George Pelecanos: Ο διάσημος Ελληνοαμερικανός συγγραφέας που έρχεται στην Αθήνα - «Δε θα έλεγα ούτε μία κουβέντα σε έναν χρυσαυγίτη»

Ο γεννημένος πριν από 57 χρόνια στην Ουάσιγκτον, Πελεκάνος, δεν απέχει και πολύ από την προσωποποίηση του «αμερικανικού ονείρου».

Παιδί Ελλήνων μεταναστών που στο σχολείο οι συμμαθητές του τον πείραζαν για την καταγωγή του αλλά εκείνος δε «μασούσε», και που μεγαλώνοντας έκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού (από μπάρμαν μέχρι πλασιέ ηλεκτρικών συσκευών) μέχρι τελικά να βρει αυτό που πολλοί άνθρωποι δεν καταφέρνουν να βρουν ποτέ στη ζωή τους, την πραγματική του κλίση, που ήταν η λογοτεχνία και δη η συγγραφή αστυνομικών μυθιστορημάτων, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να το βάλει κάτω μέχρι να τα καταφέρει, ακόμη και αν αυτό σήμαινε ότι για αρκετά χρόνια θα αναγκαζόταν να γράφει αργά το βράδυ γιατί τα πρωινά έπρεπε να δουλεύει σε όποια «κανονική» δουλειά μπορούσε να βρει για να συντηρήσει την οικογένειά του, μέχρι τελικά να πετύχει όχι απλώς την έκδοση των βιβλίων του, αλλά και την εμπορική επιτυχία, γιατί για πολλά χρόνια, εκτός όλων των άλλων, ο Πελεκάνος είχε να αντιμετωπίσει και το παράδοξο των «χαμηλών πτήσεων» σε επίπεδο πωλήσεων παρά την καθολική κριτική αποδοχή του ως ένας από τους πιο σημαντικούς αστυνομικούς συγγραφείς της γενιάς του και όχι μόνο – όπερ σημαίνει ότι μάλλον είναι και η προσωποποίηση αυτού που οι Αμερικανοί αποκαλούν «late bloomer».

Σήμερα, εκτός ίσως από «ο μεγαλύτερος εν ζωή συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων στις ΗΠΑ» (ένας χαρακτηρισμός που από τότε που του τον απέδωσε ο Στίβεν Κινγκ, συνοδεύει νομοτελειακά και δικαίως κάθε κείμενο για τον Πελεκάνο), έχει βάλει την υπογραφή του ως σεναριογράφος και παραγωγός στο αξεπέραστο The Wire και το αξιαγάπητο Treme, εξακολουθεί να ζει στον τόπο που γεννήθηκε, μαζί με τη γυναίκα του και τα παιδιά του και να δουλεύει ακόμη περισσότερο από τότε που αναγκαζόταν να ξυπνάει νωρίς το πρωί και η ζωή προμηνυόταν ίσως πιο δύσκολη από όσο θα μπορούσε να αντέξει ακόμη και ένας τύπος που ποτέ δεν του άρεσαν τα εύκολα.

Διάβασα σε ένα παλιό προφίλ που γράφτηκε για σένα στους New York Times ότι σε κάθε hardback αντίτυπο των δικών σου βιβλίων που υπάρχουν στη βιβλιοθήκη σου, έχεις κολλημένη μία φωτογραφία της οικογένειάς σου. Είναι αυτό που λένε το παν για σένα; 

Κάθε φορά που βγαίνω σε περιοδεία για να προωθήσω ένα βιβλίο μου, κολλάω μία φωτογραφία των παιδιών μου στην πρώτη σελίδα, μόνο και μόνο για να την κοιτάζω και να θυμάμαι για ποιο λόγο ταξιδεύω κάθε μέρα και σε διαφορετική πόλη. Η αλήθεια είναι όμως ότι ακόμη και αν ήμουν εργένης, ακόμη και αν δεν είχα παιδιά, θα ήμουν συγγραφέας και θα προωθούσα τα βιβλία μου με την ίδια όρεξη. Ναι, μπορείς να πεις ότι η οικογένειά είναι για μένα πολύ σημαντική. Αλλά και η δουλειά μου δεν είναι λιγότερο σημαντική.

Ξέρεις, δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι κάποιος που γράφει αστυνομικά μυθιστορήματα, παρακολουθεί ανελλιπώς, στα όρια της μονομανίας, το αστυνομικό ρεπορτάζ… 

Θα έλεγα ότι με ενδιαφέρει περισσότερο η κοινωνική διάσταση της εγκληματικότητας – γιατί κάποιος μπορεί να οδηγηθεί στο να διαπράξει ένα έγκλημα – παρά το έγκλημα καθ’ αυτό. Πάντως από τη στιγμή που θα αποφασίσω να ερευνήσω μία ιστορία, πράγματι με απορροφά απόλυτα.

Ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα με τα οποία καταπιάνεσαι στα βιβλία σου, έστω και με έναν όχι και τόσο προφανή τρόπο, είναι οι φυλετικές διακρίσεις. Μεγαλώνοντας ως Ελληνοαμερικάνος εκεί στις ΗΠΑ, ένιωσες στο πετσί σου τον ρατσισμό, ας πούμε στις τόσες δουλειές του ποδαριού που έκανες πριν γίνεις full time συγγραφέας; 

Φυσικά. Μπορεί να μην ήταν κάτι κραυγαλέο, πάντως το ένιωθα. Δεν το άφησα όμως ποτέ να μου χαλάσει τη διάθεση, να με κάνει να νιώθω άσχημα. Αντίθετα με «πονήρεψε», με έκανε να θέλω να πετύχω ακόμη περισσότερο. Πάντως πρέπει να σου πω ότι όσα πέρασαν οι Έλληνες στην Αμερική δε συγκρίνονται ούτε στο ελάχιστο με αυτά που πέρασαν οι Αφροαμερικανοί. Καταρχάς, εμείς δεν ήρθαμε εδώ κόντρα στη θέλησή μας, αλυσοδεμένοι…

Έχοντας, λοιπόν, αυτό το βίωμα, αν συναντούσες κάποιον υποστηρικτή της Χρυσής Αυγής, τι θα του έλεγες; 

Δε θα έλεγα ούτε μία κουβέντα σε έναν χρυσαυγίτη.  Ακόμη υποστηρίζω τον Ομπάμα. Έχει πολλούς εχθρούς, ακόμη και κάποιοι από τους συμμάχους του, τού έχουν γυρίσει την πλάτη. Όμως τώρα, στη δεύτερη θητεία του, είναι που θα καταφέρει να περάσει κάποιους νόμους με νόημα, που θα επηρεάσουν θετικά τις ζωές των επόμενων γενιών.

Όλη η συνέντευξη στο popaganda.gr

Ακολουθήστε το eirinika.gr στο Google News για ενδιαφέρουσες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε όλες τις αναρτήσεις του eirinika.gr