Οι απεργίες των χορτάτων - Ένα άρθρο του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Με ύφος «χιλίων αυτοκρατόρων» του συνδικαλισμού, ο παλαιός συνεργάτης του κ. Άκη Τσοχατζόπουλου και νυν αρχισυνδικαλιστής της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ απειλεί ότι θα βυθίσει την Ελλάδα στο σκοτάδι και τις απεργίες, για να αποτινάξει τον «μνημονιακό ζυγό». Επειδή, προφανώς, ο κ. Νίκος Φωτόπουλος και οι περί αυτόν επαγγελματίες των «κινητοποιήσεων» μάλλον έχουν επιλέξει λάθος χώρα για τις δραστηριότητές τους, θα υπενθυμίσουμε ορισμένα πράγματα –όχι τόσο για λόγους διαφωνίας μαζί τους, αλλά για να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν έχει ακόμη κατρακυλήσει προς την πλήρη ευήθεια.

Πρώτον, υπενθυμίζουμε ότι από τους προκαλέσαντες τα τρία τελευταία χρόνια είκοσι γενικές απεργίες (έναντι τεσσάρων στην Ιταλία και στην Ισπανία και τριών στην Πορτογαλία), ουδείς είναι σήμερα άνεργος, ουδείς έχει υποστεί εισοδηματική μείωση και, βεβαίως, ουδείς εργάζεται. Επιπροσθέτως, τις ημέρες της απεργίας οι πρωτεργάτες της πληρώνονται κανονικότατα, προφανώς για να αισθάνονται άνετα κάνοντας τους «επαναστατικούς» σχεδιασμούς τους.

Την ίδια περίοδο, στο κέντρο της Αθήνας, πέρα από κάποιες δολοφονίες αθώων εργαζομένων, έκλεισαν 12.325 μικρομεσαίες επιχειρήσεις και έχασαν την εργασία τους 26.260 εργαζόμενοι σε αυτές. Ουδείς από τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες έχει μια οποιαδήποτε αποζημίωση ανεργίας και, ακόμη χειρότερα, οι περισσότεροι από αυτούς απώλεσαν πλήρως και τον περίφημο «αέρα» που είχαν πληρώσει για να ασκήσουν την δραστηριότητά τους. Περιττόν δε να τονιστεί ότι, όσοι από τους επιχειρηματίες αυτούς κηρύχθηκαν σε πτώχευση, βρίσκονται χωρίς κοινωνική ασφάλιση και άνευ ιατροφαρμακευτικής περιθάλψεως.

Στο επίπεδο των εργαζομένων, οι μισοί και πλέον είναι επίσης εντελώς ξεκρέμαστοι, γιατί είχαν ελεύθερη σχέση εργασίας. Στην περίοδο που εξετάζουμε, στο κέντρο της πρωτεύουσας –το οποίο, ναι μεν διελύθη οριστικώς και αμετακλήτως, αλλά τώρα αντιμετωπίζει και αρκετά άλλα προβλήματα– έχασαν την απασχόλησή τους και 9.000 περίπου αυτοαπασχολούμενοι επιχειρηματίες, οι οποίοι δεν είχαν μεν μισθωτούς στις επιχειρήσεις τους αλλά είχαν την βοήθεια μελών των οικογενειών τους τα οποία βεβαίως βρίσκονται επίσης χωρίς απασχόληση.

Όμως, οι περισσότεροι από τους παραπάνω ανέργους βιώνουν και μιαν άλλη διάσταση της τραγικής καταστάσεως στην οποία έχουν περιέλθει. Λόγω της απασχολήσεώς τους στον χώρο των μικρομεσαίων εμπορικών κυρίως επιχειρήσεων, δεν διαθέτουν τις απαραίτητες δεξιότητες για να μπορέσουν να αναζητήσουν εργασία σε τομείς διαφορετικούς από αυτούς που εγκατέλειψαν. Με απλά λόγια, οι απροστάτευτοι αυτοί άνεργοι έχουν σοβαρό πρόβλημα νέου επαγγελματικού προσανατολισμού, σε μία χώρα όπου έτσι κι αλλιώς ο θεσμός αυτός πάσχει απελπιστικά.

Τα αδιέξοδα αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε και το γεγονός ότι στην Ελλάδα του σήμερα και του αύριο οι ευκαιρίες και οι δυνατότητες αυτοαπασχολήσεως θα είναι εξόχως περιορισμένες, διότι η αυτοαπασχόληση στην χώρα μας είχε σαφέστατο μεταπρατικό χαρακτήρα και εν πολλοίς στηρίζονταν στο εισαγωγικό εμπόριο. Σήμερα, όμως, ο κλάδος αυτός έχει πλήρως καταρρεύσει και κατά τις πιο ταπεινές μας προβλέψεις δεν πρόκειται να συνέλθει πριν παρέλθει μία δεκαετία. Αλλά, στο διάστημα αυτό, θα γίνουν τόσες σοβαρές και σε βάθος ανακατατάξεις στο ελληνικό λιανικό και χονδρικό εμπόριο, που οι δυνατότητες αυτοαπασχολήσεως θα είναι μηδενικές. Παρόμοια φαινόμενα θα σημειωθούν και στους τομείς της μαζικής εστιάσεως και ψυχαγωγίας, όπου ήδη οι άρσεις λειτουργιών εστιατορίων και καφετεριών είναι μαζικές. Σύμφωνα με πληροφορίες μας, η πτώση του τζίρου στους κλάδους αυτούς από το 2010 έως σήμερα ξεπερνά το 40% και η πτωτική τάση συνεχίζεται με μάλλον επιταχυνόμενο ρυθμό.

Είναι συνεπώς ξεκάθαρο ότι η αυτοαπασχόληση δεν θα μπορεί πλέον να λειτουργεί ως παράγων απορροφήσεως ανεργίας ή δημιουργίας θέσεων εργασίας. Στον βαθμό δε που δεν ενισχύεται και η νεανική επιχειρηματικότητα στους τομείς της έρευνας, της καινοτομίας και των υψηλών τεχνολογιών, η κατάσταση θα προσλαμβάνει δραματικές διαστάσεις.

Υπό αυτές τις συνθήκες, πέρα από την αγκυλωμένη και σε προωθημένο βαθμό διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση, στην μεγάλη υπόθεση της απασχολήσεως ολέθριος είναι και ο ρόλος των «ρετιρέ» (κατά Ανδρέα Παπανδρέου) του κρατικού συνδικαλισμού, ο οποίος, σε αγαστή συνεργασία με το αναποτελεσματικό κράτος, αποτελούν το σοβαρότερο πρόβλημα της χώρας. Είναι η πιο αντιδραστική και αντιαναπτυξιακή έκφραση της καταρρέουσας κοινωνίας, στην οποίαν οι χορτάτοι πάσης φύσεως αποσπούν ό,τι μένει ακόμη για τους πραγματικούς πεινασμένους. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται και από πολιτικής πλευράς…