Gin Tonic: Ο απόλυτος συνδυασμός που μας άλλαξε τη ζωή

Προσέξτε τον πληθυντικό: αυτή τη φορά δε μιλάω μόνο για τον εαυτό μου. Ξέρω ότι μιλάω εκ μέρους μιας κοινότητας που χάρη σ'αυτό το συνδυασμό που είμαι σίγουρη ότι προϋπήρχε της δημιουργίας του σύμπαντος, αισθάνεται κάθε φορά με κάθε γουλιά μια ευφορία και μια πλήρωση που λίγες γεύσεις μπορούν να δώσουν.



Από το blog a-mpa.blogspot.gr



Την ύπαρξη του gin την οφείλουμε στην Ολλανδία. Πιο συγκεκριμένα, σ'έναν ολλανδό φυυσικό-χημικό-φαρμακοποιό, τον Franciscus Sylvius, ο οποίος το προόριζε για φάρμακο (και είναι φάρμακο) κατά του λουμπάγκο και άλλων ενοχλήσεων.

Σύντομα όμως κέρδισε με τη γεύση του και άρχισε να παίρνει τη θέση που του αξίζει. Η ευκολία παρασκευής το έκανε γρήγορα διάσημο στην Αγγλία, όπου γνώρισε μεγάλες δόξες. Καθώς αρχικά δεν υπήρχε φόρος γι'αυτό το ποτό, στις αρχές του 18ου αιώνα ήταν 6 φορές πιο δημοφιλές από τη μπύρα και έγινε συνώνυμο με την κατάντια των φτωχών. Μάλιστα θεωρούνταν πιο υγιεινό και από το ίδιο το νερό, το οποίο ήταν υπεύθυνο συχνά για κρούσματα χολέρας.
Φυσικά έφερνε άλλα προβλήματα, και οι αλκοολικοί που έφτασαν στο θάνατο ήταν τόσοι που η κυβέρνηση αποφάσισε να κουμαντάρει την κατάσταση επιβάλλοντας φόρο. Η απόφαση αυτή πυροδότησε αιματηρές συγκρούσεις στο Λονδίνο κυρίως αλλά και στην υπόλοιπη Αγγλία. Ρωτήστε τους Άγγλους φίλους σας αν έχουν ακούσει για τα "gin riots", έχω παρατηρήσει ότι αρκετοί το ξέρουν: ήταν από τις λίγες φορές που ο αγγλικός λαός ήταν τόσο ενωμένος. Η κυβέρνηση απέσυρε το μέτρο και κατάφερε να το θέσει σε εφαρμογή το 1751. Από τότε κι έπειτα gin επιτρεπόταν να παράγουν μόνο εγκεκριμένα εργαστήρια, και τότε εμφανίστηκε ο όρος "London Gin".




Την ύπαρξη του τόνικ αλλά και του συνδυασμού του με το τζιν την οφείλουμε στους Άγγλους αποικιοκράτες στην Ινδία. Ήταν γνωστό ότι η κινίνη καταπολεμά την ελονοσία και διώχνει τα κουνούπια που την φέρουν. Έτσι το πρώτο τόνικ ήταν κινίνη αραιωμένη σε νερό. Κάποια στιγμή, για να εξισορροπηθεί η πικρή γεύση του, προστέθηκε το τζιν, που παντρεύτηκε το τόνικ και από τότε του είναι πιστό. Ήταν ένας συνδυασμός που λίγες φορές έχει επαναληφθεί ξανά. Βέβαια, το ποσοστό της κινίνης που περιέχεται στο τόνικ σήμερα είναι ένα πολύ μικρό κλάσμα και επίσης προστίθεται ζάχαρη. Όμως από τότε ήταν φανερό πως πρόκειται για ένα κοκτέιλ που τα συστατικά του είναι αδιαχώριστα.

Το gin είναι αλκοόλ σιτηρών που έχει αρωματιστεί κυρίως με τους καρπούς του άγριου κυπαρρισιού. Αυτή είναι τουλάχιστον η μετάφραση που βρήκα, διότη η αγγλική λέξη είναι "juniper". Η χαρακτηριστική του γεύση είναι συνάρτηση αυτού του φυτού, όμως το τελικό αποτέλεσμα είναι αρκετά πιο πολύπλοκο, καθώς υπάρχουν διάφορες συνταγές για προσθήκες πολλών αρωματικών. Ένα βασικό συμπλήρωμα είναι τα εσπεριδοειδή αλλά ο κατάλογος είναι μακρύς και μπορεί να φτάσει μέχρι την κανέλα και τα ροδοπέταλα.

Το τόνικ εκτός από την κινίνη περιέχει ζάχαρη, νερό και ανθρακικό. Θα έλεγε κανείς πως είναι κάτι απλό και δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση. Όμως στα απλά βρίσκεται το μεγαλείο της ζωής.




Και εξηγούμαι: το gin and tonic φαίνεται να είναι ένα απλό ποτό, αλλά δεν είναι. Ακριβώς επειδή περιέχει πολύ λίγα συστατικά (gin, tonic, παγάκια, λάιμ), οι παράγοντες που καθορίζουν το αποτέλεσμα είναι όλοι πολύ σημαντικοί. Είναι σαν μια ντοματοσαλάτα: είναι νόστιμη μόνο το καλοκαίρι που υπάρχουν ντομάτες από περιβόλια, μαζί με κορυφαίο λάδι. Το ίδιο ισχύει και μ'αυτό το ποτό.

Είναι σχεδόν αδύνατον να βρεις ένα καλό gin tonic σε μπαρ, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που είναι παρεξηγημένο. Οι μπάρμεν πετάνε τα συστατικά τυχαία και πληγώνομια όταν βλέπω να συμπληρώνουν τόνικ από ήδη ανοιγμένα κουτάκια και τζιν της συμφοράς, όταν δε βλέπω λεμόνι αντί για λάιμ το σημειώνω νοερά για να μην το ξαναπαραγγείλω εκεί. Φυσικά, υπάρχουν και μπάρμεν που δεν βρίσκονται πίσω από το μπαρ μόνο χάρη στα μπράτσα τους. Αν ξέρετε τέτοια μέρη παρακαλώ να μας το ανακοινώσετε. To καλό gin tonic πρέπει να κυκλοφορήσει.

To σωστότερο απ'όλα είναι να σας φέρουν το gin σε ψηλό ποτήρι μαζί με τα παγάκια και το tonic σε μπουκαλάκι ξεχωριστά, ώστε να το προσθέσετε οι ίδιοι. Λέω μπουκαλάκι για να ξέρετε αφενός τι μάρκα είναι και για να σιγουρευτείτε ότι είναι φρέσκο. Δεν είναι επιστημονική φαντασία-μου έρχονται ήδη στο μυαλό 2 μέρη στην Αθήνα που το σερβίρουν έτσι. Το σημαντικότερο: η αναλογία σ'αυτό το ποτό είναι θέμα γούστου. Όσες φορές και να αναζητήσετε την συνταγή, θα δείτε διαφορετική αναλογία. Είναι όλες σωστές-πρόκειται για ένα δημοκρατικό ποτό. Όταν η θερμοκρασία και η γεύση του είναι τέτοια που είναι αδύνατον να διαχωρίσετε τις γεύσεις και μοιάζει σα να γεννήθηκε έτσι, τότε έχετε φτιάξει το ποτό που σας αρέσει.



Προσωπικά έχω κάνει έρευνα για το καλύτερο gin. Αν με εμπιστεύεστε, σας εμπιστεύομαι το εξής: το Gordon's κάνει μόνο για βεντούζες. Πλέον τα μπαρ έχουν το Bombay, το Beefeater, το Tanqueray. Και τα τρία είναι παρόμοια πιστεύω, αν και προτιμώ το Tanqueray. Μη ζητάτε "gin tonic". Ζητήστε το gin που προτιμάτε.

Μετά από έρευνες για το καλύτερο gin έχω καταλήξει κάπου. Οι έρευνες έχουν γίνει στο ίντερνετ, σε περιοδικά και σε προσωπικές συζητήσεις. Το αποτέλεσμα είναι το εξής: τα καλά gin συνήθως δεν υπάρχουν σε μπαρ. Υπάρχουν όμως στην Ελλάδα. Gin που ξεπερνούν την ποιότητα αυτών που υπάρχουν σε σούπερ μάρκετ είναι: το Plymouth Gin, το Hendrick's, το Tanqueray 10. Όχι μόνο ξεπερνούν κατά πολύ το κοινό gin αλλά θεωρούνται τα καλύτερα παγκοσμίως και εισάγονται στην Ελλάδα.

Δε μπορώ να πω ποιο είναι το καλύτερο γιατί αυτό είναι θέμα γούστου. Σίγουρα το πιο ιδιαίτερο είναι το Hendrick's που είναι και το βασικό του επιχείρημα: ότι είναι gin για λίγους. Η αλήθεια είναι πως διαφέρει αρκετά, καθώς τα αρωματικά του είναι διαφορετικά από τα συνηθισμένα. Εκτός από τα ροδοπέταλα, είναι αρωματισμένο και με αγγούρι, κάτι που θα διαπιστώσετε αν το πιείτε σκέτο. Τα άλλα 2 έχουν το ατού του ατόφιου gin. Για μένα, το καλύτερο όλων και χωρίς να είναι το ακριβότερο, είναι το Tanqueray 10. Πρόκειται για gin της γνωστής μάρκας, κατασκευασμένο όμως υπό διαφορετικές συνθήκες, κατ' αναλογία των καλών ουίσκυ που απευθύνονται στους λάτρες. Ε λοιπόν, πολύ καλή κίνηση: πρόκειται για ένα gin που το θυμάσαι για πάντα.

Στη συνέχεια πειραματίστηκα με το tonic. Από τα συνηθισμένα, αρκετά καλό είναι το ΗΒΗ. Το γνωστότερο είναι το Schweppes που θεωρείται και πολύ καλό. Για μένα, το πετυχημένο tonic είναι αυτό που δεν έχει πολύ ζάχαρη. Μετά από έρευνες, πιστεύω ότι το καλύτερο απ'όλα είναι το Fever-Tree: έχει πολύ ανθρακικό, διακριτική πικράδα, ελάχιστη ζάχαρη...όνειρο!

Μπορεί να κοστίζει γουλιά και πενηντάρικο, αλλά θα με θυμηθείτε.

Το λάιμ, όσο πιο φρέσκο, το καλύτερο. Προτιμήστε βιολογικό για να μπορείτε να χαρείτε τη φλούδα άφοβα. Στην ιδανική περίπτωση, το χείλος του ποτηριού είναι περασμένο με μία φέτα λαίμ.

Τέλος, ο πάγος είναι σημαντικός όταν έχετε φτάσει στο απόγειο της απόλαυσης. Για διαφανή ξεκάθαρα παγάκια, πρέπει να έχετε βράσει πριν το νερό. Μιλάμε για παγάκια-βράχους, που λιώνουν αργά και είναι φρέσκα σαν πάγος της Αρκτικής. Μην κοροϊδεύετε: κάποτε, στην Μυτιλήνη, εραστές του gin tonic πίναμε σε μπαρ και δε μας άρεσε. Παραγγείλαμε ξεχωριστά το gin με το tonic για να κάνουμε μόνοι μας την ανάμιξη. Πάλι τίποτα. Μέχρι που καταλάβαμε ότι έφταιγαν τα παγάκια:το νερό του νησιού ήταν υφάλμυρο και κατέστρεφε το αποτέλεσμα, κάνοντας το tonic να φαίνεται ξεθυμασμένο. Όλα παίζουν το ρόλο τους.




Για να είσαστε έτοιμοι στο σπίτι, βάλτε το gin από πριν στην κατάψυξη. Ακόμα και τα ποτήρια. Οι φίλοι σας θα σας ευγνωμονούν.

Το τελευταίο μου επιχείρημα είναι το εξής: και η βασίλισσα της Αγγλίας, gin and tonic πίνει. Για τους φίλους, G&T.