Χριστουγεννιάτικη Κοπεγχάγη!

Η Κοπεγχάγη μοιάζει με παραμύθι του διασημότερου «παιδιού» της, του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, έχει λίγα αυτοκίνητα (!), πολλά πολλά ποδήλατα, με ποδηλατόδρομους παντού-παντού, ωραίες Χριστουγεννιάτικες υπαίθριες αγορές, λαμπιόνια και ζεστό κρασί με σταφίδες και μπαχαρικά για να πιείς και να ξεχάσεις το κρύο που σου παγώνει χέρια, μυτούλα, κεφαλάκι, ποδαράκια.

Ντυμένη λοιπόν σαν την «τοσοδούλα»,περπάτησα σ’ αυτή τη μικρή ανθρώπινη πόλη και στο γραφικό λιμανάκι της με τα παλιά πολύχρωμα σπίτια. Μια πόλη που βλέπει στη θάλασσα… την υπέροχη όπερα πάνω στο νησί. Ξεχώρισα ένα τεράστιο γυάλινο θολωτό κτίριο  την Οπερα, αντικριστά μ’ ένα θηριώδες ξύλινο που στεγάζει θεατρικές παραστάσεις και τα δυο μοντέρνα και καλόγουστα αφού οι Δανοί φημίζονται για το design και την αρχιτεκτονική τους. Με το ποδήλατο πήγα στο Christian haven, την μποέμ συνοικία, των πρώην χίπηδων χτισμένη πάνω σ’ ένα νησάκι και αυτή με περιποιημένα σπίτια και καθαρούς πολύ καθαρούς δρόμους.

Στη Κοπεγχάγη είδα 4 εκθέσεις από εκείνες που για διαφορετικό λόγο η κάθε μια με εντυπωσίασαν και μου έδωσαν εκείνη την ιδιαίτερη χαρά που νοιώθω να με κατακλύζει, αντιμέτωπη με την τέχνη.

Στην γλυπτοθήκη, στην Ελληνική πτέρυγα, θαύμασα κάποια ωραιότατα αγάλματα’ δικά μας θα μου πείτε δεν έχω ξαναδεί και βέβαια! με πιάνει ομως μια περίεργη ικανοποίηση παρατηρώντας τους ξένους που μας χαζεύουν. Εδώ ομολογώ ότι όταν είδα το άγαλμα της Ερμιόνης από την Αργολίδα απ’ όπου κατάγομαι…. ε...ρίγησα….!

Έκθεση Toulouse Luatrec, στο μουσείο Statens Museum for Kunst National gallery of Denmark. Πάντα με συναρπάζει αυτός ο δαιμόνιος καλλιτέχνης που ζωγράφισε την νυχτερινή ζωή του Παρισιού, με τόσο «χρωματιστό»και παιχνιδιάρικο τρόπο σαν το θέαμα του καμπαρέ και τις γυναίκες του.

Είδα τα βασιλικά στέμματα, χρυσάφι με το κιλό… Καταχωνιασμένα και φρουρούμενα σε ένα παλάτι που έμοιαζε βγαλμένο από το παραμύθι… Η πριγκίπισσα του χιονιού….

Εκπληκτικό το μουσείο design στο κέντρο της πόλης .  Οι Δανοί φημίζονται για τις καρέκλες τους, έχουν σχεδιάσει τις περισσότερες καρέκλες που σήμερα βλέπουμε σε παραλλαγή, αναπαραγωγή, απομίμηση κλπ. Είναι super designers.

Α… ξέχασα και κάτι ακόμη. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερα εστιατόρια της Κοπεγχάγης βραβεύονται. Τα αστέρια Michellin πέφτουν βροχή. Το Noma, όπου υπάρχει κι ένας νεαρός Έλληνας chef βοηθός του Αρχι-chef ψηφίστηκε ως το καλύτερο εστιατόριο του κόσμου. Φυσικά τρως και σε πιο απλά και ταπεινά εξίσου καλά.