Άρθρο Στ. Θεοδωράκη: Εγώ με την αξία μου κι όχι με ξένες πλάτες, περήφανα περπάτησα μες στης ζωής τις στράτες

Θυμάμαι όμως ακόμη την έξαψη εκείνης της μέρας. Το ξάφνισμα των δημοσιογράφων. Τον θυμό των εκδοτών (και) του Mega που δεν είχαν ενημερωθεί. Την κρίση πανικού ενός φίλου συγγραφέα που είχαμε συμφωνήσει να εμφανιστεί στην παρουσίαση και ξαφνικά κατάλαβε ότι δεν ήταν κάτι που θα άλλαζε το βράδυ του, αλλά κάτι που θα άλλαζε τη ζωή του. Με δύσπνοια βγήκε στον δρόμο να πάρει βαθιές ανάσες. Τον έχασα. Και άλλοι χάθηκαν από εκείνη την μέρα. Κάποιοι το περίμεναν πιο εύκολο, κάποιοι απογοητεύτηκαν από τα λάθη (τα λάθη μου), κάποιοι βρήκαν πιο εύκολες λύσεις. Γιατί είναι δύσκολο αυτό που κάνει το Ποτάμι. Έχετε ακούσει το τραγούδι; «Εγώ με την αξία μου κι όχι με ξένες πλάτες / περήφανα περπάτησα μες στης ζωής τις στράτες». Έτσι ακριβώς. Ούτε δάνεια. Ούτε προστάτες. Ούτε παλιά κόλπα με αποσπασμένους δημόσιους υπαλλήλους και γραφεία στην επαρχία για υποσχέσεις και ρουσφέτια.

Άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη στην εφημερίδα Τα Νέα

Ο απολογισμός θετικός. Δεν θα επαναλάβω όλα αυτά που έχουν γραφεί. Ότι αν δεν ήταν το Ποτάμι πολλά νομοσχέδια δεν θα έφταναν καν στην Ολομέλεια. Θα σας πω όμως τον κανόνα. Το Ποτάμι ενίσχυσε στη Βουλή ό,τι εμπίπτει στον κανόνα των τριών. Στον ποταμίσιο κανόνα των τριών.
– Ατομικά δικαιώματα
– Συρρίκνωση του κομματικού κράτους
– Διαφάνεια, από τα υπουργεία μέχρι τις προμήθειες

Ο άνθρωπος έχει δυο ζωές. Και η δεύτερη αρχίζει όταν συνειδητοποιεί ότι έχει μόνο μία. Εγώ, άγνωστο γιατί, το συνειδητοποίησα νωρίς. Δεν έχουμε λοιπόν καιρό για χάσιμο. Να τα αναβάλλουμε όλα συνεχώς, να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί και να περιμένουμε μια άλλη συγκυρία. Άσε που οι ευκαιρίες δεν είναι σαν τα τρένα. Να ξαναγυρνάνε στους σταθμούς. Μάλλον σαν τους κομήτες είναι. Περνάνε και δεν ξέρεις πότε θα ξαναπεράσουν. «Τα κόμματα δεν είναι φιλανθρωπικές οργανώσεις να ενδιαφέρονται μόνο για το καλό, πρέπει να ενδιαφέρονται πρωτίστως για τις ψήφους», μου είπε προχθές ένας πανεπιστημιακός που τα βράδια κάνει σχόλια στην τηλεόραση. Όταν όλοι σκέφτονται μόνο τις ψήφους, χρήσιμο είναι κάποιος να μην τις έχει ως πρώτη του προτεραιότητα. Έστω για να ισορροπεί λίγο το σύστημα.

«Γιατί έφυγαν οι Βουλευτές», επιμένουν να με ρωτάνε οι δημοσιογράφοι. Ό,τι είχα να πω, το είπα. Ας αναζητήσουν απαντήσεις στους τακτικισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αλλά, βρε παιδί μου, ένα παράξενο πράγμα. Να εκλέγεσαι με ένα κόμμα που λέει «άσπρο» και να μεταπηδάς σε ένα κόμμα που λέει «μαύρο». Πώς κοιμάσαι τα βράδια; Περισσότερο όμως με ενδιαφέρουν αυτοί που ήρθαν τον τελευταίο μήνα στο Ποτάμι. Άγνωστοι σε μας μέχρι χθες. Ή γνωστοί που άλλα μας ένωναν – και όχι το Ποτάμι. Πολίτες που βαρέθηκαν να βλέπουν τα κόμματα να νοιάζονται μόνο για το συμφέρον τους και πολιτικούς που φοβούνται να πουν την αλήθεια. Μια κυβέρνηση που δεν ξεκουνά από τις ιδεοληψίες της… Ένα θα σας πω: από τους υπουργούς που έχουν κάνει σπουδές ένας στους τρεις τις έχει κάνει σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και σήμερα όλοι τους – και αυτοί που έχουν πτυχία και αυτοί που δεν έχουν – φωνάζουν «ποτέ – ποτέ – ποτέ μη κρατικά πανεπιστήμια».

Και μια αντιπολίτευση που ζει σε έναν πανικό… «Τώρα – τώρα – τώρα να γίνουμε κυβέρνηση».
Και μια άλλη μικρότερη αντιπολίτευση που έχει κολλήσει στο ’80 – όχι στη δεκαετία, στη χρονιά! Με τη Μαρία και τη Μαρκέλλα γνωρίστηκα την Κυριακή στο Ζάππειο. Εξέδρα, μικρόφωνο, κάμερες, χειροκροτήματα, αποφάσεις. Ήταν η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του Ποταμιού. Η Μεγάλη Συνάντηση των Αντιπροσώπων. Αφού δεν περιμένουμε κάποιον άλλον Μεσσία, να έχουμε τη δική μας ΜΕΣΥΑ.

Η Μαρία με τη Μαρκέλλα λοιπόν, περίμεναν υπομονετικά να φύγουμε για να καθαρίσουν την αίθουσα. Τις βρήκα να συζητούν με τον Δημακόπουλο, έναν ωραίο τύπο από την Πάτρα που γράφει από τα καλύτερα κείμενα στην Athens Voice και στον ελεύθερο χρόνο του κάνει κουπί στο Ποτάμι. Μου είπαν τις λεπτομέρειες της δουλειάς. Τα χέρια σφιγμένα στην αρχή, αλλά μετά λύθηκαν. Δούλευαν Κυριακή σαν να ήταν Δευτέρα – δεν θα έπαιρναν «κυριακάτικο» δηλαδή. Όλοι στις παρέες τους τα ίδια προβλήματα. Παιδιά που σκέφτονται πώς θα φύγουν και φίλοι που κλείνουν τα μαγαζιά τους. Πολλά εμπόδια, λίγη ελπίδα. Κουρασμένες, πικραμένες, αλλά χαμογελαστές. «Καλά είναι» κατέληξαν. Σαν να μου έλεγαν «αφού δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε άλλο, καλά είναι».

Ε, λοιπόν γι’ αυτή την ανατροπή δημιουργήθηκε το Ποτάμι. Για το «άλλο» και κυρίως για το «αλλιώς».
Όλοι αυτοί που ποτέ δεν τους χαρίστηκε τίποτα, αυτοί που δεν μετέχουν και δεν μετείχαν στο πλιατσικολόγημα της εξουσίας, θέλουν την Ελλάδα αλλιώς.
Αυτό προϋποθέτει όμως και την πολιτική αλλιώς.
Σε ιδέες και ανθρώπους. Και στα δύο πρέπει να δώσουμε την ίδια σημασία. Στις ιδέες πίσω από τους ανθρώπους και τους ανθρώπους πίσω από τις ιδέες.

Το Ποτάμι σε αυτή τη δύσκολη εποχή λέει ξεκάθαρα ότι πέντε είναι οι προτεραιότητες για μια πολιτική αλλιώς.
– Πρώτα οι νέοι.
Καμιά χώρα δεν έχει μέλλον με τα παιδιά της να φεύγουν και τους πολιτικούς να καίγονται μόνο για τις ψήφους των συνταξιούχων.
– Έξω τα κόμματα.
Από τη δημόσια διοίκηση, τα πανεπιστήμια, τη δικαιοσύνη.
– Μπροστά το περιβάλλον.
Το ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε, και ό,τι αρπάξουμε από τη γη και τη θάλασσα πρέπει να τελειώσει.
– Ναι στη διαφορετικότητα.
Και τα δικαιώματα του ΕΝΟΣ έχουν για μας σημασία.
– Ναι στη δική σου δουλειά.

Να μην είναι μονόδρομος οι τυφλές γραμμές παραγωγής των μεγαθηρίων. Να έχουμε την δυνατότητα να παράγουμε, να δημιουργούμε, να εμπορευόμαστε, να πειραματιζόμαστε.
Όλα αυτά θα τα πούμε αναλυτικά την ερχόμενη Τρίτη, 26 του μήνα, στην Αθηναΐδα. Στη γιορτή για τα πέντε χρόνια Ποτάμι. Εκεί οι ιδέες. Εκεί οι άνθρωποι.
Εκεί και τα πικάπ.