Μια συγκλονιστική στιγμή που έγραψε ιστορία: Όταν ο Μίκης έδωσε συναυλία στη Μακρόνησο - Ο κόσμος όρθιος να κλαίει & να τραγουδάει (βίντεο)

Η συναυλία της Ορχήστρας του Μίκη Θεοδωράκη στη Μακρόνησο, το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου του 2003, ήταν, αναμφισβήτητα, το καλλιτεχνικό γεγονός εκείνου του καλοκαιριού, αλλά και ολόκληρης της χρονιάς.

Το διοικητικό συμβούλιο του νεοσύστατου τότε σωματείου "Φυσιολατρική Λέσχη Φίλων Φουσκωτού Σκάφους - Ναυτίλος", απεδέχθη το αίτημα της Μαργαρίτας Θεοδωράκη, μετά από σχετική πρόταση της Σοφίας Σακοράφα και του συζύγου της Κώστα Μπιτσάνη, να βοηθήσουν αφιλοκερδώς στη διοργάνωση και το στήσιμο εκείνης της ανεπανάληπτης εκδήλωσης.

Με εκείνο τον τρόπο, τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του "Ναυτίλου" πίστευαν ότι, αφ' ενός μεν θα είχαν τη χαρά και την τιμή να λάβουν ενεργό μέρος στην διοργάνωση εκείνης της σημαντικής εκδήλωσης, ενώ ταυτόχρονα πίστευαν ότι το νεοσύστατο σωματείο τους θα είχε και την ανάλογη προβολή.

Έτσι, το πρωί της 29ης Αυγούστου 2003, αρκετά από τα ιδρυτικά μέλη του "Ναυτίλου" έδεσαν τα σκάφη τους στο λιμάνι του Λαυρίου και επί τρεις ημέρες μετέφεραν, αφιλοκερδώς, τεχνικούς και ηλεκτρολογικό υλικό στη Μακρόνησο.

Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Μικρά λεωφορεία, επάνω στο νησί, "παντόφλες", ταχύπλοα σκάφη, ακόμη και ψαροκάϊκα, είχαν επιστρατευθεί για να μεταφέρουν τους θεατές στο ανοικτό πέτρινο θέατρο του μαρτυρικού νησιού, που άνοιξε εκείνη την Κυριακή, όχι για να υποδεχθεί αριστερούς εξορίστους, αλλά ελεύθερους πολίτες, από όλους τους κομματικούς χώρους, σε μια συναυλία που άγγιξε ψυχές και έγραψε ιστορία... αναφέρει το Rib and Sea

 Ο Μίκης έγινε Τιτάνας στη Μακρόνησο

Είναι Αύγουστος 2003, 18 χρόνια πριν. Σαν μια τρελή σύμπτωση, 18 χρόνια μετά ο Μίκης Θεοδωράκης πάει να διευθύνει την ορχήστρα της «γειτονιάς των Αγγέλων». Εκεί που τον περίμεναν οι άλλοι μεγάλοι που συναπαντήθηκαν στη ζωή. Ο Μάνος Χατζηδάκις, η Μελίνα, ο Κατράκης, ο Μπιθικώτσης…

Εκείνο τον Αύγουστο την καλοκαιρινή ραστώνη, τη ζέστη, την καθημερινότητα μιας Αθήνας που ακόμη δεν έχει ζήσει Ολυμπιακούς Αγώνες, καταστροφές, εθνικές τραγωδίες, μνημόνια και πανδημίες, συνταράσσει μια είδηση. Μια εκδήλωση.

Μια μεγάλη συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη. Αλλά όχι μια ακόμη συναυλία. Αυτή τη φορά ήταν μια εκδήλωση σε άγια χώματα, ποτισμένα με αίμα, δάκρυα, πόνο. Αλλά και αγωνιστική διάθεση, ασίγαστο πάθος για ζωή, ελπίδα.

Στα άγια χώματα της Μακρονήσου, στο κολαστήριο για χιλιάδες Ελληνες από τον Εμφύλιο και μετά, είχε οργανωθεί η συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη.

Ο «νέος Παρθενώνας», όπως είχε ονομαστεί από τη Χούντα η Μακρόνησος, άνοιγε τις πύλες του για τον κόσμο και για τις μελωδίες του δικού μας Μίκη.

Και πώς θα μπορούσε να λείπει ο κόσμος από εκείνη την ιστορική στιγμή.

Πήρα το πλοίο από το Λαύριο, θυμάμαι είχε πολύ ζέστη και υγρασία. Αλλά η ατμόσφαιρα είχε κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Είχε προσμονή για κάτι μεγάλο, περιέργεια για το νησί αυτό που στοίχειωσε χιλιάδες Ελληνες.

Χιλιάδες συνέρρεαν στην εκδήλωση αυτή για να δουν έναν διαφορετικό Μίκη που θα διηύθυνε την ορχήστρα σ’ αυτά τα άγια χώματα.

Ένα νησί γεμάτο ξερολιθιές, πουρνάρια, χωρίς δέντρα, ξηρασία… Κρανίου τόπος. 

Κι όμως, με το που πάταγες το πόδι σου ήταν σαν να πετούσες. Μια αόρατη δύναμη σε ανέβαζε ψηλά, σα να μην περπατούσες.

Τεράστια συγκίνηση περπατώντας προς τα κτίρια που βασανίστηκαν χιλιάδες Ελληνες. Ανατριχίλα όταν αντιλαμβανόσουν ότι πατούσες εκεί που είχε χυθεί αίμα, εκεί που πατούσαν ήρωες…

Μια έκθεση φωτογραφίας σε έβαζε στο κλίμα. Συγκλονιστικά «κλικ» από εποχές που δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε όλοι εμείς.

Τα Τάγματα, τα κτίρια, οι σκηνές που τις έπαιρνε ο αέρας σ’ αυτό το ανεμοδαρμένο νησί, φωτογραφίες από πρόσωπα γνωστά και άγνωστα, από εξόριστους σκοτεινών εποχών.

Ο Μίκης, ο Κούνδουρος, ο Κατράκης, ο Βέγγος, ο Μενέλαος Λουντέμης, ο Απόστολος Σάντας.

Πήρε το σούρουπο κι εμείς τις θέσεις μας στο μικρό πέτρινο θεατράκι της Μακρονήσου. Εκεί που οι εξόριστοι δέχονταν την… εθνικοπατριωτική κατήχηση.

Ο Μπάσης, ο Φέρτης, ο Μπέζος, ο Νταλάρας, η Βενετσάνου κι άλλο στη σκηνή.

Και ο Μίκης…

Ισως να μην μπορεί κάποιος που δεν βρέθηκε εκεί να καταλάβει τη συγκίνηση της στιγμής. Ισως να μην μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να πατάς τα χώματα της Μακρονήσου και να ακούς αυτές τις μελωδίες.

80.000 ψυχές που πέρασαν από τη Μακρόνησο, μαζί με τις χιλιάδες που βρεθήκαμε εκεί, ακούγαμε. Τη Ρωμιοσύνη, τον Αξιον Εστί, τα Λιανοτράγουδα.

Η απόλυτη μέθεξη, κι ένας Μίκης Θεοδωράκης… Τιτάνας. Τέσσερα μέτρα άνδρας, παλικάρι.

Τότε συγχωρήσαμε και τα λάθη του Μίκη. Τότε έγινε ο ήρωας, αθάνατος, αξέχαστος.

Ετσι φάνταζε στα μάτια μας, ίσως η Ιστορία του νησιού να τον είχε μεγεθύνει, να τον είχε κάνει από τότε υπερβατικό.

Ηταν μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές που μπορεί να ζήσει κάποιος. Γιατί η Μακρόνησος μπόρεσε να γίνει έστω και για λίγες ώρες ο τόπος της συμφιλίωσης, αναφέρει ο Βασίλης Σ. Κανέλλης, στο άρθρο του στο In.gr

Ο τόπος που όλοι οι Ελληνες τίμησαν τους νεκρούς και βασανισμένους, κι έσκισαν τις μαύρες σελίδες της Μεταπολεμικής Ιστορίας.

Και ήμουνα εκεί. Και δεν θα ξεχάσω όλο τον κόσμο όρθιο να κλαίει και να τραγουδά: «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις», «Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας», «Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου…»