Story of the day: Γυναίκα μιλά για το «ταξίδι» της με την διπολική διαταραχή – Πως & πότε το κατάλαβε – Μια συγκλονιστική «κατάθεση» ψυχής

Μία συγκλονιστική κατάθεση ψυχής για τη διπολική διαταραχή στην ομάδα της Psychology Now.

Ανεξάρτητα από το πως έφτασα στο σημείο που βρίσκομαι σήμερα, είτε αυτό οφείλεται στη διαταραχή μου είτε στην προσωπικότητά μου, το παρελθόν είναι αυτό που με έκανε τον άνθρωπο για τον οποίο είμαι περήφανη σήμερα. Αισθάνομαι ότι είμαι μία ζωντανή απόδειξη ότι η διπολική διαταραχή δεν είναι μια θανατική καταδίκη.

Έχει μπλε μάτια, ήταν τα πρώτα λόγια του πατέρα μου όταν με πρωτοείδε τη μέρα που γεννήθηκα. Είχε και εκείνος μπλε μάτια και αυτό τελικά που με θλίβει περισσότερο είναι ότι από την πρώτη κιόλας επαφή μας έψαχνε να βρει τα κοινά μας σημεία.

Όλα τα μωρά όταν γεννιούνται έχουν μπλέ μάτια και τελικά τα δικά μου έγιναν καφέ. Όσο ζούσε ο πατέρας μου δεν κατάλαβε ποτέ του ότι όντως είχαμε κάτι κοινό, τη διπολική διαταραχή.

Όταν ήμουν μικρή, η μητέρα μου, μού έλεγε ότι ο πατέρας μου πάσχει από μανιοκατάθλιψη και εγώ έφερνα στο μυαλό μου την εικόνα μιας κατσαρόλας γεμάτη νερό που βράζει, βγάζοντας καπνούς, έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή.

Ο πατέρας μου από τη μία ξόδευε τεράστια χρηματικά ποσά για την αγορά ρολογιών Rolex και στερεοφωνικών συσκευών και από την άλλη κλειδωνόταν στο δωμάτιό του και έκανε μέρες να βγει έξω. Κάποιες φορές παίζαμε και γελούσαμε μέχρι δακρύων, ενώ άλλες μου έκανε επίθεση χωρίς κανένα λόγο. Τα ξεσπάσματά του με τρομοκρατούσαν και ένιωθα εξαντλημένη προσπαθώντας να κατανοήσω αυτό που συνέβαινε, καταλήγοντας πάντα να τα παίρνω όλα προσωπικά.

Ήμουν το κορίτσι ενός μπαμπά με προβλήματα και η αδιάγνωστη διπολική διαταραχή του έκανε την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη.

Μεγαλώνοντας με τη διπολική διαταραχή

Ήμουν πάντα ένα ιδιαίτερα εξωστρεφές άτομο. Οι πρώτες μου λέξεις ως παιδί δεν ήταν «μαμά» και «μπαμπάς», αλλά «γεια». Μόλις ξεκίνησα να μιλάω, έλεγα «γεια» σε όλους όσους γνώριζα. Στο δημοτικό ήμουν υπερκινητική, μη μπορώντας να σταθώ πουθενά και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι οι δάσκαλοι με έστελναν συνέχεια στο γραφείο του διευθυντή, γιατί μιλούσα μέσα στην τάξη. Στο γυμνάσιο γέμιζα το πρόγραμμά μου με πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες και δεν μπορούσα να βρω χρόνο να διαβάσω για το σχολείο.

Στο πανεπιστήμιο, όχι μόνο είχα ένα γεμάτο πρόγραμμα μαθημάτων, αλλά παράλληλα δούλευα και ήμουν ενεργό μέλος πολλών ακτιβιστικών ομάδων, ενώ ξενυχτούσα κάθε βράδυ. Έκανα συνεχώς νέους φίλους και κοιμήθηκα με τόσους πολλούς που στο τέλος έχασα το μέτρημα.

Οι σκέψεις μου πηδούσαν από το ένα θέμα στο άλλο και ήμουν έρμαιο των παρορμήσεών μου. Αισθανόμουν να αιωρούμαι μεταξύ σχέσεων, διαμερισμάτων, δουλειών, ακόμα και σεξουαλικών ταυτοτήτων. Ένιωθα σαν να τρέχω στην εθνική με 120 χλμ. την ώρα και να μην υπάρχει πουθενά στοπ.

Στο τελευταίο έτος του πανεπιστημίου, η μητέρα μου εγκατέλειψε τον πατέρα μου, ο οποίος είχε αρχίσει να αγοράζει όπλα και να ανοίγει τρύπες στο έδαφος. Οδηγούσε για ώρες, διανυκτερεύοντας σε φθηνά ξενοδοχεία και έπαιρνε συνέχεια τηλέφωνο τη μητέρα μου, απειλώντας τη ότι θα αυτοκτονήσει. Έπαιρνε χάπια για να αυτοκτονήσει και στη συνέχεια έκανε πλύσεις στομάχου.

Μια μέρα, θυμάμαι κατέστρεψε όλα τα ρούχα της μητέρας μου, πλένοντας τα σε λάθος θερμοκρασία, με αποτέλεσμα να συρρικνωθούν και έπειτα τα κρέμασε όλα ξανά της κρεμάστρες. Φανταζόμουν τον πατέρα μου να στέκεται τρελαμένος μπροστά στα πλέον μικροσκοπικά ρούχα της.

Τα νέα που άλλαξαν τα πάντα

Θυμάμαι να ανανεώνω τα ράφια με τα πράσινα neon κραγιόν, στο πανκ μαγαζί που εργαζόμουν, όταν μπήκε η μητέρα μου και με ενημέρωσε ότι ο πατέρας μου είχε αυτοκτονήσει. Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια ένιωθα μουδιασμένη, μέχρι που τελικά κατέρρευσα. Έκανα το πρώτο καταθλιπτικό μου επεισόδιο και όντας εντελώς δυσλειτουργική στην καθημερινότητά μου, πήρα άδεια από τη δουλειά μου.

Η μητέρα μου με έστειλε για ψυχολογική αξιολόγηση και μετά από 6 ώρες έλαβα μια έκθεση εννέα σελίδων, όπου έκαναν την εμφάνισή τους οι ασπρόμαυρες λέξεις «διπολική διαταραχή τύπου ΙΙ».

Τρομοκρατήθηκα όταν έμαθα ότι έχω τη ίδια ασθένεια που σκότωσε τον πατέρα μου και αναρωτιώμουν αν τελικά θα κατέληγα και εγώ να αυτοκτονήσω, καθώς αισθανόμουν ότι η διάγνωση ήταν η θανατική καταδίκη μου.

Ξεκίνησα να βλέπω ψυχολόγο και ψυχίατρο και έπειτα από πολλές δοκιμές αντιψυχωτικών, αντικαταθλπιπτικών και φαρμάκων σταθεροποίησης της διάθεσης, κατέληξα στο κατάλληλο κοκτέιλ φαρμακευτικής αγωγής, το οποίο βοηθούσε στην εξισορρόπηση της έντασης των διαθέσεών μου.

Η χειρότερη περίοδος της ζωής μου

Το 2012 διένυα το δεύτερο γάμο μου, όντας παντρεμένη με έναν χειριστικό και λεκτικά κακοποιητικό άντρα. Εκείνη την περίοδο ανακαινίζαμε το διαμέρισμά μας και είχαμε κατεδαφίσει την κουζίνα και το μπάνιο, μεταφέροντας συνέχεια μπάζα και κάνοντας συναντήσεις με άπειρους εργολάβους. Ήμουν απίστευτα αγχωμένη και ευερέθιστη εκείνο το διάστημα και το υπερφορτωμένο μυαλό μου έτεινε να φέρνει την καταστροφή όταν κάτι δεν εξελισσόταν ομαλά.

Μετά από έναν άσχημο καβγά με το συζυγό μου, κατάπια μια χούφτα χάπια μαζί με ένα φθηνό κρασί που είχαμε αγοράσει από ένα βενζινάδικο. Ήμουν 38 ετών, διπολική και προσπαθούσα να αυτοκτονήσω. Όπως ακριβώς έκανε και ο πατέρας μου σε ηλικία 55 ετών. Τι σκεφτόμουν; Ήμουν μοναχοπαίδι και αυτό θα κατέστρεφε τη μητέρα μου, αλλά μέσα στη μανία μου, δε μπορούσα να σκεφτώ καθαρά.

Κατέληξα να βρίσκομαι δεμένη σε ένα κρεβάτι στα επείγοντα του νοσοκομείου, παθαίνοντας επιληπτικές κρίσεις ανά περίπου μισή ώρα, χάνοντας και επανακτώντας τις αισθήσεις μου, προσπαθώντας να απελευθερωθώ από τα δεσμά μου, όπως έκανα και στην πραγματικότητα.

Αργά το βράδυ με μετέφεραν σε μία ψυχιατρική κλινική, όπου οι νοσηλευτές μου έδειξαν το δωμάτιο που θα μοιραζόμουν με έναν άλλον ασθενή, ο οποίος μόλις είχε βγει από τη φυλακή.

Έμεινα ξάγρυπνη για τις επόμενες δυο νύχτες, μη μπορώντας να κοιμηθώ εξαιτίας του έντονου φωτισμού και της κυρίας με σχιζοφρένεια που φώναζε στον τέλος του διαδρόμου. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, έκλεβε τα παντελόνια των ασθενών και τα κρατούσε στο ντουλάπι της, ενώ τις νύχτες περπατούσε πάνω κάτω στο διάδρομο, κάνοντας έναν ακαταλαβίστικο διάλογο με τον εαυτό της.

Έδειξα συγκροτημένη, ώστε πήρα εξιτήριο μόλις μετά από τρεις μέρες. Εκείνη τη στιγμή υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δε θα επέστρεφα ποτέ ξανά εκεί μέσα.

Κατανοώντας τη διαταραχή μου

Δε νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω το πρόσωπο της μητέρας μου, τη μέρα που με πήγαν στα επείγοντα του νοσοκομείου. Ήταν σαν να την υπέβαλλα να βιώσει και πάλι την ίδια κατάσταση που είχε περάσει με τον πατέρα μου.

Αυτό κάνει η διπολική διαταραχή: σε κάνει να χάνεις την αντίληψή σου, περιορίζοντας την ικανότητα για συγκέντρωση στο μέγεθος της κεφαλής μίας καρφίτσας, έτσι ώστε όλα και όλοι γύρω σου να χάνονται. Είναι σαν μια ολική αυτο-απορρόφηση.

Όταν ξεκίνησε η ανάρρωση μου, κατάλαβα τη σοβαρότητα της ασθένειάς μου. Συνειδητοποίησα ότι αυτή η διαταραχή διάθεσης μπορεί να αποβεί μοιραία χωρίς την κατάλληλη διαχείριση. Πλέον καταλαβαίνω ότι αυτό που συνέβη στον πατέρα μου, θα μπορούσε να συμβεί και σε εμένα.

Πάντα νιώθω σαν να περιμένω το επόμενο ξέσπασμα. Γνωρίζω ακριβώς τι θα συμβεί σε περίπτωση που αμελήσω να φροντίσω τον εαυτό μου και να ενδώσω στη φωνή που μου λέει να μη φάω ή να ξενυχτήσω λίγο περισσότερο.

Χρειάζεται να είμαι αρκετά προσεκτική στη ζωή μου όταν κάτι πάει στραβά, καθώς ακόμα και μία μικρή αναποδιά δύναται να ξυπνήσει αυτή τη φωνή που ψιθυρίζει μέσα στο κεφάλι μου, λέγοντάς μου ότι ο μόνος τρόπος διαφυγής είναι ο θάνατος. Θεωρώ ότι ο πατέρας μου άκουγε την ίδια φωνή και σίγουρα δε θέλω να καταλήξω όπως εκείνος.

Είναι ειρωνικό το γεγονός ότι χρειάστηκε να μεσολαβήσει ο θάνατος του πατέρα μου για να μπορέσω τελικά να τον καταλάβω. Ήταν η αντίδραση στην αυτοκτονία του που με οδήγησε να διαγνωστώ με διπολική διαταραχή.

Όταν αποδέχτηκα τη διάγνωσή μου, μπόρεσα να κατανοήσω τις πράξεις του πατέρα μου, καταλαβαίνοντας ότι δεν έφταιγε κανείς από τους δυο μας.

Τώρα μπορώ να καταλάβω ότι οι μικροκλοπές από καταστήματα, η εναλλαγή σεξουαλικών συντρόφων και η απόπειρες αυτοκτονίας μου με χάπια και αλκοόλ, ήταν όλα συμπτώματα της ψυχικής μου ασθένειας. Οι εκρήξεις του πατέρα μου, η ανυπομονησία του και η ευερεθιστότητά του, ακόμα και η αυτοκτονία του, ήταν απλά συμπτώματα της διαταραχής του.

Οι σύντομες αναδρομές τόσο στις δικές του όσο και στις δικές μου πράξεις, είναι εκείνες που με βοήθησαν να δημιουργήσω μια πιο συνεκτική εικόνα και να συμφιλιωθώ με όλες τις τρομακτικές αναμνήσεις μου. Η διάγνωσή μου με έμαθε να κατανοώ και να συγχωρώ τόσο τον πατέρα μου όσο και τον εαυτό μου.

Το Σήμερα

Είμαι πλέον μία επιζήσασα, υπερασπίστρια όσων υποφέρουν από διπολική διαταραχή και γράφω ένα βιβλίο αναφορικά με τις εμπειρίες μου, με τίτλο Daddy Issues: A Memoir, ελπίζοντας ότι μέσω της ιστορίας μου, θα μπορέσω να δώσω ελπίδα σε εκατομμύρια κόσμο που παλεύει με τη διπολική διαταραχή και την αυτοκτονία.

Βγήκα νικήτρια μέσα από ένα ταξίδι μανιακών και καταθλιπτικών επεισοδίων, καταφέρνοντας να περάσω τελικά στην άλλη πλευρά. Έχω πλέον ανακαλύψει ένα άλλο είδος αυτοπεποίθησης, το οποίο απέχει κατά πολύ από εκείνο των ψευδών και τοξικών παραισθήσεων του μανιακού μυαλού και αυτό είναι η πραγματική αίσθηση του να νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Η ζωή μου είναι ένας διαρκής αγώνας, ειδικά υπό τη σαγήνη της υπομανίας, αλλά προσπαθώ να θέτω υγιή όρια στον εαυτό μου.

Μια μέρα κάποιος με ρώτησε, αν θα ήθελα να απαλλαγώ από τη διπολική διαταραχή μου, εάν μπορούσα. Η απάντησή μου ήταν αμέσως όχι. Ανεξάρτητα από το πως έφτασα στο σημείο που βρίσκομαι σήμερα, είτε αυτό οφείλεται στη διαταραχή μου είτε στην προσωπικότητά μου, το παρελθόν είναι αυτό που με έκανε τον άνθρωπο για τον οποίο είμαι περήφανη σήμερα. Αισθάνομαι ότι είμαι μία ζωντανή απόδειξη ότι η διπολική διαταραχή δεν είναι μια θανατική καταδίκη. Αντί απλά να επιβιώσω, εγώ ευδοκίμησα.

Έχω δύο πτυχία, ένα στην Αγγλική γλώσσα και ένα στη γραφιστική και τα έργα μου προβάλλονται σε εθνικά και διεθνή μουσεία τέχνης και σε ένα βιβλίο της σχολής καλών τεχνών. Εργάζομαι στο χώρο του κινηματογράφου για πάνω από 13 χρόνια και έχω συμμετάσχει σε περισσότερες από 33 ταινίες, ενώ έχω επίσης προταθεί για δύο βραβεία Emmy και ένα Βραβείο της Ένωσης Καλλιτεχνικών Διευθυντών. Έχω επίσης ένα blog, μέσω του οποίου μοιράζομαι προσωπικές ιστορίες από τη ζωή μου με τη διπολική διαταραχή.

Πέρα όμως από την όποια επαγγελματική μου επιτυχία, αυτό που πραγματικά με κάνει να αισθάνομαι περήφανη για τον εαυτό μου είναι η ανάκαμψή μου, η οποία είναι η σκληρότερη και σημαντικότερη μάχη που έχω δώσει.