Φόρμουλα επιτυχίας είναι μόνον η σκληρή δουλειά - του Σπύρου Ριζόπουλου

Mέσα στη ραστώνη του καλοκαιριού, το συμβάν πέρασε σχεδόν απαρατήρητο.  Ο νικητής της Φόρμουλα 1 και «πιλότος» της Φεράρι,  Φερνάντο Αλόνσο έκανε μια δήλωση με προφανή πολιτική σημασία και διεθνή αντίκτυπο.  «Δεν ξέρω πολλά από πολιτική, αλλά είναι αλήθεια, στην Ισπανία δεν είναι πολύ καλή η κατάσταση. Όμως, ένας Ισπανός, με ένα ιταλικό αυτοκίνητο, σχεδιασμένο από έναν Έλληνα να νικά στη Γερμανία είναι πολύ καλό» υπογράμμισε ο Αλόνσο, αναφερόμενος στον Έλληνα Νικόλα Τομπάζη, ο οποίος είναι επικεφαλής σχεδιασμού της Φεράρι.

Πάνω στο βάθρο του νικητή μέσα στο Χόκενχαϊμ της Γερμανίας, ο Αλόνσο  «πήρε εκδίκηση» για τον ευρωπαϊκό νότο και όλοι εμείς μάθαμε έτσι για έναν ακόμη Έλληνα που διακρίνεται και πετυχαίνει. Όπως και να το δει κανείς δεν είναι λίγο, ένας Έλληνας να είναι ο σχεδιαστής του καλύτερου αγωνιστικού αυτοκινήτου στον κόσμο.

Πριν αρχίσουμε ωστόσο  να ανοίγουμε σαμπάνιες για την επιτυχία του Νικόλα Τομπάζη, στον οποίο ασφαλώς και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, πρέπει να καθίσουμε και να σκεφτούμε ένα δυο σοβαρά πράγματα με βάση την προσωπική ιστορία ενός Έλληνα που κατάφερε να είναι ηγέτης στο χώρο του.

Ο Νικόλας Τομπάζης είναι γιός του φημισμένου αρχιτέκτονα Αλέξανδρου Τομπάζη. Θα μπορούσε να έχει μια έτοιμη καριέρα και να μη χρειαστεί να δώσει απολύτως καμιά μάχη καταξίωσης, ακολουθώντας απλά τα βήματα του πατέρα του. Τι πιο συνηθισμένο για τα ελληνικά δεδομένα όπου όλα κληρονομούνται, από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μέχρι η βουλευτική  έδρα. Άσε δε που μέχρι το «καμάρι» να γίνει βουλευτής  μπορεί να διοριστεί και ως υπάλληλος της Βουλής, όπως έπραξε και ο Βύρωνας Πολύδωρας με τη χαριτωμένη κορούλα του, χωρίς να είναι ο πρώτος και δυστυχώς ούτε ο τελευταίος.

Ο Νικόλας Τομπάζης σπουδάζει στο ΕΜΠ μηχανολόγος μηχανικός και αναζητά το δικό του προσωπικό δρόμο του μέσα από την αγάπη του για τα αυτοκίνητα. Δεν χρησιμοποιεί υψηλές γνωριμίες και «κονέ»  όπως επίσης συνηθίζεται,  αλλά στέλνει ένα απλό  γράμμα στον Κώστα Καββαθά που έγραψε ιστορία μέσα από το περιοδικό  «4Τροχοί». Έτσι ξεκινά την ενασχόλησή του με τον κόσμο του αυτοκινήτου και κάπως έτσι βρίσκεται στην Αγγλία όπου κάνει μεταπτυχιακό στο Imperial College πάνω στο Aeronautical Engineering.  Στη συνέχεια  ξεκινά την καριέρα του σε κολοσσούς όπως η Benetton, η McLaren  και ασφαλώς η Ferrari. Οι επιτυχίες του τον οδηγούν στην κορυφή και η δήλωση του Αλόνσο είναι το επιστέγασμα μιας πορείας επιτυχιών και καταξίωσης.

Κάνω αυτή την αναφορά στην προσωπική ιστορία αυτού του δημιουργικού Έλληνα όχι τόσο για να δείξω ποιος είναι αλλά κυρίως για να αναδείξω ποιος δεν είναι. Δεν είναι λοιπόν από τους Έλληνες που ακολούθησαν την πεπατημένη της ήσσονος προσπάθειας, του «εντάξει, μωρέ…», του ολοήμερου φραπέ,  του  πτυχίου και μεταπτυχιακού  ελέω κομματικού συνδικαλισμού και με τον γνώριμο σε αυτές τις περιπτώσεις θρασύ ξερολισμό.  Των κακομαθημένων δηλαδή παιδιών που έχοντας προσπαθήσει πολύ λίγο, θέλουν τα πάντα στα πόδια τους.

Αντί λοιπόν να χύνονται αφειδώς κροκοδείλια δάκρυα για το κύμα φυγής νέων από την Ελλάδα της κρίσης θα ήταν προτιμότερο να σκεφτούμε ποιες νοοτροπίες και συμπεριφορές έφτασαν τα πράγματα ως εδώ. Από τα άθλια πανεπιστήμια και τον κομματικό «φοιτητοπατερισμό» μέχρι την κυρίαρχη οικογενειοκρατία και τη δύναμη επιβολής των μετρίων παντού.  Να σκεφτούμε αυτή την ελληνική μηχανή «κουρέματος» που αναλάμβανε και δυστυχώς αναλαμβάνει ακόμη να φέρει στον ίδιο χαμηλό πήχη τους πάντες και τα πάντα ώστε να μην μπορεί να ξεχωρίσει κανένας. Το αποτέλεσμα το ζούμε σήμερα που μόνο μια εταιρεία, η Apple,  αποτιμάται σε ποσό που είναι 2,5 φορές το ελληνικό ΑΕΠ. Τι άλλο περιμένουμε;

ΥΓ: Στο βαθμό που σοβαρολογούμε όταν μιλάμε για μεταρρυθμίσεις, το πρώτο που πρέπει να μεταρρυθμιστεί είναι η νοοτροπία. Να αλλάξουμε ταχύτητες και να κατανοήσουμε πως η φόρμουλα της επιτυχίας είναι μία:  Η σκληρή δουλειά. Ό,τι δηλαδή μισεί θανάσιμα κάθε στέλεχος νεολαίας των ελληνικών κομμάτων, από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά, που δηλώνει μονίμως «πνιγμένος στη δουλειά».

Πηγή: spirosrizopoulos.com