Ο γιος του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μιλά σε Έλληνα δημοσιογράφο μετά τη δολοφονία του George Floyd: Θα βαδίζουμε προς τη δικαιοσύνη όσο χρειαστεί

Ο γιος του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ παραχώρησε μία αποκλειστική συνέντευξη στον Έλληνα Δημοσιογράφο Θεοδόση Μίχο και το popaganda.gr, λίγες ημέρες μετά την δολοφονία του George Floyd.

«Αλήθεια, δεν ξέρω τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Μας περιμένουν δύσκολες μέρες όμως εμένα δεν με νοιάζει πια. Ανέβηκα στην κορυφή του όρους. Όπως όλοι μας, θα ήθελα να ζήσω μια μακριά ζωή, μα δεν με απασχολεί τώρα. Θέλω να κάνω το θέλημά Του. Με άφησε να ανεβώ στο όρος. Κοίταξα πέρα και είδα τη Γη της Επαγγελίας. Ίσως να μη φτάσω εκεί μαζί σας, μα απόψε θέλω να σας πω ότι όλοι εμείς, ως άνθρωποι, θα φτάσουμε στη Γη της Επαγγελίας! Γι’ αυτό, απόψε είμαι ευτυχισμένος. Δεν φοβάμαι κανέναν! Τα μάτια μου έχουν δει τη δοξασμένη έλευση του Κυρίου!».

Αυτή ήταν η κατακλείδα της τελευταίας ομιλίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ στο Μέμφις του Τενεσί εν όψει της μεγάλης «παράνομης» πορείας αλληλεγγύης προς τους απεργούς υπαλλήλους της καθαριότητας στην οποία σχεδίαζε να μπει επικεφαλής.

Μία μέρα μετά, στις 4 Απριλίου 1968, ενώ βρισκόταν στο μπαλκόνι του β΄ ορόφου του ξενοδοχείου Lorraine, μία σφαίρα τρύπησε το δεξί του μάγουλο στις 6:01μμ, έσπασε το σαγόνι του και περνώντας μέσα από τον αυχένα του, καρφώθηκε τελικά στον ώμο του.

Τη σκανδάλη της επαναληπτικής καραμπίνας Remington είχε τραβήξει ο 41χρονος Τζέιμς Ερλ Ρέι σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, αν και -εξαιτίας κυρίως του ότι διέφευγε επί ένα χρόνο από το FBI- κανείς ποτέ δεν πίστεψε ότι δεν είχε συνεργούς.

Η ανακοίνωση ότι ο ηγέτης του Αφροαμερικανικού Κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα των έγχρωμων και κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης, ήταν πια νεκρός, έγινε στις 7:05μμ.

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Γ’ ήταν μόλις 10 ετών και από τότε έχει επανειλημμένα περιγράψει τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι ο πατέρας του είχε δολοφονηθεί.

«Πρέπει να ήταν 6.30 η ώρα και το ακούσαμε στις τοπικές ειδήσεις και τρέξαμε στο δωμάτιο της μητέρας μας γυρεύοντας μιαν απάντηση, κάτι σαν “τι τρέχει;”. Και εκείνη τη στιγμή ήταν μάλλον στο τηλέφωνο και προσπαθούσε να μάθει, γιατί είχαν πάρει αρκετοί άνθρωποι να της πουν τι συνέβη. Και έπειτα κάθησε μαζί μας και μας είπε ότι είχαν πυροβολήσει τον πατέρα και ότι δεν ξέραμε σε τι κατάσταση βρισκόταν αλλά ότι μάλλον τον είχαν χτυπήσει άσχημα. Ξεκίνησε για το Μέμφις. Στο μεταξύ, καθώς πήγαινε στο αεροδρόμιο, της είπαν ότι πέθανε.

Δεν ξέρω ακριβώς πότε το μάθαμε εμείς. Αλλά αργότερα ήρθε και μας είπε: “Οταν θα τον δείτε, δεν θα μπορεί να σας μιλήσει, να σας αγκαλιάσει και να σας φιλήσει ούτε να ανταποκριθεί στις ανάγκες σας. Θα αναπαύεται. Και όταν τον δείτε, θα είναι σαν να κοιμάται, μόνο που δεν θα αναπνέει· έχει πάει να ζήσει με τον Θεό”. Έπειτα μας εξήγησε ότι ο Θεός ανταμείβει τους δούλους του, παίρνοντάς τους σπίτι του να ζήσουν μαζί του. Και μια μέρα όλοι θα πάμε στον Θεό και θα ξαναδούμε τον πατέρα.

Ετσι ύστερα από αυτό δεν ένιωθα την ανάγκη να ρωτήσω κάτι σαν “γιατί;”. Εκλαψα αρκετές ημέρες. Ζήσαμε μια παράξενη ζωή ύστερα από αυτό για κάποιους μήνες, ίσως και χρόνια, γιατί συνοδευόμασταν από ανθρώπους της ασφάλειας. Αυτό άλλαξε τη ζωή μας ­ ώσπου συνέλαβαν τον Τζέιμς Ερλ Ρέι, τέλος πάντων. Αλλά όλο αυτό το διάστημα δεν θα πω ότι ήμουν μπερδεμένος. Ημουν όχι πικραμένος αλλά πληγωμένος. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ένας άνθρωπος που αγαπούσε και προσπαθούσε να αγαπήσει τους συνανθρώπους του όλο και περισσότερο δολοφονήθηκε τόσο άγρια χωρίς καμία φανερή αιτία. Γιατί η αγάπη που μετέδιδε σε μας ήταν σίγουρα μοναδική και εξαιρετική αλλά τη μετέδιδε και σε άλλους». (Rolling Stone, 1988)

Ο ίδιος είναι ο μεγαλύτερος γιος και το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ (1929-1968) και της Κορέτα Σκοτ Κινγκ (1927-2006). 

Σήμερα, στα 63 του, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Γ’ είναι σχεδόν 25 χρόνια μεγαλύτερος απ’ όσο ήταν ο πατέρας του όταν κόπηκε το νήμα της ζωής του κι έχει περάσει όλη την ενήλικη δική του προσπαθώντας να βαδίσει στο δρόμο που χάραξε εκείνος. 

«Ο πατέρας μου ήθελε να εξαλείψει τη φτώχεια, το ρατσισμό, τον μιλιταρισμό και τη βία. Κατόπιν ήταν η μητέρα μου που προσπάθησε να εξαλείψει τη φτώχεια, το ρατσισμό, τον μιλιταρισμό και τη βία. Πάνω σε αυτά εργάζομαι κι εγώ, συνεχίζοντας την παράδοση των γονιών μου» λέει ο ίδιος.

Kύριε Κινγκ, ποια ήταν η πρώτη σας σκέψη όταν πληροφορηθήκατε το περιστατικό της 25ης Μαΐου στη Μινεάπολη, που κατέληξε στον τραγικό χαμό του Τζορτζ Φλόιντ;

Το μυαλό μου πήγε αμέσως στον Έρικ Γκάρνερ που το 2014 έχασε τη ζωή του στα χέρια των αστυνομικών που του έκαναν κεφαλοκλείδωμα για να τον συλλάβουν και τελικά τον δολοφόνησαν. Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη. Αλλά όταν είδα το βίντεο με τον Τζορτζ Φλόιντ, το οποίο είναι συγκλονιστικό και αβάσταχτα τρομαχτικό, δεν μπορούσα να κατανοήσω πώς επί 8 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα ένας άνθρωπος, που η δουλειά του είναι να προστατεύει τους πολίτες, απώλεσε κάθε ίχνος ανθρωπιάς και συμπεριφέρθηκε σε αυτόν τον άντρα με χειρότερο τρόπο απ’ ότι αν ήταν ένα ζώο που έπρεπε να το σκοτώσει.

Ο Τζόρτζ Φλόιντ εκλιπαρούσε για βοήθεια. Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς ο Ντέρεκ Τσόβιν και οι υπόλοιποι τρεις αστυνομικοί έπαψαν να είναι άνθρωποι. Όπως ξέρετε όλο αυτό δεν είναι φυσικά κάτι καινούριο για τη μαύρη κοινότητα, αν και συνεχίζουμε να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή η αδικία θα εκλείψει. Είναι κάτι που έχει συμβεί επανειλλημένα στους Αφροαμερικανούς. Μόλις λίγους μήνες πριν από τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, δολοφονήθηκε ο Αχμάντ Άρμπερι, ένας μαύρος που είχε πάει για τρέξιμο σε μια γειτονιά όπου κατοικούν κυρίως λευκοί.

Τρεις άνθρωποι -ένας εκ των οποίων ήταν πρώην αστυνομικός- τον κυνήγησαν με τα όπλα τους και τον σκότωσαν απλά και μόνο επειδή έτρεχε. Εκτός αυτού, πριν από λίγες εβδομάδες μία κοπέλα ονόματι Μπριάνα Τέιλορ δολοφονήθηκε στο Λούισβιλ του Κεντάκι μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Κοιμόταν μαζί με τον σύντροφο της, μέχρι που οι αστυνομικοί εισέβαλαν στο σπίτι της, στο λάθος σπίτι όπως είπαν, και τη σκότωσαν.

Και φτάνουμε φυσικά στο τραγικό περιστατικό του φόνου του Τζόρτζ Φλόιντ που αποτέλεσε τον καταλύτη ώστε να κινητοποιηθεί όλος ο κόσμος. Στις ΗΠΑ οι κινητοποιήσεις είναι πιο έντονες από ποτέ. Σε περισσότερες από 130 πόλεις οι διαδηλωτές είναι συνέχεια στο δρόμο. Διαδηλώσεις όμως δεν πραγματοποιούνται μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και σε πολλές ακόμη χώρες.

Ανάμεσά τους και η Ελλάδα. Όπως γνωρίζετε έχουν περάσει οχτώ χρόνια από τότε που έγινε κομμάτι του δημόσιου διαλόγου το σύνθημα Black Lives Matter. Έχει όμως κανείς την αίσθηση ότι δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα.

Είναι σίγουρα αλήθεια αυτό που επισημαίνετε. Δεν έχει υπάρξει πολύ μεγάλη πρόοδος, παρά το ότι μαύροι και λευκοί διαδηλώνουν και αναδεικνύουν το ζήτημα των φυλετικών διακρίσεων επί οχτώ χρόνια. Η διαφορά όμως είναι ότι τώρα υπάρχει κινητοποίηση σε πολλές πόλεις με κατά πλειοψηφία λευκό πληθυσμό και είναι όλοι αυτοί οι λευκοί που σέρνουν το χορό των διαδηλώσεων. Οι λευκοί φωνάζουν «αρκετά!», δεν αντέχουν άλλο αυτό το λάθος, καταλαβαίνουν ότι δεν είναι αυτός ο σωστός αμερικανικός τρόπος ζωής.

Οι μόνοι που λένε κάτι διαφορετικό δυστυχώς είναι οι της ηγεσίας του Λευκού Οίκου. Ασχολούνται μόνο με τη βίαιη πλευρά των διαδηλώσεων, αν και η βία κάθε μέρα που περνάει ευτυχώς υποχωρεί. Νομίζω ότι η σπίθα για να ξεσπάσει η βία ήταν το ότι δεν απαγγέλθηκαν αμέσως κατηγορίες στον Ντέρεκ Τσόβιν και τους άλλους τρεις αστυνομικούς. Τώρα αν μη τι άλλο έχουν συλληφθεί και τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες. Ο κόσμος θέλει να τους δει να δικάζονται και να καταδικάζονται, αλλά αυτό θα πάρει πολύ περισσότερο καιρό. Τουλάχιστον έγινε το πρώτο βήμα.

Η μεγάλη ανησυχία ήταν ότι όπως πολλές φορές στο παρελθόν κάποιοι θα έκρυβαν τα πάντα κάτω από το χαλί και δεν θα γινόταν τίποτα. Νομίζω όμως ότι υπάρχει μια διαφορετική ενέργεια αυτή τη φορά, μία ενέργεια που αναγκάζει την Αμερική να ανταποκριθεί διαφορετικά. Όλο αυτό είναι μαραθώνιος, όχι σπριντ. Ο κόσμος προφανώς θέλει να δει κάτι να συμβαίνει γρήγορα. Νομίζω ότι όντως αυτή τη φορά θα γίνουν κάποια σημαντικά βήματα.

Αλλά ο μαραθώνιος θα συνεχιστεί για πολύ ακόμη μέχρι να πραγματοποιηθούν οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν. Αναφέρομαι στις θεσμικές αλλαγές. Γιατί ο ρατσισμός φωλιάζει στους θεσμούς, όπως είναι η αστυνομία. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι αστυνομικοί είναι κακοί άνθρωποι. Κανείς όμως δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ασκείται φυλετικός ρατσισμός από την αστυνομία. Σε κοιτάζουν διαφορετικά αν είσαι μαύρος και αυτό πρέπει να σταματήσει γιατί ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται στους μαύρους πολύ συχνά αποδεικνύεται μοιραίος.

Σας προβληματίζουν οι εικόνες των -λίγων σε σχέση με τη μεγάλη εικόνα των διαδηλώσεων- βίαιων επεισοδίων που έκαναν το γύρο το κόσμου;

Ο πατέρας μου συνήθιζε να λέει ότι η εξέγερση είναι η γλώσσα των αγνοημένων. Όταν αντιμετωπίζεις τον κόσμο με σεβασμό και αξιοπρέπεια, όταν τους συμπεριφέρεσαι με ανθρωπιά, είναι μικρότερη η πιθανότητα να εξεγερθούν.

Το 1968 βρήκε τον πατέρα μου να ηγείται πορειών στις οποίες οι διαδηλωτές κρατούσαν πλακάτ με τις λέξεις «Είμαι Άνθρωπος» (I am a man). Αυτά τα πλακάτ έλεγαν: να μου φέρεστε με σεβασμό, ως ανθρώπινο ον. Πενήντα δύο χρόνια μετά, μαύροι, λευκοί, λατίνοι, όλοι μαζί διαδηλώνουμε φωνάζοντας Black Lives Matter. Γιατί πρέπει να το κάνουμε αυτό; Δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να το κάνουμε εν έτει 2020.

Η αλήθεια είναι όμως ότι οι ζωές των μαύρων αντιμετωπίζονται ακόμη ως δεύτερης κατηγορίας. Το γεγονός ότι ένας αστυνομικός μπορεί να πατάει επί 8 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα το λαιμό ενός άντρα που εκλιπαρεί για βοήθεια δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους. Γι’ αυτό ο κόσμος βγήκε στους δρόμους. Και ναι, υπάρχουν μερικοί που καταστρέφουν περιουσίες. Η λέξη-κλειδί όμως είναι «μερικοί». Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των διαδηλώσεων δεν είναι βίαιες. Βλέπουμε ακόμη και αστυνομικούς να γονατίζουν. Δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά στο παρελθόν κάτι ανάλογο σε διαδηλώσεις. Έχω δει σερίφηδες και όργανα της τάξης να διαδηλώνουν μαζί με τους πολίτες.

Έχω δει λευκούς να κλαίνε μπροστά σε μαύρους και να ζητάνε συγνώμη για όλη την κακομεταχείριση που βιώνουν οι μαύροι. Πρόκειται για μία εντελώς νέα δυναμική που έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στις ΗΠΑ. Ποτέ άλλοτε τόσοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δεν διαδήλωσαν στη μνήμη ενός μαύρου της διπλανής πόρτας που έχασε τη ζωή του μόνο και μόνο εξαιτίας του χρώματος του δέρματός του. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μία πολύ έντονη μετατόπιση στην κοινή γνώμη και η ηγεσία των ΗΠΑ πρέπει άμεσα να τρέξει προς τη σωστή κατεύθυνση.

Προφανώς δεν θα έπρεπε να τα βιώνουμε όλα αυτά, θα έπρεπε να είχαμε ήδη ξεπεράσει τέτοια ζητήματα. Ο πατέρας μου ήθελε να εξαλείψει τη φτώχεια, το ρατσισμό, τον μιλιταρισμό και τη βία. Κατόπιν ήταν η μητέρα μου που προσπάθησε να εξαλείψει τη φτώχεια, το ρατσισμό, τον μιλιταρισμό και τη βία. Πάνω σε αυτά εργάζομαι κι εγώ, συνεχίζοντας την παράδοση των γονιών μου. Είμαστε καλύτεροι ως έθνος από τέτοιες συμπεριφορές. Μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα. Πρέπει να τα καταφέρουμε καλύτερα. Θα τα καταφέρουμε καλύτερα.

Πιστεύετε ότι ο ρατσισμός στις ΗΠΑ βρίσκεται σε έξαρση κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Ντόναλντ Τραμπ;

Ο ρατσισμός πάντα υπήρχε στις ΗΠΑ. Ποτέ δεν εξαλείφθηκε. Ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά αν δεν είχε δολοφονηθεί ο πατέρας μου. Όταν εκλέχθηκε πρόεδρος ο Μπαράκ Ομπάμα υπήρξε ανάταση και αισιοδοξία σε μία μεγάλη μερίδα του κόσμου. Ταυτόχρονα όμως ισχυροποιήθηκαν και οι τάξεις των ρατσιστών ακριβώς γιατί δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι ένας μαύρος εκλέχθηκε Πρόεδρος. Ο τρόπος με τον οποίο του συμπεριφέρονταν ακόμη και μερικοί γερουσιαστές ήταν σοκαριστικός.

Στη συνέχεια, όταν ήρθε στα πράγματα ο πρόεδρος Τραμπ, ο ρατσισμός εκτοξεύθηκε σε δυσθεώρητα ύψη. Τα πράγματα που λέει, συνειδητά ή ασυνείδητα, δημιουργούν το κλίμα και τις συνθήκες ώστε οι ρατσιστές να νιώθουν πιο άνετα να εκδηλώσουν το μίσος τους.

Δε νομίζω ότι σήμερα στις ΗΠΑ υπάρχουν περισσότεροι ρατσιστές από ποτέ. Ακούγονται πολύ γιατί επαναλαμβάνουν αυτά που λέει ο πρόεδρος της χώρας. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι ο ρατσισμός είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα.

Διαβάστε τη συνέχεια στο popaganda.gr