Ρέα Βιτάλη - Άννα Διαμαντοπούλου: Μια γυναίκα που πάνω από 10 χρόνια ανθίζει χωρίς μηχανισμούς και κομματική στήριξη, στέκεται μόνη της, ισότιμη σχεδόν με πολιτικά κόμματα

Μια νέα πολιτικός για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Η Αννα Διαμαντοπούλου. Δεν έγραψα λάθος. Αναφέρομαι στην πολιτικό που άφησε το αποτύπωμα μιας γενναίας μάχης για την Παιδεία, πριν από αρκετά χρόνια, μη λογαριάζοντας πολιτικό κόστος.

Και δεν περνάει μέρα που να μην αναφερόμαστε, οψίμως μετανιωμένοι, σε ένα ακόμα χαμένο στοίχημα. 

Εξαιρετικά διορατική και δημιουργικά ανήσυχη, άνοιξε τη συζήτηση –και αναζήτηση– χρόνια και χρόνια πριν, για την 4η Βιομηχανική Επανάσταση και την Τεχνητή Νοημοσύνη. 

Με το Δίκτυο, ένα think tank (όταν ακόμα δεν γνωρίζαμε τι σημαίνει think tank) με διεθνή αναγνώριση, έφερνε και φέρνει στο τραπέζι δημοσίων συζητήσεων προσωπικότητες από τον διεθνή χώρο και ανοίγει παράθυρα σκέψης σε ένα σωρό νέους ανθρώπους. 

Πώς ορίζεται το νέο; Από το δελτίο ταυτότητας; Από ταμπελίτσες της πλάκας; Ποια είναι η βασική έγνοια κομμάτων που ανήκουν στη Σοσιαλδημοκρατία; Το κοινωνικό κράτος και η ανισότητα. 

Γράφει η Ρέα Βιτάλη στο protagon.gr

Πόσο τυχαίο είναι ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τής ανέθεσε να δουλέψει και να καταθέσει πρόταση για τη μεταρρύθμιση του κοινωνικού κράτους και η έκθεσή της συζητιέται σε όλες τις μεγάλες χώρες σήμερα; Δεν το γνωρίζατε; Αυτά που πρέπει να γνωρίζουμε, δεν τα γνωρίζουμε.

«Ολα είναι θέμα παιδείας», με αυτή τη φράση συνηθίζουμε να κλείνουμε όλες τις συζητήσεις μας και κουνάμε το κεφάλι συντονισμένα, όπως στις κηδείες όταν λέμε «τι είναι ο άνθρωπος!». Το ΠΑΣΟΚ, στη μακρά ιστορία του (τόσο μακρά που βαφτίζουμε και περιόδους ως «το παλιό», «το νέο», «το νεογεροντότερο»…) είχε λαμπρές σελίδες, είχε και μελανές. Είχε και λαϊκισμό, είχε και πρασινοφρουρούς, είχε και «Αυριανή», είχε και «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα». 

Το χειρότερο, είχαμε πράσινα και μπλε καφενεία. Τα ανασκαλεύω αυτά για να υπερτονίσω τους πολιτικούς από τα σπλάχνα του, που ενάντια στην όποια «φόρα» και στα λεφτά που έπεφταν από τον ουρανό ως βροχή, θεώρησαν ότι έπρεπε να αφήσουν έργο. Πόσοι είναι δα; Εργο που θα όφειλε η κάθε ηγεσία του να το υπενθυμίζει στους παλιούς και να το μαθαίνει στους νέους. Οχι που καταντήσαμε μόνο να διακωμωδούμε με ανέκδοτα «Μέρες ΠΑΣΟΚ». 

Να καμαρώνουν για έργα πολιτικών που θα έπρεπε να υφίστανται στο κόμμα, όπως και αν μεταλλασσόταν στον χρόνο, ως σημεία αναφοράς. Στο «παλιό» ΠΑΣΟΚ υπήρξε ένας Πεπονής που αντελήφθη ότι το ρουσφέτι των προσλήψεων εκ του παραθύρου θα τους καταπιεί όλους και δημιούργησε το ΑΣΕΠ. Υπήρξε ένας Γεννηματάς που δημιούργησε το ΕΣΥ. Δυστυχώς αμφότεροι δεν ζουν. 

Στην επόμενη σελίδα Ιστορίας, στα χρόνια του Κώστα Σημίτη, ήρθε μια νέα «σειρά» στελεχών. Εκσυγχρονιστές. Και αν από τη μία φτύναμε μέρες «ήθους» Τσοχατζόπουλου, από την άλλη, και αυτό έχει ιερή σημασία, υπήρξε ένας Γιαννίτσης που προειδοποιούσε σε κάθε τόνο ότι οι συντάξεις δεν βγαίνουν. Υπήρξε και μια Διαμαντοπούλου που τόνισε διά του έργου της ότι «όλα είναι θέμα Παιδείας» και αγωνίστηκε λυσσαλέα. 

Συνασπιζόμενη με ομάδα διεθνών προσωπικοτήτων που πίστεψαν στο όραμά της, π.χ. Σταμάτης Κριμιζής, αλλά και δυσαρεστώντας συνδικαλιστές. Εννοείται ότι αφού έκανε έργο, οφείλαμε να τη λοιδορήσουμε. Αφού άγγιζε οφίτσια, οφείλαμε να την εξαφανίσουμε. Καλό τής κάναμε. Κακό σε μας. Εφτασε το ίδιο της το κόμμα να επιλέξει, άκουσον άκουσον, στο ίδιο ψηφοδέλτιο να τοποθετήσει και μια άλλη Διαμαντοπούλου (Αικατερίνη για να είναι πιο ψηλά, πού να χάθηκε αυτή;) ώστε να είναι δύο στο ίδιο ψηφοδέλτιο. Το διανοείστε; 

Πρέπει να τα γνωρίζουμε. (Αντίστοιχα τράβηξε και η Μαριέττα Γιαννάκου στη ΝΔ.) Αυτά είναι χρήσιμη ιστορία. Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα στην αναζήτηση της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ να προσμετρήσουμε την εξέλιξη μιας νέας γυναίκας από την επαρχία, χωρίς καμία οικογενειακή βάση στην πολιτική, που μας τίμησε στα ανώτατα αξιώματα της Ευρώπης; 

Μα πιο πολύ από αυτό, μια γυναίκα που πάνω από δέκα χρόνια ανθίζει χωρίς μηχανισμούς και κομματική στήριξη, στέκεται μόνη της, ισότιμη σχεδόν με πολιτικά κόμματα, υπενθυμίζοντας συνεχώς την ανάγκη του ρεαλισμού προς όφελος των πολλών και όχι της παπαρολογίας προς όφελος διατήρησης μεγάλων και μικρών εξουσιών. «Να ψηφίσετε χαρακτήρα» προέτρεψε πρόσφατα ο Κασσελάκης. 

Οταν δεν έχει κάποιος το γνώθι σαυτόν, τέτοια λέει. Αλλά ναι. Οφείλουμε να ψηφίζουμε χαρακτήρα. Ενα ΠΑΣΟΚ που αποδεκάτισε το παρελθόν του. Αρχηγίες που στην ανάγκη περιφρούρησης της αρχηγίας τους έχασαν τον κόσμο τους. Εφτασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να τιμάει περισσότερο το ΠΑΣΟΚ από το ΠΑΣΟΚ το ίδιο; 

Μελετώντας την πορεία της Αννας Διαμαντοπούλου, την εξωστρεφή ματιά της, την αξιοπρεπή στάση της και πάνω από όλα τη μη λαιμαργία της για εξουσία (λέτε να μην μπορούσε τόσα χρόνια κάπου να «χωθεί»;), το ΠΑΣΟΚ έχει μια εξαιρετική ευκαιρία ακομπλεξάριστης αυτοκριτικής ανάγνωσης της μακράς ιστορίας του και ένα μέλλον που δεν θα αναμένει τον χρόνο, αλλά θα βγει μπροστά από τον χρόνο. 

Μιλώντας με κάποιον –και καλά– ειδήμονα παρασκηνίων, μου είπε ότι οι κομματικοί στρατοί είναι έτοιμοι. Ωραία! Μήπως, αντί να πάνε με τους στρατούς, να κοιτάξουν σε βάθος τι θέλει η κοινωνία; Και ποιος εν τέλει θα μπορούσε να είναι η εναλλακτική λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας; Αναφέρομαι στην κοινωνία των νοημόνων πολιτών. Αν ακόμα θυμούνται ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα. Μακάρι να πάρει το τιμόνι ενός ιστορικού κόμματος (πριν μετατραπεί ή σε δημόσια υπηρεσία ή σε ρετάλι) αυτή η γυναίκα.