Το να περάσεις την ημέρα σου σε ένα χειρουργείο, περιστοιχισμένη από αγνώστους δεν είναι για όλες τις ιδιοσυγκρασίες παιχνιδάκι. Αποσιωπούμε τη ψυχολογικά τραυματική επεμβατικότητα σε βαθμό που είναι σαν να προάγουμε ως θαυμαστή, προχωρημένη επιλογή το «να πας να το ρίξεις».
Αντί να στέκουμε σοκαρισμένοι, ίσως έχει νόημα να αναλογιστούμε πως η ταξιθέτρια επίσης ζει στον κόσμο οπού η θεωρία της παράκαμψης μας τρέφει, κάνει τις κουβέντες μας ενδιαφέρουσες και προπάντων, νομιμοποιεί όσα κατακρίνει. Και ο θύτης στον ίδιο κόσμο κινείται, εκβιάζει και κακοποιεί: «οι αρχές μας» και ο ψευτοπουριτανισμός μας του στρώνουν το χαλί .
«Στην αρχή νόμιζα ότι είναι μία γρίπη, από αυτές που περνάμε στο πόδι... Είχα δέκατα, με πονούσε ο λαιμός μου, είχα πολύ έντονους μυϊκούς πόνους...» ανέφερε η παρουσιάστρια.
