Mπάμπης Παπαδημητρίου: Η εκρηκτική «χημεία» Ελλάδας - Γερμανίας

Από τότε και μέχρι σήμερα, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία και ο στρατός των προπαγανδιστών της, ματαίως προσπαθεί να αποφύγει την αδήριτη αλήθεια: όλες οι αποφάσεις που λαμβάνονται, είναι «ελληνικές», ανεξαρτήτως των διαφωνιών που ενδεχομένως έχουν οι τεχνοκράτες.

Από την πρώτη στιγμή γνωρίζαμε ότι οι Ευρωπαίοι δεν έχουν τρόπο να εμποδίσουν την κυβέρνηση να δώσει το επίδομα κατά την κρίση της. Ηταν προφανές ότι ο υπολογισμός της νέας ηγετικής ομάδας του Μαξίμου, είχε γίνει καθαρά για να αντιμετωπιστεί η ραγδαία απώλεια εμπιστοσύνης ειδικώς από τις πιο ευμετάβλητες ομάδες ψηφοφόρων. Οι σχεδιαστές της παροχής γνώριζαν ότι αυτή την περίοδο οι συνταξιούχοι που δεν είχαν δει, επί επτά χρόνια, την πιο σκληρή όψη της μνημονιακής προσαρμογής, θα κατέγραφαν δύο τρομακτικές εξελίξεις. Πρώτον, θα έλειπε από το πορτοφόλι τους το αρχαιότερο βοήθημα, το ΕΚΑΣ. Δεύτερον, οι νέες συντάξεις που είναι πολύ χαμηλότερες των παλαιότερων, θα γίνουν οι συντάξεις όλων, αφού η «προσωπική διαφορά» είναι σχεδόν αδύνατον να διατηρηθεί, λόγω της παράτασης της ύφεσης και της συνεχιζόμενης ανικανότητας είσπραξης των οφειλομένων.

* Στην Καθημερινή

Ο κ. Τσίπρας κάνει ένα διπλό λάθος. Βαπτίζει «υπεραπόδοση» και θεωρεί τον εαυτό του «ιδιοκτήτη» του αποτελέσματος της πολύ σκληρής δουλειάς αναδιοργάνωσης των συντελεστών του παραγωγικού τομέα της οικονομίας. Στην πλευρά του κεφαλαίου, οι σοβαροί εργοδότες αναδιοργάνωσαν τη χρηματική δομή των επιχειρήσεων, αντικαθιστώντας το κάποτε φθηνό χρήμα με αυτοχρηματοδότηση και αναζήτησαν νέες διεξόδους για την παραγωγή τους, ειδικότερα στις εξωτερικές αγορές. Οι εργαζόμενοι μισθωτοί αυτών των επιχειρήσεων, με συντριπτικές απώλειες εισοδήματος και ποιότητας ζωής, πήραν το μεγαλύτερο βάρος από οιοδήποτε άλλο τμήμα της κοινωνίας μας, πλην όσων έχασαν τη δουλειά τους. Η «υπεραπόδοση», δηλαδή η υπερφορολόγηση του κ. Τσίπρα, τους κάνει να μην είναι καθόλου ευχαριστημένοι από την κομματικοποίηση της παροχής στους συνταξιούχους.

Η πλευρά της λογικής, που αθροίζει πλέον μια συνεχώς διευρυνόμενη πλειοψηφία μέσα στα πιο διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, γίνεται, σταδιακά, ένα προσεκτικό ακροατήριο των πιο σκληρών παρεμβάσεων που χωρίς πλέον άλλον δισταγμό κάνει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών λέγει όσα δεν θέλουν ή δεν έχουν την άνεση να πουν σχεδόν όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι υπουργοί. Καμία «μαρμίτα αισιοδοξίας» δεν σώζει τον κ. Τσίπρα που διαπιστώνει ότι αντιμετωπίζει πλέον την πιο εξευτελιστική απομόνωση μεταξύ των ηγετών των κρατών της Ευρωζώνης, αλλά και ευρύτερα, όπως στην Πολωνία. Ακόμη και εκείνοι που, μάλλον δικαιολογημένα, θεωρούν «αφόρητο» τον κ. Σόιμπλε, του αναγνωρίζουν το «δικαίωμα» να τιμωρεί τον «άμυαλο» κ. Τσίπρα.

Η όποια καθυστέρηση στην εφαρμογή των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος έχει συμβολική σημασία για τον κ. Σόιμπλε, αλλά πολύ μεγάλη για την Ελλάδα, όπως άλλωστε έδειξαν και οι πανηγυρισμοί του Μαξίμου την 5η Δεκεμβρίου. Κατ’ αναλογίαν, κάθε εβδομάδα καθυστέρησης στην ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης θα είναι καταστροφική για όλους εμάς, ενώ θα προσφέρει στο Βερολίνο νέες ευκαιρίες να χρησιμοποιήσει τον «μικρό Τσίπρα» όπως τον συμφέρει καλύτερα, αναλόγως με την πορεία της πολύ δύσκολης προεκλογικής περιόδου στη Γερμανία. Ο πρωθυπουργός οδήγησε τη χώρα στην κεκαυμένη ζώνη των ευρωπαϊκών συγκρούσεων, ενόσω γνώριζε πολύ καλά ότι ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε με κάθε τρόπο να αποφύγει.