Ο Νίκος Μιχαλόπουλος πήγε στη συναυλία της Barbra Streisand στο Σικάγο και άκουσε την παραδεισένια της φωνή

Ειδικά μετά την απουσία 27 ολόκληρων χρόνων από τις ζωντανές εμφανίσεις η επανεμφάνισή της το 1993 έπλεξε ένα μύθο, που κρατάει πολύ καλά μέχρι κσι σήμερα.

Από τη σειρά εμφανίσεων το 1993-94, που έσπασε κάθε ρεκόρ σε οποιοδήποτε χώρο εμφανίστηκε εντός και εκτός Ημωμένων Πολιτειών, ακολούθησε μια σειρά εμφανίσεων το 2000, άλλη μία το 2006-07 σε Αμερική και Ευρώπη, επιστροφή στις ρίζες της στο Brooklyn το 2012, απ’όπου ξεκίνησε 50 χρόνια πριν και μια ακόμα σειρά εμφανίσεων το 2012-13 και πάλι σε Αμερική και Ευρώπη και φτάνουμε στο σήμερα.

Πραγματικά λίγες οι ευκαιρίες να απολαύσει κάποιος στη σκηνή τη μοναδική star του πλανήτη, που έχει κερδίσει όλα τα μεγάλα παγκόσμια βραβεία σε μουσική και  κινηματογράφο, αλλά και τη μοναδική περίπτωση καλλιτέχνη ανάμεσα σε άντρες, γυναίκες και συγκροτήματα, που φέτος γιορτάζει Νο.1 albums σε κάθε μία από τις προηγούμενες δεκαετίες.

Και αυτό το σπάνιο μαζί με την αναμφισβήτητη καλλιτεχνική αξία μετατρέπει τη δυνατότητα μιας τέτοιας live παράστασης σε πραγματική εμπειρία.

Δεν είναι μόνο η φωνή, που παρά τα 74 της χρόνια σε κάνει ακόμα να ανατριχιάζεις, δεν είναι η ίδια η μουσική, που για τους περισσότερους
από εμάς αποτελεί το soundtrack της ζωής μας και των αναμνήςεών μας και η εμπνευσμένη σκηνοθεσία που μετατρέπει μια συναυλία σε ένα κανονικότατο θεατρικό έργο με αρχή, μέση και τέλος, δεν είναι ο μύθος που ξαφνικά στέκει μπροστά σου, δεν είναι η ατμόσφαιρα που δημιουργούν όσοι συρρέουν από κάθε γωνιά του κόσμου κυριολεκτικά για να είναι απλά εκεί, δεν είναι πολλά ακόμα ίσως που κάποιος λογικά μπορεί να σκεφτεί ή να φανταστεί.

Είναι κυρίως το γεγονός ότι κάνεις ένα δώρο σπάνιο στον εαυτό σου, που θα θυμάσαι για πάντα, που θα χαίρεσαι που το έζησες, που θα μπορείς να μοιραστείς τις αναμνήσεις του με πάρα πολλούς ακόμα που θα ήθελαν να ήταν εκεί και συνδέονται με αυτή τη φωνή που κάποιοι θεωρούν ως το σημαντικότερο πράγμα που έχει να επιδείξει η Αμερική τον Εικοστό Αιώνα.

Υπερβολικό; Μπορεί; Στην υπερβολή όμως πολλές φορές βρίσκεται η αλήθεια, όπως και στις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τους κανόνες.

Όταν η κουρτίνα όμως άνοιξε στο United Center του Σικάγο και ακούστηκαν οι πρώτες νότες του χαρακτηριστικού μουσικού θέματος της ταινίας «Τα Καλύτερά μας Χρόνια» ήξερες πως ήθελες να είσαι εκεί για να απολαύσεις ένα ταξίδι μουσικής, καλά κρυμμένων μυστικών πίσω από μια κολοσσιαία καριέρα τόσων χρόνων, επίκαιρων και καίριων πολιτικών σχολίων ενόψει των επικείμενων αμερικανικών εκλογών και φυσικά έντονα κατά του Ντόναλντ Τράμπ, αλλά και μαγικών στιγμών που μετατρέπουν μια τεράστια αρένα 15.000 θεατών σε ένα ατμοσφαιρικό jazz club.

Στο τέλος της πρώτης πράξης ανάβοντας ένα κερί, που νόμιζες πως ήταν το μοναδικό φως που φώτιζε το χώρο και απευθυνόμενη στον πατέρα της, που έχασε όταν ήταν μόλις 15 μηνών, τραγούδησε το βαθιά συναισθηματικό «Papa can you hear me» από την ταινία Yentl, την πρώτη ταινία δικής της σκηνοθεσίας, που απέσπασε Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Σκηνοθεσίας, πρώτη φορά για μια γυναίκα ακόμα και στην προχωρημένη Αμερική το 1983 και ήταν σαν όλοι μαζί να απευθυνόμασταν στους πατεράδες μας ή στις πατρικές φιγούρες κάθε φύλου και ρόλου, ρωτώντας: » Μπορείς να με ακούσεις; Μπορείς να με νιώσεις; Μπορείς να με καταλάβεις;»

Δεν ξέρω αν πραγματικά ο πατέρας της μπορούσε να την ακούσει, όμως, όπως έγραψε την επόμενη μέρα η Chicago Tribune, ο παράδεισος μπορούσε!!!

Και πραγματικά κάπως έτσι ήταν για μια καλλιτεχνική εμπειρία που είχε στοιχεία παραδείσου, αλλά και μελαγχολίας, καθώς συνειδητοποιούσες, πως μπορεί να είναι και η τελευταία. Τα χρόνια περνάνε για όλους, το ήδη σπάνιο γίνεται ακόμα σπανιότερο και έτσι μετά το 2000 στη Νέα Υόρκη, το 2006 στη Νέα Υόρκη και πάλι, το 2007 στο Λονδίνο, το 2012 στο Brooklyn, το 2013 στην Κολωνία και τώρα στο Σικάγο δεν ξέρω αν θα έχω και πάλι την ευκαιρία να ζήσω από κοντά αυτό το μαγικό που η μία και μοναδική Barbra Streisand μπορεί να σου δώσει.

Μέχρι τότε «Happy Days Are Hear Again» και με τον ήχο του κλασσικού της πια ύμνου, που μας σήκωσε για άλλη μια φορά στα πόδια μας, αποχαιρετώντας μας, ελπίζω πραγματικά αυτές οι χαρούμενες μέρες να έρθουν ξανά για όλο τον κόσμο χωρίς πείνα, χωρίς πόλεμο, χωρίς προσφυγιά, χωρίς τρομοκρατία, χωρίς πόνο και να μπορέσουμε ξανά να τραγουδήσουμε όλοι μαζί αυτούς τους στίχους, εννοώντας κάθε λέξη τους!!!