Κλεπτοκρατία κατά κοινωνίας - του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Σίγουρα, στο τελευταίο αποκαλυπτικό βιβλίο του, ο κ. Θ.Πάγκαλος λέει πολλά και σωστά πράγματα. Κατά κύριο λόγο, όμως, φέρνει στο προσκήνιο την μάστιγα της ελληνικής κλεπτοκρατίας, η οποία είναι πολύ πιθανόν να «μαφιοποιηθεί» για να αξιοποιήσει καλύτερα την κρίση

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Ο μπαρμπα-Μήτσος, εβδομηντάρης και βάλε, παίρνει 660 ευρώ σύνταξη, έχει ένα διαμερισματάκι 70τμ στην Ελληνορώσων, ζει μόνος του και με το ζόρι την βγάζει καθαρή. Από χρόνια ψήφιζε ΠΑΣΟΚ, γιατί πίστευε ότι αυτό εκπροσωπούσε τους «μη προνομιούχους». Το αν η Ελλάδα εφαρμόζει μνημόνιο ή όχι δεν τον ενδιαφέρει, γιατί έχει άλλες προτεραιότητες: επιβίωσης.

Ωστόσο, ο μπαρμπα-Μήτσος έχει έναν προβληματισμό: «Δεν μπορώ να καταλάβω», μού είπε, «ο γνωστός μου ο Φώντας, που μένει στο Νέο Ψυχικό, με 1.600 ευρώ που, όπως μού έλεγε, έπαιρνε τον μήνα, τα τρία διαμερίσματα στην περιοχή αυτή πώς τα πήρε; Ξέρω ότι δούλευε σε κάποια ΔΕΚΟ, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποια. Ξέρω όμως ότι τα τρία διαμερίσματα όταν τα αγόρασε πρέπει να έκαναν μια 400άρα το καθένα. Από πού βγήκαν αυτά τα λεφτά; Και τώρα αυτός ο κονομημένος μιλάει κατά του Σαμαρά, απειλεί θεούς και δαίμονες, αλλά το 1600άρι κάθε μήνα το έχει στην τσέπη. Κυρ-Θανάση, εγώ που 40 χρόνια ήμουνα ιδιωτικός υπάλληλος και αποτυχημένος έμπορος μια περίοδο, πιστεύω ότι η μεγάλη πληγή της χώρας είναι αυτοί οι τύποι σαν τον Φώντα. Πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλλες στους πονεμένους σαν εμένα και όσοι δεν τους γνωρίζουν πέφτουν σ’ αυτά…».

Η κλεπτοκρατία και οι αρθρώσεις της είναι το τεράστιο, το θανάσιμο πρόβλημα της χώρας. Αυτή η κλεπτοκρατία είναι η απίστευτη απειλή για την Ελλάδα. Αυτός ο εσμός θα προσπαθήσει να ρίξει τον Αντώνη Σαμαρά γιατί πιστεύει ότι μετά θα αρπάξει ό,τι απομένει. Αυτή η κλεπτοκρατία μπορεί να αποτελέσει, κατά το ρωσικό παράδειγμα μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στην ΕΣΣΔ, μία ελληνικού τύπου μαφία, αδίστακτη και εγκληματική.

Ο υπογράφων δέχεται ότι τα 35 τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν –και κάποιοι υπερπλούτισαν– ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται, επίσης, ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρξει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στην δημοκρατία, η διαφάνεια –που είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της– αποτελεί αντίδοτο στην διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει. Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μια άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους», την οποία ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους», προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.

Επισημαίνουμε, υπό μορφήν ορεκτικού, ότι τα 30 τελευταία χρόνια στην χώρα μας έγιναν 5.400 γενικές και κλαδικές απεργίες (που αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ), οι οποίες σε ποσοστό 96% προκλήθηκαν από τον δημόσιο και τον ευρύτερο κρατικό τομέα. Χάθηκαν έτσι 1.650 ημέρες εργασίας, ήτοι πέντε εργάσιμα χρόνια. Το δε κόστος της απώλειας αυτής αντιπροσωπεύει 140 δισεκατ. ευρώ, ήτοι το 40% του συνολικού χρέους της χώρας μας όταν αυτή ζήτησε την βοήθεια των εταίρων της. Την ίδια τριακονταετία, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του Ελεγκτικού Συνεδρίου, οι ατασθαλίες που συνολικά καταγράφονται στο ελληνικό Δημόσιο ξεπερνούν τα 100 δισεκατ. ευρώ.

Αποκαλυπτικά στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο «Τον δρόμον τετέλεκα». Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι, πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στην δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες.

Είναι λοιπόν ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν… γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.

Όλος αυτός ο εσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών. Σε αυτές τις κλεπτοκρατικές ομάδες και τους παρατρεχάμενούς τους, ο κάθε μπαρμπα-Μήτσος και ο κάθε συνειδητός πολίτης τούτης της χώρας πρέπει να πουν «όχι». Γιατί οι στόχοι της κλεπτοκρατίας είναι ανομολόγητοι, πρόστυχοι και, ως εκ τούτου, επικίνδυνοι για την δημοκρατία. Και αυτή είναι μία διάσταση της ελληνικής κρίσης που ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να επισημάνει.