Ένα ταξίδι στην Ουγκάντα που ήταν μάθημα ζωής - H Topwoman Μαρία Παναγιώτου ταξίδεψε στην Αφρικανική ήπειρο και μας στέλνει τις εντυπώσεις της! (φωτό)

Προσγειωθήκαμε ξημερώματα στο αεροδρόμιο της Εντέμπε. Εκεί μας περίμεναν οι άνθρωποι που θα μας φιλοξενούσαν και μας μετέφεραν σ’ έναν ξενώνα όπου τακτοποιηθήκαμε. Με το που ξημέρωσε, πήρα την φωτογραφική μου μηχανή και ξεκίνησα μια μικρή περιήγηση στην περιοχή. Προχωρώντας είδα μια γειτονιά, αρκετά διαφορετική από ό,τι έχω δει μέχρι τώρα. Περπάτησα μέχρι το σχολείο, είδα το νοσοκομείο και κάποια σπίτια τα οποία απείχαν αρκετά από την δική μας πραγματικότητα. Οι άνθρωποι ήταν όλοι φιλικοί. Δεν δίστασαν να μου μιλήσουν αλλά και να με ξεναγήσουν στο δικό τους χώρο. Είχα μείνει για ώρες και παρατηρούσα τον κάθε άνθρωπο, το κάθε σπίτι. Μίλησα με μικρά παιδιά, που με χαρά πόζαραν στο φακό μου. Περνούσα τόσο ωραία μαζί τους, που είχα χάσει εντελώς την αίσθηση του χρόνου.



Το απόγευμα μαζί με την υπόλοιπη αποστολή, επισκευθήκαμε ένα ορφανοτροφείο. Εκεί συναντήσαμε παιδιά που δεν είχαν παπούτσια ή φορούσαν τρύπια ρούχα και κάποιες μέρες δεν είχαν καν φαγητό. Παρόλα αυτά είχε κάνει εντύπωση σε όλους το γεγονός ότι ήταν τόσο χαρούμενα και αγαπημένα μεταξύ τους, ακόμα και με αυτά τα λίγα που είχαν. Πήγαιναν στο σχολείο πιασμένα χέρι – χέρι. Ήταν πολύ αγαπημένα μεταξύ τους. Ένοιωθα πως ήθελα να μείνω εκεί για πάντα. Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι το χαμόγελο ενός παιδιού θα με έκανε τόσο ευτυχισμένη. Άρχισαν να γυρνάνε πολλά μες το μυαλό μου. Σκεφτόμουν ότι εγώ στην ηλικία τους ήμουν τόσο εγωίστρια και κακόκεφη. Συνεχώς ήθελα καινούρια πράγματα και όταν τα αποκτούσα ήθελα ακόμα περισσότερα. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους εκεί που δεν ήταν απλά ικανοποιημένοι, αλλά τρισευτυχισμένοι με όσα είχαν. Ήταν απαλλαγμένοι από την ανάγκη των υλικών αγαθών. Πίστευα ότι σ’ αυτό το ταξίδι θα πήγαινα για να προσφέρω αλλά έγινε το αντίθετο. Αυτοί ήταν που μου έδωσαν πολλά, τόσα πολλά που ήταν μαθήματα ζωής γι” εμένα. Με βοήθησαν να συνηδειτοποιήσω ότι τελικά το μόνο που μετράει πραγματικά είναι η αγάπη για τους συνανθρώπους μας και όχι η αγάπη για τα υλικά αγαθά. Ένιωσα πραγματικά τι πάει να πει ανθρωπιά, κάτι που σχεδόν έχει εκλείψει από τους δυτικούς πολιτισμούς.



Δεν μπορώ βέβαια να μην αναφέρω τις συνθήκες τις οποίες ζούσαν οι άνθρωποι. Αντίκρισα μπροστά μου ένα μεγάλο χάος. Σκουπίδια παντού, οι άνθρωποι να μένουν στους δρόμους και μερικοί σε καλύβες και σπίτια χτισμένα από δέντρα, χωρίς ηλεκτρισμό και μπάνιο. Νομίζω ότι, ό,τι και να τα γράψω δεν θα μπορέσω να σας μεταφέρω την εικόνα που έχω στον νου μου.



Τα σχολεία τα οποία επισκεφθήκαμε, που δεν έμοιαζαν καθόλου με σχολεία, τους δρόμους τους οποίους περπατήσαμε, την ομορφιά της χώρας, καθώς ήταν όλα καταπράσινα, αλλά αυτό που πραγματικά δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι τα πρόσωπα όσων παιδιών συνάντησα. Παιδιά που θέλουν να κάνουν τόσα πολλά και έχουν τόσα όνειρα για το μέλλον, αλλά δεν έχουν την δυνατότητα. Οι μέρες κυλούσαν σχεδόν το ίδιο κάθε μέρα. Πηγαίναμε σε σχολεία, σε ορφανοτροφεία και δίναμε ότι μπορούσαμε στους μεγάλους και στα παιδιά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ανατριχιαστικό σκηνικό, όταν προσφέραμε καραμέλες στα παιδιά, γονάτιζαν και μας έλεγαν ευχαριστώ.



Την τελευταία μας μέρα στην Ουγκάντα βαφτίσαμε 20 παιδιά. Εγώ είχα την μεγάλη χαρά να γίνω νονά δυο υπέροχων μπέμπηδων, του Παναγιώτη και της Μαρίας. Από την πρώτη στιγμή που τους έπιασα το χέρι, τα αγάπησα. Ήθελα πολύ να τα φέρω πίσω μαζί μου. Όταν ήρθε η στιγμή να αποχαιρετίσουμε αυτή τη χώρα. Αυτή που με έμαθε να χαμογελάω,να προσφέρω και να αγαπάω. Ήταν ένα ταξίδι γεμάτο εμπειρίες και ωραίες αναμνήσεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την Ουγκάντα, τους ανθρώπους της και την άγρια ομορφιά της. Ελπίζω να μου δοθεί ξανά η ευκαιρία να την επισκεφθώ και είμαι σίγουρη ότι όσες φορές και να πάω δεν θα είναι ποτέ αρκετό.





Kείμενο -Φωτογραφίες: Mαρία Παναγιώτου - grekamag.gr