Το «τελευταίο πάρτι» για τον Λουκιανό Κηλαηδόνη και το αντίο φίλων & θαυμαστών

 Από τις εννέα το πρωί έως τις εννέα το βράδυ η σορός του καλλιτέχνη είχε τοποθετηθεί στον κεντρικό χώρο του θεάτρου. Εκεί η σύζυγός του Άννα Βαγενά και οι κόρες του Μαρία και Γιασεμή, υποδέχονταν τον κόσμο. Σε όλο τον χώρο του θεάτρου ήταν έντονη η παρουσία του Λουκιανού, καθώς από τα ηχεία ακούγονταν τραγούδια του και μουσικές που είχε αγαπήσει.   

Θαυμαστές, φίλοι και συνεργάτες του Λουκιανού βρέθηκαν στο «Μεταξουργείο» για το «τελευταίο πάρτι», όπως χαρακτηριστικά είπαν κάποιοι και απέτισαν φόρο τιμής στον αγαπημένο τους Λούκυ. 

Το «παρών» μεταξύ άλλων έδωσαν και οι: Αλέξης Κωστάλας, Φοίβος Δεληβοριάς, Σταμάτης Γαρδέλης, Γιώργος Μαργαρίτης, Μιλένα Αποστολάκη, o Γιώργος Νταλάρας, ο Μανώλης Μητσιάς, ο Γιάννης Μποσταντζόγλου και πολλοί άλλοι.

«Ήταν της γενιάς μας τον ακούσαμε τον απολαύσαμε τον αγαπήσαμε. Τον μάθαμε στα παιδιά μας τον αγάπησαν και τα παιδιά μας», δήλωσε χθες, συγκινημένη θαυμάστρια στους δημοσιογράφους.«Είμαι βαθύτατα συγκινημένος γιατί ήταν μεγάλος καλλιτέχνης που μίλησε στην καρδιά του ελληνικού λαού», δήλωσε συγκινημένος ένας συνταξιούχος καθηγητής και προσωπικός φίλος της οικογένειας.

Εν τω μεταξύ, την Τετάρτη, με μία κλειστή τελετή, τον αποχαιρέτησε η οικογένεια του. Η σύζυγός του Άννα Βαγενά και οι κόρες του, Μαρία και Γιασεμή, υποδέχθηκαν στενούς φίλους και συγγενείς για το «τελευταίο αντίο» μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Μάλιστα αντί στεφάνων ζητήθηκε από τους οικείους του να κατατεθούν χρήματα σε συγκεκριμένο λογαριασμό προκειμένου να βοηθηθεί οικογένεια που τα έχει ανάγκη. Η Άννα Βαγενά δήλωσε επίσης, πως επιθυμία του Λουκιανού ήταν να αποτεφρωθεί, γεγονός που θα πραγματοποιηθεί τις επόμενες ημέρες. 

Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης παρέμεινε μέχρι το τέλος ένας φτωχός και μόνος καουμπόι όπως ο αγαπημένος του ήρωας Λούκι Λουκ, τις περιπέτειες του οποίου λάτρεψε. Τον λάτρεψε, όπως λάτρεψε την μυρωδιά από το γιασεμί και το αγιόκλημα στην γειτονιά του, τη Νέα Κυψέλη, εκεί που μεγάλωσε και «αλήτεψε» ως έφηβος στα τέλη της δεκαετίας του ’50, με τσάρκες στην Φωκίωνος Νέγρη και χορό στο Top Hat η στο Green Park της Μαυροματαίων.

Ήταν εξπέρ στο να χορεύει rock ‘n’ roll όπως είχε παραδεχθεί σε μια συνέντευξή του: «Κλέβαμε κόλπα από τους μεγαλύτερους και εξελιχθήκαμε σε πολύ καλούς χορευτές. Κάναμε και διαγωνισμούς αντοχής με δεκαπέντε-δεκαεπτά συνεχόμενους χορούς, δεν καταλαβαίναμε Χριστό». 

Λάτρευε την μουσική, παθιαζόταν με την νωχελικότητα των blues και ανατρίχιαζε με τις ερωτικές μελωδίες του Γούναρη, κάτι που φάνηκε όταν άρχισε να ηχογραφεί δίσκους σαν το «Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι» και «Ψυχραιμία παιδιά». 

Το περίφημο καλοκαιρινό πάρτι του στη Βουλιαγμένη ήταν ουσιαστικά η πρώτη συναυλία σε χώρο εκτός γηπέδων, μια συνάντηση εκατό χιλιάδων ανθρώπων που για ένα βράδυ ήταν όλοι φίλοι! 

Μικρός ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας, μεγαλώνοντας άκουσε ιστορίες από ναυτικούς για εξωτικά λιμάνια και ερωτικές περιπέτειες και μπάρκαρε για λίγο, αλλά τελικά τον κέρδισε η μουσική και τα άφιλτρα Gauloises. 

Ο Λουκιανός -«Λούκι» για τους φίλους του- ήταν ένας sui generis καλλιτέχνης που δεν μπήκε ποτέ στα καλούπια του εκάστοτε ρεύματος της εποχής. Προτίμησε να βαδίσει τον δρόμο του, έχοντας δίπλα του την Άννα Βαγενά, τον έρωτα της ζωής του, τις κόρες του και το πιάνο του.

Το θέατρο Μεταξουργείο όπου συρρέουν από το πρωί φίλοι και θαυμαστές του Λουκιανού Κηλαδόνη

Στο προσωπικό του στούντιο που στεγάζεται κάτω από το σπίτι του στο Μεταξουργείο, υπάρχει κάτι σαν δεξαμενή που την αποκαλούσε το κουτί των αναμνήσεων και περιέχει από φωτογραφίες, κάρτες και σημειώσεις μέχρι τετράδια και ένα αγαλματάκι του Ρομπέν των Δασών. Στον χώρο δεσπόζει το πιάνο του και ένας πορτοκαλί καναπές, εκεί όπου άραζε ο Λουκιανός για να σερφάρει με τον υπολογιστή του. 

Του άρεσαν οι συγκεντρώσεις σε σπίτια φίλων, η ανταλλαγή απόψεων γύρω από την μουσική και ενίοτε αν υπήρχε πιάνο καθόταν και τραγούδαγε τα αγαπημένα του αμερικάνικα μπλουζ. Λάτρευε το μπιλιάρδο και ήταν φανατικός θεατής των αναμετρήσεων Snooker, για τις οποίες γνώριζε τα πάντα, ενώ σε ένα ταξίδι του στη Νέα Υόρκη πήγε να δει τον Γούντι Άλλεν ως μουσικό της τζαζ, στο κλαμπ που έπαιζε κλαρινέτο με την μπάντα του.