Ολυμπιακός: Θύρα 7 - 21 νεκροί: Συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από την μεγαλύτερη τραγωδία στο ελληνικό ποδόσφαιρο (φωτό - βίντεο)

Τραγική ημέρα στην ιστορία του Ολυμπιακού και του ελληνικού αθλητισμού ήταν η 8η Φεβρουαρίου 1981, όταν 21 φίλαθλοι από τη Θύρα 7 βρήκαν φρικτό θάνατο κατά τη διάρκεια του αγώνα με την ΑΕΚ στο Στάδιο Καραϊσκάκη, που έληξε με 6–0 υπέρ των ερυθρολεύκων.

Οι 20 από αυτούς ήταν φίλοι του Ολυμπιακού και ένας της ΑΕΚ.

Μέσα σε πανηγυρισμούς, πολλοί φίλαθλοι έτρεξαν λίγα λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα να βγουν από τη Θύρα 7, δημιουργώντας συνωστισμό ενώ η πόρτα της θύρας ήταν κλειστή. Κάποιοι από τους φιλάθλους έπεσαν στα σκαλιά της θύρας με αποτέλεσμα το πλήθος που συνέρρεε προς την έξοδο να τους ποδοπατήσει. Εκτός από τους 21 νεκρούς υπήρξαν και 53 τραυματίες.

Eurokinissi

Δεκάδες τραυματίες και νεκροί μεταφέρθηκαν με περιπολικά και ασθενοφόρα στο Τζάνειο Νοσοκομείο, στο οποίο είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται εξαιρετικά μεγάλος αριθμός ατόμων, δημιουργώντας σκηνές αλλοφροσύνης. Πολλοί τραυματίες μεταφέρθηκαν επίσης στο Γενικό Κρατικό Πειραιώς και στο ΚΑΤ.

Παράλληλα, τα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα έκαναν έκκληση σε γιατρούς και αιμοδότες να προσέλθουν στο Τζάνειο, ενώ σε ένδειξη πένθους διέκοψαν τα προγράμματά τους και μετέδιδαν πένθιμη μουσική.

Η μνήμη των θυμάτων τιμάται κάθε χρόνο από τη διοίκηση και τους οπαδούς της ομάδας. Στο Νέο Στάδιο Καραϊσκάκη υπάρχουν 21 μαύρα καθίσματα, για να τιμηθούν τα θύματα της τραγωδίας, ενώ στο μουσείο του συλλόγου έχουν διατηρηθεί και φυλάσσονται η πόρτα και μέρος από τα σκαλοπάτια όπου συνέβη το τραγικό περιστατικό.

Ένας φίλαθλος που επέζησε... θυμάται

ο Βαγγέλης Τζερεφός, 39 χρόνια μετά την τραγωδία της Θύρας 7, θυμάται πώς επέζησε από τα σκαλιά του γηπέδου. Ο 59χρόνος, σήμερα, φίλαθλος του Ολυμπιακού λιποθύμησε πέφτοντας, σώθηκε από ένα πάτημα στο νεφρό και συγκλονίζει, λέγοντας στο Sputnik πως χρειάστηκε να απωθήσει από πάνω του πτώματα για να βγει έξω από τη Θύρα 7 και να σωθεί.

Όλα έμοιαζαν σαν μια δραματική κινηματογραφική ταινία που θα έπαιζε στο σινεμά, αλλά δυστυχώς δεν ήταν...

Ημερομηνία: 8 Φεβρουαρίου 1981

Μέρος: Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης (Θύρα 7)

Ώρα 17:00

Το μεγάλο ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος για την 20ή αγωνιστική ήθελε τον Ολυμπιακό να φιλοξενεί την ΑΕΚ, με τη σέντρα στις 15:15 και τους ερυθρόλευκους να είναι στο +2.

«Δεν είχα σκοπό να πάω στο γήπεδο»

«Εκείνη την ημέρα, την Κυριακή, που ξύπνησα, σπούδαζα στα ΤΕΙ στο τμήμα λογιστικής στην Αθήνα, και δεν είχα σκοπό να πάω στο γήπεδο, αλλά ο πατέρας μου είχε βρει τρία εισιτήρια και μου λέει: "πάμε να ξεσκάσεις λίγο από το διάβασμα". Τότε, συγχρόνως, σπούδαζα και δούλευα και είχα την ανάγκη να βγω λίγο, να ξεσκάσω και αποφασίσαμε και ήρθαμε στη Θύρα 7, για να δούμε το ντέρμπι με την ΑΕΚ», αναφέρει ο Βαγγέλης Τζερεφός γυρνώντας τον χρόνο 39 χρόνια πίσω.

Το ματς εξελισσόταν σε θρίαμβο για τον Ολυμπιακό, που άνοιξε το σκορ στο 30ό λεπτό με γκολ του Γαλάκου, ο οποίος πέτυχε άλλα δύο στο 53' και το 84', ενώ είχαν μεσολαβήσει τα τέρματα των Κουσουλάκη (68'), Ορφανού (75') και Βαμβακούλα (80').

«Μαζί με τον πατέρα μου και τον αδερφό μου στη Θύρα 7»

«Μπήκα μαζί με τον πατέρα μου και τον αδερφό μου στη Θύρα 7. Ο πατέρας μου έκατσε κάπου αλλού και εγώ με τον αδερφό μου σε μια άλλη παρέα. Το παιχνίδι πήγε, όπως πήγε, στο 6-0. Τελείωσε το ματς και ξεκινήσαμε να φύγουμε», θυμάται ο 20χρονος τότε φίλος του Ολυμπιακού.

Εκείνη την εποχή, ήταν της μόδας να πηγαίνουν οι οπαδοί στη Θύρα 1 και να περιμένουν τους παίκτες για να τους σηκώσουν τα χέρια. Έτσι, λοιπόν, άρχισαν να φεύγουν από τη Θύρα 7, αλλά το κακό δεν άργησε να συμβεί.

«Με είχε πάρει ένα ποτάμι και με πήγαινε»

Κάποιος από τους φιλάθλους στραβοπάτησε και μαζί του έπεσαν δεκάδες άλλοι οπαδοί, καθώς από πίσω έρχονταν και άλλοι, χωρίς να έχουν ορατότητα για τι συμβαίνει μπροστά τους: «Εκείνη την ώρα, ξαφνικά, συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα καν να περπατήσω και με είχε πάρει ένα ποτάμι και με πήγαινε. Με πήγαινε μέσα στον διάδρομο, που είναι από τη Θύρα 7 μέχρι τα σκαλιά που φτάσαμε και έγινε το κακό», αφηγείται ο Βαγγέλης Τζερεφός.

«Η πόρτα δεν πρέπει να ήταν κλειστή»

Οι υπεύθυνοι, όπως είπαν πολλοί, δεν είχαν ανοίξει τις πόρτες και η μόνη διέξοδος ήταν ένα τουρνικέ που ξήλωσε η αστυνομία με τον αυτόπτη μάρτυρα να τονίζει: «Δεν ξέρω για τον παράγοντα της πόρτας που λένε ότι ήταν κλειστά. Η πόρτα δεν πρέπει να ήταν κλειστή, αν ήταν κλειστή δεν θα είχαμε φτάσει εκεί που φτάσαμε από τις κερκίδες στα σκαλιά. Πιστεύω ήταν και στραβοπάτημα, επειδή ξαφνικά φύγαμε όλοι μαζί. Δεν υπήρχαν κάγκελα, παρά μόνο δεξιά και αριστερά στον τοίχο. Δεν υπήρχε ενδιάμεσο κάγκελο στα σκαλιά για να κρατηθείς. Όσοι μπόρεσαν και κρατήθηκαν από την άκρη».

«Είχα πάνω μου νεκρό άνθρωπο»

Ο φίλος του Ολυμπιακού που μίλησε στο Sputnik ήταν ένας από τους 54 τραυματίες και έζησε από μέσα την τραγωδία και θυμάται κάθε δευτερόλεπτο, εκτός από τα 2-3 λεπτά που λιποθύμησε:  «Εγώ βρέθηκα στο έδαφος και μάλιστα λιποθύμησα πάνω στα σκαλιά. Αλλά πάλι συνήλθα πάνω στα σκαλιά. Τελείως ξαφνικά. Όπως λιποθύμησα, έτσι και συνήλθα, μέσα σε 2-3 λεπτά. Είχα από πάνω μου άλλα κορμιά. Κάποια ήταν νεκρά. Είχα πάνω μου νεκρό άνθρωπο και τον έβγαλα για να σηκωθώ. Αναγκάστηκα και έσπρωξα για να απελευθερωθώ.

Σηκώθηκα. Ήμουν ακριβώς πάνω στο τσιμέντο, πάνω στο σκαλί. Ήμουν περίπου στη μέση της σκάλας που κατεβαίνεις και από πίσω συνέχεια ερχόταν κόσμος. Την ώρα που έπεφτα, είδα πως έφευγαν "βαρελάκι" ο κόσμος προς τα κάτω και δεν ήμουν από τους πρώτους που έφυγαν από το γήπεδο. Δεν ξέρω πόσοι από πίσω συνέχισαν και πέρναγαν επειδή είχα λιποθυμήσει», συγκλονίζει ο Βαγγέλης Τζερεφός.

«Είχα χτυπήσει στο πόδι, στο πρόσωπο, αιμορραγούσα. Ένας από τους κυριότερους λόγους, όπως, μου είπαν οι γιατροί ήταν πως σώθηκα επειδή έφυγε αίμα. Σηκώθηκα και είδα ότι μου έλειπε το ένα παπούτσι και έψαχνα να το βρω. Αν δεν το έβρισκα δεν έφευγα από τη Θύρα 7», συνεχίζει.

Όλα κράτησαν για λίγα λεπτά… «Σηκώθηκα και κατέβηκα κάτω στη σκάλα. Με περίμενε απέξω ο αδερφός μου, που είχε βρεθεί στη Θύρα 8. Ένας αστυνομικός δεν τον άφηνε να μπει μέσα στη Θύρα 7 για να με βοηθήσει και, μόλις του είπε "είναι ο αδερφός μου εκεί", τότε ο αστυνομικός γύρισε και με κοίταξε και σάστισε. Τρόμαξε και τον άφησε να έρθει να με βοηθήσει», θυμάται όσα έζησε.

«Στο Τζάνειο και η κατάσταση ήταν πραγματικά τραγική»

Η συνέχεια της τραγωδίας εξελίχθηκε στο Τζάνειο όπου τα ασθενοφόρα, τα περιπολικά και τα ιδιωτικά αυτοκίνητα πήγαιναν τους νεκρούς και τραυματίες: «Αμέσως ο αστυνομικός με πήγε στη Θύρα 10 και με έβαλε σε ένα περιπολικό. Σε ελάχιστα λεπτά βρέθηκα στο Τζάνειο. Το περιπολικό πήγαινε με τόση ταχύτητα, που πιο πολύ φοβήθηκα μέσα στο αυτοκίνητο, παρά όταν έπεσα στα σκαλιά. Βρεθήκαμε στο Τζάνειο και η κατάσταση ήταν πραγματικά τραγική. Ήταν ΤΡΑΓΙΚΗ. Βέβαια, κοίταξαν περισσότερο εμάς που ήμασταν ζωντανοί, παρά τους νεκρούς που άρχισαν να φέρνουν σιγά-σιγά», αναφέρει και συγκινείται ο κ. Τζερεφός.

«Ήταν πάρα πολύ δυσάρεστο συναίσθημα και εύχομαι σε κανέναν άνθρωπο να μη το ζήσει ποτέ. Να είσαι σε ένα κρεβάτι, να σε εξετάζουν οι γιατροί και να σου φέρνουν δίπλα τους νεκρούς, δεξιά και αριστερά, και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα.»

«Κάποιος πάτησε πάνω στο νεφρό μου και αυτό έδωσε την πίεση για να βγάλω το αίμα και να σωθώ»

Ο Βαγγέλης Τζερεφός κατάφερε να σωθεί από ένα τυχαίο πάτημα, από ότι του είπαν οι γιατροί στο νοσοκομείο: «Είχα μια αιμορραγία στα νεφρά και αυτό ήταν από ένα πάτημα. Κάποιος πάτησε πάνω μου, την ώρα που ήμουν κάτω λιπόθυμος, και αυτό, μου είπαν οι γιατροί, πως, ίσως πρέπει να με έσωσε, έκανε αντίδραση ο οργανισμός και συνήλθα. Κάποιος πάτησε πάνω στο νεφρό μου και αυτό έδωσε την πίεση για να βγάλω το αίμα και να σωθώ».

«Είχα μια στάμπα από τακούνι στο θώρακα. Πρέπει να ήταν της Ζωγραφιάς Χαϊρατίδου»

Ο τραυματίας της Θύρας 7 νοσηλεύτηκε στο Τζάνειο για πέντε μέρες και μετά πήρε εξιτήριο: «Είχα αίματα σε όλο το πρόσωπο. Τα μάτια μου ήταν κατακόκκινα, σαν βρικόλακας. Από την πίεση, η κόρη του αριστερού ματιού μου είχε σφηνωθεί στη μύτη και δεν κουνιόταν. Ευτυχώς, ήταν τραυματικό και σιγά - σιγά συνήλθα. Είχαν σπάει όλα τα αγγεία και στα δύο μάτια. Βγήκα από το Τζάνειο με μάτια κατακόκκινα, σα να βλέπεις αίμα.

Ήμουν πάρα πολύ τυχερός και δεν έχω σταματήσει να ευχαριστώ τον Θεό που μου χάρισε τη ζωή. Πραγματικά, πιστεύω, ότι όταν έχεις τριγύρω σου νεκρούς και βγαίνεις ζωντανός από εκεί, κάτι συμβαίνει… Ήμουν μόνο 20 ετών. Στο νοσοκομείο με εξέτασαν και είχα μια στάμπα από τακούνι στον θώρακα. Πρέπει να ήταν της Ζωγραφιάς Χαϊρατίδου. Ακόμα θυμάμαι το όνομα της».

«Πήγαμε στην αίθουσα με τους νεκρούς και σήκωνα τις κουβέρτες μήπως ήταν ο πατέρας μου»

Εκείνη την εποχή η επικοινωνία ήταν δεν ήταν τόσο εύκολη, όπως τώρα, αφού υπήρχαν μόνο σταθερά τηλέφωνα. Ο 20χρονος, τότε, ερυθρόλευκος έστειλε τον μικρό αδερφό του να πάρει τηλέφωνο στο σπίτι και να ενημερώσει τους γονείς για να μην ανησυχούν. Όμως, τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα περίμενε…

«Οι γονείς μου δεν ήξεραν τίποτα για μένα και ο πατέρας μου έφευγε πάντα πιο νωρίς από το γήπεδο. Κανένα δεκάλεπτο, για να πάρει το λεωφορείο που δεν θα έχει κόσμο. Δεν υπήρχαν τότε ούτε κινητά, ούτε τίποτα, και είχα μαζί στο Τζάνειο τον αδερφό μου και του είπα να βρει έναν τηλεφωνικό θάλαμο και να πάρει τηλέφωνο σπίτι να τους ενημερώσει, επειδή θα το ακούσουν και θα τρελαθούν.

Πήγε ο αδερφός μου να πάρει τηλέφωνο και μόλις το σήκωσε η μητέρα μου του είπε: "Άντε που είστε τρεις άντρες και με έχετε αφήσει μόνη μου στο σπίτι;"

Δεν της είπε ότι ο πατέρας μας είχε φύγει για το σπίτι και έκλεισε το τηλέφωνο. Έρχεται ο αδερφός μου και μου λέει: "Ξέρεις κάτι, ο μπαμπάς δεν έχει πάει στο σπίτι"! Αυτό που ακολούθησε ήταν το χειρότερο πράγμα που έζησα. Κάτι το φοβερό. Πήγαμε με τον αδερφό μου στην αίθουσα που έφερναν τους νεκρούς και σηκώναμε τις κουβέρτες, μήπως ο πατέρας μου ήταν ένας από αυτούς.

Ξέραμε ότι ο πατέρας μου είχε φύγει και η μητέρα μου από την τρομάρα της έκλεισε το τηλέφωνο και δεν του εξήγησε πως ο πατέρας μας ήταν εκεί. Μόλις τους είδαμε μαζί να έρχονται στο Τζάνειο ηρεμήσαμε».

«Έκλαιγαν, ούρλιαζαν και έψαχναν τους δικούς τους ανθρώπους»

Όσο περνούσε η ώρα, τα κακά μαντάτα γινόντουσαν γνωστά, ο αριθμός των θυμάτων μεγάλωνε και η αγωνία συγγενών και φίλων είχε φτάσει στα ύψη. Μόνη πηγή άμεσης πληροφόρησης ήταν το νοσοκομείο Τζάνειο.

«Μέναμε πολύ κοντά στο Τζάνειο και οι γονείς μου ήρθαν γρήγορα και πρόλαβαν και μπήκαν μέσα. Μετά δεν άφησαν να μπει κανείς μέσα. Η κατάσταση στο Τζάνειο ήταν τραγική, ήταν το κάτι άλλο… Σε ένα μικρό χώρο και ήταν χίλια άτομα. Έκλαιγαν, ούρλιαζαν και έψαχναν τους δικούς τους ανθρώπους. Έμεινα πέντε μέρες στο νοσοκομείο. Μόλις διορθώθηκε η λειτουργία των νεφρών πήρα εξιτήριο».

«Σίγουρα έφταιγε σε μεγάλο βαθμό ότι δεν υπήρχε κάγκελο ενδιάμεσα στο διάδρομο»

Οι πέντε φύλακες της Θύρας 7, που πρωτόδικα είχαν καταδικασθεί σε φυλάκιση 10 ετών, αθωώθηκαν από το Τριμελές Εφετείο Πειραιά στις 22 Σεπτεμβρίου του 1986 και κάποιοι είπαν ότι η θύρα ήταν ακατάλληλη:

«Δεν ξέρω αν ήταν ακατάλληλη κατασκευαστικά, αλλά αυτό που ξέρω σίγουρα ότι έφταιγε σε μεγάλο βαθμό ότι δεν υπήρχε κάγκελο ενδιάμεσα στο διάδρομο. Ήταν ένας τεράστιος διάδρομος και στις σκάλες υπήρχε ένα κάγκελο δεξιά και ένα αριστερά για να κατέβει ο κόσμος.

Όταν έχει τόσος κόσμος και πίεση από πίσω, είναι λογικό να γίνει κάποιο κακό», είπε ο κ. Τζερεφός που είχε πάει πολλές φορές στη συγκεκριμένη Θύρα και πριν και μετά την τραγωδία.

«Είχα ξανά πάει πριν στη Θύρα 7 πολλές φορές και συνέχισα και να έρχομαι. Έπειτα από δύο Κυριακές μετά τη τραγωδία και εφόσον είχα αναρρώσει ήρθα μόνο και μόνο για να πω στον εαυτό μου ότι από που βγήκες και τι έγινε. Ήταν από τους λόγους που ξεπέρασα τη φοβία και έρχομαι ακόμα και σήμερα», λέει.

«Δεν ήθελαν οι γονείς μου να ξανά πάω στο Καραϊσκάκης»

Το σοκ για τον Βαγγέλη Τζερεφό ήταν μεγάλο και έπρεπε να το ξεπεράσει: «Δεν ήθελαν οι γονείς μου να ξανά πάω στο Καραϊσκάκης αλλά το κατάλαβαν μόλις τους είπα πως θέλω να ξεπεράσω αυτό που έπαθα. Ο πατέρας μου δεν ήρθε μαζί μου και η μητέρα μου δεν άφησε ούτε τον αδερφό μου, που ήταν 16 χρονών, να έρθει μαζί. Αλλά αυτό που έκανα και ήρθα στο γήπεδο πάλι στην Θύρα 7 έπειτα από δύο Κυριακές με βοήθησε. Η μητέρα μου πέταξε ότι είχε γραφτεί τότε, για εκείνη τη μέρα, για να μη θυμάται τι περάσαμε.

Στο επόμενο εντός έδρας παιχνίδι είχαν τοποθετηθεί και τα κάγκελα. Τέτοιες τραγωδίες γίνονται μια φορά στο εκατομμύριο. Ήρθαν στο νοσοκομείο από παίκτες, διοίκηση μέχρι και ο Πρωθυπουργός, κ. Ράλλης. Σε μνημόσυνο ήρθα μια φορά, επειδή κάποια πράγματα δεν μου άρεσαν. Με τον γιο μου έρχομαι στο γήπεδο τώρα, ο οποίος είναι 18 χρόνων, αλλά δεν ερχόμαστε τόσο συχνά, όσο παλιά».

«Όταν το ημερολόγιο γράφει 8/2…»

Πέρασαν 40 χρόνια, αλλά όσα και να περάσουν ακόμα ο Βαγγέλης Τζερεφός δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ εκείνη τη μαύρη μέρα: «Όταν το ημερολόγιο γράφει 8/2 περνάει από μπροστά μου όλη αυτή η μέρα. Όλη η πολύ μεγάλη ταλαιπωρία. Δεν ήταν ότι μας πήγαν σε ένα νοσοκομείο, μας έβαλαν σε ένα κρεβάτι και τελείωσε. Γινόταν ένας χαμός. Ήρθαν στις 4 το πρωί να μας πάρουν κατάθεση. Για το τι είχε γίνει… Την άλλη μέρα λέω πάλι τελείωσε, κανείς τον σταυρό σου ζεις και όλα καλά».

Τα ονόματα των 21 νεκρών:

Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών),

Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών),

Ηλίας Παναγούλης (17 ετών),

Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών-οπαδός της ΑΕΚ),

Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών),

Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών),

Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών),

Νίκος Φίλος (19 ετών),

Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών),

Βασίλης Μάχας (20 ετών),

Ευστράτιος Πούπος (20 ετών),

Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών),

Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών),

Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών),

Κώστας Καρανικόλας (26 ετών),

Μιχάλης Μάρκου (27 ετών),

Κώστας Μπίλας (28 ετών),

Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών),

Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών),

Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών),

Δημήτριος Αδαμόπουλος (40 ετών).