Χριστός Ανέστη! Από το eirinika με στίχους του εθνικού μας ποιητή, Διονυσίου Σολωμού - "Φιληθήτε γλυκά, χείλη με χείλη"

Ο Διονύσιος Σολωμός, το κεντρικό πρόσωπο της Επτανησιακής σχολής, θεωρείται ο εθνικός ποιητής των Ελλήνων για αρκετούς λόγους. 

Πρώτον, έγραψε τον Εθνικό Ύμνο. Δεύτερον, αξιοποίησε την προγενέστερη ποιητική παράδοση (δημοτικό τραγούδι, κρητική λογοτεχνία). Τρίτον, ήταν ο πρώτος που καλλιέργησε τη δημοτική γλώσσα ανοίγοντας το δρόμο για να χρησιμοποιείται στη λογοτεχνία, αλλάζοντας ακόμα περισσότερο τη στάθμη της. 

Ήρθε στον κόσμο στις 8 Απριλίου του 1798 στη Ζάκυνθο.

Ορφανεύει σε ιδιαίτερα μικρή ηλικία και το 1808 φεύγει για σπουδές στην Ιταλία, με τη συνοδεία του ιταλού δασκάλου του Ρώσση. Το 1815 παίρνει το απολυτήριο από το Λύκειο της Κρεμόνας και εγγράφεται στο πανεπιστήμιο της Πάβιας. Από εκεί παίρνει το πτυχίο της Νομικής αν και δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ γι`αυτήν την επιστήμη. Παράλληλα όμως με τις σπουδές του, γράφει στίχους  στην ιταλική γλώσσα κι έρχεται σε επαφή με διαπρεπείς φιλοσόφους, φιλολόγους και αξιόλογους εκπροσώπους της λογοτεχνικής κίνησης της εποχής.

Το 1818 επιστρέφει στη Ζάκυνθο, όπου παρέμεινε έως το 1828. Εκεί αρχίζει να γράφει τα πρώτα του αξιόλογα στιχουργήματα στην ελληνική γλώσσα. "Ο Κρητικός", οι "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι", "Ο Πόρφυρας", "Η Γυναίκα της Ζάκυνθος", ο "Λάμπρος" είναι κάποια από τα σπουδαιότερα έργα του. 

Υπάρχει ένα βασικό χαρακτηριστικό της ποιητικής παραγωγής του Σολωμού, κι αυτό είναι η αποσπασματική μορφή. Κανένα από τα ποιήματα που έγραψε μετά τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν δεν έχει ολοκληρωθεί και με ελάχιστες εξαιρέσεις, τίποτα δεν δημοσιεύτηκε από τον ίδιο. "...(Ο Σολωμός) πάντα τα έγραφε, αλλά ποτές του δεν τα έγραψε", λέει ο Κώστας Βάρναλης, θέλοντας να περιγράψει την αποσπασματικότητα του έργου του Σολωμού. 

Στα τέλη του 1828 μένει μόνιμα στην Κέρκυρα όπου συνεχίζει να ασχολείται με την ποίηση σχεδόν όμως πια απομονωμένος. Στις 3 Φεβρουαρίου του 1849 παρασημοφορείται με το Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος, γιατί "με την ποίηση του διέγειρε τα αισθήματα του λαού στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία".

Φεύγει από τη ζωή στις 9 Φεβρουαρίου του 1857, ύστερα από αλλεπάλληλες εγκεφαλικές συμφορήσεις. Επτά χρόνια αργότερα, το 1865, τα οστά του μεταφέρονται από την Κέρκυρα στη Ζάκυνθο και αρχικά τοποθετούνται σε ένα μικρό  μαυσωλείο στον τάφο του Κάλβου.

Για την ημέρα του Πάσχα, ο Εθνικός μας ποιητής έγραψε το υπέροχο ποίημα που ακολουθεί...

Η ημέρα της Λαμπρής
Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη
και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ’ αέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.

Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,
όλοι, μικροί – μεγάλοι, ετοιμαστείτε
μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμαζωχτήτε
ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες
μπροστά στους Αγίους και φιληθείτε!
Φιληθείτε γλυκά, χείλη με χείλη,
πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι!
Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες
γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-
σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες
κάθε πρόσωπο λάμπει απ’ τ’ αγιοκέρι,
όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.