Χρήστος Χωμενίδης: Θα πάμε φέτος διακοπές γιατί έχω αποφασίσει να ξαμοληθώ; - Στα 53 μου έχω μία νεανική ψευδαίσθηση αθανασίας;

"Θα πάμε φέτος διακοπές;" Το ερώτημα ετέθη στο μπαρ όπου σμίγουμε με τους κολλητούς μου βράδυ παρά βράδυ. Φέρνει ο καθένας το κρασί του ή το ουίσκι του, τούς μεζέδες ή τα τσιγάρα του, σηκώνουμε τα ποτήρια εμπρός στις κάμερες των υπολογιστών και τα τσουγκρίζουμε νοερά.

Συχνά το ξενυχτάμε – δεν έχουμε έγερση νωρίς – εγώ σαν τον υπνοβάτη φτιάχνω στις οκτώ το πρωί το τοστ της θυγατέρας μου και μόλις μπει στη διαδικτυακή της τάξη, επιστρέφω στο κρεββάτι μου. Όχι πως δεν τηλεεργαζόμαστε – κάποιοι παραπονιούνται μάλιστα ότι το μεροκάματο από το σπίτι είναι πιο απαιτητικό καθώς δεν υπάρχουν οι ευχάριστοι περισπασμοί τού γραφείου, το λακριντί με τους συναδέλφους, οι εξωτερικές δουλειές...

Έτσι όμως που τα κάνουμε όλα ατημέλητοι, συνήθως με τις πιτζάμες, θυμίζουμε την παλιά εκείνη ελληνική ταινία. Τους "Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας". "Θα κατέβω στο σούπερ μάρκετ" αποφασίζεις στις δώδεκα μα ώσπου να ρίξεις κάτι πάνω σου, να σουλουπώσεις τα μαλλιά σου και να στείλεις το sms "μετακίνηση", κοντεύει τρεις.

"Θα πάμε φέτος διακοπές;" επανέλαβε, αμείλικτος, ο Γιώργος.

Εάν με ρωτούσαν επισήμως, αρμοδίως, ίσως να υπεξέφευγα. "Είναι πολύ νωρίς" να έλεγα "για τέτοιες αποφάσεις. Άσε να αρχίσουν να χαλαρώνουν τα μέτρα, να δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα...

Πώς να απαντήσω τί θα κάνω ύστερα από δύο μήνες όταν δυό μήνες πριν ούτε καν διανοούμην πως θα βρεθούμε σε μια τέτοια κατάσταση;" Αυτά είπαν πάνω-κάτω οι κολλητοί μου. Εγώ αντιθέτως το κατέβασα άσπρο πάτο, "θα πάω φέτος διακοπές!" αποφάνθηκα κατηγορηματικά.

Και διακοπές θα πάω αν μού αρκεί το υστέρημα μου και στην ταβέρνα και στο καφενείο. Και στα μαγαζιά θα κατέβω. Και τον μάστορα θα φωνάξω να μού φτιάξει την μπετούγια που έχει σπάσει κι ανοιγοκλείνουμε την μπαλκονόπορτα με σπάγγο. Κι άμα βαφτίσει επιτέλους η Φαίδρα την κόρη της και με θέλει ακόμα για νονό, με χαρά και συγκίνηση θα συμμετάσχω στο μυστήριο.

Όσο χώρο μού ανοίγει ο Σωτήρης Τσιόδρας, ακαριαία θα τον καταλαμβάνω. Λαμβάνοντας ασφαλώς όλα τα συνιστώμενα μέτρα προφύλαξης. Αρνούμενος ωστόσο να παραμείνω "για καλό και για κακό" κλεισμένος στο κουκούλι μου.

Ελπίζαμε να βρισκόμασταν σήμερα αλλού. Να έχει ανακαλυφθεί το φάρμακο, να έχουμε κατατροπώσει τον κορονοϊο, όχι να τον παίζουμε κατενάτσιο.

Κανείς στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος δεν τρέφει την αυταπάτη πως με την επιπέδωση (τι κακόηχη, κατασκευασμένη λέξη!) πως με την επιπέδωση της γραμμής των κρουσμάτων και των θυμάτων ξεμπερδέψαμε μαζί του. Αντιλαμβανόμαστε πλήρως ότι ο κύριος Covid κινείται αόρατος ανάμεσά μας, σε μικρότερη -κατά τους επαϊοντες- πυκνότητα.

Πως ένα ατύχημα αρκεί για να ξαναφουντώσει. Ευχόμαστε το θαυματουργό ελληνικό καλοκαίρι, ο ήλιος ο ηλιάτορας, να τον εξατμίσει. Μα δεν ποντάρουμε σε αυτό. Έχουμε απόλυτη συνείδηση ότι αναμένεται και δεύτερος -και τρίτος ίσως- γύρος.

Γιατί λοιπόν το έχω εγώ αποφασίσει να ξαμολυθώ μόλις μού ανάψουν το πράσινο φως; Διατηρώ, στα πενηντατρία μου, μία νεανική ψευδαίσθηση αθανασίας; Ή μού έχουν τόσο λείψει οι βόλτες στα κερκυραϊκά καντούνια, οι βουτιές στον Πλατύ Γυαλό της Σίφνου ώστε είμαι διατεθειμένος να ρισκάρω;

Όχι. Το νιώθω απλώς πατριωτικό καθήκον μου να συμβάλω με τις ελάχιστες δυνάμεις μου στην επανεκκίνηση της οικονομίας. Να είμαι εκεί όταν ο εστιάτορας θα ξανανάψει την κουζίνα του, θα ξαναστρώσει τα τραπέζια του, να υποστηρίξω ηθικά και υλικά τον ίδιο και το προσωπικό του.

Να επιβραβεύσω έμπρακτα τον λιανέμπορο που άντεξε με την ψυχή στα δόντια τον εφιάλτη της καραντίνας και ας μην είχε τον τρόπο ή το μέγεθος να αναπληρώσει τον επί τόπου τζίρο του με διαδικτυακές παραγγελίες. Να χειροκροτήσω -από απόσταση σχετικής ασφαλείας, με τη μάσκα και με τα γάντια μου- τον παραστατικό καλλιτέχνη. Να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί με τα τραγούδια και τις παραστάσεις του ενίσχυσε το φρόνημα μας όσο μέναμε σπίτι.

Έστω και ανοιγοκλείνοντας τις πόρτες μας, έστω και επιβάλλοντας στις πιο ευπαθείς ομάδες πληθυσμού σκληρούς και άχαρους περιορισμούς, έστω και κάνοντας διαρκώς σλάλομ πρέπει να επιστρέψουμε στη ζωή.

Ακόμα και αν η Ευρωπαϊκή Ένωση εφάρμοζε ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για τις πιο πληγείσες χώρες, ακόμα και αν άνοιγαν διάπλατα οι κρουνοί τής χρηματικής υποστήριξης, εμείς -οι εργαζόμενοι και καταναλωτές, οι άνθρωποι του σωματικού και διανοητικού μόχθου- θα πρέπει, σπρώχνοντας όλοι μαζί, να ξεκολλήσουμε την άμαξα από τη λάσπη, όπως αναφέρει ο Χρήστος Χωμενίδης στο capital.gr.

Από τον Μάρτιο δώσαμε νικηφόρα τη μάχη του "μέσα". Από τον Μάιο ξεκινάει η μάχη του "έξω". Οφείλουμε κι εκείνη, με λογισμό και με όνειρο, να την κερδίσουμε.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας