Κρίσεις πανικού: Μην τις αγνοείς! Αν και φαίνονται τρομακτικές, έχουν σκοπό να σε αφυπνίσουν

Η ζωή μου άλλαξε απ’ την μια στιγμή στην άλλη. Δεν πίστευα πως υπάρχει ένα τέτοιο συναίσθημα και πως το μυαλό μπορεί μ’ ένα απλό κλικ να σου δώσει τις πιο τρομακτικές εικόνες που μπορείς να έχεις καθ όλη την διάρκεια της ημέρας. Τώρα πια ξέρω πόσο εύθραυστη μπορεί να είναι η ψυχική μας υγεία και πως μέσα μας κατοικεί ένα ηφαίστειο, που με τα χρόνια γεμίζει και ξαφνικά εκρήγνυται. 

Όταν άκουγα για τις κρίσεις πανικού, για τις κρίσεις άγχους, δεν μπορούσα να καταλάβω. Είχα διαβάσει παλιότερα ένα άρθρο που εξηγούσε τα συμπτώματα και πως ζουν οι άνθρωποι έχοντας τις κρίσεις, μα το είχα ξεχάσει, δεν μπορούσε να γίνει κατανοητό, αφού δεν ήταν βίωμα μου. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να συμβεί σε κάποιον κάτι τέτοιο και περισσότερο πως μπορείς να το αφήσεις πίσω σου. Μέχρι που μια μέρα ήρθαν και σε μένα και τότε κατάλαβα ακριβώς τι είναι, και τι ζητάνε. “ Οι κρίσεις πανικού είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να έχεις”. Αυτό μου είχε πει τότε ένας πολύ σημαντικός μου άνθρωπος και θυμάμαι πόσο με θύμωσε, γιατί πραγματικά βίωνα κάτι που έμοιαζε με εφιάλτης.

Ένα από τα τμήματα του εγκεφάλου είναι ο κατώτερος εγκέφαλος ή ο ερπετοειδής εγκέφαλος είναι το πιο πρωτόγονο τμήμα του εγκεφάλου μας. Δημιουργεί την ανάγκη για επιβίωση. Ρυθμίζει την αναπνοή, θερμοκρασία σώματος, λειτουργία της καρδιάς, πείνα, πέψη, στάση και κίνηση του σώματος, ισορροπία, αντίληψη χώρου, κίνδυνος, ένστικτα επιβίωσης. Το πρωτογενές άγχος μας βοηθάει να αντεπεξέλθουμε σε διάφορες καταστάσεις. Μας βοηθάει να αποφεύγουμε τον κίνδυνο και να αντεπεξέλθουμε στο στρες και όσα αντιλαμβανόμαστε είναι εντελώς φυσιολογικό. Υπήρχε από πολλά χρόνια πριν, βοηθούσαν τους πρωτόγονους ανθρώπους. Σε κατάσταση κινδύνου, εκκρίνεται μέσα στο εγκέφαλο η αδρεναλίνη, μια ορμόνη που προάγει σωματικές, ψυχολογικές και συμπεριφορικές αλλαγές τις οποίες μας προετοιμάζουν είτε να αναλάβουμε δράση, είτε να ξεφύγουμε από επικίνδυνες καταστάσεις. Δεν είναι καταστροφικές, αντιθέτως μας, είναι ζωτικές για την επιβίωση μας. Μόλις εξαλειφθεί ο κίνδυνος ή το στρες οι αλλαγές αυτές κοπιάζουν.

Σκεφτείτε ένα λιοντάρι να εμφανιστεί καθώς είστε στην ζούγκλα, αυτόματα ξεκινούν αυτές οι φυσιολογικές λειτουργίες στο σώμα, για να στείλουν το μήνυμα πως είναι ώρα να φύγεις ή να παλέψεις. Στην σημερινή εποχή αυτό το πανέμορφο λιοντάρι, έρχεται στο σαλόνι μας, στην δουλειά μας, στις διακοπές μας κι όπου μπορείτε αλλού να φανταστείτε.

Οι κρίσεις έχουν την ικανότητα να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, να σου προκαλούν μαύρες σκέψεις και στο τέλος να βιώνεις το αίσθημα του χαμού, σχεδόν πεθαίνεις. Αρχικά σου αφαιρούν την ενέργεια, σε ρίχνουν σ’ ένα εικονικό δωμάτιο, χωρίς παράθυρα, χωρίς φως και αρκετές φορές χωρίς αρκετό οξυγόνο. Ο φόβος δημιουργεί ένα τεράστιο αίσθημα μοναξιάς, νιώθεις αβοήθητος και τα βλέπεις όλα μάταια. Υπάρχει αυτή η μόνιμη επιλογή του “φεύγω, πνίγομαι”. Μετράς τις ανάσες σου που με δυσκολία βγαίνουν, νιώθεις το σώμα σου περίεργα, τα πάντα γύρω παραμορφώνονται και νιώθεις τόσο χαμένος και απελπισμένος και αυτό που θες είναι να χωθείς μέσα στο κρεβάτι σου. Όπως ακριβώς τότε που ήμασταν παιδιά και μας νανούριζε η μητέρα μας στο κρεβάτι και όλα έμοιαζαν τόσο γαλήνια.

Μου πήρε καιρό να καταλάβω τι ζητούν. Έκανα την ψυχοθεραπεία μου, άρχισα να διαβάζω βιβλία αυτό – βοήθειας και το κυριότερο έγραφα, έγραφα πολύ. Κάθε ώρα σημείωνα τι νιώθω, πόσο διαρκεί, που βρίσκομαι και φυσικά τι νιώθω πέρα απ΄ τον φόβο, τι είναι δηλαδή εκείνο που το ερεθίζει την συγκεκριμένη στιγμή. Το ημερολόγιο βοηθάει πολύ στο να κατανοείς τι ακριβώς συμβαίνει, αρχίζεις να μαθαίνεις το σώμα σου και πως αντιδρά, μπορείς να αντιληφθείς το πόσο επηρεάζουν οι σκέψεις το σώμα και φυσικά έχεις την ευκαιρία να πηγαίνεις πίσω και να βλέπεις που ήσουν, που είσαι και πόσο καλά τα καταφέρνεις.  Κάθε βιβλίο που διάβαζα, το έκανα σαν μελέτη, υπογράμμιζα αυτό που ήθελα και στο τέλος τα έγραφα σε τετράδια, πολλά τετράδια.

Στην αρχή το πάλευα αρκετά, δεν πίστευα πως μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θεωρούσα τον εαυτό μου πολύ δυνατό, ήμουν πάντα ένας ώμος να κλάψει κάποιος, ήμουν σαν ένας σούπερ ήρωας (Τι ανοησία!). Αντιστεκόμουν πολύ, μέχρι που είχα διαβάσει ένα άρθρο που έλεγε πως όσο αντιστέκεσαι στις κρίσεις, γυρνάνε πίσω πιο δυνατές, σαν δράση αντίδραση. Άφησα το εγώ μου, άφησα τις αντιστάσεις μου και αφέθηκα. Είχα παραιτηθεί απ’ όλα, δεν πήγαινα δουλειά, δεν έβγαινα μόνος να πάω πουθενά, δεν μπορούσα να οδηγήσω. Είχα παραλύσει και άφηνα τις μέρες να με προσπερνάνε, αφέθηκα στον φόβο και στις μαύρες σκέψεις μου.

Όταν αφέθηκα, άρχισαν να γίνονται τα πράγματα αλλιώτικα, με αργούς ρυθμούς, αλλά γίνονταν, έτσι μαθαίνεις να χτίζεις και την υπομονή σου. Τα μικρά βήματα που έκανα, έδιναν θάρρος και πίστη στο μέσα μου, άρχισα να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, το μυαλό μου το άκουγα καθαρά, δεν προσπαθούσα να διώξω τις μαύρες σκέψεις, έχουν το νόημα τους, κάτι θέλουν να σου πουν. Με τον διαλογισμό και τις αναπνοές, επανέρχονταν οι ανάσες μου σε φυσιολογικό ρυθμό, επίσης με τις αναπνοές ρυθμίζεις τις σκέψεις σου. Όταν ακολουθείς την ροή, όλα γίνονται πιο αρμονικά, χωρίς περισσότερες προσπάθειες. Ένα μεγάλο ερέθισμα του άγχους, είναι οι διαρκείς προσπάθειες μας να είμαστε κάτι άλλο απ’ αυτό που είμαστε, να παίρνουμε περισσότερα απ’ όσα αντέχουμε.

Η γυμναστική με βοήθησε να ξεμπλοκάρω το σώμα μου, να χαλαρώνει και να δυναμώνει ο αυχένας μου, να δυναμώνει το νευρικό μου σύστημα και να ρέουν ορμόνες στον εγκέφαλο. Η διατροφή μου άλλαξε τόσο πολύ που δεν με αναγνώριζα, καθώς άφησα πίσω μου άσχημες συνήθειες και όλα αυτά, γιατί για έξι μήνες είχε κλείσει ο λαιμός μου απ’ το άγχος. Συνέχισα το γράψιμο, άρχισα να βγάζω τον εαυτό μου προς τα έξω, άφησα να φανεί η αλήθεια μου και μαζί με αυτά γέμιζα φως, αναφέρει το awaken.

Άρχισα να βλέπω το σώμα μου, έβλεπα πόσο υποφέρει και πόσο το έχω καταπονήσει τόσα χρόνια. Ήθελα να το φροντίσω, ήθελα να φροντίσω ολόκληρο το είναι μου. Θα ξεκινούσα ένα ταξίδι, που όσο κι αν φοβόμουν, θα προχωρούσα και σ΄αυτό το ταξίδι θα άρχιζαν όλα να έχουν νόημα. Θα συναντούσα και θα βίωνα, όλα αυτά που τόσα χρόνια κατοικούσαν στο μυαλό, όλα όσα ξέχασα πως ήθελα. Πέρασαν χρόνια μέχρι να καταφέρω να ξυπνώ και να νιώθω και πάλι ζωντανός, να ζω μέσα στην ημέρα χωρίς εκείνο το βάρος στο στομάχι και στο στήθος. Πέρασαν χρόνια και είμαι ευγνώμων, γιατί ναι ήταν το καλύτερο δώρο που μπορούσα να έχω. Έλεγα κάθε μέρα “ Θέλω να επιστρέψω σ’ αυτό που ήμουν πριν, γιατί να μου συμβεί αυτό, θέλω την κανονικότητα μου.” Αργότερα κατάλαβα πως ακριβώς αυτό έπρεπε να συμβεί, να μην ήμουν αυτό που ήμουν, θα προχωρούσα να βρω μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Φρέσκος καθαρός αέρας να γεμίζει τα σωθικά μου, αληθινός και πιο δυνατός.

Δεν είναι αδυναμία να πέφτεις, να τσακίζεσαι, να γκρεμίζονται οι πεποιθήσεις σου. Χρειάζονται μεγάλα αποθέματα δύναμης και αντοχής να τα χτίσεις όλα απ΄ την αρχή. Κάτι τέτοια ταξίδια δεν πρέπει να χάνονται! Όταν έχεις παλέψει με τον μεγαλύτερο θηρίο μέσα σου, δεν υπάρχει κάτι που να σε σταματά να ζήσεις!