Κατερίνα Μουστάκα: "Έχουμε δύο ζωές - Αυτή που ζούμε κι αυτή που από φόβο δεν ζούμε" (φώτο)

"Γιατί κάνουμε περισσότερο αυτό που πρέπει αντί για αυτό που θέλει η ψυχούλα μας"; Γιατί μπαίνουμε στον ρόλο του πώς «θα έπρεπε να είμαι» αντί να είμαστε ο εαυτός μας; Γιατί δεν λέμε επιτέλους την αλήθεια μας, στους ανθρώπους γύρω μας, στον κόσμο, σε εμάς τους ίδιους";

Αυτά τα πολύ σοβαρά υπαρξιακά ερωτήματα απαντά η Δρ. Κατερίνα Μουστάκα σε ένα συγκλονιστικό κείμενο που ανέβασε στο Instagram. Στο κείμενο αναλύει ένα μεγάλο λάθος που κάνουμε συχνά. Αφήνουμε τον φόβο σε όλες τις μορφές του  να μας εμποδίσει να ζήσουμε τη ζωή μας όπως την θέλουμε.

Στο βίντεο που συνοδεύει το κείμενο της , έχει μια φράση του Steven Pressfield: "Έχουμε δύο ζωές η μία είναι αυτή που ζούμε και η άλλη αυτή που δεν ζούμε.

Ολόκληρο το κείμενο της Κατερίνας Μουστάκα

Γιατί κάνουμε περισσότερο αυτό που πρέπει αντί για αυτό που θέλει η ψυχούλα μας; Γιατί μπαίνουμε στον ρόλο του πώς «θα έπρεπε να είμαι» αντί να είμαστε ο εαυτός μας; Γιατί δεν λέμε επιτέλους την αλήθεια μας, στους ανθρώπους γύρω μας, στον κόσμο, σε εμάς τους ίδιους;

Γιατί μας παραλύει ο #Φόβος.

Ότι θα κάνουμε λάθος. ‘Οτι θα γελοιοποιηθούμε. Ότι θα βιώσουμε απόρριψη. Ότι θα χάσουμε το σίγουρο (που έχουμε ξεπεράσει ή απεχθανόμαστε) αλλά μπορεί να μη βρούμε κάτι καλύτερο. Ότι είμαστε πολύ μεγάλοι πια για να αλλάξουμε δουλειά/περιβάλλον/φίλους. Ότι δεν έχουμε επιλογές. Ο φόβος ότι θα μείνουμε ΜΟΝΟΙ, ότι θα χάσουμε την υποστήριξη/το σεβασμό/το θαυμασμό ανθρώπων που μπορεί να εκτιμάμε, μπορεί και όχι.

Ο φόβος ότι δεν έχουμε τα απαραίτητα προσόντα. ‘Οτι δεν είμαστε «αρκετά καλοί». Ο φόβος για το μέλλον, ότι ζούμε σε εποχές «δύσκολες» ή ότι «εμείς θέλουμε, αλλά δεν το επιτρέπει η οικονομική κρίση». Ο φόβος του γήρατος. Ο φόβος του θανάτου (ναι, ναι, ο φόβος ότι θα πεθάνουμε είναι ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του να σταματήσουμε να ζούμε γεμάτα). Πριν μας επιβραδύνει ο Πανδαμάτωρ Χρόνος, μας έχει ήδη καθηλώσει ο Πανδαμάτωρ Φόβος.

Ο φόβος της Αποτυχίας. Ότι δεν είμαστε αρκετά έτοιμοι/θαρραλέοι/έξυπνοι/τυχεροί/ικανοί. Ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί.

Αλλά, μεταξύ μας, την αποτυχία τη γνωρίζουμε. Την έχουμε ζήσει στο πετσί μας, έχουμε επιβιώσει από αυτήν.

Και κατά βάθος γνωρίζουμε μέσα μας ότι ποτέ δεν αποτυγχάνουμε: ή κερδίζουμε ή μαθαίνουμε.

Και τελικά, ο μεγαλύτερος ίσως φόβος μας, είναι αυτός της Επιτυχίας.

Του να τολμήσουμε να είμαστε ο υπέροχος εαυτός μας και να μας αντέξουν οι περιστάσεις. Οι άλλοι. Εμείς οι ίδιοι.

Γιατί το να «είμαι Εγώ» σημαίνει να αποδειχθούμε αντάξιοι των Αξιών μας. Να εκτεθούμε. Στο πραγματικό μας μέγεθος και στο μεγαλείο μας. Χωρίς φόβο.

Ή, μάλλον, με τραγικό φόβο. Να μην αντέχουμε όμως άλλο να συρρικνωνόμαστε, για να χωρέσουμε στα μέτρα και σταθμά που εμείς οι ίδιοι νομίζουμε ότι είναι τα αποδεκτά. Να χρειαζόμαστε πια να είμαστε ο εαυτός μας, όπως και όποτε και όπου. Αδιαπραγμάτευτα.

Να ελευθερωθούμε. Από τις Πεποιθήσεις. Τα Πρέπει. Τα Νομίζω. Να μπούμε στο Πιστεύω. Στο «είμαι Παρών». Ακριβώς όπως Είμαι. Τώρα.

Σκέψεις, 2016