Αντίο αδελφούλα μου, Άννα μου λατρεμένη, μικρέ μου Αϊνστάιν – Σήμερα η γη της Ερμιόνης θα δεχθεί έναν άγγελο

Ο μικρός μας Αινστάιν γεννήθηκε 19 Σεπτεμβρίου του 1959.

Ένα μήνα νωρίτερα είχα σβήσει το πρώτο κερί των γενεθλίων μου με τη μαμά μου έγκυο να περιμένει το δεύτερο παιδί της. 
13 μηνών περπατούσα και μιλούσα ήδη.

Ετσι στο μαιευτήριο που γεννήθηκε η Άννα, έκοβα βόλτες στα δωμάτια με τις άλλες λεχώνες και καταχαρούμενη αφού ανακοίνωνα τον ερχομό της αδελφούλας μου, ρωτούσα:

Εσάς το παιδάκι σας πόσα κιλά γεννήθηκε; Γιατί το δικό μας ζυγίζει 5100! 

Εσάς; Αποκλείεται να είναι τόσο, συμπλήρωνα με υπερηφάνεια 

Ήταν ήδη το μεγαλύτερο και το εξυπνότερο μωρό  που γεννήθηκε εκείνη την ημέρα στο παιδικό μου μυαλό. Ήταν σίγουρα ταυτόχρονα η γέννηση της καλύτερης  μου φίλης , Σαν να γεννήθηκε το ένα μου μισό 16 Αυγούστου 1958 και το άλλο μου μισό όταν ήρθε η Άννα στον κόσμο. 

Τι περίεργο!

Μόλις χθες διάβασα ότι το 1959 που ήρθε η Άννα στην γη, ήταν η χρονιά που ανέβηκε ο Φιντέλ Κάστρο στην εξουσία και ταυτόχρονα κυκλοφόρησε η πρώτη Μπάρμπι.

Η αδερφή μου παρέμεινε ένας αιώνιος επαναστάτης και ταυτόχρονα ένα κορίτσι που του άρεσε να παίζει με τις κούκλες, ένα μικρό παιδί ως το τέλος…

Τελείωνε τόσο γρήγορα την ύλη των μαθημάτων στο δημοτικό ώστε οι δασκάλες δεν ήξεραν πιά  τι  να την διδάξουν.

Ήταν η εποχή που κάναμε ομηρικούς καυγάδες γιατί έβαζα το πικ-απ δυνατά και χόρευα τους χορούς της εποχής, εκείνη έπαιζε με τις κούκλες και την ενοχλούσα… Μας έντυναν με τα ίδια φουστανάκια σαν δίδυμα ίσως σε διαφορετικά πατρόν. Συνήθως τα φορέματα την …έξυναν έλεγε και μουρμούραγε ακατάπαυστα ενώ εγώ δεν έβλεπα την ώρα να βγω να δείξω το καινούργιο μου φουστάνι.

Μαγειρεύαμε στην κουζίνα καταλήγοντας να μου πετάει όλο το χυλό  από το κέικ στο κεφάλι γιατί τελικά η μαγειρική δεν ήταν το φόρτε της το μυαλό της ήταν προορισμένο για πιο υψηλές αναζητήσεις. 

Έπαιρνε τα πτυχία των ξένων γλωσσών με τέτοια ταχύτητα ώστε ο πατέρας μου είχε δώσει σε μένα το παρατσούκλι, σπρωχτόπουλος αφού κατ’ αυτόν καθυστερούσα κάνα δυο χρόνια να δώσω τις εξετάσεις.

Εντελώς διαφορετικές οι δυο μας: εγώ περνούσα τις περισσότερες σχολικές ώρες στην χορωδία και στο θεατρικό τμήμα, ως ηθοποιός και τραγουδίστρια, εκείνη έλυνε εξισώσεις αλλά και σκάρωνε την επόμενη σκανταλιά.

Κυκλοφορούσε με σκισμένα τζιν για την εποχή και έβριζε σαν πειραιώτης βαρκάρης με τους γονείς μου να μην κατανοούν από που μάθαινε αυτή την ξένη γλώσσα.

Διαβάστε ακόμα: Η Ειρήνη Νικολοπούλου αποχαιρετά την αδελφή της, Άννα: «Οι άγγελοι σήμερα το πρωί σε σήκωσαν ψηλά για να ταξιδέψεις» – Έδωσε γενναία μάχη με τον καρκίνο

Τα καλοκαίρια μας ως το  τέλος της εφηβείας μας τα περάσαμε στο θερινό σινεμά ΑΛΑΜΠΡΑ  του μπαμπά και της μαμάς αλλά και στην Ερμιόνη με την θεία Άννα τον θείο Μήτσο δυο κορίτσια που είχαν αρπάξει τη ζωή και την ρουφούσαν διαβάζαμε ατελείωτα κολυμπούσαμε ατελείωτα. Ψαρεύαμε κάναμε πυροφάνι και τόσο ποδήλατο ώστε μείναμε στην ιστορία της Ερμιόνης σαν οι αδελφούλες με τα ποδήλατα τους.

Στο εξατάξιο γυμνάσιο το Α θηλέων Πειραιά που τελειώσαμε και οι δύο, ήταν τόσο άριστη  μαθήτρια που δεν υπήρχε βαθμός εκτός από 20 στον έλεγχο της.

Όλα καλά θα μου πείτε; Και όμως… ήταν τόσο άτακτη, τόσο ο επίσημος αρχηγός όλων των… επαναστάσεων ώστε με καλούσε συχνά ως μεγαλύτερη ο γυμνασιάρχης για να μου παραπονεθεί. 

Η Άννα μόνο συνηθισμένος άνθρωπος δεν ήταν, έξυπνη και κοινωνική, πρωτοπόρος για την εποχή της σε όλα αλλά και ο απόλυτος μαμάκιας.

Πάντα δίπλα της καθόταν η μαμά μας για να διαβάσουν μαζί αλλά και να προετοιμάσουν από κοινού το επόμενο εκπαιδευτικό ταξίδι .

To παιδί θαύμα της εποχής άρχισε να γυρίζει τον κόσμο από τα 13.

Αυτό συνεχίστηκε ως το τέλος της ζωής της μητέρας μου, η Άννα είχε πάντα κοντά της την μαμά γιατί ενώ όπου κι αν πήγαινε έπαιρνε υποτροφίες και μας στέλνανε συγχαρητήρια και βραβεία, παράλληλα παρέμενε το παιδί της μαμάς της.

Το ένα καλοκαίρι βρισκόταν στην Αμερική σε ένα campus, το επόμενο στη Νίκαια της Γαλλίας για να τελειοποιήσει τα γαλλικά της, το τρίτο στο Λονδίνο σε μια εποχή που τα ταξίδια δεν ήταν εύκολα και τα παιδιά δεν τα άφηναν οι γονείς να φεύγουν. Αλλά η momager η δική μας η Κατίνα Νικολόπουλου είχε βρει στο πρόσωπο της Άννας αυτό που δεν ολοκλήρωσε η ίδια ως νέα να την φτάσει όσο πιο ψηλά γινόταν…

Τόσο ψηλά που χθες παρήγγειλε στους αγγέλους να την ξαναφέρουν δίπλα της.

Στο οικονομικό της Νομικής απέκτησε δυνατές φιλίες που κράτησε μια ζωή την Μαρίνα τον Πέτρο, τον Μέμο, την Μαιρούλα την Νίνα την Νικολέτα, τον Κρίστιαν αργότερα στο London business school, το Γιάννη Κλιάφα και τον Βασίλη Φουρλή  στον Berkley Τζόναθαν τον Τομ ΑΝΝΑ BANANA. 

Αλησμόνητο μας έχει μείνει το μεθύσι της  με ούζο από το πάρτι ενόψει των μεταπτυχιακών της δεν ήταν ο σπασίκλας που δεν έβγαινε να διασκεδάσει τα συνδύαζε όλα.

Στα 21 της ήταν ήδη μια κοσμοπολίτισσα με φίλους γνωστούς συμμαθητές από όλο τον πλανήτη. Δεν πρόλαβε να τελειώσει το πανεπιστήμιο και ήταν περιζήτητη.

Πήγε σε  μία μεγάλη αμερικανική τράπεζα αλλά όταν κατάλαβε ότι έπρεπε να φοράει φιόγκους και να ντύνεται σαν τραπεζικός υπάλληλος μας πήρε με κλάματα ένα βράδυ δεν το ξεχνάω ποτέ εκείνο το τηλεφώνημα στον μπαμπά μου και στην μαμά μου και εγώ από κοντά να την ακούω να μας σπαράζει την καρδιά και της είπαμε: γύρνα τώρα.

Καταλάβαμε ότι δεν της πήγαινε, επιστρέφει στην Ελλάδα και οι προτάσεις πέφτουν βροχή μόλις 25 χρονών και γίνεται γενική διευθύντρια εξαγωγών της Πειραϊκής Πατραϊκής δουλεύει σε μία πολυεθνική και τελικά ξεκινάει την προσωπική επιχειρηματική  της διαδρομή.

Με καινοτόμες σκέψεις,  μυαλό αστραπή ο μικρός μας Αϊνστάιν είχε γίνει πια μια επιχειρηματίας επιτυχημένη και αξιαγάπητη στους κύκλους της κλωστοϋφαντουργίας.

Όπως ξέχασα να σας πω ότι όταν είμαστε μικρά ούτε 12 χρονών ως στόχο ζωής της ήταν να βγάλει χρήματα για να κάνει 12 παιδιά.

Έκανε τελικά τρία με μεγάλη διαφορά ηλικίας το ένα από το άλλο γιατί στο ενδιάμεσο έδρεπε δάφνες στο παγκόσμιο επιχειρείν , ήταν ο άνθρωπος βαλίτσα, η ιπτάμενη Άννα. 

Τώρα πώς καταφέρνει να γίνεται ταυτόχρονα και μέντορας  νέων ανθρώπων, άριστη μάνα, υπέροχη αδελφή, καταπληκτική φίλη, φιλάνθρωπος…

Μα γιατί της Άννας το μεγάλο ατού δεν ήταν το μυαλό της αλλά η ακεραιότητα της, η τιμιότητα της, η ηθική σε σημείο αφέλειας, η εύπιστη Άννα, η ανθρωπιά της η ζεστασιά της, η Άννα που μπορούσε να σου κάνει τον προϋπολογισμό της χρονιάς και το cash flow σε χρόνο DT αλλά ο συναισθηματικός της κόσμος και τα όχι της παρέμεναν στο νηπιαγωγείο της ζωής και της ωριμότητας.

Όλα αυτά μαζί έμοιαζαν με ρωσική ρουλέτα για την υγεία της…

Το 2009 Άνοιξε πανιά για την Κίνα. Μόνη γυναίκα από την αρχή ξανά το νέο ξεκίνημα στο άγνωστο στα 50 της.

Το πλήρωσε με τη ζωή της επί 10 χρόνια πηγαινοερχόταν Αθήνα Χονγκ Κονγκ Παρίσι Σαγκάη Αμερική Καναδά και ξανά Παρίσι και ξανά έφερνε την υδρόγειο ανάποδα με μία βαλίτσα στο χέρι…

Εκπαίδευσε τους κινέζους στην αισθητική, τα εργοστάσια της βαθιάς Κίνας, την καλοδέχονταν γιατί έβλεπαν ότι ξεχώριζε τα νήματα, έπιανε στα χέρια της τα υφάσματα και καταλάβαινε  τη παραμικρή διαφορά, τα μικρά σκιστά μάτια των Κινέζων άνοιγαν διάπλατα στην δυτική νοοτροπία της δουλειάς και στο ευρωπαϊκό γούστο της 

Τους έκανε πιο φινέτσατους πιο ποιοτικούς πιο ελκυστικούς παράλληλα η βαλίτσα της πήγαινε στο Λονδίνο για να δει την Μαρίνα που σπούδαζε στο Bocconi για να δει την Μαρίνα που σπούδαζε, ξανά στο Λονδίνο για την Ιόλη και στην Αθήνα για το στερνοπούλι της το Βενιαμίν της τον Ερμή της, το μοναδικό μας αγόρι.

Άρχισε πάλι το νέο της success story.

Ταξίδευε άνοιγε πανιά και με μαγικό τρόπο είχε χρόνο για όλους και… θα την αφήσω τώρα εκεί κάπου στην Σπέτσες σ’ αυτή την τεράστια ξαπλώστρα που νοικιάζαμε μπροστά στη θάλασσα στο ΚΑΪ́ΚΙ να την αγναντεύει και να φοράει το μπλε Electric μαγιό της να μπαίνουμε στη θάλασσα και να ξεχνάμε να βγούμε, να μιλάμε να ονειρευόμαστε να σχεδιάζουμε για τα παιδιά μας, να μιλάμε να ονειρευόμαστε να σχεδιάζουμε για τα παιδιά μας.

Πάμε για μπάνιο αγάπη μου αδερφούλα μου πάμε να κολυμπήσουμε.

Το αντίο από την Ιόλη Βάρτσου, μεσαία κόρη της Άννας Νικολοπούλου

Love you Mummy

Larger than life. Μία φράση που άρεσε στη μαμά μου—και τελικά, χαρακτήριζε και την ίδια. Πληθωρική, δυναμική, χαρισματική. Δεν ήταν απλώς μια γυναίκα που ζούσε τη ζωή της. Τη γέμιζε, την κατακτούσε, της έδινε ένα νόημα μεγαλύτερο από το εγώ της.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ακολουθούν τη ζωή, αλλά την οδηγούν. Που δεν περιορίζονται σε όσα τους δίνονται, αλλά διεκδικούν όσα τους αξίζουν. Υπάρχουν άνθρωποι σαν την μαμά μου. Άνθρωποι larger than life. 

Πώς μια τέτοια φράση γίνεται στάση ζωής; Να σου ορίζουν ένα τέλος - 4 μήνες - και εσύ να ζήσεις 4 χρόνια και 7 ολόκληρους μήνες.

Πολύ σοφά μας είχε πει κάποτε πως «η ζωή είναι σαν ένα παιχνίδι με τραπουλόχαρτα». Δεν έχει σημασία τι φύλλο θα τραβήξεις, αλλά πώς θα το παίξεις. Και όλοι εμείς που την αγαπήσαμε και την αγαπάμε ξέρουμε πως έπαιξε την πιο καλή παρτίδα της ζωής της. Υπομένοντας τις όποιες εκπτώσεις της επιβλήθηκαν, εκείνη απέδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο τι σημαίνει να έχεις και να βρίσκεις λόγο για να ζεις. Και όταν βρίσκεις τον λόγο, αντέχεις όποιον τρόπο σου επιβάλλει η μοίρα.

Πάλεψε, όχι γιατί φοβόταν το τέλος, αλλά γιατί είχε αποφασίσει να ζήσει. Για μας. Να μας σφίξει λίγο παραπάνω στην αγκαλιά της, να πούμε μερικά ακόμα «σ’ αγαπώ».

Και έζησε αξιοπρεπώς χωρίς να λυγίσει ποτέ. Παρά μόνο μια φορά όταν ένας φίλος μου της χάρισε ένα βραχιολάκι για να το έχει φυλαχτό στο μεγάλο χειρουργείο στο Αννόβερο. Ένα βραχιολάκι με τα αρχικά Ι.Ε.Μ., τα αρχικά των τριών μας. Εκεί ήταν που αφέθηκε και δάκρυσε, όχι από φόβο, από συγκίνηση και μια μεγάλη συνειδητοποίηση ότι πάνω από όλα: ήταν μαμά.

This is what I am: Ioli, Ermis, Marina.

Τα παιδιά της.

Μας έδωσε τα καλύτερα εφόδια, χωρίς να μας υποδεικνύει τι είναι σωστό και τι λάθος. Χωρίς πρέπει. Μόνο μια αδιαπραγμάτευτη πυξίδα: να είμαστε καλοί άνθρωποι. Και πέρα από αυτό, να βρούμε τι μας εκφράζει, τι μας κάνει να σηκωνόμαστε από το κρεβάτι και να είμαστε χαρούμενοι. Είναι η καλύτερη μαμά του κόσμου. Κι αυτό δεν είναι υπερβολή. Είναι μια αλήθεια που μετριέται σε αγκαλιές, σε λέξεις, σε βλέμματα, σε προσαπογειώσεις μέχρι τα πέρατα της γης για να μας προσφέρει το καλύτερο που μπορούσε. Κι αυτή η αγάπη είναι που μένει. Και γίνεται η μεγαλύτερή της παρακαταθήκη.

«Σας αγαπώ από εδώ μέχρι τον ουρανό, και πάλι πίσω» μας έλεγε με κάθε ευκαιρία. Και τώρα αυτή η αγάπη φαντάζει πια πραγματική. Και μας την επιστρέφει.

Έφτασε να ζήσει μέχρι τα 65 της χρόνια. Μια πολυδιάστατη προσωπικότητα που έκρυβε πάντα μέσα της ένα μικρό παιδί. Εμάς ήταν η μαμά μας, η mummy μας. Για την αδερφή της η Αννούλα, για τους φίλους της το Αννάκι, η Άννα-μπανάνα.

Θα ήθελα να κλείσω με τους στίχους από το «Χάρτινο το φεγγαράκι».

Δίχως τη δική σου αγάπη

Γρήγορα περνά ο καιρός

Δίχως τη δική σου αγάπη

Είναι ο κόσμος πιο μικρός

Μα η δική της αγάπη δεν είχε όρια. Δεν μετριόταν σε χρόνια. Δεν περιορίστηκε από αποστάσεις. Δεν έσβησε. Έγινε φως. Έγινε δύναμη. Έγινε κομμάτι μας.

Και αυτό δεν αλλάζει.

Γιατί ήταν—και θα είναι πάντα—Larger than life.