Φρανσουά Ολάντ: Η ασίγαστη ζήλια της Τριερβελέρ για την Σεγκολέν, ο έρωτας για την ωραία Ζιλί

 Η Βαλερί Τριερβελέρ, ο μεγάλος πολιτικός του αντίπαλος ο Νικολά Σαρκοζί , η Ανγκελα Μέρκελ της οποίας δηλώνει θαυμαστής, είναι πρόσωπα στα οποία αφιερώνονται εκτενή αποσπάσματα από το βιογραφικό βιβλίο «Ενας πρόεδρος δεν θα έπρεπε να τα λέει αυτά...» που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες προκαλώντας παγκόσμιο ενδιαφέρον.

Αναφέρεται σχετικά σε αυτό: «Η ιδεοληψία της Βαλερί δεν ήταν η Ζιλί ή κάποια άλλη, ήταν η Σεγκολέν». Είναι ο Φρανσουά Ολάντ που το λέει. (...) Η Βαλερί Τριερβελέρ, σύμφωνα με τον ίδιο, βίωνε με πόνο την ακλόνητη σύνδεσή του με τη μητέρα των τεσσάρων παιδιών του, τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ. «Ηταν εμμονικό» εξηγεί ο ίδιος. «Τα συναισθήματά της ήταν αληθινά, τα εξέφραζε, δεν αισθάνθηκε ποτέ ασφαλής. Γιατί σκεφτόταν διαρκώς ότι η Σεγκολέν θα επιστρέψει. Η Βαλερί έπρεπε να νιώθει απολύτως ασφαλής λέγοντας: ''Με διάλεξε, με αγαπά''. Ηταν συνεχώς σε μια κατάσταση ανησυχίας σε σχέση με τη Σεγκολέν. Μέχρι του σημείου να γράψει εκείνο το tweet! (...). Εγώ την είχα επιλέξει αφήνοντας τη Σεγκολέν. Ομως αυτό δημιούργησε μεταξύ μας ένα πεδίο εντάσεων...».

Ο χωρισμός με τη Βαλερί

Και πιο κάτω: «Οι συζητήσεις με τη Βαλερί ήταν μακρές, θυελλώδεις. ''Υπήρχαν τρεις επιλογές'' συνοψίζει ο πρόεδρος. Η πρώτη ήταν να κάνει η Βαλερί μια ανακοίνωση λέγοντας ''Αναλαμβάνω δράση και αποφασίζω να χωρίσω''. Ομως δεν ήθελε να το κάνει. Η δεύτερη απόφαση θα έπρεπε να ληφθεί από κοινού ώστε να πουν: ''Ορίστε, αποφασίσαμε να χωρίσουμε''. Εκείνη δεν ήθελε ούτε αυτό, καθώς πρότεινε να συνεχίσουν να ζουν μαζί. Ναι, η Βαλερί Τριερβελέρ δεν μας είπε ψέματα, ήταν ''τρελή'' για τον Φρανσουά Ολάντ, του οποίου τις προσβολές ήταν έτοιμη να συγχωρήσει. Οπότε έμενε η τρίτη εκδοχή, την οποία ο οικοδεσπότης των Ηλυσίων, ελλείψει κοινά αποδεκτής συμφωνίας, έπρεπε να αναλάβει: Να ανακοινώσει μόνος του τον χωρισμό...».

Παρότι μιλά για το παρελθόν, είναι περισσότερο φειδωλός όταν καλείται να μιλήσει για το παρόν της προσωπικής του ζωής. «Οταν του ζητάμε ξανά να χρονολογήσει με ακρίβεια το πότε ξεκίνησε η σχέση του με τη Ζιλί , αυτήν τη φορά απαντά έχοντας σκεφτεί για κάποια δευτερόλεπτα: ''Χμμμ... Στις αρχές του 2013... Και με έναν τρόπο αρκετά... επαναλαμβανόμενο». Ωστόσο δεν υπάρχει περίπτωση να του εκμαιεύσουμε τα βαθύτερα αισθήματα που τρέφει για την όμορφη ηθοποιό. Θα αρκεστούμε σε μερικές κοινοτοπίες: ''Είναι μια ωραία γυναίκα'', ''ένα καλό κορίτσι'', ''αξιοθαύμαστη για τη συνολική διακριτικότητα που έχει επιδείξει σε αυτή την ιστορία'' κ.λπ.

Ενας κεραυνοβόλος έρωτας; ''Οχι, δεν θα το έλεγα, επειδή εγώ... Οχι, δεν θα το έλεγα αυτό''. Δεν θα πει τίποτα απολύτως στην πραγματικότητα».
«Ο Σαρκοζί για να δικαιολογήσει την επάνοδό του στην "αρένα" ετοιμάζεται να φορέσει το κοστούμι του "σωσία"».
 

Τα όρια του μίσους

Μεγάλος πρωταγωνιστής στο βιογραφικό βιβλίο του Ολάντ είναι και ο Νικολά Σαρκοζί. Δύο διαφορετικοί τύποι, ανταγωνιστικοί μεταξύ τους, με την αντιπαράθεση να αγγίζει ενίοτε, σύμφωνα με τους συγγραφείς, τα όρια του μίσους. Δεν είναι τυχαίο ότι τιτλοφόρησαν το συγκεκριμένο κεφάλαιο του βιβλίου «Η εμμονή». Το όνομά του οι αναγνώστες θα το συναντήσουν πολλές φορές. Μία από αυτές: «Κάποια στιγμή μου είπε: ''Δεν ξέρω τι θα κάνω αν το Εθνικό Μέτωπο ανέβει πολύ''.

Πιστεύω ότι αυτός είναι ο υπολογισμός του, να περιμένει τις ευρωεκλογές, να έρθει ένα κακό αποτέλεσμα για την Ενωση για ένα Λαϊκό Κίνημα, ένα κακό αποτέλεσμα για τους Σοσιαλιστές, το Εθνικό Μέτωπο να ανέβει στην κορυφή, για να πει: Ορίστε, σκεφτόμουν να μην αναμειχθώ ξανά στην πολιτική, όμως οι στιγμές είναι πολύ σοβαρές για τη χώρα, δεν έχω άλλη επιλογή. Νικολά Σαρκοζί, η τελευταία στάση πριν από το Εθνικό Μέτωπο, μόνη ελπίδα να σώσουμε τη Δημοκρατία. (...) Σύμφωνα με τον Ολάντ, ο Σαρκοζί για να δικαιολογήσει την επάνοδό του στην «αρένα» ετοιμάζεται να φορέσει το κοστούμι του «σωσία».

Για τη Μέρκελ ο Ολάντ λέει «στις συζητήσεις μας είναι όπως είναι παντού. Ακριβής, τυπική, αναζητά συμβιβασμούς, διαλέγει με προσοχή τις λέξεις (...). Δεν είναι αυταρχική, ούτε περιφρονητική, ούτε απόμακρη. Επιπλέον, βρίσκω ότι είναι μια γυναίκα πολύ εύκολη, δεν καμουφλάρεται. Η Μέρκελ είναι σοβαρή, έξυπνη, ενδιαφέρεται να βρει ισορροπίες εξασφαλίζοντας ότι αυτές οι ισορροπίες είναι πιο κοντά στις δικές της θέσεις. Ξέρει τι θέλει. Και μαζί με τη Γαλλία βρίσκει έναν ρόλο».

Οι συνολικά 547 σελίδες και οι χιλιάδες λέξεις που περιέχουν συνοψίζονται ίσως στη φράση που αποδίδεται στον Γάλλο πρόεδρο στο κεφάλαιο υπό τον τίτλο «Η εξουσία»: «Δεν με ενδιαφέρουν όσα θα μου χρεώσουν. Ομως πιστεύω ότι θα πρέπει να διαχωρίσουμε το άμεσο από το μακροπρόθεσμο, την Ιστορία. Το χειρότερο που θα μπορούσαν να πουν για μένα είναι: ''Ηταν πρόεδρος για το τίποτα...''».