''Μου αρέσουν τα τούρκικα σήριαλ''

Του Ανδρέα Πετρουλάκη
Έχω έναν ξάδερφο, καλό άνθρωπο, με λίγο απλοϊκές θεωρίες για τον κόσμο. Για χρόνια πίστευε ότι πίσω από οτιδήποτε κρυβόταν η CIA. Τελευταία άλλαξε, πιστεύει ότι αυτή που κρύβεται τελικά  είναι η Goldman Sachs. Επίσης για χρόνια πίστευε ότι η διπλανή μας χώρα κατοικείται από πολεμοχαρείς ημιάγριους που μόνη τους σκέψη είναι πώς θα μας εξολοθρεύσουν μέχρις ενός. Τελευταία άλλαξε και σε αυτό.

Συνομήλικός μου, μετήλθε της ημετέρας φοβικής παιδείας που μεγάλωσε γενιές με το στερεότυπο του απολίτιστου, δύσμορφου αιμοχαρούς Τούρκου, μια υποδεέστερη παραλλαγή του ανθρώπινου είδους. Η ιστορία που διδάχτηκε μονόπλευρη και μεροληπτική (όπως αντιστοίχως αυτή που διδάσκονται στην άλλη πλευρά του Αιγαίου), η εθνική ιδεολογία συμπαγής και μανιχαιστική, λίγα περιθώρια άφηνε σε  ένα άνθρωπο που δεν είχε ευκαιρίες βαθύτερης μόρφωσης  να αμφισβητήσει το κλισέ του ύπουλου, βάρβαρου εχθρού στα ανατολικά σύνορα.

Δεν έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα στις μέρες μας. Μπορεί να μην είναι πια  τόσο χοντροκομμένη η προπαγάνδα όπως τότε που στα σχολικά σκέτς μας έβαζαν να παριστάνουμε τους Τούρκους σαν κάτι μεταξύ ουρακοτάγκου και νεάτερνταλ, αλλά η κυρίαρχη εικόνα του κατσαπλιά Τούρκου παραμένει. Δεν είναι ότι δεν υπήρξαν σποραδικές πρωτοβουλίες με σκοπό την άμβλυνσή της αλλά λίγα απέδωσαν. Η προσπάθεια που έγινε πριν λίγα χρόνια να αλλάξει το βιβλίο της ιστορίας βούλιαξε στα λάθη της, την πολιτική ατολμία και το εθνικιστικό παραλήρημα των Καρατζαφέρηδων. Οι προοπτικές φαίνονταν ακόμα χειρότερες για το μέλλον μια που κερδίζει συνεχώς έδαφος η ακροδεξιά που τρέφεται από τις εθνικιστικές υστερίες.

Και ξαφνικά η ζωή μάς ειρωνεύεται. Ο ξάδερφος, ο οποίος στο παρελθόν έκλεινε τις μισές του αγορεύσεις με τη φράση «ο Τούρκος καραδοκεί», τώρα τρώει τις ώρες του στο καφενείο συζητώντας για τούρκικους έρωτες, τούρκικες φιλίες, τούρκικα πάθη, τούρκικα ανθρώπινα. Οι ξάδελφοι και οι ξαδέλφες όλης της Ελλάδας κάνουν κάθε μέρα παρέα, παρακολουθούν ανελλιπώς και ταυτίζονται με χαρακτήρες ενός λαού που κάποτε νόμιζαν ότι αποτελείται από ανθρωποφάγους. Τώρα τους έχουν τις περισσότερες ώρες της ημέρας στο σπίτι τους, έχουν εξοικειωθεί μαζί τους, μοιράζονται τις ζωές τους. Ξαφνικά οι Τούρκοι είναι κανονικοί άνθρωποι, όμορφοι και άσχημοι, καλοί και κακοί, πλούσιοι και φτωχοί, άρχοντες και εξαθλιωμένοι, ευτυχισμένοι και δυστυχισμένοι, πολιτισμένοι και απολίτιστοι. Ξαφνικά το καταλάβαμε, οι Τούρκοι είναι σαν κι εμάς.

Είναι μια απροσδόκητη όσο και ευπρόσδεκτη εξέλιξη. Η υποκουλτούρα της μισαλλοδοξίας των παπάδων, των ακροδεξιών και των λοιπών επαγγελματιών της εθνικοφροσύνης που υπέθαλπε το κράτος για δεκαετίες γνώρισε την ήττα όχι από φωτισμένες πνευματικές και πολιτικές προσωπικότητες αλλά από έναν ισοϋψή τους αντίπαλο. Την τηλεοπτική υποκουλτούρα. Τα τουρκικά σήριαλ μας κάνουν περισσότερο καλό από όσο νομίζουμε. Ο ξάδερφος τώρα λέει “ανθρωπάκια του Θεού είναι και οι Τούρκοι, οι πολιτικοί μάς βάζουνε να πολεμούμε. Και η CIA.”

Τα πράγματα δεν διορθώνονται όλα με τη μία.

Πηγή: protagon.gr