ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ _ CELEBRITIES

Απολαυστική η πένα της Λένας Μαντά στο ημερολόγιο των αναμνήσεών της: Κάθε μέρα στο Instagram & ένα διήγημα με την υπογραφή της

Διαβάστε και εσείς το ημερολόγιό της...

2 Απριλίου 2020 - 12:16 μμ

Είμαστε σε καραντίνα, έχουμε καθολική σχεδόν απαγόρευση κυκλοφορίας και αυτό σημάινει πως έχουμε άπλετο χρόνο στο σπίτι.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

2 Απριλίου 2020 Αγαπημένο μου ημερολόγιο, άφησα κάτι στην μέση νομίζω…. Στην άκρη του Θεού εκείνο το σπίτι, το…νιόπαντρο, κι εγώ ολομόναχη στην ερημιά, χωρίς τηλέφωνο, χωρίς αυτοκίνητο και ο Γιώργος να λείπει από τις 7 το πρωί μέχρι τις 2 το ξημέρωμα… (έχω περάσει εγώ κορονοϊούς!). Νύχτωνε κι όταν έβγαινα στο μπαλκόνι, ήταν σαν να είμαι μόνη μου στον κόσμο… Ούτε ένα τόσα δα φωτάκι να ξέρεις ότι υπάρχει ζωή στον πλανήτη και μια ησυχία απόκοσμη. Εγώ η καλομαθημένη, που φοβόμουν να μείνω μόνη στους Αμπελόκηπους, πήγα στην εξορία οικειοθελώς! Το νοικιάσαμε, κρυφά από την μητέρα μου, γιατί βιαζόμασταν να παντρευτούμε. Δύο χρόνια είχαμε πει ότι θα μέναμε αρραβωνιασμένοι, αλλά στους 11 μήνες παντρευτήκαμε για να ησυχάσουμε από διάφορες …μάχες και πόλεμο νεύρων…. Όταν πια το ανακοινώσαμε και το είδε η γιαγιά μου, γύρισε στην μητέρα μου και της είπε: «Την κατάρα μου να ‘χεις που αφήνεις το παιδί μας να το φάνε οι λύκοι!», λες και έφταιγε εκείνη…. Για άλλα ναι, γι’ αυτό όχι, να είμαστε δίκαιοι! Κι εγώ ήμουν ευτυχισμένη και τίποτα δεν μ’ ένοιαζε! Να σκεφτείς καλό μου ημερολόγιο, τι χαζό παιδί χαρά γεμάτο ήμουν, που την άλλη μέρα από τον γάμο, έβαλα τα κλάματα γιατί είχε τελειώσει η μέρα! Και ήρθαν τα δύσκολα φυσικά… Ώρες ατελείωτης μοναξιάς και τα βράδια μοναχικά, με κάθε θόρυβο να αγριεύομαι. Ειδικά τα ζώα γύρω μας, πολύ με αναστάτωναν! Άμαθη από τέτοιους θορύβους, βλέπεις… Τσακώθηκαν ένα βράδυ δυο κατσίκες, η μία έσπασε το κέρατο της άλλης, η πονεμένη έκλαιγε και έμοιαζε με βογκητό γυναίκας και μέχρι να έρθει ο Γιώργος στις 3 το χάραμα, εγώ ήμουν καθιστή μ’ ένα τηγάνι στο χέρι (μιλάμε για…βαρύ οπλισμό!), τρομαγμένη, σίγουρη ότι κάποιο κακό είχε γίνει κάτω από το σπίτι μας… Άλλη φορά μπήκε ένα πουλί (τα τρέμω) και δεν ήξερα πώς να το βγάλω. Κλειδώθηκα έξω και περίμενα τον Γιώργο (την γνωστή ώρα) να μπει, να το βγάλει για να μπω! Ένα καλώδιο κάποτε, στην ταράτσα, να κτυπάει σαν βήματα κι εγώ ξάγρυπνη, κλειδωμένη και το τηγάνι πάντα έτοιμο προς υπεράσπισή μου! Ένα παιδί, που όταν δεν φοβόταν, έπαιζε…. σπιτικό… Δύσκολα χρόνια… όμορφα χρόνια...#covid19 #stayhomeandread #μένουμεσπίτι #μενουμε_σπιτι #memories

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Λένα Μαντά (@lenamanta2014) στις 1 Απρ, 2020 στις 10:54 μμ PDT

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

1 Απριλίου 2020 Αγαπημένο μου ημερολόγιο, Καλό μήνα, αλλά χωρίς ψέματα! Ποτέ δεν μου άρεσε αυτό το έθιμο! (έτσι κι αλλιώς, σαν ψέμα είναι αυτό που ζούμε!) Η σημερινή φωτογραφία είναι ίσως η μοναδική που με βλέπεις εντελώς άβαφη και νιόπαντρη, μια βδομάδα μετά τον γάμο μου. Έχει έρθει η παρέα μου σπίτι. Εγώ τότε ακόμα σπούδαζα και όλος ο θίασος κουκλοθεάτρου (θα σου πω και γι’ αυτό) είναι σπίτι μας, μαζί και οι άντρες της παρέας, σύνολο 11 άτομα! Ήταν θυμάμαι, το τριήμερο της Κ. Δευτέρας. Στρωματσάδα όλοι! Ο Γιώργος τότε είχε καφετέρια και επέστρεφε μετά τις δώδεκα και μέχρι να φτάσει στο κρεβάτι μας, πρόσεχε μην πατήσει κανέναν! Κουβεντολόι και παιχνίδια από το πρωί (το Ρουκ Ζουκ, τίποτα μπροστά μας!) κι εγώ η… μαγείρισσα του λόχου! Και δεν το είχα με τις ποσότητες! Πάντα ο φόβος μην λείψει φαγητό! Θυμάμαι και γελάω που την Κ. Δευτέρα, είχα μουλιάσει τόσους γίγαντες, που τρόμαξα κι εγώ! Κάποιοι στο φούρνο, κάποιοι στην κατσαρόλα, είχαμε κι ένα κοτέτσι από κάτω, έφαγαν οι κότες φασόλια την άλλη μέρα, μέχρι που πρήστηκαν! Αγαπημένες μέρες εκείνες που ερχόταν η παρέα, έσπαγε η μοναξιά μου. Το είχα πάντα με την φιλοξενία. Έχω κοιμίσει και ταΐσει κόσμο στο σπίτι μου που δεν είδα ποτέ ξανά! Κάποιες από την παρέα ήταν ελεύθερες και κουβαλούσαν μαζί τον φίλο της εβδομάδας ή του μήνα! Ειδικά η μία, καλή της ώρα, μας είχε τρελάνει με τις εναλλαγές! Ο ένας μπουζουκτσής, κουβαλούσε μαζί και το όργανο και άντε… όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά κατ’ επανάληψη, ο άλλος φυσιολάτρης, μας έτρεχε στα βουνά να ψάχνουμε σπάνια είδη φυτών, ο τρίτος μηχανόβιος μας είχε και τον καμαρώναμε που έκανε σούζες με την μηχανή… Και εμείς γελούσαμε τόσο πολύ! Γιατί όταν είσαι είκοσι χρονών, δεν θέλεις και πολύ για να γελάσεις…. (ούτε για να κλάψεις…) Θυμάμαι ένα χιόνι, κάποιο ΣΚ κι εμείς θέλαμε να παίξουμε (Αθηναίοι όλοι, πού το είχαμε ξαναδεί;) και βάλαμε οι πανέξυπνοι σακούλες στα πόδια για να μην βραχούνε οι μπότες… Και οι τούμπες πήγαιναν σύννεφο! Ο ένας γλίστρησε, χώθηκε κάτω από το αυτοκίνητό του και δεν μπορούσαμε να τον βγάλουμε από τα γέλια…. (συνεχίζεται φυσικά!) #stayhomeandread #covid19 #μένουμε_σπίτι #μένουμεσπίτι

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Λένα Μαντά (@lenamanta2014) στις 31 Μάρ, 2020 στις 10:35 μμ PDT

Η συγγραφέας Λένα Μαντά θέλοντας να μας κάνει να ξεχαστούμε ανεβάζει στον πρσωπικό της λογαριασμό στο Instagram κάθε μέρα και από ένα διήγημα.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

31 Μαρτίου 2020 Αγαπημένο μου ημερολόγιο, Για την πεθερά μου έλεγα, και που να χωρέσουν τόσες αναμνήσεις γι’ αυτή την γυναίκα, που την προσφωνούσα πάντα «μάνα» και ήταν! Θυμάμαι, τις πρώτες μέρες μετά τον λόγο, την αποκαλούσα «μητέρα» και της μιλούσα στον πληθυντικό. Έκανε παράπονα στον Γιώργο: «Ξένη είμαι εγώ και μου μιλάει έτσι;» του είπε και ο Γιώργος μου το μετέφερε συμπληρώνοντας: «Μην την παρεξηγείς, γυναίκα του χωριού είναι…» Την άλλη μέρα κιόλας, την είπα «μάνα» και χαμογέλασε η γλυκιά μου η κυρά Μαρία. Πού να το φανταστώ, όταν ο ίδιος μου ο πατέρας απαιτούσε να του μιλάω στον πληθυντικό; Στον αρραβώνα με χρύσωσε από πάνω μέχρι κάτω και τότε τα φορούσα όλα μαζί η ευλογημένη! Μια περιφερόμενη λατέρνα και πολύ το απολάμβανα! Όταν είχα τον γιο μου 3 χρονών, μέχρι να χτίσουμε το σπίτι μας, μείναμε μαζί της και έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από εκείνα τα 3 χρόνια που συγκατοικήσαμε… Σχεδόν πέταξε τα έπιπλα της για να φέρω τα δικά μου (μου τα γέμισε κεντητά βέβαια, αλλά γέλασα πολύ), μου άναβε το τζάκι γιατί ιδέα δεν είχα και γινόμουν κατάμαυρη σαν καρβουνιάρης και πίναμε καφέ κάθε πρωί μαζί. Καμιά φορά και με τις φίλες της (όλες χήρες επίσης) που τις έλεγα: Ντάλτονς, η συμμορία με τα μαύρα! Ξεκαρδίζονταν εκείνες, χωρίς να καταλαβαίνουν. Εγώ πάλι, διασκέδαζα με τις πονηριές της! Όταν ήθελε αγγαρεία από τον Γιώργο, το έλεγε σε μένα, γιατί έτσι ήταν σίγουρη ότι θα γινόταν. Και πάντα άρχιζε κάπως έτσι: «Σε σένα θα το πω, που με καταλαβαίνεις…» Επίσης, λίγο ν’ ανέβαιναν οι τόνοι ανάμεσα σε μένα και τον γιο της, εξαφανιζόταν… Όταν μάλωνα το παιδί, το ίδιο… «Οι καυγάδες, άμα έχουν κόσμο, μεγαλώνουν!» έλεγε… Και όταν είχε η ίδια νεύρα, έπαιρνε τα βουνά μ’ ένα μαχαίρι και μια σακούλα που την γέμιζε χόρτα. Ήταν το ηρεμιστικό της… Την ημέρα που θα μετακομίζαμε σπίτι μας πια, μου είπε βουρκωμένη: «Θέλω να σε δείρω που φεύγεις…» Και ας την παρακάλεσα να έρθει μαζί μου, να μείνουμε πάλι μαζί…. Δεν δέχτηκε να φύγει από το σπίτι της… Πέρασαν χρόνια που πέθανε όμως για όσο ζω θα μου λείπει… ΥΓ: εδώ, με τον γιο μου. Τι αγάπη! #stayhomeandread #covid_19 #μένουμε_σπίτι #μένουμεσπίτι #memories @nextdoor_superhero

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Λένα Μαντά (@lenamanta2014) στις 30 Μάρ, 2020 στις 10:07 μμ PDT

Το προσωπικό της ημερολογίο αποτελείται από πολλές προσωπικές της εμπειρίες που έχουν ταξιδέψει στον χρόνο.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

30 Μαρτίου 2020 Αγαπημένο μου ημερολόγιο, Κοίτα τι σου έχω σήμερα! Πρωτοχρονιά 1984! Λίγες μέρες πριν, έχουμε δώσει λόγο με τον Γιώργο και είναι οι πρώτες γιορτές που περνάμε μαζί. Εδώ δίνω στην πεθερά μου βασιλόπιτα. Εγώ παιδί (τρεις ζωές πίσω) , στολισμένη ως λατέρνα με όλα τα κοσμήματα που μου πέρασαν στον λόγο (θα σου πω άλλη μέρα γι’ αυτό), με χαμόγελο διαφήμισης οδοντόκρεμας, και εκείνη με κοιτάζει με όλη της την αγάπη, αυτή που για χρόνια μου έδειχνε, σπάζοντας τα στερεότυπα για τις… θανάσιμες πεθερές…. Μια γυναίκα που θαύμαζα για την σοφία που έκρυβε και πονούσα βαθιά για την ζωή που είχε ζήσει και τον αγώνα επιβίωσης. Έμεινε χήρα στα 38 της, με δύο αγόρια, 8 και 2 χρονών και δεν έμεινε εργοστάσιο στην περιοχή που να μην δούλεψε για να τ’ αναστήσει. Δεν έβγαλε ποτέ τα μαύρα, παρά μόνο στον γάμο μας και μόνο για την τελετή. Με έλεγε πάντα: «Χρυσάφι μου…» και με παίνευε τόσο σε όλους, που μόνο η γιαγιά μου μπορούσε ν’ ανταγωνιστεί τα παινέματά της! Όταν με καλωσόρισε σπίτι της, την πρώτη μέρα που με πήγε ο Γιώργος για να την γνωρίσω, θυμάμαι μου είπε: «Κορίτσι μου, θα σου πω, ότι μου είπε κάποτε εμένα η πεθερά μου… Εγώ βασίλεψα, σειρά σου τώρα!» Και το έκανε πράξη… Αντί να ρωτάω, ρωτούσε! Μπροστά στην μάνα μου, δεν κάπνιζα γιατί δεν μου το επέτρεπε. Η πεθερά μου όμως, όταν το έμαθε, μου είπε: «Άναψέ το κορίτσι μου! Άναψέ το, για να μην βλαστημάς κάθε φορά που θα έρχομαι σπίτι σου ούτε να το κρύβεις, μην το βρω σε κατσαρόλα καμιά μέρα!» Γυναίκα του χωριού που δεν είχε φύγει ποτέ από αυτό, ίσα που ήξερε να γράφει το όνομά της, δέχτηκε την Αθηναία και καμάρωνε (υπερβολικά θα έλεγα) που καμιά άλλη δεν είχε νύφη από την Αθήνα που βαφόταν (έντονα εκείνη την εποχή), κάπνιζε και δεν πήγαινε στα χωράφια. Γιατί φυσικά αυτό ήταν όρος δικός μου (είχα και το νύχι να προσέξω, στα αμπέλια θα έτρεχα;) και δεν πάτησα ποτέ! Άσε που είχα και την μάνα μου και θα μ’ έγδερνε ζωντανή αν μ’ έβλεπε σε αγροτικές δουλειές!.... (συνεχίζεται αύριο!) #μένουμεσπίτι #μένουμε_σπίτι #covıd19 #stayhomeandread

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Λένα Μαντά (@lenamanta2014) στις 29 Μάρ, 2020 στις 10:24 μμ PDT