Τρίκερι: Αγία Κυριακή κάνε το θαύμα σου!!

Του Δημήτρη Μαχαιρίδη
Η ιδέα

Πριν τέσσερα χρόνια ο Θανάσης στις παγερές Βρυξέλλες είχε την ιδέα ότι έπρεπε να βοηθήσει τον τόπο του, την Αγία Κυριακή από την οποία κατάγεται.

Ερχόμενος το επόμενο καλοκαίρι έριξε την ιδέα στους συμπατριώτες του να στήσουν έναν εξωραϊστικό σύλλογο. Η ανταπόκριση ήταν άμεση.

Ενθουσιάστηκαν όλοι και βάλθηκαν να βοηθήσουν. Μαζεύτηκαν αμέσως περί τις 50 υπογραφές και ο «Εξωραϊστικός Σύλλογος Αγία Κυριακή» έλαβε σάρκα και οστά. Σήμερα τέσσερα χρόνια μετά στο σύλλογο τα ενεργά μέλη μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Κάπως έτσι δεν έγινε και στο ΠΑΣΟΚ; Ξεκίνησε με γεμάτες τοπικές οργανώσεις και στο τέλος ο ΓΑΠ σκέφτηκε να τις κάνει ίντερνετ καφέ.

Λίγο πριν από την ίδρυση του συλλόγου, είχε περάσει και μια αστραφτερή ιδέα μερικών να μπαζώσουν την παραλία για να πηγαινοέρχονται ανενόχλητα τα αυτοκίνητα. Κινδύνευε το γραφικό ψαροχώρι να μετατραπεί στο πιο κακόγουστο σημείο του Πηλίου. Ευτυχώς που κάποιος σώφρων έφερε γραπτές αντιρρήσεις και τα μπαζώματα που σιγοντάριζε και η δημοτική αρχή πήγαν στον πάτο του μώλου. Έτσι ο σύλλογος ιδρύθηκε την πιο κατάλληλη στιγμή, που οι Αγιοκυριακιώτες είχαν τη βούληση να φτιάξουν πέντε πράγματα, μήπως και η Αγία Κυριακή ξεφύγει από τη μιζέρια που τη βολοδέρνει χρόνια τώρα. Ξέρετε, όμως, εσείς στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλαίας κάποια καλή πρωτοβουλία που να φυτρώνει γρήγορα και να βγάζει καρπούς; Η Αγία Κυριακή δεν θα αποτελούσε εξαίρεση άμεσων ευεργετικών αποτελεσμάτων.

Το χαλίκι επιτέλους στρωμένο στο Τηγάνι

Οι δράσεις

Ξεκίνησαν με την πρωτοβουλία να λειτουργεί δωρεάν στην Αγία Κυριακή wi-fi internet. Έτσι και οι ξένοι που σταματούν στο χωριό, αλλά και οι ντόπιοι και κυρίως η νεολαία έχουν συνεχή πρόσβαση στο διαδίκτυο. Το κόστος μετρημένο έβγαινε από τη χαμηλή συνδρομή των επιχειρήσεων του χωριού, όπως οι ξενώνες. Ε, λοιπόν, κάποιοι πληρώνουν τακτικά τη συνδρομή τους και κάποιοι κλασικοί Ελληνάρες δεν την πληρώνουν ποτέ, ασχέτως αν και αυτοί και οι πελάτες τους κάνουν δωρεάν χρήση του ίντερνετ.

Έπειτα αποφάσισαν να τοποθετήσουν κάποια καλάθια απορριμμάτων, για να εξαφανιστεί η κακιά συνήθεια να πετάνε πολλοί και διάφοροι τα σκουπιδάκια στη θάλασσα. Τους πήραν τρία χρόνια για να μπουν στην παραλία τα καλάθια, αφού τα έχωσαν γερά από την τσέπη τους μερικοί από το Σύλλογο.

Προσπάθησαν να επαναλειτουργήσει η ακτοπλοϊκή σύνδεση Αγίας Κυριακής – Βόλου. Το ΚΤΕΛ κάνει πάνω από τρεις ώρες, σε ένα φιδίσιο μονόδρομο που διασχίζει όλο το Πήλιο. Το πλοίο μόλις 30 λεπτά. Το κατάφεραν, αλλά την γραμμή την ανέλαβε ένας απατεώνας και λίγες βδομάδες μετά έπαυσε η γραμμή, προς λύπην όλων. Τώρα σκέπτονται μήπως στήσουν μια εταιρία λαϊκής βάσης (ακούγεται ‘80s αυτό, αλλά ποτέ δεν είναι αργά). Έτσι θα μπορέσουν να ξεκινήσουν τα δρομολόγια προς Βόλο, Σκιάθο και Πτελεό, από όπου είναι μόλις δέκα λεπτά το νέο αεροδρόμιο της Αγχιάλου. Ο Θανάσης που πετά κατευθείαν από τις Βρυξέλλες στην Αγχίαλο με την Ryanair είναι πεπεισμένος ότι έτσι θα αυξηθεί η τουριστική κίνηση προς το Τρίκερι, από Βέλγιο, Ιταλία και Γερμανία.

Αποφάσισαν να καθαρίσουν τα σημεία στις δύο εξόδους του χωριού, όπου είναι τοποθετημένοι οι κάδοι των σκουπιδιών. Στο ένα σημείο κάποιος εδώ και χρόνια άφησε ένα ντεπόζιτο για να πετούν οι κάτοικοι τα περισσευούμενα λάδια οικιακής χρήσης για να τα χρησιμοποιεί αυτός για ανακύκλωση. Κάποιος έξυπνος πέταξε μέσα λάδια μηχανής, το ντεπόζιτο καταστράφηκε, ο ιδιοκτήτης το παράτησε και κανείς από το δημοτικό συμβούλιο δεν ενδιαφέρθηκε για να το αποσύρει. Στέκει εκεί χρόνια τώρα στην είσοδο του χωριού, εστία μόλυνσης και μνημείο τσαπατσουλιάς της αυτοδιοίκησης. «Θα» το μαζέψουν υπόσχεται ο δήμος Νοτίου Πηλίου. Έχουν ζητήσει να πλένονται οι κάδοι γιατί βρωμοκοπούν, πήραν την απάντηση από το δήμο ότι «θα» πλυθούν και ακόμη περιμένουν. Το «θα» το σπέρνεις στην Ελλάδα, αλλά έλα μου που ποτέ δεν φυτρώνει.

Επιδιώκουν να περαστούν φίλτρα στους αγωγούς νερού από το φράγμα του Παναγιώτικου. Δυστυχώς η διαχείριση του φράγματος που δίνει νερό σε όλο το νότιο Πήλιο δεν έχει ανατεθεί ακόμη στον φορέα διαχείρισης, γιατί αυτός δεν έχει συσταθεί μέχρι τώρα. Έτσι ένα χωριό που για αιώνες δίψαγε σαν τον Προμηθέα, είδε το νερό και το είπε πάλι νεράκι. Το νερό φτάνει με πολλά υπολείμματα και δεν είναι πόσιμο. Αναγκάζονται όλοι να αγοράζουν εμφιαλωμένο. Αποτέλεσμα είναι ότι στην Αγία Κυριακή οι πλαστικές φιάλες πετιούνται σωρηδόν στα σκουπίδια. Πολλές τις παίρνει ο αέρας, πέφτουν στη θάλασσα και στα βράχια και το περιβάλλον πάει περίπατο.

Ο Παύλος απολαμβάνει το απόγευμα στο Τηγάνι

Η απογοήτευση και η επιμονή

Τα πολλά τα σύρε κι έλα σταδιακά αποθάρρυναν τους περισσότερους που αρχικά έβαλαν την υπογραφή τους στην ιδρυτική διακήρυξη του Εξωραϊστικού Συλλόγου Αγία Κυριακή. Οι περισσότεροι σιγά-σιγά την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια.

Άλλοι αποθαρρύνθηκαν, κάποιοι βαρέθηκαν ή αδιαφόρησαν, άλλοι έγιναν καχύποπτοι για τους υπόλοιπους, άλλοι δεν ήθελαν να τα χαλάσουν με τον δήμαρχο και τους δημοτικούς συμβούλους που τους ξίνισε η δημιουργία του εξωραϊστικού συλλόγου. Δεν αφήνεις λουλούδι να ανθίσει αν θες να είσαι ο μοναδικός κάκτος στην πλατεία.

Κάποιος κάποιον ήξερε και ο Εξωραϊστικός Σύλλογος Αγία Παρασκευή πήρε ως δωρεά περί τα 25 παγκάκια από διαγωνισμό του Δήμου Αθηναίων, τα οποία τα έστησε στην παραλία της Αγίας Κυριακής. Και πολύ της πάνε της παραλίας τα ντιζαϊνάτα παγκάκια.

Η επιχείρηση παραλία Τηγάνι

Το πιο σημαντικό έργο του Συλλόγου μέχρι τώρα, όμως, ήταν η επιμονή για την ανάπλαση της παραλίας Τηγάνι, στην μια από τις δύο εξόδους του χωριού. Από εκεί που η Αγία Κυριακή δεν είχε για αιώνες δρόμο επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο βρέθηκε σε λιγότερο από είκοσι χρόνια να έχει δύο δρόμους πρόσβασης στο χωριό. Έγινε χωροταξική μελέτη, δεν έγινε; Κύριος οίδε. Μάλιστα, μετά τη διάνοιξη της δεύτερης εισόδου, κατέβασαν κάποιοι την φρικιαστική ιδέα να μπαζωθεί η παραλία για να γίνει δρόμος, όπως σας ανέφερα παραπάνω.

Η δεύτερη οδική είσοδος, λοιπόν, που δεν ήταν απαραίτητη, κατέστρεψε την μικρή αλλά γραφική παραλία Τηγάνι, γιατί μπαζώθηκε από τις φερτές πέτρες για το δρόμο και για το πάρκιν στην αρχή του χωριού. Λόγω ρευμάτων τα νερά της παραλίας Τηγάνι είναι τα καθαρότερα στην περιοχή. Το διαπίστωσα γιατί καθημερινά, πρωί-απόγευμα εκεί κολύμπαγα, παρέα με τον σκύλο μου τον Παύλο.

Λοιπόν, χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια επίπονης επιμονής των ανθρώπων του Συλλόγου για να γίνουν από το Δήμο Τρικερίου και μετέπειτα Νοτίου Πηλίου οι εξής εργασίες:

⁃ Να φτάσει αγωγός νερού μέχρι την παραλία, ώστε να ποτίζονται τα δέντρα που φυτεύτηκαν και να στηθούν ντουζιέρες για τους λουόμενους. Τώρα ο σύλλογος θέλει να στηθούν και καμπίνες για τους λουόμενους και μια καντίνα που να εξυπηρετεί για καφέδες, αναψυκτικά κλπ. Ιδού και θέσεις εργασίας λοιπόν.

⁃ Να φτιαχτεί ένας χώρος συγκέντρωσης των κάδων απορριμμάτων πίσω από ένα φρικτό τσιμεντένιο φράκτη που ο δήμος αποφάσισε να χτίσει ανάμεσα στο δρόμο και τον κομμένο βράχο, δήθεν για να προστατεύει το δρόμο από τυχόν πτώση βράχων. Ο φράκτης έτσι που στέκει θυμίζει κάτι μεταξύ τείχους του αίσχους στο Βερολίνο και συρματόπλεγμα του Νταχάου. Ο Σύλλογος ζητά το τείχος του αίσχους να σκεπαστεί με αναρριχόμενα φυτά μπας και κρυφτεί η ασχήμια του.

⁃ Να στρωθεί χαλίκι πάνω στις τεράστιες φερτές από αλλού πέτρες για να επαναδημιουργηθεί η παραλία. Επί ένα χρόνο το χαλίκι έστεκε βουνό μπροστά από τις πέτρες γιατί ο δήμαρχος όλο κατέβαζε τα μηχανήματα από το Τρίκερι για να το στρώσουν και όλο εκείνα τα άτιμα δεν κατέβαιναν. Τελικά μετά από τις επίμονες παρεμβάσεις του Συλλόγου, μια μέρα είδα επιτέλους να στρώνεται το χαλίκι. Αφού η θάλασσα όλο τον επόμενο χειμώνα θα σταθεροποιήσει το χαλίκι στην παραλία, την επόμενη χρονιά πρέπει να επαναληφθεί η διαδικασία για να ολοκληρωθεί η ανάπλαση.

Στην αρχή οι κάτοικοι δεν πίστευαν ότι το Τηγάνι ξαναγύρισε στη θέση του. Τους έβλεπα, ενώ κολύμπαγα, να έρχονται διστακτικά για να το δουν και να τσιμπηθούν ότι είναι γεγονός. Τους άκουγα να την αποκαλούν πλαζ. Την θυμάστε αυτήν την ωραία λέξη από τα γαλλικά; Μετά άρχισαν να έρχονται με τα παιδιά τους για μπάνιο και προς το ηλιοβασίλεμα για βόλτα. Μου έκανε, βέβαια, εντύπωση ότι τα σκουπίδια παραγέμιζαν τους κάδους, που ποτέ δεν μεταφερόταν πίσω από το τείχος του αίσχους και έμεναν προς θέα όλων. Αλεπούδες το βράδυ ξέσχιζαν τις σακούλες και τα σκουπίδια διασκορπιζόταν παντού. Ειδικά τα πλαστικά μπουκάλια είχαν απλωθεί παντού. Κανείς δεν έπιανε ποτέ ένα πλαστικό μπουκάλι από το έδαφος να το βάλει στον κάδο.

Άρχισα να ρωτάω τους Τρικεριώτες πότε θα καθαρίσει ο δήμος το Τηγάνι. Απάντηση δεν έπαιρνα. Γιατί το δόλιο το Τηγάνι γλύτωσε από τις φερτές κοτρώνες, αλλά τώρα κινδύνευε από τα πλαστικά μπουκάλια και τα αλουμινένια κουτιά αναψυκτικών. Σήμερα τα στέλνει ο δήμος, αύριο τα στέλνει ο δήμος τα συνεργεία καθαρισμού, ένα πρωί που φτάνω στο Τηγάνι για κολύμπι αντικρίζω τον Θανάση μόνο του να μεταφέρει τους κάδους πίσω από το τείχος του αίσχους.

«Αχ, ρε Θανάση, πού να το φανταζόσουν όταν σχεδίαζες στις ευρωπαϊκές Βρυξέλλες τον Εξωραϊστικό Σύλλογο Αγία Κυριακή, ότι στο τέλος εσύ μόνος σου θα κουβάλαγες τους κάδους πίσω από το αίσχος της ντροπής», μονολόγησα.

Φιλοτιμήθηκα και όταν έφυγε ο Θανάσης, άρχισα να μαζεύω από τα βράχια σφηνωμένα πλαστικά μπουκάλια, κουτάκια αναψυκτικών, πατημένες συσκευασίες τετραπάκ, σακουλάκια από κάθε είδους πατατάκια, πλαστικές σακούλες άδειες και γεμάτες, κονσέρβες, χαρτόνια, φελιζόλ, πλέγματα συσκευασίας! Κάποια στιγμή πρέπει να τεθεί σοβαρά το θέμα των πλαστικών φιαλών νερού. Δεν ανακυκλώνονται, παρά τα όσα λέγονται και σύντομα αυτές θα κυριαρχούν στον πλανήτη και όχι εμείς οι άνθρωποι. Εκείνη τη στιγμή μια κυρία από την Αγία Κυριακή που έφτανε με μια ακόμη σακούλα σκουπιδιών –μάλλον είναι και μια βόλτα για τις νοικοκυρές- με είδε να μαζεύω πλαστικές σακούλες φορώντας μόνο το μαγιό και αναφώνησε δυνατά με την έντονη τρικεριώτικη προφορά.

Το παγκάκι της Αθήνας στην Αγία Κυριακή

Μπράβου ου ξένους, μαζέυ’  κι τα σκουπίδια μς.

Δεν είμαι ξένος κυρία μου. Απλά δεν αντέχω να σας βλέπω να τα κοιτάτε όλοι απαθείς, της απάντησα.

Πέταξε τη σακούλα στον κάδο και έφυγε τρέχοντας.

Μια Κινέζα στο Τηγάνι

Το ίδιο απόγευμα είδα μια Κινέζα τουρίστρια με γερμανικές πινακίδες στο αυτοκίνητο της να έχει σταματήσει στο Τηγάνι και να φωτογραφίζει το πολύ ωραίο ηλιοβασίλεμα. Είχε κατέβει όλο το Πήλιο με το αυτοκίνητο και εντυπωσιάστηκε που στο τέλος του ωραίου βουνού βρήκε μια τόσο όμορφη μικρή παραλία.

⁃ Τιγκάνι, με ρωτούσε και προσπαθούσε να προφέρει σωστά το όνομα της παραλίας.

⁃ Για, Τιγκάνι, της απάντησα, κοιτώντας την να μην σταματά να βγάζει ενθουσιασμένη φωτογραφίες.

Με την Κινέζα μπροστά μου να αποθανατίζει το ηλιοβασίλεμα στον Παγασητικό, βεβαιώθηκα ότι όποιος αποφασίσει να λειτουργήσει την καντίνα, ιδέα που τώρα όλοι σνομπάρουν, θα κάνει λεφτά. Είμαι πλέον σίγουρος, ότι μόνο μια Αγία Κυριακή μπορεί να σώσει το Τρίκερι.

Πηγή: www.tsantiri.gr