Όταν συνάντησα τη Μιρέλλα Κυμπουροπούλου, μητέρα του Στέλιου - Γιατί υποκλίνομαι στο μεγαλείο μιας τέτοιας μητέρας

Το μεγάλειο της μητρικής στοργής είναι απερίγραπτο κι ένα τέτοιο λαμπρό παράδειγμα είναι και η μητέρα του Στέλιου Κυμπουρόπουλου, την οποία συνάντησα στην εκδήλωση που διοργάνωσε το Σωματείο «ΕΛΠΙΔΑ Σύλλογος Φίλων Παιδιών με καρκίνο», σε συνεργασία με την Πανελλαδική Οργάνωση Γυναικών «ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΗ», με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας,  την Τετάρτη 8 Μαΐου 2019 στο κτίριο «Κωστής Παλαμάς» του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στη Δύναμη της Μητρότητας, που μπορεί να ξεπεράσει κάθε δυσκολία και κάθε εμπόδιο.

Η Πρόεδρος της «ΕΛΠΙΔΑΣ» κυρία Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη και η Πρόεδρος της «ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΗΣ» κυρία Μαρία Γιαννίρη τίμησαν, μαζί με την Μιρέλλα Κυμπουροπούλου, άλλες τέσσερις μοναδικές ηρωικές μητέρες που με το παράδειγμα τούς αποδεικνύουν ότι η αγάπη της μάνας βρίσκεται παντού προσφέροντας δύναμη, έμπνευση και κουράγιο: Την Ηγουμένη του Λυρείου Ιδρύματος, γερόντισσα Μαρία, η οποία με μητρική στοργή έχει αναθρέψει εκατοντάδες παιδιά, την κάτοικο της Μάνδρας κυρία Χρυσούλα Κοροβέση που κατάφερε να σώσει την κόρη και τον εγγόνο της από την καταστροφική πλημμύρα στην Μάνδρα, την κυρία Σοφία Πετρούνια, μητέρα του Χρυσού Ολυμπιονίκη Λευτέρη Πετρούνια, καθώς και την μητέρα οκτώ παιδιών Πρεσβυτέρα Ευαγγελία Πρέντου.

«Οι σημερινές στιγμές είναι για όλους μας ξεχωριστές, χάρη σε αυτές τις μοναδικές Ελληνίδες που κατάφεραν να δαμάσουν το σκοτάδι και να το μετατρέψουν σε φως, να υπερνικήσουν τις δυσκολίες και να δημιουργήσουν ευκαιρίες, να  αναζητήσουν και να βρουν την ελπίδα εκεί όπου όλα φαίνονται μάταια, να αποδεχτούν τις δοκιμασίες, χωρίς να συμβιβαστούν με αυτές, δίνοντας τη δική τους απάντηση. Να παραμείνουν ΜΗΤΕΡΕΣ με κάθε τίμημα!  Και η αγάπη τους σήμερα είναι τόσο δυνατή που αγκαλιάζει τον κόσμο ολόκληρο», είπε η κυρία Βαρδινογιάννη υποδεχόμενη τις ξεχωριστές αυτές μητέρες και τους καλεσμένους της εκδήλωσης. 

Στη συνέχεια, η κυρία Βαρδινογιάννη έκανε ιδιαίτερη αναφορά σε κάθε μία από τις βραβευόμενες, ενώ μίλησε και για την μητέρα της 8χρόνης Αλεξίας που χτυπήθηκε μέσα στις ημέρες του Πάσχα από μια σφαίρα και τώρα δίνει αγώνα για τη ζωή της: «Θα ήθελα να κάνω μια αναφορά σε μια ακόμα μητέρα που μπορεί σήμερα να μην είναι εδώ, είναι όμως στη σκέψη και στην καρδιά μου.  Στην μητέρα τής οκτάχρονης Αλεξίας που επισκέφθηκα προχθές στο Νοσοκομείο ΠΑΙΔΩΝ.  Του κοριτσιού που χτυπήθηκε από σφαίρα ενώ έπαιζε αμέριμνο στην αυλή τού σπιτιού της.  Η ιστορία της μάς έχει συγκλονίσει όλους και θα ήθελα όλοι μαζί να προσευχηθούμε για να γυρίσει το κοριτσάκι αυτό γερό και δυνατό στο σπίτι του».  

Η Πρόεδρος της «ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΗΣ» κυρία Μαρία Γιαννίρη από την πλευρά της μίλησε για τη σημασία της μητρότητας αλλά και για την δική της μητέρα που της δίδαξε ότι η αγάπη της μητέρας προς το παιδί δεν έχει όρια.

Αμέσως μετά οι πέντε βραβευθείσες μίλησαν μέσα από την καρδιά τους για τον τρόπο με τον οποίο εκείνες βίωσαν τη μητρότητα, προκαλώντας συγκίνηση και εμπνέοντας το ακροατήριο.

Η Ηγουμένη του Λυρείου Ιδρύματος, γερόντισσα Μαρία, αφού ευχαρίστησε για την μεγάλη τιμή, έκανε μια συγκλονιστική περιγραφή της καταστροφής του Λυρείου Ιδρύματος από τις φονικές πυρκαγιές στο Μάτι το περασμένο καλοκαίρι και πώς τελικά κατάφεραν να σώσουν όλα τα παιδιά που φιλοξενούνταν εκεί.  «Η μητρότητα είναι ένα χαρακτηριστικό γεμάτο ακαταμάχητη δύναμη, απεριόριστη αγάπη που εκφράζεται με παντοτινή αφοσίωση και συνεχή αυτοθυσία», είπε κλείνοντας την ομιλία της η γερόντισσα Μαρία.

Στη συνέχεια στο βήμα ανέβηκε η κάτοικος της Μάνδρας κυρία Χρυσούλα Κοροβέση, η οποία με δάκρυα στα μάτια παρέλαβε το βραβείο από τα χέρια της κυρίας Βαρδινογιάννη:  «Είχα ετοιμάσει μια ομιλία και τα είχα όλα τακτοποιημένα.  Όταν συνάντησα όμως, πριν από την έναρξη της εκδήλωσης, την κυρία Βαρδινογιάννημου είπε μια κουβέντα και τα άλλαξε όλα.  Μου είπε «το περάσαμε μαζί».  Και είναι ακριβώς έτσι.  Αυτό που έγινε στη Μάνδρα το περάσαμε μαζί, γιατί εκείνη ήταν ο μόνος άνθρωπος που βρέθηκε από την πρώτη στιγμή εκεί προσφέροντας με την καρδιά της.  Σας ευχαριστώ για την μεγάλη τιμή, αλλά νομίζω ότι έκανα αυτό που θα έκανε κάθε μητέρα στη θέση μου.  Και ακόμα και σήμερα υπάρχουν στιγμές που απορώ κι εγώ που βρήκα τη δύναμη να βγάλω μέσα από ένα πλημμυρισμένο σπίτι την κόρη και το εγγονάκι μου. Αλλά τελικά μια μητέρα πάντοτε βρίσκει τη δύναμη».

Η Μιρέλλα Κυμπουροπούλου μίλησε για τη δύναμη ψυχής της ίδιας αλλά και του Στέλιου: «Ο Στέλιος μου λέει πολλές φορές ότι είμαι μαμά κουκουβάγια.  Και είμαι, γιατί είμαι πραγματικά περήφανη για τη δύναμη του παιδιού μου.  Το παιδί μου δεν μπορεί να κινήσει ούτε τα χέρια, ούτε τα πόδια του.  Κουνάει μόνο το στόμα και τα μάτια του.  Και πραγματικά δεν μπορώ να ξεχάσω τι αγώνα έκανε για να τελειώσει την Ιατρική Σχολή.  Εγώ και ο πατέρας του καθόμασταν δίπλα του ώρες ατελείωτες για να του γυρίζουμε τις σελίδες και να μπορέσει να μελετήσει για τις εξετάσεις του.  Και τώρα είναι ένας σπουδαίος ψυχίατρος που οι ασθενείς του τον λατρεύουν»

Για τον δικό της αγώνα δίπλα στον Χρυσό Ολυμπιονίκη Λευτέρη Πετρούνια μίλησε η κυρία Σοφία Πετρούνια:  «Ο Λευτέρης αγωνίστηκε για τους στόχους του από πολύ μικρός.  Θυμάμαι σαν και τώρα που είχα μετατρέψει το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μας σε κρεβατάκι για να μπορεί να ξεκουράζεται ανάμεσα στο σχολείο και τις πολύ απαιτητικές προπονήσεις του.  Μετά γυρίζαμε στο σπίτι διάβαζε εκείνος, στο πλευρό του κι εγώ να τον βοηθάω, για να μπορέσει να τα προλάβει όλα.  Είμαι πολύ υπερήφανη για το παιδί μου.  Είμαι υπερήφανη γιατί είναι πάνω από όλα ένας καλός άνθρωπος, όχι μόνο γιατί είναι ένας Χρυσός Ολυμπιονίκης».

Ιδιαίτερη συγκινητική ήταν η στιγμή όταν ο ίδιος ο Λευτέρης μίλησε για την μητέρα του λέγοντας ότι η μητρική στήριξη είναι τα πάντα για έναν αθλητή.

Έχοντας στο πλευρό της τα οκτώ παιδιά και τον σύζυγό της, παρέλαβε το βραβείο της η Πρεσβυτέρα Ευαγγελία Πρέντου περιγράφοντας πώς είναι η ζωή στο σπίτι με οκτώ παιδιά και λέγοντας τι σημαίνει για εκείνη να είσαι μητέρα: «Μητέρα δεν είναι κάτι βιολογικό, αλλά να μπορείς να ανοίγεις μια τεράστια αγκαλιά.  Είναι έννοια, αγωνία, αγάπη για όλα τα παιδιά του Θεού».

Την εκδήλωση συντόνισε η δημοσιογράφος κυρία Πόπη Τσαπανίδου.

Αμέσως μετά, όλες οι μητέρες που βραβεύτηκαν, η καθεμιά με τη δική της τόσο διαφορετική ιστορία, έγιναν μια αγκαλιά αποδεικνύοντας ότι η μητρική αγάπη μπορεί να εκφραστεί με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους και μπορεί να ξεπεράσει κάθε δυσκολία.

Την εκδήλωση έκλεισε η κυρία Βαρδινογιάννη με μια συγκινητική αναφορά στη δική της μητέρα:  «Ευχαριστώ την μητέρα μου για τις αρχές και τις αξίες που μου δίδαξε. Ήταν πάντοτε για εμένα ένα παράδειγμα προσφοράς στο συνάνθρωπο.  Ό, τι είμαι σήμερα το οφείλω σε αυτή», είπε η κυρία Βαρδινογιάννη.

Η Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη κατά τη διάρκεια της ομιλίας της
 

Μαρία Γιαννίρη κατά τη διάρκεια της ομιλίας της
 

Η Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη και η Μαρία Γιαννίρη με την μητέρα του Στέλιου Κυμπουρόπουλου, Μιρέλλα 
 

Λευτέρης και Σοφία Πετρούνια
 

Μαρία Γιαννίρη, Ηγουμένη Μαρία, Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη
 

  
Μαρία Γιαννίρη, Χρυσούλα Κοροβέση, Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη
 

Μαρία Γιαννίρη, Σοφία Πετρούνια, Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη
 

Η Πρεσβυτέρα Ευαγγελία Πρέντου με την οικογένεια της παραλαμβάνει το βραβείο της από την Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη και την Μαρία Γιαννίρη
 

Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη, Μιρέλλα Κυμπουροπούλου
 

  
Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη, Χρυσούλα Κοροβέση
 

Λευτέρης Πετρούνιας, Σοφία Πετρούνια, Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη

Η συντονίστρια της εκδήλωσης Πόπη Τσαπανίδου

Με αφορμή αυτή την εκδήλωση  βρήκαμε ένα πολύ όμορφο κείμενο για τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο από τις Ψηφίδες Γνώσης, το οποίο και σας παραθέτουμε, γιατί είναι άθελά του είναι το πρόσωπο των ημερών. 

Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος γεννήθηκε στις 9 Ιουλίου 1985 στον Βύρωνα, μια περιοχή της Αθήνας. Οι γονείς του, Παναγιώτης και Μιρέλλα, μετά τον πρώτο τους γιο, τον Σπύρο, απέκτησαν τον Στέλιο. Σε ηλικία δεκατεσσάρων μηνών διαγνώστηκε με Νωτιαία Μυϊκή Ατροφία, μια εξελικτική ασθένεια η οποία επηρεάζει την κινητικότητα. Σε ηλικία 13-14 ετών έχασε την κινητικότητά του και σήμερα είναι τετραπληγικός.

«Γεννήθηκα με μία γενετική νόσο που οφείλεται σε γονίδιο που είχε τόσο ο πατέρας μου όσο κι η μητέρα μου κι εγώ κληρονόμησα και τα δύο. Και αυτό που έχω είναι μία εξελικτική ασθένεια, δηλαδή ήμουνα καλύτερα μικρότερος κι όσο πέρναγαν τα χρόνια, αυτό χειροτέρευε. Και τώρα είμαι τετραπληγικός και πλήρως εξαρτώμενος από άλλους».

Όσον αφορά την οικογένειά του, η είδηση της αναπηρίας ήταν απρόσμενη και έφερε αναστάτωση στους γονείς του. Όπως αναφέρει:

«Η μητέρα μου, όταν έμαθε από τους γιατρούς το πρόβλημά μου, νωτιαία μυϊκή ατροφία λέγεται, έκλαψε. Το μήνυμα ότι δεν επρόκειτο να κινηθώ ήρθε σαν βαρύ πένθος. Πένθος γιατί δεν έζησε το παιδί αυτό που είχε ονειρευτεί, καθώς το είχε στα σπλάχνα της εννέα μήνες και το περίμενε κάνοντας σχέδια».

Ωστόσο, τόσο ο ίδιος όσο κι οι γονείς του αποδέχτηκαν από νωρίς την αναπηρία του και δεν έμειναν στάσιμοι, αλλά προχώρησαν με τη ζωή τους και προσαρμόστηκαν στα καινούρια δεδομένα της καθημερινότητάς τους.

«Εγώ έμαθα από την αρχή και παραδέχτηκα την αναπηρία μου. Το ίδιο έγινε και με τουςγονείς μου. Αποδέχτηκαν την αναπηρία μου»

Όπως γράφει για τη μητέρα του:

«Και εδώ ήρθε η κατανόηση πως αυτό το αγοράκι είναι και πάλι το παιδί της, που είχε ονειρευτεί, μόνο που τώρα τα όνειρα θα ήταν λίγο αλλαγμένα. Και θα του έδειχνε την ίδια αγάπη και θα το χάιδευε και θα τον έπαιζε και θα του γελούσε και δε θα βαρυγκωμούσε γιατί είναι το παιδί της».

Παρόλα αυτά, ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος και οι γονείς του δεν είχαν στήριξη ούτε καθοδήγηση από πουθενά ώστε να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν. Αγωνίστηκαν μόνοι τους για το καλό του παιδιού τους.

«Δυστυχώς, οι γονείς μου δεν είχανε από πουθενά καμία στήριξη. Δεν τους πληροφόρησε κανείς, δεν τους ενημέρωσε κανείς για το τι είναι αυτό που πρόκειται να αντιμετωπίσουν και πρόκειται να ζούνε σε καθημερινή βάση. Γεννήθηκα και αυτό ήτανε. Δεν υπήρχε κάποια άλλη κατάσταση και συνθήκη την οποία μπορούσανε να, ξέρω εγώ, να ανατρέξουνε ή να είναι κάποιος εκεί στήριγμα, να τους βοηθήσει. Δεν υπήρχε τίποτα».

Οι γονείς του έκαναν τα πάντα για να τον βοηθήσουν να μην στερηθεί τίποτα και να ζήσει όσο πιο καλά γινόταν. Έτσι, του παρείχαν τις ιατρικές υπηρεσίες που χρειαζόταν, αλλά φρόντιζαν και για τη διασκέδαση και για τη μόρφωση του.

«Για μένα και το παραμικρό κρύωμα ήταν τρεις φορές πιο επικίνδυνο. Από τα παιδικά χρόνια μου θυμάμαι τις προσπάθειές μου αλλά και τη σκληρή προσπάθεια των δικών μου να ζήσω. Έβρισκαν τα πάντα. Τα ακολουθούσα με πείσμα και θέληση. Θυμάμαι τα ταξίδια σε άλλες χώρες, τις εκδρομές, τις ευχάριστες στιγμές που πέρναγα αλλά και τις δυσκολίες, και τις προσπάθειες να γίνω όλο και πιο λειτουργικός».

Όσον αφορά την υγεία του, ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος αναφέρει ότι έχει πολλές εμπειρίες από γιατρούς και νοσοκομεία, εφόσον όταν ήταν μικρός νοσηλεύτηκε αρκετές φορές στο νοσοκομείο και έκανε εγχειρίσεις.

«Και ειδικά όταν ήμουνα δέκα-έντεκα ετών, λόγω αναπνευστικών προβλημάτων -κυρίως λοιμώξεων στο αναπνευστικό, αναγκαζόμουνα να νοσηλεύομαι μέσα στη μονάδα εντατικής θεραπείας «Παίδων». Οπότε, αυτό ήτανε μία σημαντική και δύσκολη εμπειρία. Κάθε Χριστούγεννα ή όποτε ήτανε κρύος ο καιρός, εγώ συνήθιζα, να πηγαίνω στην εντατική. Μετά, το 1995 με 1996 έκανα μία εγχείρηση στο Πουατιέ της Γαλλίας, το οποίο ήτανε πολύ επικίνδυνο. Κόντεψα να πεθάνω αρκετές φορές τότε».

Εντούτοις, αναφέρει ότι δέχτηκε καλές ιατρικές υπηρεσίες σε σχέση με φίλους του με αναπηρίες και με όσα γνωρίζει τώρα λόγω των σπουδών του στην Ιατρική.

«Αυτό ήτανε κάτι πολύ όμορφο και γενικά και στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, έχω δεχτεί πολύ καλές ιατρικές υπηρεσίες. Βέβαια αυτό δεν ξέρω αν είναι ο κανόνας ή ήταν η εξαίρεση, γιατί δυστυχώς οι φίλοι μου και τώρα βλέποντας τα πράγματα όπως τα βλέπω και από κοντά, δεν ξέρω πόσο ικανοί είναι οι γιατροί λίγο γιατί, πιθανώς λίγο για τις διαφορετικές ανάγκες που έχουν τα άτομα με αναπηρία…».

Σύμφωνα με το παρακάτω απόσπασμα, θεωρεί ότι οι γιατροί στην Ελλάδα δεν είναι ενημερωμένοι σχετικά με τις διαφορετικές ανάγκες των ατόμων με αναπηρία και ότι εξαρτάται από τον κάθε γιατρό να επιμορφωθεί και να ζητήσει πληροφορίες από τα ίδια τα άτομα με αναπηρία.

«Δεν γνωρίζουν τις διαφορετικές ανάγκες (των ατόμων με αναπηρία) και εξαρτάται από το φιλότιμο και το ενδιαφέρον του κάθε γιατρού ή αν επιθυμούν να υπάρχει μια ενημέρωση από τα ίδια τα άτομα με αναπηρία».

Όταν ήταν μικρός, μετακόμισε στο Λαγονήσι, στο εξοχικό των γονιών του, επειδή οι γονείς του θεώρησαν ότι θα ήταν καλύτερα για αυτόν εκεί, λόγω του ότι ήταν μια μικρή κοινωνία, με λίγο κόσμο, και θα ήταν πιο εύκολη η αποδοχή του από την κοινωνία. Εκεί φοίτησε στο δημοτικό σχολείο.

«Εγώ γεννήθηκα στον Βύρωνα, που ο Βύρωνας είναι μία μεγάλη πόλη στην Αθήνα, με πολλά παιδιά στο δημοτικό. Οπότε οι γονείς μου αποφάσισαν να έρθουμε και να μετακομίσουμε στο εξοχικό μας στο Λαγονήσι, που ήτανε μόνο 70 παιδιά. Οπότε, ήτανε μια πιο εύκολη αποδοχή από την κοινωνία».

Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος είναι ένα άτομο κοινωνικό και δραστήριο και σύμφωνα με τα λεγόμενά του, δεν αντιμετώπισε πρόβλημα στο σχολείο. Αντιθέτως, συμμετείχε παντού και έκανε φιλίες.

«Ο Στέλιος δεν πήγε σε ειδικό σχολείο. Από το δημοτικό στον Βύρωνα, έπειτα στο Κορωπί γυμνάσιο και λύκειο, διδάχθηκε ό,τι και τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Συμμετείχε παντού. Η αναπηρία δεν του στέρησε τη χαρά να είναι κοινωνός της φιλίας, της ομάδας, της σχολικής κοινότητας»
.
«Φυσικά και είχα (φίλους) και στο δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, σε όλες τις τάξεις».

Όσον αφορά το δημοτικό στο οποίο φοίτησε, θυμάται ότι δεν υπήρχαν οι κατάλληλες προσβάσεις και τον βοηθούσαν οι φίλοι του στις μετακινήσεις του. Τον ίδιο, όμως, δεν τον ενοχλούσε αυτό τότε, γιατί ήταν μικρός.

«Δεν είχε κάποιες ιδιαίτερες υποδομές. Βασικά δεν ήτανε προσβάσιμο, γιατί […] είχε ένα μεγάλο σκαλί, ας πούμε, για την είσοδο του δημοτικού. Αλλά τότε ήμουνα μικρός, δεν του έδινα σημασία. Δεν με ενδιέφερε κιόλας».

Στην τρίτη γυμνασίου, παρόλο που ήταν άριστος μαθητής, δεν του επιτρεπόταν να είναι σημαιοφόρος λόγω της αναπηρίας του.

«Υπήρχε μια νομοθεσία […] η οποία απαγόρευε στα άτομα που δεν έχουνε συμμετοχή στη Γυμναστική, και δεν έχουνε το ανάστημα και την κορμοστασιά να συμμετέχουν στις παρελάσεις και να σηκώνουν την ελληνική σημαία σε εθνικές επετείους. Οπότε μου απαγορευότανε, αν και ήμουν άριστος μαθητής».

Ωστόσο, μετά από έντονη κινητοποίηση ο νόμος που του απαγόρευε να παρελάσει, άλλαξε και έγινε ο πρώτος σημαιοφόρος με κινητική αναπηρία. Μια καθηγήτρια Μαθηματικών που πίστεψε σε αυτόν, το σχολείο, αλλά και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην απόφαση για αλλαγή του νόμου.

«Αυτό που ήταν πολύ καλό ήτανε το γυμνάσιο όπου γνώρισα και […] με βοήθησε πάρα πολύ στη ζωή μου και στα όνειρά μου μία καθηγήτρια των Μαθηματικών μου. Η κυρία Ιωάννα Μακρή, η οποία πίστεψε σε μένα, πίστεψε σε αυτό που ήμουν και ήθελε να το βγάλει προς τα έξω και έκανε το θέμα που υπήρχε πριν αρκετά χρόνια ως σημαιοφόρος. Ο πρώτος σημαιοφόρος με κινητική αναπηρία που παρέλασε».

Όπως αναφέρει σε ομιλία του για τη συγκεκριμένη καθηγήτρια:

«Καταλύτης ήταν ένας άνθρωπος […] μία δασκάλα που συνάντησα στο γυμνάσιο όταν πήγαινα, η κυρία Ιωάννα Μακρή, η οποία […] είδε, […] μάλλον, όσα εγώ μπορώ να κάνω και οι περισσότεροι έβλεπαν ό,τι δεν μπορώ να κάνω και πίστεψε σ’ αυτό που είμαι. Έτσι, […] με βοήθησε να ξεπεράσω τις όποιες δυσκολίες και στις 28 Οκτωβρίου 1999 να παρελάσω ως ο πρώτος σημαιοφόρος με κινητική αναπηρία στην τότε ελεύθερη εθνική παρέλαση».

Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος έγινε γνωστός μέσω του συμβάντος με τη σημαία, όπου διεκδίκησε το δικαίωμά του να είναι σημαιοφόρος, και από τότε συνέχισε να αγωνίζεται και να διεκδικεί τα δικαιώματά του.

«Όμως δεν παραιτήθηκα από τη ζωή. Γιατί στη ζωή έχουμε όλοι μας ίσα δικαιώματα. [...] Μέσα στο πανεπιστήμιο έκανα αγώνα για να αλλάξουν πολλά πράγματα. Η αρχή με εμένα είχε γίνει από τη στιγμή που μου δόθηκε η δυνατότητα να σηκώσω την ελληνική σημαία και να ηγηθώ της παρέλασης στο γυμνάσιο του Κορωπίου».

Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος συνέχισε την φοίτησή του στο λύκειο και αποφάσισε να γίνει γιατρός. Στην απόφαση αυτή κατέληξε μετά από την προτροπή ενός φίλου του με αναπηρία που σπούδαζε Ιατρική.

«Είχα την καλή τύχη να με επισκεφτεί ένας φίλος που είναι κι αυτός χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου, μαζί με τη μητέρα του, στο σπίτι μου. Ο ίδιος ήτανε πρωτοετής φοιτητής στην Ιατρική. Ήρθε, λοιπόν, για να μου πει: Έλα μπες κι εσύ μέσα στην Ιατρική. Κάτι θα κάνεις! […] Για πρώτη φορά, για μένα εκείνο το βράδυ, μου δόθηκε μία προοπτική που δεν την περίμενα […] Έτσι, λοιπόν, η ιδέα της Ιατρικής από κείνο το βράδυ μεγάλωνε, μεγάλωνε, μεγάλωνε, όπου κάποια στιγμή φώτισε το μυαλό μου και μου μπήκε η ιδέα ότι θα γίνεις γιατρός».

Έτσι, τελειώνοντας το λύκειο, εξασφάλισε θέση στην Ιατρική Σχολή Αθηνών από όπου και αποφοίτησε το 2010 με άριστα.

«Τελείωσα τη δευτέρα, τελείωσα την τρίτη λυκείου και μπήκα αριστούχος στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Εκεί πέρα μπήκα σε ένα διαφορετικό κόσμο […] που μου δημιούργησε πολύ άγχος, πολλή αγωνία, πολύ φόβο. Κι όλα αυτά εγώ έπρεπε να τα διαχειριστώ και να τα αντιμετωπίσω».

Αρχικά, αναφέρει ότι δεν του άρεσε η Ιατρική, λόγω των αρνητικών επαφών που είχε με το νοσοκομείο, αλλά στη συνέχεια την αγάπησε.

«Τελειώνοντας το σχολείο μπήκα Ιατρική. Στην αρχή σίγουρα δεν το αγάπαγα, γιατί ως παιδί είχα περάσει πολλά, είχα πολλές επαφές, κακές επαφές με το νοσοκομείο».

«Μπαίνοντας μέσα στη Σχολή οι φόβοι μου και οι αγωνίες μου, όλα κατέρρευσαν, γιατί είδα ότι μέσα από τη συνεργασία και την ομαδικότητα που είχα με τους συμφοιτητές μου κατάφερα να πάρω τη γνώση που ήθελα και να συναντήσω τον ασθενή με έναν άλλο διαφορετικό τρόπο. Τα κατάφερα, όμως».

Λόγω του ότι δεν υπήρχαν οι κατάλληλες προσβάσεις στο Πανεπιστήμιο, έπρεπε να τρέχει συνέχεια με τον πατέρα του στους αρμοδίους για να λυθεί αυτό το ζήτημα, όπως κι έγινε.

«Εγώ, από τον πρώτο χρόνο της παρουσίας μου στο χώρο, έτρεχα συνεχώς με τον πατέρα μου και πηγαίναμε στις υπηρεσίες και στους υπευθύνους, που έπρεπε να συναντήσω, έτσι ώστε να δω τι θα γίνει και πώς θα λυθεί αυτό το θέμα με την προσβασιμότητα. Μόνος μου έτρεξα, το κυνήγησα κι έγινε».

Χάρη στην παρέμβασή του, έγιναν διάφορες αλλαγές που βελτίωσαν την προσβασιμότητα της Σχολής. Ωστόσο, δεν πρόλαβε να χαρεί αυτές τις αλλαγές, διότι αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο.

«Γίνανε ράμπες, γίνανε ασανσέρ, γίνανε τέτοια πράματα. Τουαλέτες προσβάσιμες για τα άτομα με αναπηρία. Αυτά νομίζω. Αλλά, η Ιατρική Σχολή, εκεί που φοίτησα εγώ, ήτανε, ας πούμε, όταν πήγα εγώ ήτανε 10-20% προσβάσιμη, όταν έφυγα εγώ, ήτανε 80-90% προσβάσιμη».

Αποφοιτώντας από την Ιατρική Σχολή ακολούθησε την ειδικότητα της Ψυχιατρικής και σήμερα είναι ειδικευόμενος Ψυχίατρος στο «Αττικό» Νοσοκομείο Αθηνών. Επιπλέον, απέκτησε μεταπτυχιακό στην «Προαγωγή Ψυχικής Υγείας-Πρόληψη Ψυχιατρικών Διαταραχών» του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και παράλληλα, παρακολουθεί ένα σεμινάριο για τις ψυχοσεξουαλικές διαταραχές.

«Είμαι ειδικευόμενος ψυχίατρος στο Αττικό Νοσοκομείο, κάνω μεταπτυχιακό πάνω στην Προαγωγή της Ψυχικής Υγείας-Πρόληψη Ψυχιατρικών Διαταραχών και παρακολουθώ ένα σεμινάριο πάνω στις ψυχοσεξουαλικές διαταραχές.»

Όπως ο ίδιος αναφέρει για τον εαυτό του, σήμερα:

«Είμαι ένας νέος ειδικευόμενος ψυχίατρος, είμαι ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, είμαι ερευνητής, είμαι υποστηρικτής, και με κάθε τρόπο, προαγωγός των ανθρώπινων δικαιωμάτων… και τέλος είμαι ένας άνθρωπος με σοβαρή κινητική αναπηρία».

Όπως επισημαίνει, η ειδικότητά του ήταν επιλογή ανάμεσα σε αυτό που του αρέσει και σε αυτό που μπορεί να κάνει.

«Κατέληξα μεταξύ αυτού που μ’ αρέσει και μπορώ να κάνω σε μια ειδικότητα, η οποία είναι διαφορετική και μ’ αρέσει».

«Διάλεξα έναν τομέα της Ιατρικής, την Ψυχιατρική, η οποία μέσα της έχει τον άνθρωπο ως ολότητα, ως οντότητα, ως συναίσθημα, ως πίστη».

Στο ντοκιμαντέρ «Με λένε Στέλιο», ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος αναφέρει στο σκηνοθέτη Γιάννη Κασπίρη:

«Θα ήθελα να μιλήσω για την "έννοια" της αναπηρίας: η αναπηρία δεν είναι απλώς μια πλειάδα πληροφοριών σαν οδηγίες χρήσης για μια σωστή λειτουργία. Υπάρχουν άνθρωποι με προσωπικότητες κάτω από αυτό το γενικό σύνολο. Δρουν και συμπεριφέρονται βάση των εμπειριών τους, των βιωμάτων τους, του χαρακτήρα τους όπως δηλαδή κάνει ο καθένας άνθρωπος. Δεν υπάρχει κάποιος δεκάλογος του καλού – επιτυχημένου αναπήρου. Είμαστε άνθρωποι! Μέσα από αυτήν την ταινία, θέλουμε να γίνουν γνωστές οι ανάγκες και οι επιθυμίες των ανθρώπων που είναι ανάπηροι, με μια αναπηρία που είτε φαίνεται (πχ κινητική) είτε όχι (π.χ. ψυχική). Αυτή η διαδικασία ελπίζω πως θα οδηγήσει στο να πέσουν τα τοίχοι της άγνοιας και του αγνώστου, σε ένα ποσοστό».

Ο ίδιος επισημαίνει ότι η αναπηρία:
«Δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβόμαστε ή κάτι που πρέπει να ανησυχούμε γι’ αυτό. Πρέπει να το γνωρίσουμε. Πρέπει να δούμε ότι δεν είναι κάτι ξένο. Είναι κάτι το οποίο υπάρχει […] στην καθημερινότητα των ανθρώπων, πολλών ανθρώπων».

Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος σήμερα μένει με τους γονείς του και τον μεγαλύτερό του αδελφό.

Επισημαίνει ότι μεγάλωσε σε μια ενωμένη οικογένεια, η οποία τον στήριζε πάντα σε ό,τι έκανε και τον βοηθούσε να πετύχει τους στόχους του.

«Έχω έναν αδερφό 44 χρονών. Μεγαλύτερο, μένει μαζί μας κι αυτός. Αυτό! Είμαστε μια ενωμένη οικογένεια θα έλεγα».

«Είμαι πάρα πολύ τυχερός που έχω αυτούς τους γονείς που παλεύουν μαζί με έμενα για την ανεξαρτητοποίησή μου. Που με βοηθούν να βρω τον εαυτό μου. Που δεν με βλέπουν πλέον σαν μωρό. Που έχουν ενισχύσει τα θέλω μου. Που έχουν γίνει το μέσο για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα. Που δεν τα άφησαν όλα στη μοίρα».

Στον ελεύθερό του χρόνο, ο οποίος είναι ελάχιστος, του αρέσει να κάνει ό,τι ένας νέος 28 χρονών. Δηλαδή να βγαίνει και να συναντιέται με φίλους του.

«Δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο. Όταν έχω βγαίνω. Κάνω ό,τι κάνει ένας νέος στα 28. Μ’ αρέσουν τα ταξίδια, μ’ αρέσει να βγαίνω, να πηγαίνω για κανένα ποτό, να πηγαίνω σε κανενός φίλου το σπίτι… καθημερινά πράγματα».

Παλαιότερα (γύρω στο 2008-2009) αρθρογραφούσε σε μια τοπική εφημερίδα του Βύρωνα για θέματα περί αναπηρίας. Όσον αφορά την άποψή του για την κοινωνία, θεωρεί ότι ακόμα υπάρχουν αρκετά εμπόδια για την ισότιμη συμμετοχή των ατόμων με αναπηρία σε όλες τις πτυχές της καθημερινής ζωής.

«Ζούσα μόνος μου, μαζί με τους γονείς μου, σε ένα τελείως ακοινώνητο, κοινωνικό κράτος. Ένα κράτος το οποίο είναι μόνο για τέλειους σωματικά ανθρώπους. Κι εγώ έπρεπε να διαλέξω για το αύριο μου, για τον δρόμο που θα ακολουθήσω ως επάγγελμα, χωρίς να μπορώ να βασιστώ στα χόμπι μου, στις επιδιώξεις μου στα θέλω μου…».

Ειδικά για την περίπτωση της Ελλάδας, αναφέρει ότι τα άτομα με αναπηρία δεν είναι ενταγμένα στην κοινωνία και αντιμετωπίζουν πολλούς φραγμούς.

«Στην Ελλάδα το να είσαι ανάπηρος, σημαίνει να είσαι φυλακισμένος. Κάπως έτσι το βλέπω εγώ. Φυλακισμένος σ’ ένα πεζοδρόμιο […], σ’ ένα δρόμο που δεν μπορείς να περπατήσεις, γιατί έχει γίνει γεμάτος λακκούβες,[…] σε μία είσοδο πολυκατοικίας, γιατί έχει πάρα πολλά σκαλιά […], σε δημόσιες υπηρεσίες, […] γιατί έχουνε πάρα πολλά σκαλιά…».

Παρόλα αυτά, ο ίδιος είναι ένα άτομο που δεν παραιτείται και διεκδικεί τα δικαιώματά του.

«Ας μιλήσουμε […] κυρίως προς την κοινωνία και ας ζητήσουμε να βγουν περισσότεροι άνθρωποι με αναπηρία έξω από την ασφάλεια του σπιτιού […] ώστε με μεγαλύτερη φωνή να αποκτήσουμε αυτά που δικαιούμαστε τόσο σε υπηρεσίες όσο και σε χρηματικές ανάγκες».

Τονίζει ότι πρέπει να αλλάξει η στάση της κοινωνίας απέναντι στα άτομα με αναπηρία και αυτό θα γίνει με την κατάλληλη ενημέρωση των ανθρώπων σχετικά με την αναπηρία.

«Μια καλύτερη ενημέρωση του τι σημαίνει αναπηρία […], ότι, ναι, τα άτομα με αναπηρία δεν είναι μόνο να δέχονται, αλλά, ως πολίτες, μπορούν να προσφέρουνε […] δεν είναι το βάρος της κοινωνίας, αλλά είναι ένα μέρος της, όπως μέρος της κοινωνίας είναι και (οι) ηλικιωμένοι ή τα μικρά παιδιά».

Υποστηρίζει την ανεξαρτητοποίηση των ατόμων με αναπηρίες και για αυτό αγωνίζεται στο κίνημα της ανεξάρτητης διαβίωσης στην Ελλάδα. Η ανεξάρτητη διαβίωση υποστηρίζει ότι τα άτομα με αναπηρία πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες με τα άτομα χωρίς αναπηρία και έχουν δικαίωμα να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις για τη ζωή τους. Η ανεξάρτητη διαβίωση είναι ένας τρόπος ζωής, μια φιλοσοφία:

«Η ανεξάρτητη διαβίωση αποδέχεται και θέλει το άτομο με αναπηρία να αποτελεί το επίκεντρο της ζωής του. Να είναι υπεύθυνο για τις πράξεις του και να ορίζει τα θέλω του και την καθημερινότητα του σύμφωνα με τον δικό του τρόπο σκέψης και επιλογής […] Αυτό γίνεται με διάφορους τρόπους, ένας εξ αυτών, και πολύ βασικός, είναι η ενημέρωση εντός των Μέσων Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, η διαμόρφωση του περιβάλλοντος έτσι ώστε να είναι κατάλληλα προσαρμοσμένο και για τα άτομα με αναπηρία και κύριο ρόλο σε όλα αυτά παίζουνε οι προσωπικοί βοηθοί που αποτελούν κλειδί για τα άτομα με αναπηρία».

Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος έχει ενεργό συμμετοχή στο κίνημα της ανεξάρτητης διαβίωσης και για αυτό, εκπροσώπησε την Ελλάδα μαζί με άλλα άτομα με αναπηρία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο στο «Freedom Drive 2013». Όπως αναφέρει:

«Είναι ανθρώπινο δικαίωμα να αποφασίζουμε σύμφωνα με τα «θέλω» μας, τις ανάγκες μας […] τον τρόπο με τον οποίο θα ζούμε και θα λειτουργούμε στη ζωή μας. Αυτό το δικαίωμα δίνεται μέσω της ανεξάρτητης διαβίωσης για αυτό και βρεθήκαμε εδώ, (στο Στρασβούργο) για να το διεκδικήσουμε».

Όσον αφορά την ορολογία, ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος υιοθετεί τον όρο «άτομο με αναπηρία» όπως και το αναπηρικό κίνημα της Ελλάδας.

«Ειδικά για την Ελλάδα, […] είναι ο επίσημος όρος που χρησιμοποιείται […] για να ορίσει αυτήν την κοινωνική ομάδα. Οπότε, αφού υπάρχει ο όρος δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάτι άλλο. Πέρα αυτού όμως, είναι όλα τα υπόλοιπα, ας πούμε άτομο με ειδικές ανάγκες, άτομο με ικανότητες, είναι ένας υπερτονισμός ο οποίος δεν χρειάζεται, γιατί δεν έχει κάποιο επιθυμητό αποτέλεσμα. Περισσότερο δείχνεις ότι τα άτομα αυτά κάπου υστερούνε και εσύ λεκτικά προσπαθείς να τους ανεβάσεις το ηθικό παρά το ότι κάνεις κάτι ουσιαστικό και πραγματικό».

Όσον αφορά το μέλλον του, θέλει να τελειώσει την ειδικότητά του, αλλά έχει κι άλλα όνειρα.

«Δεν έχω άλλωστε καταλήξει ακόμη στο τι ακριβώς θέλω να κάνω. Έχω 500.000 όνειρα, για να πω την αλήθεια. Με δελεάζει η ιδέα του ιατρείου, με θέλγει όμως και η πανεπιστημιακή έδρα».

Το μήνυμα που θέλει να περάσει στον κόσμο ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος είναι ότι:

«η αναπηρία είναι κομμάτι της κοινωνίας, είναι μία κατάσταση, μία συνθήκη ζωής. Απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, ένα άτομο μπορεί να γίνει άτομο με αναπηρία. Εμπίπτει στην καθημερινότητά μας και καλό είναι αντί να το φοβόμαστε, να κάνουμε το οτιδήποτε μπορούμε να το εντάξουμε μέσα στην καθημερινότητά μας και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, έτσι ώστε και τα άτομα με αναπηρία να είναι λειτουργικά μέλη αυτής (της κοινωνίας) και να μπορούν να προσφέρουν όσα προσφέρει το κάθε άτομο που δεν έχει αναπηρία».