Καλές διακοπές στο εξοχικό σας (αν υπάρχει) με τις 10 καλύτερες ταινίες για όλη την οικογένεια

Ο,τι καλύτερο για την οικογενειακή, κατ’ οίκον, ψυχαγωγία του καλοκαιριού. Δέκα ταινίες για όλες τις ηλικίες και για όλα τα γούστα προτείνει το tospirto.net. Θα τις βρείτε εύκολα, στα βιντεοκλάμπ της γειτονιάς σας. Για να θυμηθείτε τις χρυσές εποχές του κινηματογράφου, τότε που η ποιότητα είχε άλλη λάμψη… Επομένως, μπύρες (για τους μεγάλους), αναψυκτικά (για τους μικρούς), τα απαραίτητα «μπινελίκια» και καλή διασκέδαση!

1. «Φαντασία» του Γουόλτ Ντίσνει (1940)



Οκτώ διαφορετικές ιστορίες, στις οποίες το σκίτσο «συνομιλεί» με τη μουσική. Ο Μπαχ, ο Τσαϊκόφκσι, ο Ντικά, ο Στραβίνσκι, ο Μπετόβεν, ο Πονκιέλι, ο Μουσόργκσκι και ο Σούμπερτ ντύνουν με τις αθάνατες μελωδίες τους τα μαγικά πλάνα του… πατέρα των κινουμένων σχεδίων και ο Μίκυ Μάους ως μαθητευόμενος μάγος δημιουργεί το απόλυτο χάος. Γέλιο, τρυφερότητα, αλλά και θαυμασμός για το τελικό, άψογο και από τεχνικής άποψης, αποτέλεσμα.

2. «E.T.» του Στίβεν Σπίλμπεργκ (1982)



Με την ιστορική πλέον ατάκα «E.T. go home» να έχει… σημαδέψει μια ολόκληρη γενιά, ο χαριτωμένος εξωγήινος του Σπίλμπεργκ αποτελεί μια από τις πιο τρυφερές προσπάθειες να δοθεί απάντηση στο ερώτημα που βασανίζει τη NASA: Υπάρχει εκεί έξω ζωή; Υπάρχει, αποφαίνεται ο ευφάνταστος σκηνοθέτης και, ενώ είχε ξεκινήσει για να φτιάξει ένα θρίλερ με εξωγήινους, μας δίνει τελικά μια ταινία που ψυχαγωγεί και συγκινεί όλες τις ηλικίες. Η Columbia απέρριψε την ιδέα του, θεωρώντας ότι «απευθύνεται σε περιορισμένο κοινό», ευτυχώς όμως η Universal τελικά επένδυσε στην παραγωγή και ο Ε.Τ. πήγε σπίτι του, σε έναν πολύ μακρινό πλανήτη, αφού πρώτα έκλεψε τις καρδιές μας. Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές η εξάχρονη τότε Ντρου Μπάριμορ. Όσο για τον εξωγήινο, μιλάει με τη φωνή της Ντέμπρα Γουίνκερ, ελαφρώς μεταλλαγμένη και επεξεργασμένη, μαζί με τη φωνή μίας γηραιάς κυρίας που κάπνιζε δύο πακέτα τσιγάρα την ημέρα. Γι’ αυτό και η χαρακτηριστική βραχνάδα…

3. «Ψαλιδοχέρης» του Τιμ Μπάρτον (1990)



Κωμωδία και δράμα. Πάνω από όλα μία ταινία για τη διαφορετικότητα, με ήρωα έναν άνθρωπο που δεν μοιάζει με τους άλλους, αλλά διεκδικεί μία θέση στον κόσμο τους, διψάει για αγάπη, θέλει να ερωτευθεί και να τον ερωτευθούν… Ο Τζόνι Ντεπ σε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους της καριέρας του. Δίπλα του η Γουϊνόνα Ράιντερ στα όμορφα χρόνια της δικής της καριέρας, πριν να την καταστρέψουν με εκείνη την ανόητη ιστορία με την κλεπτομανία της - τέτοιου είδους ψυχικά νοσήματα δεν μπορεί να τιμωρούνται με την κοινωνική-επαγγελματική απομόνωσή σου… Ο Μπάρτον εμπνεύστηκε την ταινία ανατρέχοντας στα παιδικά του χρόνια, στις γειτονιές της Καλιφόρνια.

4. «Μαίρη Πόπινς» του Ρόμπερτ Στίβενσον (1964)



Η Τζούλι Αντριους πετάει με την ομπρέλα της, κάνει θαύματα με τη δύναμη της σκέψης της, τραγουδάει «Supercalifragilisticexpialidocious», χορεύει στις καμινάδες και κερδίζει Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου. Ερμηνεύοντας απολαυστικά την γκουβερνάντα που όλοι θα θέλαμε να έχουμε, δίνει μαθήματα ζωής και αισιοδοξίας και μας καλεί να απολαύσουμε την κάθε μέρα σαν να είναι όχι η τελευταία, αλλά η πρώτη της υπέροχης ζωής μας. Μιας ζωής που μόνο ευτυχία μπορεί να φέρει. Η ταινία συνίσταται σαν φάρμακο («Like a spoonful of sugar») στις καταθλιπτικές εποχές που διάγουμε.

5. «Ο Ιντιάνα Τζόουνς και οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού»  του Στίβεν Σπίλμπεργκ (1981)



Η απόλυτη περιπέτεια για άπασα την οικογένεια. Ένα φιλμ, την ίδια στιγμή, που τα έχει όλα: σασπένς, μυστήριο, δράση, έρωτα, χιούμορ… Με τον Χάρισον Φορντ να γίνεται διάσημος στο ρόλο ενός αρχαιολόγου διαφορετικού από τους άλλους. Η ταινία βγήκε στους κινηματογράφους στις 12 Ιουνίου το 1981 και έγινε η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία της χρονιάς αποσπώντας πολλά βραβεία, ανάμεσά τους και τέσσερα Όσκαρ.

6. «Σούπερμαν» του Ρίτσαρντ Ντόνερ (1978)



Ο δημοφιλής ήρωας των κόμικς αποκτά σάρκα και οστά χάρη στην ερμηνεία του πρωτοεμφανιζόμενου Κρίστοφερ Ριβ, ο οποίος θα συνδέσει για πάντα το όνομά του μαζί του. Στο ρόλο του πατέρα του ο Μάρλον Μπράντο. Μαζί τους, ως σατανικός Λεξ Λούθορ, ο Τζιν Χάκμαν. Πρόκειται για την πρώτη και κατά πολλούς αξεπέραστη ταινία της σειράς με πρωταγωνιστή τον ανίκητο υπερήρωα.

7. «Το χαμίνι» του Τσάρλι Τσάπλιν (1921)



Μαθήματα αγάπης, τρυφερότητας, αφοσίωσης και ανθρωπιάς σε ένα φιλμ όπου το κωμικό και το τραγικό βαδίζουν χέρι – χέρι. Ο Σαρλό βρίσκει ένα εγκαταλελειμμένο μωρό και το μεγαλώνει κάνοντάς το συνεργάτη του στις μικροαπατεωνιές. Οι κοινωνικές υπηρεσίες προσπαθούν να του πάρουν το παιδί και τα χαρτομάντιλα βγαίνουν από τις τσέπες μας. Μιλάμε, βεβαίως, για μία από τις σπουδαιότερες ταινίες όλων των εποχών.

8. «Ο μάγος του Οζ» του Βίκτορα Φλέμινγκ (1939)



Απόδραση προς το όνειρο, προς μια περιπέτεια διαφορετική από τις άλλες. Αν και, ακολουθώντας το μονοπάτι προς τη χώρα του Οζ οδηγούμαστε σε μια μάλλον πεζή διαπίστωση, ότι αυτό που θα μπορούσε να μας κάνει δυνατούς εκπορεύεται από ένα τεράστιο ψέμα. Βεβαίως, ώσπου να καταλήξουμε εκεί, μας περιμένουν πολλά, χάρη στη φαντασία του συγγραφέα Λ. Φρανκ Μπάουμ και του σκηνοθέτη Βίκτορα Φλέμινγκ. Ο «Μάγος» τους, κλασική πλέον ταινία, έρχεται να μας συστήσει τη σπουδαία Τζούντι Γκάρλαντ, μας προσκαλεί να τραγουδήσουμε το κλασικό «Over the rainbow», και μας διδάσκει ότι ο αληθινός κόσμος αποκτά χρώμα μόνο όταν οι άνθρωποι αποφασίσουν να εμπιστευτούν τη δύναμη που κρύβεται στο μυαλό και στην ψυχή τους. Μόνο όταν τολμήσουν επιστρατεύοντας τη ισχύ που έχουν μέσα τους.

9. «Φρανκενστάιν Τζούνιορ» του Μελ Μπρούκς (1974)



Η απόλυτη κωμωδία, βασισμένη μεν στους χαρακτήρες του κλασικού «Φρανκενστάιν» της Μαίρης Σέλεϊ, αλλά αποφασισμένη να τους αποδομήσει μέχρι οι θεατές να λιποθυμήσουν από τα γέλια. Απολαυστικοί οι Τζιν Γουάιλντερ και Μάρτι Φέλντμαν, την παράσταση όμως κλέβει η Μαντλίν Κάαν με τις σουρεαλιστικές οπερατικές εξάρσεις της.

10. «Ολιβερ» του Κάρολ Ριντ (1968)



Βασισμένη στον «Ολιβερ Τουίστ» του Καρόλου Ντίκενς και στο θεατρικό μιούζικαλ «Ολιβερ» του Λάιονελ Μπαρτ η ταινία παρακολουθεί τις περιπέτειες ενός εννιάχρονου αγοριού που μεγαλώνει υπό δύσκολες συνθήκες σε ένα ορφανοτροφείο. Αυτό, με τραγούδια που στοχεύουν κατευθείαν στο συναίσθημα, αλλά και με σκηνοθεσία αριστοτεχνική που αποθεώνει το έργο. Όπως γράφτηκε, είναι μια από τις ελάχιστες φορές που η κινηματογραφική ταινία αποδεικνύεται καλύτερη του θεατρικού που προϋπήρχε.