Vintage Story: Όταν η Μοσχολιού συνάντησε τον Ζαμπέτα, τραγούδησε: «Τα Δειλινά», «Πάει -Πάει» - Απολαύστε τους!

Η δεκαετία του ’60 θεωρείται από όλους τους «ειδικούς» ως εκείνη η οποία αποτέλεσε σταθμό για την ιστορία και την εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού. Η παρουσία πολύ σπουδαίων συνθετών αλλά και τραγουδιστών και το έργο που αυτοί παρουσίασαν κατά τη διάρκειά της, συνηγορεί προς την παραπάνω άποψη και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα περισσότερα τραγούδια που ακούγονται και τραγουδιούνται μέχρι σήμερα, πρωτοεμφανίστηκαν εκείνη τη δεκαετία.

Δύο από εκείνους που τη σημάδεψαν με τη παρουσία τους, ήταν αναμφισβήτητα ο Γιώργος Ζαμπέτας και η Βίκυ Μοσχολιού. Εκείνος, είχε μπει στο χώρο στα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια αρχικά ως σολίστας του μπουζουκιού κι από το 1953 και μετά και ως συνθέτης. Εκείνη, έκανε την εμφάνισή της το 1962 και ουδείς τότε μπορούσε να φανταστεί ότι θ’ αποτελούσε ένα από τα βασικότερα «εργαλεία» του διευθυντή της τότε πανίσχυρης Columbia Τάκη Β. Λαμπρόπουλου στη δημιουργία του «έντεχνου λαϊκού» τραγουδιού.

Διαβάστε το αφιέρωμα του www.musiccorner.gr για το μεγάλο αυτό καλλιτεχνικό ζευγάρι:

Ζαμπέτας και Μοσχολιού «συναντήθηκαν» για πρώτη φορά στη δισκογραφία το 1964, καθώς ο συνθέτης «κέντησε» με το μπουζούκι του την πρώτη μεγάλη επιτυχία της ερμηνεύτριας. Ο λόγος για το «Χάθηκε το φεγγάρι» του Σταύρου Ξαρχάκου, το οποίο ακουγόταν στη ταινία «Λόλα».
Την ίδια χρονιά, ο δημιουργός της έδωσε και τα πρώτα δύο τραγούδια της συνεργασίας τους, «Τα δάκρυα» και τον «Χωρισμό» (γνωστότερο ως «Κι αν θα διαβείς τον ουρανό»). Η επιτυχία ήταν άμεση και μεγάλη κι έτσι οι δυο τους συνυπήρξαν για αρκετό διάστημα έκτοτε και στα νυχτερινά κέντρα της εποχής.

Μάλιστα, η Βίκυ υπήρξε πολύ τυχερή τότε, καθώς όπως αναφέρει ο συνθέτης στην αυτοβιογραφία του, αυτά τα τραγούδια (αλλά και κάποια επόμενα) είχαν γραφτεί για τη φωνή της Πόλυς Πάνου, όμως όταν εκείνος πήγε στο σπίτι της για να κάνουν πρόβες, η τραγουδίστρια ήταν στη …θάλασσα για καλοκαιρινό μπάνιο! Έτσι, με προτροπή του «ισχυρού ανδρός» της εταιρείας, δόθηκαν στη Μοσχολιού!

Τα «χρυσά» χρόνια

Η αξέχαστη ερμηνεύτρια ισορροπούσε τότε ανάμεσα στις «έντεχνες» δημιουργίες κυρίως του Σταύρου Ξαρχάκου και τις πιο λαϊκές του Ζαμπέτα και του Απόστολου Καλδάρα με θαυμαστό τρόπο, καθώς η φωνή της ήταν τέτοια που μπορούσε να προσαρμοστεί σε όλα τα είδη.
Για τέσσερα χρόνια λοιπόν, από το 1964 ως το 1968, ο Γιώργος Ζαμπέτας «τροφοδοτούσε» διαρκώς τη Βίκυ Μοσχολιού με τις δημιουργίες του, παράλληλα με τις εμφανίσεις τους τόσο στο πάλκο, όσο και σε κάποιες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου της εποχής.
Μπορεί αυτή την περίοδο να ηχογραφήθηκαν συνολικά μόλις 15 τραγούδια του συνθέτη με την ερμηνεύτρια, όμως στην πλειοψηφία τους έγιναν τόσο μεγάλες επιτυχίες που στη συνείδηση του κοινού η συνεργασία τους έχει καταγραφεί ως πολλαπλάσια της υπάρχουσας…
Το 1965, ο δημιουργός θα της δώσει τρεις από τις πιο διαχρονικές και μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας της. Κατ’ αρχήν, τα «Ξημερώματα» και τα «Δειλινά», που αγαπήθηκαν τόσο πολύ ώστε να δώσουν την επωνυμία σε δύο αντίστοιχα νυχτερινά κέντρα της εποχής!

Εκτός αυτών, την ίδια χρονιά έχουμε και το «Πάει-πάει», που συνέβαλε αποφασιστικά στην καθιέρωση της Μοσχολιού στο χώρο κι ακούγεται μέχρι σήμερα.

Η συνεργασία τους θα συνεχιστεί και το 1966 με το επίσης γνωστό κι αγαπημένο «Πόρτα κλειστή τα χείλη σου», ενώ οι εμφανίσεις τους στην πίστα αλλά και στις κινηματογραφικές ταινίες γίνονται όλο και πιο συχνές.

Οι επόμενες επιτυχίες τους θα έρθουν το 1968. Μπορεί η Αλίκη Βουγιουκλάκη να τραγουδά το «Αγάπη μου – αγάπη μου» στο φιλμ «Το κορίτσι του λούνα παρκ», αλλά ο Ζαμπέτας το ηχογραφεί και με τη φωνή της Μοσχολιού καθώς της πηγαίνει «γάντι».

Επιπλέον, της δίνει και το «Τι να φταίει» που μπορεί οι περισσότεροι να το γνωρίζουν με τη Μαρινέλλα (όντας μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της), αλλά η πρώτη εκτέλεσή του έγινε με τη Βίκυ…

Δεκαετία ’70, αλλαγή εταιρείας και φινάλε…

Το 1971 η Μοσχολιού φεύγει από την Columbia και πηγαίνει στην «Ελλαδίσκ», μετέπειτα Polygram. Ο Ζαμπέτας ανήκει ήδη εκεί κι έτσι ανοίγει ο δεύτερος κύκλος της συνεργασίας τους που θα διαρκέσει μόλις δύο χρόνια, αλλά θα «γεννήσει» νέες μεγάλες και διαχρονικές επιτυχίες: «Αλήτη», «Το γράμμα και η φωτογραφία», «Το αδιέξοδο», «Πού ήσουν και χάθηκες» κ.α., τα οποία κυκλοφορούν αρχικά στις 45 στροφές κι αργότερα στο προσωπικό άλμπουμ της ερμηνεύτριας με τίτλο το όνομά της.

Παράλληλα, το 1972 θα μοιραστούν ένα και μοναδικό μεγάλο δίσκο με τίτλο «Περιπέτειες» τραγουδώντας οι δυο τους τις δημιουργίες του συνθέτη, κάποιες από τις οποίες ακούστηκαν από τον …Γιώργο Παπαζήση -με ελαφρά αλλαγμένους στίχους- στην ταινία «Ο Μανωλιός στην Ευρώπη». Οι πιο γνωστές στιγμές είναι τα «Ο Κρητικός κι η κοπελιά», «Δεκαεννιάρι μου» και «Παιδί της νύχτας»

Έτσι θα κλείσει η διάρκειας οκτώ ετών συνύπαρξή τους στα στούντιο. Ο Ζαμπέτας έκτοτε θ’ ακολουθήσει ένα πιο «προσωπικό» δρόμο ερμηνεύοντας σχεδόν αποκλειστικά ο ίδιος τα τραγούδια του, ενώ η Μοσχολιού θα εγκαταλείψει τη νύχτα της «παραλίας» και θα μεταφερθεί στο «Ζυγό» στην Πλάκα, στρεφόμενη σ’ ένα πιο «έντεχνο» κι «εσωστρεφές» ρεπερτόριο…

Η τελευταία «συνάντηση»

Επειδή όμως το αίμα νερό δε γίνεται, θα ξαναβρεθούν το 1981 για να ηχογραφήσουν ως ντουέτο ένα τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους του Κώστα Τριπολίτη. Πρόκειται για το «Επεμβαίνεις» που συμπεριλήφθηκε στο δίσκο «Σκουριασμένα χείλια» και ακούστηκε πάρα πολύ τόσο εκείνη την εποχή, όσο και αργότερα. Ήταν και η τελευταία τους συνάντηση στη δισκογραφία…

Λίγο πριν την «αναχώρηση» του Ζαμπέτα, η Μοσχολιού θα τον τιμήσει δίνοντάς του μια θέση για λίγες εμφανίσεις στο “Allegro” όπου τραγουδά η ίδια την περίοδο 1987-88 και πολύ αργότερα -όταν ο συνθέτης θα έχει φύγει από τη ζωή-, το 1995 η ερμηνεύτρια θα κάνει ένα δίσκο-φόρο τιμής σ’ έναν από τους ανθρώπους που τη βοηθήσαν πολύ στο ξεκίνημα και στην εδραίωση της καριέρας της.
Ο λόγος για το άλμπουμ «Ο Τζακ Ο’ Χάρα » και περιλαμβάνει ακυκλοφόρητες ως τότε μουσικές του συνθέτη σε στίχους του Θόδωρου Ποάλα, αλλά και τρία τραγούδια σε δεύτερη εκτέλεση. Δυστυχώς, ο δίσκος δεν πήγε ιδιαίτερα καλά αλλά δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι βγήκε σε μια εποχή όπου πλέον τα πράγματα στο χώρο είχαν ήδη αρχίσει να παίρνουν τον κατήφορο…

Η …σούμα
Εμείς, θα περιοριστούμε στην καταγραφή των τραγουδιών που ερμήνευσε η Βίκυ Μοσχολιού σε μουσική Γιώργου Ζαμπέτα όσο εκείνος ήταν εν ζωή. Συνολικά λοιπόν, ηχογράφησε 29 δημιουργίες του συνθέτη σε πρώτη εκτέλεση σε στίχους εκλεκτών στιχουργών και ποιητών, τα οποία κατά χρονολογική σειρά είναι τα εξής:

1964: «Τα δάκρυα» (Γ. Παπανικολόπουλου), «Χωρισμός» (Δ. Χριστοδούλου).

1965: «Γιατί με πρόδωσες» (Γ. Παπανικολόπουλου), «Ποιο μονοπάτι να διαβώ» (Γ. Παπανικολόπουλου), «Πάει-πάει» (Χ. Βασιλειάδη), «Τα δειλινά» (Χ. Βασιλειάδη), «Ξημερώματα» (Δ. Χριστοδούλου).

1966: «Πόρτα κλειστή τα χείλη σου» (Δ. Χριστοδούλου), «Ο δρόμος ο πλατύς» (Δ. Χριστοδούλου), «Πάρε τον δρόμο τον παλιό» (Δ. Χριστοδούλου), «Πήρες τον πόνο μου» (Γ. Παπανικολόπουλου), «Το παγωμένο χέρι σου» (Γ. Παπανικολόπουλου).
1967: «Στρατί-στρατί βαδίζαμε» (Γ. Φερμάνογλου).
1968: «Αγάπη μου-αγάπη μου» (Δ. Χριστοδούλου), «Τι να φταίει» (Δ. Χριστοδούλου).
1971: «Αλήτη» (Αλ. Καγιάντα), «Πού ήσουν και χάθηκες (Όνειρο)» (Αλ. Καγιάντα), «Το αδιέξοδο» (Αλ. Καγιάντα), «Το γράμμα και η φωτογραφία» (Αλ. Καγιάντα), «Μελαψός και μελανούρι» (Φ. Φιλέρη), «Τον άγγελο που σου ‘στειλα» (Δ. Χριστοδούλου).

1972: «Ο Κρητικός κι η κοπελιά» (Δ. Τζεφρώνη), «Παιδί της νύχτας» (Ν. Μπακογιάννη), «Δεκαεννιάρι μου» (Δ. Τζεφρώνη), «Όταν δείτε» (Φ. Φιλέρη), «Να ‘τανε τα πράγματα αλλιώς» (Αλ. Καγιάντα), «Το γραμμόφωνο» (Αλ. Καγιάντα), «Εγωιστής και πεισματάρης» (Δ. Τζεφρώνη), «Ποιος τα θυμάται» (Δ. Χριστοδούλου).