Η Έλενα, η Σοφία & ο Άδωνις: Όταν έγραψε την γνώμη της η Γιαννακά ευθαρσώς για την Ακρίτα, εκείνη της επιτέθηκε & ο Υπουργός;

Ας δούμε τι έγραψε στο άρθρο της στο iefimerida η διευθύντρια Σοφία Γιαννακά για τις θέσεις που παίρνει τελευταία η Έλενα Ακρίτα επί παντός επιστητού.

Η σφοδρή αντίδραση της Έλενας Ακρίτα με "βαριά" επίθετα και το σχόλιο του Υπουργού Ανάπτυξης, Άδωνι Γεωργιάδη.

Ας δούμε, όμως, τις αναρτήσεις μία μία...

Ας ξεκινήσουμε με το άρθρο της πρώην βουλευτού Σοφίας Γιαννακά στο iefimerida, με τίτλο «Έλενα Ακρίτα, η εθνική μας χωροφύλαξ»...

Χρονικογράφος στα «Νέα» και πρώην τηλεπαρουσιάστρια, η Έλενα Ακρίτα κατόρθωσε να κάνει πρόσφατα καριέρα και στα social media εξαπολύοντας επιθέσεις εναντίον όσων δεν συμφωνούν με τις απόψεις της.

Γράφω αυτό το σημείωμα, έκπληκτη, μετά τις πρόσφατες αναρτήσεις της υπέρ του κρατούμενου Βασίλη Δημάκη, του επονομαζόμενου «ληστή με το καλάσνικοφ». Να θυμίσω ότι ο Δημάκης έχει καταδικαστεί σε 40 χρόνια, για ληστείες, και κάνει απεργία πείνας, παρότι στη φυλακή τού παρέχονται όλα τα μέσα για να σπουδάσει. Ο Χρυσοχοΐδης τα εξήγησε με λεπτομέρειες. Ο ΣΥΡΙΖΑ κόπτεται υπέρ του Δημάκη για λόγους που δεν είναι της παρούσης να σχολιάσουμε. Η Ακρίτα γιατί το κάνει;

Πιστεύω ότι η απορία δεν είναι μόνο δική μου. Πολλοί έχουν κουραστεί να βλέπουν αυτή την gauche caviar, την Αριστερά με το χαβιάρι που λένε και οι Γάλλοι, να υπερασπίζεται φτωχούς, απεργούς και κατατρεγμένους, υβρίζοντας σκαιά την αντίθετη άποψη. Όπως ο Παπαδημούλης με τα δεκάδες ακίνητα και τα εκατομμύρια στην τράπεζα παριστάνει τον τιμητή του καπιταλισμού, έτσι και η κ. Ακρίτα, με τα σικάτα, κόκκινα γοβάκια της ανέβηκε στο πεζοδρόμιο να διαμαρτυρηθεί για τον κρατούμενο Δημάκη, καθυβρίζοντας «την κυβέρνηση των κοκοβιών», όπως έγραψε. Αν όντως η πολιτεία στερούσε από κρατούμενο το δικαίωμα στην εκπαίδευση, θα το συζητούσαμε. Δεν ισχύει, διαβεβαίωσε ο Χρυσοχοΐδης και μάλλον αυτόν τείνω να πιστέψω.

Τέλος πάντων, αναφέρομαι στην περίπτωση της Έλενας Ακρίτα ενδεικτικά, σαν επιφαινόμενο μιας τάξης εύπορων νεο-αριστερών που έκαναν καριέρα ως αντιπρόσωποι της βιομηχανίας της ηθικής και της κοινωνικής ευαισθησίας στην Ελλάδα. Η κ. Ακρίτα, ειδικότερα, εξελίχθηκε σε ένα είδος διαδικτυακής κουτσομπόλας, μια κακίστρω της ηθικής του ίντερνετ, η οποία τσεκουρώνει τους πάντες με επιθέσεις-καμικάζι στο Facebook. Κάποιος την αποκάλεσε «η Ελένη Λουκά της δημοσιογραφίας» επειδή κάνει «ντου» (με αναρτήσεις, όχι σωματικά όπως η συνονόματη) εναντίον επωνύμων για να τρομοκρατήσει. Ως συγγραφέας έχει τον τρόπο, οι λέξεις της είναι ακονισμένες και οι φράσεις της κοφτές. Μόλις δει κάτι που ξεφεύγει από το πλαίσιό της, ορμά να κατασπαράξει. Της αρέσει να τυραννάει συγκεκριμένα πρόσωπα της επικαιρότητας, προτιμά τους επώνυμους. Έτσι προσπαθεί να δώσει, φαντάζομαι, ένα μεγαλείο στις επιθέσεις της. Αλλιώς είναι να τα βάζεις με υπουργούς και διάσημους κι αλλιώς να τσακώνεσαι με την πλέμπα.

Δεν γνωρίζω την Έλενα Ακρίτα, και δεν υπάρχει τίποτα προσωπικό σε όσα διαπιστώνω, ειλικρινά. Θέλω να παραμείνω αυστηρά αντικειμενική, καθόλου δεν επιθυμώ να πέσω θύμα του fb της. Διαβάζω στο βιογραφικό της ότι έκανε τηλεοπτική καριέρα με το σίριαλ «Βέρα στο Δεξί» και ότι το βιβλίο της «Τα τάπερ της Αλίκης» (δεν το έχω διαβάσει) είναι μπεστ σέλερ. Έχει αξιοσέβαστο οικογενειακό δέντρο, πατέρας της ήταν ο πολιτικός Λουκής Ακρίτας και μητέρα της η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Σύλβα Ακρίτα. Βέβαια, όταν γκουγκλάρεις το όνομά της βγαίνει αυτό το ζήτημα με τη σύνταξη που έλαβε ως άγαμη θυγατέρα, το οποίο χαλάει κάπως το προφίλ της. Δεν θα επεκταθώ καθόλου, η Έλενα Ακρίτα έχει κάνει μηνύσεις και άπειρες επιθέσεις για το ζήτημα, οπότε διαβάστε μόνοι σας τη σχετική fbγραφία.

Πάντως, είναι εντυπωσιακή η πρόσφατη καριέρα της στα social media. Στο οπλοστάσιό της διαθέτει συγκεκριμένα στανταράκια: καλοί οι μετανάστες, κακιά η Δεξιά, άριστοι όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω σε αυτό το πλαίσιο προσθέτει ονομαστικές επιθέσεις σε δημοσιογράφους, σε πολιτικούς, σε τηλεπερσόνες κ.λπ. Δεν αρέσουν στην αντιπολίτευση οι κάμερες στα σχολεία και η εξ αποστάσεως εκπαίδευση; Πρώτη η Ακρίτα βγαίνει να τα χλευάσει. Μιλάει κάποιος για λαθρομετανάστες στον Εβρο; Βρίζει τους «αστοιχείωτους» στα κανάλια και υπερασπίζεται τον πρόσφυγα. Τέλειοι όλοι οι συριζαίοι δημοσιογράφοι, οι υπόλοιποι στα σκουπίδια. Μέλι για τον Ζακ Κωστόπουλο, ύβρεις για την Καϊλή, την Κεραμέως, τη Μιράντα Ξαφά, τη σύζυγο του Αδωνι. Έπεσε να φάει ζωντανό τον λοιμωξιολόγο Σωτήρη Τσιόδρα, το πιο αγαπητό πρόσωπο της καραντίνας. Αποκάλεσε «παπάρες υψηλού κινδύνου» τα όσα λένε οι κυβερνητικοί βουλευτές της ΝΔ. Προσθέστε εκατοντάδες άλλες αναρτήσεις, εναντίον όλων των «αντιπάλων». Λίγο αναμενόμενο το ρεπερτόριο, θα μου πείτε, κάτι σαν συριζαϊκά παραπολιτικά, αλλά αυτό είναι το βασικό μενού.

Πραγματικά δεν γνωρίζω αν το κάνει για αυτοπροβολή, από ναρκισσισμό, ή αν κόλλησε την ασθένεια Πολάκη -«δημόσιος λόγος είναι να τα σούρνεις». Όπως και ο πρώην υπουργός έτσι κι εκείνη στολίζει τα λογύδριά της (και τα άρθρα της στα «Νέα») με ελαφριές εκφράσεις τύπου «γελάνε και τα πόμολα», «my ass», ώστε να είναι πιο διαβαστερά τα υβρεολόγια.

Παρά την εμπειρία της, δεν αντιλαμβάνεται πόσο έχουν κουράσει οι αυτόκλητοι χωροφύλακες της δήθεν ηθικής; Αυτό το υψωμένο δάχτυλο και το συνεχές κατηγορώ μόνο μίσος και διχασμό εκτρέφουν. Και εν τέλει, ποιοι είναι οι αυτόκλητοι κατήγοροι; Για να δώσω και ένα παράδειγμα στα κιλά της: πόσο κουτό είναι να κατηγορείς τον κωμικό Σεφερλή για trash όταν η συνεισφορά σου στον τηλεοπτικό πολιτισμό είναι «Ο πιο αδύναμος κρίκος»;

(Photo: EUROKINISSI/ ΛΥΔΙΑ ΣΙΩΡΗ)

Να προχωρήσουμε με το άρθρο της Έλενας Ακρίτα στα "Νέα"...

"Πόσο λίγες είστε, αγάπες μου"

Πόσο λίγες, πόσο ασήμαντες, πόσο το απολύτως τίποτα είστε κάτι γυναικούλες που μισείτε τις γυναίκες. Γυναικούλες με βλέμμα συγκαμένο και γλώσσα φιδιού. Εσείς που βασανίζετε ανυπεράσπιστα πληκτρολόγια για να βρίσετε εμάς. Δεν μάς αντέχετε με τίποτα.

Και δεν μάς αντέχετε με τίποτα, γιατί πολύ απλά είμαστε καλύτερες σας. Γιατί έχουμε ζωή, έχουμε στόχους. Δεν τα πάμε καλά με όλους και δεν τούς γουστάρουμε όλους. Αγαπάμε κι αγαπιόμαστε και πέφτουμε και στο γκρεμό για τους φίλους μας. Βγαίνουμε στους δρόμους. Περπατάμε δίπλα δίπλα καμιά φορά με την ψυχή στο στόμα. Γιατί και βέβαια φοβόμαστε. Και το ξύλο και τα δακρυγόνα και το γομάρι που θα μάς πετάξει κάτω. Και φοβόμαστε και νοιαζόμαστε και εισπράττουμε την μια ήττα πίσω απ’ την άλλη. Και μετά πάλι μαζί. Στο ίδιο πεζοδρόμιο. Στο ίδιο σπίτι με κρασί και γεμιστά και σοκολάτες άπειρες και γέλια κοριτσίστικα που δεν έχουν ηλικία. Στο ίδιο σινεμά, στην ίδια συναυλία, στην ίδια εκδρομή του μυαλού και της ψυχής!

Πόσο λίγες είστε, αγάπες μου. Και πόσο μα πόσο σάς έχουμε γραμμένες και σάς και την ανυπαρξία σας. Μάς στοχοποιείτε για να κάνετε ονοματάκι. Δολοφονείτε χαρακτήρες για να γίνετε φίρμες. Μπα δεν βγαίνω μάναμ’. Όσο ξεθυμασμένο δηλητήριο κι αν στάξετε, δεν ιδρώνει το αυτί μας. Είστε τόσο μικροσκοπικές που απορεί κανείς πώς χωράει τόσο σκατό μέσα σας, μιλάμε για τρελές ποσότητες, πώς τις ανακυκλώνετε απορώ.

Μια τέτοια μού την έπεσε πριν λίγες μέρες. Μια ολίγιστη. Σαν αυτές μωρέ που είναι πάντα με την εξουσία. Πάντα με τους δυνατούς και τους παμπλούτου. Όσες πόρτες κι αν φάνε στα μούτρα, συνεχίζουν το γλείψιμο με κέφι αμείωτο. Κάτι να κάνουν, κάπου να ‘τρουπώσουν’, μια θεσούλα ρε παιδί μου, μια καρεκλίτσα αυτή την ωραία που κάνει βρρουμ βρρρουμ με τα ροδάκια. Μια κάμερα στη μούρη να λέτε ‘δεν έχω να δηλώσω κάτι ΠΑΙΔΙΑ΄. Ένα δημαρχιλίκι, ένα βουλευτιλίκι, κάτι τέλος πάντων. Εμ τι να γίνει κορίτσια, δεν είμαστε όλες ίδιες. Τα βουλευτιλίκια που εσείς κυνηγάτε, εμάς μάς τα προτείνουν και τα αρνιόμαστε. Έτσι γουστάρουμε κι αυτές είμαστε. Λαρτζ, κιμπάρισες κι αρχόντισσες.

Μεγάλη πανδημία οι wannabe, αδελφάκι μου. Άγριο πράγμα να την ιδρώνεις τη φανέλα κι όμως να μένεις πάντα στη Β’ Εθνική. Wannabe γυναίκες, πίκρα και καημός αγιάτρευτος. Κι αντί να αγωνιστείς να γίνεις καλύτερη, να βρίζεις την καλύτερη σου.

Άσχετο, εγώ αυτές τις βαριέμαι απ’ το ντύσιμο κιόλας. Ούτε καν κακόγουστες – η κακογουστιά ενίοτε είναι και ενδιαφέρουσα. Αυτές είναι ντυμένες το τίποτα. Τι είστε ντυμένη; Το τίποτα. Τι θα φορέσετε στα βαφτίσια του Γιωργάκη; Το τίποτα. Το απολύτως. Πώς είναι όταν γκουγκλάρεις και σού βγαίνουν κάτι συνολάκια-πακέτο; Φούστα μπλούζα, τσάντα γόβα, εκείνο το ασορτί της Κολάσεως; Το μπλε και το νιουντ και το θα ξεράσω τώρα; Αυτό. Γλυκούλες μωρέ.

Όταν με βρίζουν κατινούλες και κατινούλοι πατόκορφα, ξέρετε τί κάνω; Ό,τι έκανα και πριν: ζω όσο μπορώ πιο ανθρώπινα, γράφω στην εφημερίδα, γράφω τα βιβλία μου, πηγαίνω βόλτα τα σκυλιά μου, χαζεύω βιτρίνες, διαβάζω τους πολύ καλύτερους μου.

Και αγαπώ. Κυρίως αυτό. Αγαπώ τους δικούς μου ανθρώπους, τους φίλους μου, τους γνωστούς που εκτιμώ, τους άγνωστους που το αξίζουν, τα ζωά όλου του κόσμου, την όπερα, το θέατρο, το θερινό το σινεμά, τις πατάτες τηγανητές κρατσανιστές να είναι, τα προφιτερόλ, τα δάση, το τόταλ μπλακ, τα μαλλιά μου κοντά…Και τα γοβάκια μου κόκκινα. Αυτή είμαι κι έτσι περπατώ, στο ίδιο πεζοδρόμιο με αυτούς που επέλεξα και με επέλεξαν. Και σ’ όποιον αρέσει.

Υ.Γ. Για τον δρόμο ο ‘Οροφέρνης’ του Καβάφη σπέσιαλ αφιερωμένο και ελαφρώς παραφρασμένο…

«…κι ανίκανα, και μισοζαλισμένη

κάτι εζήτησε να ραδιουργήσει,

κάτι να κάμει, κάτι να σχεδιάσει,

κι απέτυχεν οικτρά κι εξουδενώθη.»

Έλενα Ακρίτα

(Photo: ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ EUROKINISSI)

Τέλος, το σχόλιο του Άδωνι Γεωργιάδη για την μακρά απάντηση της Έλενας Ακρίτα στο άρθρο της Σοφίας Γιαννακά.

Να υπενθυμίσουμε ότι η Έλενα Ακρίτα είχε χαρακτηρίσει "ντροπή" μία τελικώς fake ανάρτηση που δήθεν είχε κάνει η σύζυγος του Υπουργού, Ευγενία Μανωλίδου. Τότε ο Υπουργός Ανάπτυξης είχε ζητήσει από την δημοσιογράφο να αφήσει τις οικογένειες έξω από την χυδαιότητα.