και τα blog, αλλά τώρα εμφανίζεται σε πιο σοβαρά μέσα με μεγάλη απήχηση.

Με όλα αυτά, ο Γιαννόπουλος έχει συμβάλει στη νομιμοποίηση ενός περιθωριακού λόγου που παλιότερα είχε θέση μόνο στα κοινωνικά δίκτυα και τα blog, αλλά τώρα εμφανίζεται σε πιο σοβαρά μέσα με μεγάλη απήχηση.

Ως γνήσιο τρολ, ο Γιαννόπουλος δεν αφήνει ποτέ να φανούν οι πραγματικές του απόψεις. Με τον ίδιο τρόπο που αμφισβητεί τις κοινωνικές νόρμες, παίζει με τη σεξουαλικότητά του, εκθέτοντας τις πιο προσωπικές στιγμές της ζωής του δημοσίως: «Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πώς επέλεξα να γίνω gay. Ήταν από αντίδραση στους γονείς μου που ανήκαν στη λευκή μεσαία τάξη – κάποια μέρα, όταν ήμουν 15, μπήκαν στην κρεβατοκάμαρά μου και με βρήκαν στο κρεβάτι με ένα μαύρο έμπορο ναρκωτικών». Πρόκειται για απόσπασμα από άρθρο του με το οποίο ανακοινώνει πως… παύει να είναι ομοφυλόφιλος, γιατί αυτό δεν συνιστά πλέον επαναστατική πράξη. «Ήρθε η ώρα να γίνω ένας λευκός straight άνδρας», εξηγεί, διότι στην εποχή μας είναι πιο εύκολο πια να είσαι gay. Στο ίδιο πνεύμα, έχει υποστηρίξει σοβαρά ότι «η καταφατική αποδοχή του LGBTQ κινήματος και των δικαιωμάτων του, είναι μια αντιστροφή ρατσισμού».
 
Όσο για το αν είναι ρατσιστής… «Προφανώς και δεν είμαι. Έχω πάει με πολλούς μαύρους άντρες». Κι επειδή εκείνες που, όπως λέει, τον μισούν περισσότερο είναι οι φεμινίστριες διότι «φοβούνται τα ανδρικά πέη», ανακοίνωσε περήφανα ότι μίσθωσε ως σωματοφύλακα τον μαύρο πορνοστάρ με το μεγαλύτερο πέος στη βιομηχανία του πορνό, για να τον συνοδεύσει σε μια συνάντηση video gamers.
Αυτού του είδους οι προκλητικές χοντράδες αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της περσόνας του. Όσο για την ενασχόλησή του με τα video games, ήταν αυτή που εκτόξευσε τη φήμη του. Έχοντας δύο φορές διακόψει τις πανεπιστημιακές σπουδές του, στη Βρετανία όπου μεγάλωσε, επένδυσε στα ψηφιακά μέσα δημιουργώντας το The Kernel, για να το πουλήσει στη συνέχεια, έχοντας προηγουμένως συγκρουστεί με συνεργάτες του που υποστήριξαν ότι τους άφησε απλήρωτους. Κάποια στιγμή άρχισε να παίρνει συστηματικά θέσεις υπέρ των Gamegaters, φανατικών των video games που επιτέθηκαν σε γυναίκες developers οι οποίες ήθελαν να προωθήσουν περισσότερο την ισότητα των φύλων στα παιχνίδια που έφτιαχναν. Η επιλογή του αυτή τον έκανε πολύ δημοφιλή ανάμεσα σε ομάδες νέων gamers με φανατικό συντηρητικό προφίλ. Τελικά κατόρθωσε να γίνει αρεστός στους χειρότερους τραμπούκους-φαρσερ του διαδικτύου, ανοίγοντας μια πόρτα συνομιλίας ανάμεσα σε αυτούς και την πολιτική πλατφόρμα των εναλλακτικών δεξιών. Όπως το είδαν οι gamers, «αφού μας υπερασπίζεται, είμαστε μαζί του».

 
Η άνοδος της δημοτικότητας του Γιαννόπουλου και η απήχηση που έχουν τα άρθρα του στο Breitbart του επιτρέπουν πλέον να δίνει παραστάσεις σε ευρύ κοινό. Δηλώνει, για παράδειγμα, ότι ανακηρύσσει την ημέρα των γενεθλίων του ως «Παγκόσμια Ημέρα Πατριαρχίας» και αυτό γίνεται θέμα. Ή παίρνει μέρος στο Slutwalk, την εκδήλωση κατά των σεξουαλικών επιθέσεων, κρατώντας ένα πλακάτ που γράφει «Rape culture and Harry Potter. Both fantasy» και τον πετούν έξω, αλλά η «παράσταση» κόβει εισιτήρια, όπως και τα περισσότερα «show» που δίνει για να ταξιδέψουν στη συνέχεια στο διαδίκτυο. Το τρολάρισμα είναι η μητρική του γλώσσα και, παίζοντας στο γήπεδό του, έχει το πλεονέκτημα. Ο Τραμπ πρέπει να είναι περήφανος για το «γιο» του.

Πηγή: news257.gr