ΝΕΕΣ ΙΔΕΕΣ _ MADE IN GREECE

Αποκλ. Made in Greece το " Out of the box " το σχολείο του μέλλοντος ! ο Αλέξανδρος Παπανδρέου σε μια συναρπαστική συνέντευξη

Ο Αλέξανδρος Παπανδρέου παντρεύει το επιχειρείν με την εκπαίδευση

24 Μαΐου 2016 - 5:14 μμ

Η εταιρία που δημιούργησε μέσα από προγράμματα εμπλουτισμένης ύλης των σχολικών μαθημάτων βοηθά χαρισματικά παιδιά να αναπτύξουν τις ικανότητες του. Το ‘’learning out of the box’’ έχει κερδίσει το πρώτο βραβείο του τρίτου κύκλου προγράμματος EGG (Enter Go Grow) της Eurobank και της Ελληνικής Πρωτοβουλίας.

Το eirinika.gr πάντα δίπλα στις ''Start Up'' επιχειρήσεις και οτιδήποτε ‘’Made In Greece’’επισκέφθηκε τα γραφεία του ‘’learning out of the box’’ και έμαθε τα πάντα γι αυτό, από πρώτο χέρι.

Συνέντευξη με τον Αλέξανδρο Παπανδρέου (CEO)

Μ.Μ: Τι είναι το ‘’learning out of the box’’;

Α.Π: Το ‘’learning out of the box’’ είναι μια προσπάθεια την οποία κάνουμε για να αλλάξουμε το παράδειγμα στην εκπαίδευση. Ουσιαστικά κάνουμε μια μετάβαση από μια τυποποιημένη εκπαίδευση που υπάρχει σήμερα στην νέα εποχή, στην εποχή της πληροφορίας, όπου η έμφαση πρέπει να δίνεται στην δημιουργικότητα και στην κριτική ικανότητα. Ουσιαστικά το ‘’learning out of the box’’ μέσα από την ‘’Αλεξάνδρεια’’, το παιχνίδι, βοηθάει τα παιδιά να αναπτύξουν τις δεξιότητες του 21ου αιώνα και θα τους δώσει παραπάνω ερεθίσματα για να εμπλουτίσουν την ύλη που ήδη κάνουν στο σχολείο.

Μ.Μ: Στην πράξη πως υλοποιείται κάτι τέτοιο;

Α.Π: Είναι ένα παιχνίδι, στο οποίο μπορούν να μπουν ανά πάσα στιγμή, από οποιοδήποτε μέρος και αν βρίσκονται, διαδικτυακά. Το κάθε παιδί φτιάχνει τον δικό του χαρακτήρα και παίζοντας μέσα στο παιχνίδι παρακολουθεί κάποια μαθήματα τα οποία είναι προσαρμοσμένα στον δικό του τρόπο εκμάθησης, στις δικές του δυνατότητες και στα δικά του ενδιαφέροντα. Στο τέλος του παιχνιδιού θα μπορέσει να γίνει ο ‘’φύλακας της γνώσης της Αλεξάνδρειας’’. Ουσιαστικά είναι ένα παιχνίδι το οποίο παίζει – παρακολουθεί συμπληρωματικά με το σχολείο, δεν εξαρτάται με τα γνωστικά αντικείμενα του σχολείου, δεν είναι δηλαδή υποστηρικτικό προς το σχολείο, είναι συμπληρωματικό.

Μ.Μ: Το παιχνίδι αυτό χωρίζεται ανά μαθήματα; Ανά ηλικίες;

Α.Π: Έχει 7 κατηγορίες, όσον αφορά τα μαθήματα ξεκινάει από την μυθολογία και τελειώνει στην τεχνίτη νοημοσύνη. Το παιδί μπαίνει σε μια διαδικασία να μάθει από την θεωρία της σχετικότητας, την θεωρία του Δαρβίνου, θεωρία παιγνίων μέχρι και ρομποτική…. Ουσιαστικά τα πάντα. Αρχικά είχαμε κάνει focus για παιδιά από 7 – 12 ετών, τα γνωστικά αντικείμενα όμως που υπάρχουν μέσα, διότι υπάρχουν 4 επίπεδα επίτευξης στα μαθήματα αυτά, φτάνουν και μέχρι 17 ετών. Υπάρχει λοιπόν ένα στάδια για τα παιδιά ηλικίας 7-12 και ένα δεύτερο στάδιο για τα παιδιά ηλικίας 13-17.

Μ.Μ: Πως και πότε γεννήθηκε η ιδέα για το ‘’learning out of the box’’;

Α.Π: Είχαμε ξεκινήσει πριν από 4 χρόνια να προσπαθήσουμε να υποστηρίξουμε τα χαρισματικά παιδιά, ήταν μια προσωπική ανάγκη γιατί το σχολείο δεν εξυπηρετούσε τον σκοπό που θα έπρεπε να εξυπηρετεί - τουλάχιστον σ’ εμένα – οπότε θεώρησα σωστό να μην περάσουν τα υπόλοιπα παιδιά από την ίδια διαδικασία, 12 χρόνια να πηγαίνεις σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον το οποίο δεν σε βοηθάει. Έτσι τότε ξεκινήσαμε να υποστηρίζουμε χαρισματικά παιδιά, φτιάξαμε μαθήματα εμπλουτισμού της ύλης τα οποία τρέχανε κάθε Σάββατο περίπου 3 ώρες. Κάναμε επιμορφώσεις σε εκπαιδευτικούς, summer camp και γενικότερα τρέχαμε και άλλα προγράμματα. Από τον Δεκέμβριο του 2015 αποφασίσαμε να το ‘’ανοίξουμε’’ όλο αυτό, να πάει σε μεγαλύτερη κλίμακα να ‘’πιάσουμε’’περισσότερες οικογένειες. Υπήρχε μεγάλη ζήτηση και εκτός Αθηνών (Θεσσαλονίκη, Χίο, Κέρκυρα, Άργος, Πάτρα κτλ), επομένως για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο έπρεπε να κάνουμε μια διαδικτυακή πλατφόρμα. Από την ιδέα που ήταν να γίνει η διαδικτυακή πλατφόρμα προσθέσαμε το παιχνίδι, προσθέσαμε το κοινωνικό δίκτυο, προσθέσαμε positive psychology και κάποια επιπλέον πράγματα έτσι ώστε να είναι πιο ευχάριστο.

Μ.Μ: Αν κατάλαβα καλά δεν το ξεκινήσατε μόνος σας

Α.Π: Δυο άνθρωποι είμαστε που ξεκινήσαμε ουσιαστικά , εγώ και η Κατερίνα Κοτσινά. Είναι κάτι το οποίο το χτίζουμε, εγώ έχτισα τα μαθήματα εμπλουτισμού για τα παιδιά και η Κατερίνα έχει χτίσει ένα κοινωνικό φροντιστήριο στην Θεσσαλονίκη, είναι επίσης αρχηγός του συστήματος προσκόπων εκεί. Έχουμε και οι δυο γενικότερα αρκετές εμπειρίες – προσλαμβάνουσες από δράσεις, από εκπαιδευτικά προγράμματα. Αυτήν την στιγμή όμως είμαστε μια ομάδα περίπου 14 ατόμων που τρέχουν το κομμάτι αυτό. Αποτελείται από developers, γραφίστες, από δασκάλους.

Μ.Μ: Τι κάνατε πριν από αυτό; Από ποιος ‘’χώρους’’ προέρχεστε;

Α.Π: Εγώ είμαι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχανικός Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, με Διδακτορικό σε όραση ηλεκτρονικών υπολογιστών. Η Κατερίνα Κοτσινά είναι στην Διοίκηση και κάνει Μεταπτυχιακό πάνω σε αυτό.

Μ.Μ: Θεωρείτε πως η μεγάλη εξοικείωση με την τεχνολογία πέραν των θετικών που προσφέρει στα παιδιά ίσως να τους στερεί την αθωότητα της παιδικής τους ηλικίας;

Α.Π: Η αλήθεια είναι ότι αυτό συμβαίνει, αλλά τα παιδιά πρέπει να μπορέσουν να αναπτύξουν ένα κριτήριο έτσι ώστε ξέρουν τι είναι αυτό που θέλουν να κάνουν, για ποιο λόγο θέλουν να το κάνουν και σε ποιο βαθμό να το κάνουν. Η τεχνολογία κάνει τα πράγματα πιο εύκολα, αυτό δεν είναι απαραίτητα πάντα καλό, γιατί τα παιδιά έχουν μάθει τα πράγματα να είναι πιο εύκολα και δυσκολεύονται στο να δώσουν μεγαλύτερη προσπάθεια. Επίσης η τεχνολογία δίνει περισσότερες δυνατότητες, δηλαδή έχουμε έναν πάρα πολύ μεγάλο όγκο πληροφορίας καθημερινά, κάτι το οποίο σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να απομνημονεύσουν ή να αποστηθίσουν κάτι γιατί το έχουν στην άκρη του χεριού τους.

Από την άλλη όλο αυτό απαιτεί άλλες δεξιότητες, απαιτεί κριτική ικανότητα, όταν βρίσκεσαι σε έναν κυκεώνα πληροφοριών πρέπει να ξέρεις ποια από αυτές τις πληροφορίες σου είναι χρήσιμη και ποια όχι. Επομένως καταλαβαίνεται ότι αυτό που λέμε εμείς να αλλάξουμε το παράδειγμα και να περάσουμε στην εποχή της πληροφορίας δεν είναι κάτι κακό ή κάτι καλό, είναι κάτι το οποίο είναι αναγκαίο γιατί αυτήν την στιγμή είμαστε στην εποχή της πληροφορίας και απλά πλέον χρειάζονται άλλες δεξιότητες για να ανταπεξέλθουμε στην εποχή αυτή.

Μ.Μ: Πως θα θέλατε να δείτε το σχολείο του μέλλοντος;

Α.Π: Αυτό που ήθελα εγώ να δω είναι ουσιαστικά μια διαθεματικότητα. Τουλάχιστον στο Δημοτικό τα παιδιά να μπορούν να μαθαίνουν γνωστικά αντικείμενα τα οποία να μην είναι κατακερματισμένα. Να μαθαίνουν το ένα γνωστικό αντικείμενο μέσα από το άλλο. Να μαθαίνουν για παράδειγμα μαθηματικά τόσο μέσα από την μουσική, όσο και μέσα από εξισώσεις, μέσα από την λογοτεχνία. Να βλέπουν τα πράγματα πιο σφαιρικά, πιο ενιαία ώστε να καταλάβουν πως μπορεί εγώ να αισθάνομαι ότι δεν είμαι άνετα με τα μαθηματικά, δεν μου αρέσουν αλλά είμαι άνετα με την μουσική, αν κάποιος όμως μου δείξει ότι δεν γίνεται να παίξω μουσική αν δεν ξέρω μαθηματικά, σε αυτό το σημείο θα μπορέσω να δω με διαφορετικό μάτι τα μαθηματικά, θα μπορέσω να εντρυφήσω.

Είναι μια ερώτηση που κάνω συνήθως στις επιμορφώσεις δασκάλων. Τους ρωτάω ποιος ξέρεις χημεία, ελάχιστοι ξέρουν χημεία, μετά περνάω στην δεύτερη ερώτηση ‘’Ποιος ξέρει να μαγειρεύει;’’, οι περισσότεροι σηκώνουν το χέρι τους. Δεν γίνεται όμως να μαγειρεύεις αν δεν ξέρεις χημεία. Αν εμβαθύνεις και δεν προσπαθείς απλά να απομνημονεύσεις - παπαγαλίσεις τον Τσελεμεντέ, αυτό το οποίο κάνεις εκείνη την στιγμή είναι χημεία. Αν μπορούμε να φτιάξουμε ένα σχολείο για τα παιδιά που να μην έχει τάξεις με τοίχους, να είναι ένας ενιαίος χώρος. Να μπορούν να γυρίζουν γύρω γύρω, να βλέπουν διαφορετικά πράγματα, να μην χρειάζεται να συμβαδίζουν με παιδιά της ηλικίας τους, δηλαδή να μπορούν να επιλέξουν οι ίδιο το πρόγραμμα σπουδών που θα ακολουθήσουν, έτσι ώστε τελειώνοντας το δημοτικό να έχουν καλύψει όλο το φάσμα όσων απαιτούνται, χωρίς όμως απαραίτητα να είναι με μια συγκεκριμένη μονοδιάστατη πορεία.

Μ.Μ: Θεωρείτε πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό;

Α.Π: Εφικτό είναι σίγουρα, δεν είμαστε βέβαια έτοιμοι να το κάνουμε. Χρειάζεται προεργασία, πειραματισμός.

Μ.Μ: Πιστεύετε πως δεν είμαστε έτοιμοι πρακτικά; Ως προς την υλοποίηση; Ή δεν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα;

Α.Π: Και τα δυο! Για να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε κάτι τέτοιο θα πρέπει να φτιάξουμε ένα αναλυτικό πρόγραμμα το οποίο να επιδέχεται μιας τέτοιας προσέγγισης, φυσικά δεν είναι κάτι τόσο απλό όσο ακούγεται. Για να γίνουν όμως όλα αυτά θα πρέπει να είμαστε ένας λαός που να είναι ανοιχτός σε τέτοια πράγματα, έτσι ώστε να το προσπαθήσουμε και σε 2-3 χρόνια να είναι εφικτό να γίνει. Δεν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε κάτι τέτοιο.

Μ.Μ: Αν μπορούσατε να γυρίσετε πίσω στα σχολικά σας χρόνια, τι θα κρατούσατε, τι θα αλλάζατε;

Α.Π: Αυτό που θα άλλαζα είναι η νοοτροπία των περισσότερων εκπαιδευτικών. Θυμάμαι υπήρχαν 2-3 εκπαιδευτικοί - τους οποίους μάλλον θα τους κρατούσα- οι οποίο αγαπούσαν πάρα πολύ αυτό που κάνανε και ήταν πολύ δοτικοί, δεν δίδασκαν την μεθοδολογία, δίδασκαν το αντικείμενο. Κάτι το οποίο σημαίνει πως είχαν ένα βάθος σε αυτό που κάνανε, μπορούσες να τους ρωτήσεις πράγματα εκτός μαθήματος και να ξέρουν ακριβώς και τι να σου απαντήσουν και πώς να στο απαντήσουν, αλλά ακόμα και να μην ξέρουν να σε βάλουν σε μια διαδικασία να ψάξεις. Από την άλλη υπήρχαν άλλοι άνθρωποι οι οποίοι είχαν εφησυχαστεί στο γεγονός ότι κάνουν το ίδιο μάθημα για χρόνια, έμπαιναν στην τάξη κάνοντας τα ίδια και τα ίδια, με αποτέλεσμα να είναι πολύ χαμηλό επίπεδο, δεν μπορούσα να παρακολουθήσω και είχαμε συνεχώς μια ρήξη, μια σύγκρουση, τις περισσότερες φορές ήμουν εκτός τάξης. Πραγματικά δυσκολευόμουν πολύ να παρακολουθήσω το μάθημα.

Μ.Μ: Ποιο είναι το ιδανικότερο σενάριο για το ‘’learning out of the box’’ στο μέλλον; Έχετε σκεφτεί να ‘’μεταφερθεί’’ σε παγκόσμια κλίμακα;

Α.Π: Αυτό που θέλουμε ουσιαστικά είναι να μπορέσουμε να βγάλουμε μια πλατφόρμα τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, γιατί είναι μια προσπάθεια η οποία θα βγει στο εξωτερικό, να μπορέσουν να μπουν μέσα, να πάρουν κάποιες προσλαμβάνουσες, να ανοίξουν λίγο το μυαλό τους, να αναπτύξουν δεξιότητες. Δεν είναι πανάκεια για μας να το κρατήσουμε και να το διαχειριστούμε εμείς. Απλά καταλάβαμε ότι υπάρχει αναγκαιότητα γι αυτό το πράγμα και θέλουμε να βγει εκεί έξω, από κει και πέρα θα πάρει τον δρόμο του.

Μ.Μ: Τι θα λέγατε αυτήν την στιγμή, με την υπάρχουσα κοινονικο-πολιτική κατάσταση στους πτυχιούχους άνεργους;

Α.Π: Το παράδειγμα δεν έχει αλλάξει μόνο στην εκπαίδευση, έχει αλλάξει παντού. Όποιος περιμένει μια έτοιμη δουλειά που θα του προσφέρει ασφάλεια και ηρεμία πρέπει να καταλάβει πως δεν υπάρχει πλέον. Καλούμαστε να δώσουμε προστιθέμενη αξία στο τόπο μας και για να δώσουμε προστιθέμενη αξία πρέπει να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο. Ο καθένας μας αν δεν έχει δουλειά πρέπει να φτιάξει δουλειά. Όσο αντέχει ας μείνει στην χώρα, γιατί πρέπει να μείνει και κάποιος εδώ να την στηρίξει. Κανείς δεν πάει χαμένος αρκεί να απαγκιστρωθούμε από αυτήν την παλιά νοοτροπία που είχαμε ότι κάποιος άλλος θα πρέπει να πάρει το ρίσκο για εμάς, να φτιάξει δουλειά για εμάς.