Ρέα Βιτάλη: Σπρέι σε σπίτια Εβραίων στο Βερολίνο με εβραϊκό σύμβολο; Πώς να βγω υγιής στο check up της συνείδησής αν ισοψηφίσω την φρίκη με μια άλλη

Ενας πατέρας όλος ένστικτο και πόνο, όλος ψυχή. Στον λόγο του λαχανιάζουν, παλεύουν, αρένα, δύο ακραία συναισθήματα. Λαχανιάζει λόγια για τον θάνατό του παιδιού του με ανακουφιστική λατρεία. Τη δολοφόνησαν, άρα γλίτωσε την αρπαγή της, δεν θα μαρτυρήσει, δεν θα βιαστεί, δεν θα ζήσει αυτά που θα την τρόμαζαν. Εχει γίνει ένα μαζί της, βλέπει, νιώθει, ζει μέσα από τα ματάκια της…

Οχι! Οχι! Να μην τα ζήσει. Να πεθάνει. Πέθανε. Δεν είναι ετούτα για ετούτη. Από κάθε πόρο του δέρματος του προσώπου στάζουν υγρά. Σπαράζει κάθε πόρος του. Τι ζούμε! Ενα αγρίμι με μαύρη μάσκα και όπλο στον ώμο, κρατώντας μωρό στην αφιλόξενη αγκαλιά του, το ταΐζει με μπιμπερό και έτσι θέλει να με καθησυχάσει ότι το προσέχει.

Μα εγώ ξέρω ότι αν η μάνα παραδώσει το παιδί της σε μια φίλη της για ένα λεπτό, αυτό πιθανώς θα κλάψει, έστω για τόσο δα. Το ξέρω αυτό γιατί μεγαλώνουμε τα μωρά μας εν ειρήνη, όχι για μάρτυρες. Δεν τα σκληραγωγούμε, τα τρυφεραγωγούμε. Μια ομάδα, πάντα αυτά γίνονται από ομάδα, σημάδεψε με σπρέι πόρτες σπιτιών Εβραίων στο Βερολίνο με το Αστέρι του Δαβίδ, το εβραϊκό σύμβολο.

Γράφει η Ρέα Βιτάλη

Τόσα χρόνια μετά, δεν έμαθε ο κόσμος; Ισοψηφίζεται η φρίκη με οτιδήποτε; Πώς να βγω υγιής στο check up της συνείδησής μου αν ψάχνω να ισοψηφίσω κάθε φρίκη με μια άλλη; Η Ευρώπη μας. Καταφύγιο πολιτισμού. Αλλά… Ολο και πιο συχνά, τα τελευταία χρόνια… Συνεχής βόμβος μέσα μου, «να δεις ότι θα την πάθουμε από τον πολύ πολιτισμό μας». Αν ο άνθρωπος κατακτήσει πολιτισμό, αδυνατεί να κατρακυλήσει απολίτιστος.

Αδυνατεί ακόμα και να διαβάσει καθαρά την εικόνα, γιατί ακριβώς επεμβαίνει ο πολιτισμός του και αραιώνει το κάθε σκοτάδι. Δεν διανοείται να κατανοήσει, να πιστέψει, να αντιληφθεί. Χωράει να σκέφτεται τον άλλον, ενώ δεν ξέρει να σκέφτεται όπως ο άλλος. Η άλλη πλευρά παράγει μάρτυρες με τοξικό πότισμα θρησκείας. Γεννοβολάνε ως λαχειοφόρος αγορά.

Κάποιο θα κληρωθεί. Ζούμε θρησκευτικό πόλεμο. Σε hot spot στη χώρα μας αυτόματα πανηγύρισαν το θριαμβευτικό έγκλημα της Χαμάς – με πρόσμιξη ISIS, επί εβραϊκού εδάφους. Πυρήνες σε κάθε χώρα ευρωπαϊκού πολιτισμού σε επιφυλακή πυροδότησης. Ο πολιτισμένος νιώθει ενοχές για τις συνθήκες που ζουν επί ευρωπαϊκών εδαφών γιατί δεν διανοείται πώς ζουν επί των δικών τους εδαφών.

Στο όνομα, δήθεν, της παλαιστίνιας μάνας, εξοντώνεται κάθε μέλλον παλαιστίνιου παιδιού. Προσχηματοποιούν την παλαιστίνια μάνα οι ίδιοι οι δικοί της. Πόσες γενιές και γενιές να θυσιάσει η παλαιστίνια μάνα; Δεν υπάρχει μάνα που να μη ζητάει ειρήνη. Κι ας είναι μέσα από συμβιβασμό. Η πολιτισμένη ανθρωπότητα έφτασε εδώ που έφτασε μέσα από το μονοπάτι των συμβιβασμών της.

Αλλά αυτά ούτε μπορεί αντιστοίχως να τα διανοηθεί η άλλη πλευρά. Ο μόνος ανίκητος εχθρός, το μόνο υπερόπλο, είναι ο άνθρωπος που δεν υπολογίζει τη ζωή του, την κάνει θυσία στον Θεό του. Χιλιάδες, εκατομμύρια βρέφη δεν γεννιούνται, κατασκευάζονται με προδιαγραφές. Εμείς κλαίμε –και ευτυχώς, Θεέ του πολιτισμού μας– τον Εναν-Εναν. Πάντα είμαστε σε άλλο κεφάλαιο.

Αλλού ντ’ αλλού! Ο κορονοϊός μας οδήγησε σε περαιτέρω αναζητήσεις… Οι εταιρείες ψάχνουν τρόπο να δελεάσουν τους εργαζόμενους να επιστρέψουν στην εργασία τους. Χρειαζόμαστε επειγόντως εργατικά χέρια. Οι Ευρωπαίοι είμαστε για άλλα. Εκ του πολιτισμού μας. Δικαίως διεκδικούμε συμπερίληψη, περισσότερη δημοκρατία, κοινά δικαιώματα, προσθέτουμε φύλα στα φύλα…

Εννοείται! Για τον πολιτισμένο, όλα «Εννοείται». Εχουμε ποτέ μετρήσει πόσα δικά μας «Εννοείται» η άλλη πλευρά τα μετράει ως θανάσιμα αμαρτήματα; Πόσοι μαρτυρούν διεκδικώντας τα δικά μας «Εννοείται»; Ο πολιτισμένος άνθρωπος είναι αχόρταγος πολιτισμού. Αλλά παραλλήλως, ένα αόρατο χταπόδι έντρομο από τον πολιτισμό μας, μας πνίγει, μας πνίγει…

Δυστυχώς, μαρτυρικώς, θα το αντιληφθούμε μόνο ως πνιγμένοι. Οι σκέψεις μου πάντα καταλήγουν σε αδιέξοδο. Συναγερμοί χτυπάνε τις νύχτες, μα κανείς δεν τους δίνει σημασία.